موضوع: تاپیک tanhaeii:همسرم نمیخواد منو ببینه میخواد تنها باشه

انقدر خودتو نباز هنوز که اتفاقی نیفتاده ولی خب خودت میدونی که راحت گذشتی از حقت.نمیدونم اهل کدوم شهری و رسوماتتون چجوریه.ولی ما مورد داشتیم عروس و داماد بعد از چند ماه عقد مراسمشونو برگزار کردن و یکسال بعدش با خیال راحت رفتن خونشون.این براتون امکان نداره؟ نگو قطعی شده چون قطعیت فقط حرفه.بعدشم سختگیری خانواده در دوران عقد خیلی خوبه چرا انقدر بابتش ناراحتی؟ همسرت باید درک کنه دیگه...خیلی از خودت مایه میذاری.دو روز دیگه نشه بگی دیگه نمیتونم ...فقط من فداکاری کنم.راستش بنظرم همسرت همه رو برای خودش میخواد تورو هم در نظر نگرفت.وگرنه منم صدتا از این حرفا که دوریت برام مشکله رو میتونم بزنم چه حرفیه؟ یکم محکم باش .بازم میگم صحبت کنید اگر عروسی خیلی مهمه به این شکلی که گفتم عروسی رو برگزار کنید تا پول دستتون بیاد خونتونو حاضر کنید و برید به سلامت.

نوشته اصلی توسط donya.

انقدر خودتو نباز هنوز که اتفاقی نیفتاده ولی خب خودت میدونی که راحت گذشتی از حقت.نمیدونم اهل کدوم شهری و رسوماتتون چجوریه.ولی ما مورد داشتیم عروس و داماد بعد از چند ماه عقد مراسمشونو برگزار کردن و یکسال بعدش با خیال راحت رفتن خونشون.این براتون امکان نداره؟ نگو قطعی شده چون قطعیت فقط حرفه.بعدشم سختگیری خانواده در دوران عقد خیلی خوبه چرا انقدر بابتش ناراحتی؟ همسرت باید درک کنه دیگه...خیلی از خودت مایه میذاری.دو روز دیگه نشه بگی دیگه نمیتونم ...فقط من فداکاری کنم.راستش بنظرم همسرت همه رو برای خودش میخواد تورو هم در نظر نگرفت.وگرنه منم صدتا از این حرفا که دوریت برام مشکله رو میتونم بزنم چه حرفیه؟ یکم محکم باش .بازم میگم صحبت کنید اگر عروسی خیلی مهمه به این شکلی که گفتم عروسی رو برگزار کنید تا پول دستتون بیاد خونتونو حاضر کنید و برید به سلامت.

دنیای عزیز سلام وممنونم

متاسفانه این مورد تو فرهنگ ماامکان نداره،اگه همسرم این دوری اذیتش نمیکرد اصلا مراسم عروسی مهم نبود چون میخواد من پیشش باشم.
راستش هربارکه همسرم میومد من ازاسترس میمردم که تو جاده اتفاقی نیفته و تاابدخودموسرزنش کنم.

سختگیریای خونوادم خیلی زیاد بود درسته من کنارمیومدم اما ما بیشتراز دوساعت باهم بیرون میرفتیم واقعا بعدش یه جنگ اعصاب داشتیم.

من نزدیک یک ماهه دارم به هرشیوه ای تلاش میکنم اما راستش بین بد و بدتر انتخاب کردم.
قطعی شدنو ازین نظر گفتم که نه تنها تاریخ عروسی بقیه چیزاهم مثل تالار و ....آماده و رزرو شده.
دیگه راستش به فکر به هم زدنش نیستم فقط میخوام این مدت رو طوری بگذرونم که کمترین آسیب روحی روببینم واینکه بتونم مقاوم باشم.چون مطمئنم اگرم مخالفت میکردم بازم آرامش نداشتم

نوشته اصلی توسط tanhaeii

دنیای عزیز سلام وممنونم

متاسفانه این مورد تو فرهنگ ماامکان نداره،اگه همسرم این دوری اذیتش نمیکرد اصلا مراسم عروسی مهم نبود چون میخواد من پیشش باشم.
راستش هربارکه همسرم میومد من ازاسترس میمردم که تو جاده اتفاقی نیفته و تاابدخودموسرزنش کنم.

سختگیریای خونوادم خیلی زیاد بود درسته من کنارمیومدم اما ما بیشتراز دوساعت باهم بیرون میرفتیم واقعا بعدش یه جنگ اعصاب داشتیم.

من نزدیک یک ماهه دارم به هرشیوه ای تلاش میکنم اما راستش بین بد و بدتر انتخاب کردم.
قطعی شدنو ازین نظر گفتم که نه تنها تاریخ عروسی بقیه چیزاهم مثل تالار و ....آماده و رزرو شده.
دیگه راستش به فکر به هم زدنش نیستم فقط میخوام این مدت رو طوری بگذرونم که کمترین آسیب روحی روببینم واینکه بتونم مقاوم باشم.چون مطمئنم اگرم مخالفت میکردم بازم آرامش نداشتم

اگر اینطوریه و بیشتر به این خاطر که نمیخوای کاری انجام بدی پس دیگه خودتو اذیت نکن.جنبه مثبت ماجرا رو ببین.برای عروسیت برنامه ریزی کن. و سعی کن از این آخرین روزهای خونه پدری نهایت لذتو ببری که دیگه کاری از دستت برنمیاد

دنیای عزیزم ممنونم که جواب دادی

من ازترس سرزنش خیلی وقتا نتونستم پای تصمیمام وایسم اما میدونم بااین ویژگی خودم داغون میشم.
تنها چیزی که باعث شدکوتاه بیام این بود که مدام فک میکردم اگه خدای نکرده واسه همسرم اتفاقی بیفته اونوقت میگم هرجاحاضرم باهاش زندگی کنم.
این راهو قبول کردم تمام سعیمومیکنم به همسرم غرنزنم کارموبی ارزش نکنم.
ذهنم مشغول این8ماهه که باید باآدمایی زندگی کنم که فوق العاده راحت و بیخیالن وقتی میگن ماعروس نداریم دخترداریم منظورشون دوس داشتن نیس اینه که مثل دخترشون مسؤلیتای خونه رو دوشت باشه،حریم نباشه،معذب بودن نباشه،اگه کاری کردی بدون هیچ رعایتی هرچی میخوان بهت بگن و...
متاسفانه تو دوران عقد و نامزدی هم بیخیال بودن جوری که حتی یه بارم خونواده همسرم بهم سرنزدن هیچ مراسمی هدیه ندادن.
امیدوارم این مدت بتونم قوی باشم

در مقایسه با مشکلاتی که کاربرهای همدردی دارن. خوشبختانه مشکلات شما خیلی پررنگ نیست.
خوبه که نگران رفت و آمد شوهرت هستی. اما بعد از ازدواج شما باید این مسیر رو برای دیدن خانواده تون برین و بیاین. این دلیل محکمی برای شروع زندگی برخلاف میلتون نیست.
میدونم که خانوادت خیلی محدودت میکنن و روی اعصابت هستن. خانواده شوهرت هم خانواده ای نیستن که خیلی ذوقت کنن. شما هم انتظار داری شوهرت تصمیم های منطقی بگیره. ولی واقعیت اینه که شوهر شما هم وسط ماجرا هست. اونم فکر میکنه عروسی گرفتن و زندگی موقت با خانوادش بهترین راه برای هردوی شما هست. به هر حال دلیلی نداره ازش تنفر داشته باشی. به هرحال این شرایطی هست که پیش اومده. سعی کنین مثبت نگاه کنین و الان دیگه تمرکزتون رو بزارین روی جشن عروسی. که یه شب خوب و زیبا داشته باشین. میتونین فرداش بلافاصله برین سفر ماه عسل.
در مورد زندگی با خانواده همسر، نمیدونم تحصیلاتتون چقدره. ولی سعی کنین که بعد از ازدواجتون یه شغل داشته باشین که کمتر تو خونه باشین و اینجوری سهم کمتری در وظایف خونه هم خواهید داشت. در کنار کارای عروسی میتونین یه تاپیک اینجا بزنین و از خانم هایی که دارن با خانواده شوهر زندگی میکنن راهنمایی بگیرین. به جای اینکه بگین به خاطر شوهرم تحمل میکنم، بگردین دنبال راه هایی که بتونین با خانواده شوهرتون تعامل بهتری داشته باشین. چون تحمل کردن ممکنه بعدها باعث سرد شدن رابطه تون با شوهرتون بشه.
طبق تاپیک هاتون در مورد شما یه نگرانی دارم. اینکه شما همیشه نسبت به رفتارهای مادرتون حساس بودین ولی شوهر شما انقدر از خانوادش راضیه که میخواد باهاشون زندگی کنه. همینطور اینکه خانواده شوهرتون میگن مثل دخترشون هستی. احساس میکنم اونها آدم های باسیاستی هستن. نمیگم بد هستن. ولی بلدن پسرشون رو جذب خودشون کنن. برای همین پیشنهادم اینه که به هیچ عنوان مشکلاتی که با خانواده ت داری رو به شوهرت منتقل نکن. و اینکه سعی کن بدون اینکه مستقیم خواسته ت رو مطرح کنی روی شوهرت تاثیر مثبت بذاری.

نوشته اصلی توسط بهاره جون

در مقایسه با مشکلاتی که کاربرهای همدردی دارن. خوشبختانه مشکلات شما خیلی پررنگ نیست.
خوبه که نگران رفت و آمد شوهرت هستی. اما بعد از ازدواج شما باید این مسیر رو برای دیدن خانواده تون برین و بیاین. این دلیل محکمی برای شروع زندگی برخلاف میلتون نیست.
میدونم که خانوادت خیلی محدودت میکنن و روی اعصابت هستن. خانواده شوهرت هم خانواده ای نیستن که خیلی ذوقت کنن. شما هم انتظار داری شوهرت تصمیم های منطقی بگیره. ولی واقعیت اینه که شوهر شما هم وسط ماجرا هست. اونم فکر میکنه عروسی گرفتن و زندگی موقت با خانوادش بهترین راه برای هردوی شما هست. به هر حال دلیلی نداره ازش تنفر داشته باشی. به هرحال این شرایطی هست که پیش اومده. سعی کنین مثبت نگاه کنین و الان دیگه تمرکزتون رو بزارین روی جشن عروسی. که یه شب خوب و زیبا داشته باشین. میتونین فرداش بلافاصله برین سفر ماه عسل.
در مورد زندگی با خانواده همسر، نمیدونم تحصیلاتتون چقدره. ولی سعی کنین که بعد از ازدواجتون یه شغل داشته باشین که کمتر تو خونه باشین و اینجوری سهم کمتری در وظایف خونه هم خواهید داشت. در کنار کارای عروسی میتونین یه تاپیک اینجا بزنین و از خانم هایی که دارن با خانواده شوهر زندگی میکنن راهنمایی بگیرین. به جای اینکه بگین به خاطر شوهرم تحمل میکنم، بگردین دنبال راه هایی که بتونین با خانواده شوهرتون تعامل بهتری داشته باشین. چون تحمل کردن ممکنه بعدها باعث سرد شدن رابطه تون با شوهرتون بشه.
طبق تاپیک هاتون در مورد شما یه نگرانی دارم. اینکه شما همیشه نسبت به رفتارهای مادرتون حساس بودین ولی شوهر شما انقدر از خانوادش راضیه که میخواد باهاشون زندگی کنه. همینطور اینکه خانواده شوهرتون میگن مثل دخترشون هستی. احساس میکنم اونها آدم های باسیاستی هستن. نمیگم بد هستن. ولی بلدن پسرشون رو جذب خودشون کنن. برای همین پیشنهادم اینه که به هیچ عنوان مشکلاتی که با خانواده ت داری رو به شوهرت منتقل نکن. و اینکه سعی کن بدون اینکه مستقیم خواسته ت رو مطرح کنی روی شوهرت تاثیر مثبت بذاری.

بهاره جون عزیز ممنونم از راهنماییت

قسمتی از صحبتتو که بولد کردم دقیقا حرف همسرمه اون فک میکنه بهترین تصمیم واسه دوتامون همین بود.
جشن عروسی هم خودشون برنامه ریزی کردن و تو فرهنگ ما دختر هیچ کارس. پس زیبا بودنشم زیاد دست من نیست. هرچند اصلا هم برام اهمیتی نداره.

من لیسانس مهندسیم دنبال کار حتما میرم اما همسرم دوست داره اوایل زندگی تمام وقت پیشش باشم.

نگرانیت کاملا درسته متاسفانه درطول نامزدی و عقد اصلا لازم نبود من درمورد مشکلاتم چیزی بگم رفتار مادرم اینقد تابلو بود که شوهرم همون اول کاملا اخلاقش دستش اومد.

همسرم از خونوادش راضیه و فک میکنه بهترین روزا رو من در کنارشون خواهم داشت و اینه که عذابم میده من میخوام اون مدت کمترین تنش رو داشته باشم چون اول زندگیمه و واقعا نمیخوام خرابش کنم.
از زندگی باهاشون نگرانی و ترس دارم چون هرکدوم اخلاقای خاص خودشونو دارن فوق العاده بیخیال و بی تفاوتن و من اینجور آدمی نیستم. بهترین کاری که میتونم بکنم اینه که مثل خودشون باشم اما واسه منی که 25 سال متفاوت زندگی کردم سخته.
شوهرم مثل تمام مردای دیگه طرف خونوادشه و فک میکنه بهترین آدمای دنیان. تو این مدت که توی این تالار بودم خوب فهمیدم حتی اگه از خونواده همسرم متنفر باشم گفتنش به شوهرم و انتظار حمایت از طرفش غیر ازینکه انرژیمو بگیره هیچ سودی نداره. من از حالا دارم کنار میام که توی اون خونه من تنهام و شوهرم با خونوادش باید یاد بگیرم خودم جلو برم اینجوری وقتی سطح انتظارمو پایین بیارم از سختیش کمتر میشه.
تمام سعیمو میکنم با محبت همسرمو جذب کنم اما نمیدونم تا کی میتونم تنهایی جلو برم

سلام تنهایی عزیز! خیلی ناراحت شدم امروز اومدم و پستای جدیدتو خوندم. اخرین باری که پست گذاشتی و گفتی اوضاع تقریبا مرتبا ۱۹ دیماه بود و بعدش ۳۰ دیماه اومدی پشت گذاشتی که اونقد شرایطم سخت شد که قبول کردم! ظرف ۱۱ روز کوتاه اومدی.اخه چرا؟؟؟

Quote=میس بیوتی;424957]سلام تنهایی عزیز! خیلی ناراحت شدم امروز اومدم و پستای جدیدتو خوندم. اخرین باری که پست گذاشتی و گفتی اوضاع تقریبا مرتبا ۱۹ دیماه بود و بعدش ۳۰ دیماه اومدی پشت گذاشتی که اونقد شرایطم سخت شد که قبول کردم! ظرف ۱۱ روز کوتاه اومدی.اخه چرا؟؟؟[/quote]


میس بیوتی جان سلام
ممنونم از همراهیت
همونطور که حدس زده بودم بدون حضور من زمزمه های عروسی شروع شده بود متاسفانه توهم نبود.
شرایطم روز به روز بدتر شد ازیه طرف کم طاقتی همسرم که بخاطر سختگیریای خونوادم دیدارامون به ماهی 1بار رسید، ازطرف دیگه متلکای اطرافیان که خونوادم به این مورد حساس بودن،عید در پیش بود و من اجازه بودن باهمسرمو نداشتم،هربار که همسرم میومد پیشم حتی اگه تو خونه کنارهم مینشستیم مادرم اینقد چپ چپ نگاه میکرد که بالاخره همسرم خسته شد، رفت و آمدش تو این مسیر هربار نگرانم میکرد که خدای نکرده اتفاقی نیفته ومن تاابد خودموسرزنش کنم.
خونوادم کاملا با این تصمیم موافق بودن و خوشحالم بودن،خونواده همسرم چون زندگی شریکی واسشون عادیه مدام به همسرم فشارمیاوردن که زنت ازهمین حالا میخواد جدات کنه، این دید واسه اول زندگی واسه من خیلی بد بود، من شده بودم چوب دوسر طلا هم از طرف خونواده خودم تحت فشاربودم هم ازطرف همسرم دیگه واقعا راهی نداشتم.
دیگه نمیدونستم چیکارکنم برام دعاکنید