موضوع: همسرم ازم میخواد به زور که مهریه م رو ببخشم

نوشته اصلی توسط دیده

به نظرم هر فرد سالم ودارای فکری متوجه این هست که همسرش ممکنه در محیط کار یا بیرون تعاملات سالمی را انجام می دهد ؟
وچرا شما تابه حال حساسیت شدید وپیگیری ایشان را نمی دانستید کمی جای سوال هست

ممنون از پاسخ شما، ببینید من هدفم متقاعد کردنش هست گه داره واقعا خودشو فریب میده و البته دوست دارم همه چی درست بشه اما مشکل اینجاست که اونقدر حق به جانبه و اونقدر از کاه کوه ساخته که هیچ وقت نوبت به بیان مشکلات خودش نمیشه مشکلاتی که توی پست های قبل گفتم رو داره ولی اونقدر خودش رو محق میدونه و منو مقصر که هرگز به من فرصت نمیده که مطرح بشه.. همیشه همین بوده
بزرگترین فرق من و او همینه که من همیشه مشکل رو میگم و دنبال راه حل هستم اما او فقط و فقط شاکیه و به هیچ عنوان قانع نمیشه متاسفانه..اتفاقا حساسیت شدیدش رو میدونستم و چندباری راجع به این مساله صحبت کرده بودیم و متفاعد شده بود مشکل اعتماد نداشتنش هست گه با کوچکترین موضوعی عود میکنه...

- - - Updated - - -

نوشته اصلی توسط شیدا.

دعوا و اختلاف شما سر بی اعتمادی ایشون به شماست
بعد شما رفتی یه سیم کارت دیگه خریدی و بهش هم نگفتی؟

به نظرم شما عمق مشکل را توی ذهن همسرت درک نمی کنی.
مرزها و حریمهای زندگی شما و همسرتون متفاوته.

تعریف تعهد و زندگی مشترک تو ذهن شما دو تا یکی نیست.

ممنون از پاسختون، من سیم کارت رو زمانی خریدم که گوشیم رو ازم گرفته بود و کاملا ارتباطمون قطع شده بود و من به دلیل اینکه به خط دیگه ای احتیاج داشتم مجبور بودم تهیه کنم و فکر نمیکنم در چنین شرایطی که داشتم اطلاع دادن بهش کهر عاقلانه ای بوده باشه... در مورد درک نکردن عمق مشگل ایشون رو درست مبگید و اینکه گفتید باید با زبون خودش باهاش حرف بزنم میشه راهنمایی کنید که چطور باید این کار رو انجام بدم؟

ممنون از راهنماییتون، اتفاقا لابه لای حرفاش یک بار به این موضوع اشاره کرد که دیگه اجازه تدریس بهم نمیده و .. وقتی عاقلانه به این موضوع فکر میکنم میبینم که از همون روزهای اول آشنایی بیشترین جذابیتی که برام داشت این بود که فوق العاده منو دوست داشت و برای بدست آوردنم هر کاری میتونست کرد اما الان شاید اون دوست داشتن وجود داشته باشه که واقعا توی آخرین ملاقاتمون حسش کردم اما دیگه خبری از اون خواستن نیست به نظرم ادامه این رابطه کار عاقلانه ای نیست و به قول دایی م باید سنگ زیر آسیاب باشم تا بتونم باهاش زندگی کنم... بنابراین فکر درست شدن و حل مشکلات رو از سرم بیرون کردم پذیرفتم که همه چی واقعا تموم شده.. ولی حتما باید دیه م رو ازش بگیرم نه به خاطر پولش بلکه به خاطر اینکه جوری جلو چشم مردم دست روم بلند کرد که الان که فکر میکنم شک ندارم هر کی ما رو دید فکر کرد من بهش خیانت کردم حتما و اینکه در آینده خودش و خانواده ش فکر نکنن که حق با اون ها بوده و پشت سرم بدگویی کنن... به خاطر همین وقتی ازم خواست یه روز دیگه راجع به شرایط طلاق بشینیم صحبت کنیم من موافقت نکردم و گفتم میخوام دیه م رو بگیرم و حتی حاضرم همه کسایی که به خاطرشون بهم تهمت زدی بیان دادگاه من از خودم مطمئن هستم... که بعد گفت که شماره خانم اونا رو دارم میگم بیان سراغت... که من گفتم بیان مگه چه اتفاقی افتاده بوده و... اما باز الان که فکر میکنم میبینم که به خاطر هیچ و پوچ و دلایل کاملا مسخره ممکنه زندگیه بقیه از هم بپاشه... از طرفی هم تصمیمم رو گرفتم که پرونده رو پیگیری کنم و خانواده م هم خیلی اصرار دارند اما من نگرانم ...به نظرتون چیکار کنم؟

سلام
مقالات مربوط به مهارت در تصمیم گیری از داخل سایت پیدا کن وبخوان حتما

به کمک یک وکیل کارتان بهتر پیش خواهد رفت

امید وارم هرچه که مشیت وصلاح خدا بر آن واقع شده برایتان اتفاق بیافتد

نوشته اصلی توسط ستاره زیبا

سلام بنظر من همسرت که دایم میگفت بذار برا پنجشنبه حرف بزنیم فقط قصدش این بوده که جو ارومتر بشه و گذشت زمان شما رو ارومتر کنه ولی شما عجولانه هی گیر دادی نه الان جواب بده مردا برای تصمیم گیری نمیتونن همون لحظه تصمیم درست رو بگیرن و چند وقت زمان میخان
شک ندارم که همسرت راضی به طلاق نیست و شما نبایدتحت فشار بذاری که الان بهم بگو من میخای یا نه و..... یا الان میرم دیه میگیرم و....اگه ایشون یه تصمیم عجولانه و از سر للجبازی بگیره بعدا پشیمون خاهید شد هردو
دختر خوب شما متوجه نشدی شیدا چی گفت شما یکم عجولی
من نمیگم زندگیت رو ادامه بده یا طلاق بگیر اما حس میکنم بعلت عدم شناخت مردها و وسواسی بودن همسرت به عصبیتش دامن میزنی و مشکلات اینچنینی پیش اومده
یعنی اگر همسر شما وسواس داشت اماشما میدونستی مردا ذاتا چطورن و چه خاستهایی دارن و با ارامش بیشتر وسواس بودنایشون رو تعدیل میکردی و مشکلاتت رو مدریت میکردی
اگر واقعا دوسش داری یه فرصت چند ماهه دوباره به خودتون بدین و بشینید در یه جو اروم باهم حرف بزنید

ممنون از پاسخت ستاده زیبا، اماهمسرم به اندازه کافی وقت فکر کردن داشته ما شش ماه هیچ ارتباطی با هم نداشتیم و من به پیشنهاد مشاوره برای اینکه تکلیفم با خودم روشن بشه باهاش تماس گرفتم ... با وجود اینکه فردای تماس من خودش باهام تماس گرفت اما موضعش مثل همیشه بود اصلا قانع نمیشه و احساس میکنم تمام این مدت که من بی قراری میکردم سر مزاری فاتحه میخوندم که مرده ای توش نبود... ابنکه شما میگید شک ندارم راضی به طلاق نیست، من اتفاقا چند بار خیلی صریح پرسیدم راجع به خواستنش، و او گفت نه و آخرسر با ناراحتی گفت ما به درد هم نمیخوریم در جواب این سوالم که به نظرت ما نمبتونیم مثل روزای اول بشیم باهم.. وفتی این حرفو میزنه من چطور میتونم فکر کنم که او راضی به طلاق نیست...

اینکه می خوای دیه رو حتما بگیری چون اگه نگیری هه فکر میکنن تو خیانت کردی به نظرم دلیل موجهی نیست چون وقتی میری پزشکی قانونی نمیگن که حقت بوده خوردی یا ناحق...
من واقعا نمیتونم درک کنم کسایی رو که تا یه چیزی به ذهنشون میرسه باید زودی به زبون بیارن و جوابشو از طرف بگیرن و مهم نیست در چه شرایط و در چه مکانی هستن. من خودم به شخصه وقتی همسرم حتی گرسنه هست ازش چیزی نمی پرسم چه برسه که پای مشکلات طلاق وسط باشه. یکم صبور باش . مسایل رو اینهمه نپیچون بهم . با همرست که قرار گذاشتی به نظر من نباید وارد حاشیه ها می شدی نباید گیجش می کردی . با لحن آروم فقط این رو بهش بگو که می دونم به خاطر بعضی مسایل اذیت شدی ناراحت شدی به هم ریختی درکت می کنم منم ناراحتم از این شرایط. با همه اینا دوست داری به زندگیمون یه فرصت دیگه بدیم یا نه؟
همین...
چیزای دیگه نپرس بازم میگم گیجش نکن
اصرار هم نکن که همین الان جواب منو بده نگو کی جواب میدی مسایل دیگه رو نگو که باز عصبی شه نزار دعوا شه کوتاه و مختصر فقط . حتی اگر گفت 2 ماه دیگه جوابتو می دم بگو اره صحبت یک عمر زندگیه و خداحافظی کن و برو . تا 2ماه هم به هیچ عنوان نه زنگ بزن نه چیزی ....
این نظر من بود بازم هر جور صلاحته
موفق باشی

ممنون از پاسختون تازه نفس گرفته عزیز، دیگه خیلی دیر شده و ما حرفامون رو زدیم در مورد سوالاتی گه من ازش پرسیدم یهو به ذهنم نرسیده بود که بخوام به زبون بیارم من ازش خواستنش رو پرسیدم در حالی که واقعا دوست داشتم همه چی درست بشه و خودشم فهمید ...با وجود اینکه عادت های رفتاری نادرستی هم داشت اما من واقعا میخواستم همه چی درست بشه ولی خودش نخواست... او دیگه الان فقط حرف مادرشو قبول داره اینکه ما به درد هم نمیخوریم... البته که اگر خودش میخواست مثل همون روزای اول با سماجت جلو همه می ایستاد همونقدر که او از این وضعیت اذیت شده منم شدم همین الانش من دارم سنگ او رو به سینه میزنم به خاطرش جلو همه ایستادم اما خودش چی... فقط از خدا میخوام و امیدوارم به زودی زود پشیمون بشه....