موضوع: فکرمیکنم از انفعال و گذشت دارم به تنفر میرسم

به نظر من شوهر شما توجه و احترام و محبت زیاد یا زیادی از شما می خواد

همین !

هر وقت هم حس می کنه این توجه را نمی گیره مثل یه بچه ی لجباز شما را اذیت می کنه.
راه گرفتن این توجه را از شما بلد نیست.

همسرتون به خاطر بیماریش ( وسواس ) در گذشته خیلی اذیت شده
حتی توی خانواده ی خودش

اگه درمان نشده که کمکش کن برای درمان
اگرم درمان شده که چه بهتر !! بچسب به زندگیت، بهش محبت کن، به حرفهاش گوش کن، بهش توجه نشون بده

خیلی برام جالبه!این اقا هر رفتار توهین امیزی بخواد میکنه! به بهونه اینکه وقتی نیاز مالی داشته پدر زنش بهش کمک نکرده رابطه شو باهاشون قطع کرده ، و مانع رابطه خانمش با پدرو مادرش شده ( چیزی که حق طبیعیشه) همسرشو مجبور کرده سهم الارثشو مطالبه کنه، از گوشی خانمش بهشون پیام میده توهین میکنه!!!!توی شبکه های اجتماعی با این و اون چت کرده! با عکس زن داداش همسرش تو فیس بوک با پسرا دوست شده!!!!'( هضم کردن هر دونه ازین رفتارا و کنار اومدن باهاش واسه هر زنی سخته )اونوقت دوستان میان میگن ایشون اقتدااااااااارش رفته زیر سوال!!!!!!!! چون همسرش رفته با خانواده شوهر درد دل کرده؟؟؟؟ خوب با کی بکنه؟؟؟اصلا یه ادم مگه چقدر میتونه توهین و تحقیر و زور تحمل کنه؟؟؟ اینقد زنشو کوچیک کرده که ایشون به ارزشمند بودن خودش بعنوان یه انسان شک کرده! به حق و حقوق طبیعیش شک کرده! عزت نفسی واسش نمونده ! مشخصه که خانواده این اقا از همون اول میدونستن که بخاطر بیماری که پسرشون داره همسرش در عذاب خواهد بود و واسه همین بهش نزدیکن و خیلی حمایتش میکنن.بابا بی خیال!!!! درسته بعضی رفتارای خانم ارزوها ن هم اشتباه بوده ولی چیزی که واضحه اینه که این اقا شدیدا بیمااااااره و نیاز به درمان داره!! و با فقط رعایت کردن از طرف همسرش هم به این راحتیا خوب نمیشه!!

نوشته اصلی توسط میس بیوتی

خیلی برام جالبه!این اقا هر رفتار توهین امیزی بخواد میکنه! به بهونه اینکه وقتی نیاز مالی داشته پدر زنش بهش کمک نکرده رابطه شو باهاشون قطع کرده ، و مانع رابطه خانمش با پدرو مادرش شده ( چیزی که حق طبیعیشه) همسرشو مجبور کرده سهم الارثشو مطالبه کنه، از گوشی خانمش بهشون پیام میده توهین میکنه!!!!توی شبکه های اجتماعی با این و اون چت کرده! با عکس زن داداش همسرش تو فیس بوک با پسرا دوست شده!!!!'( هضم کردن هر دونه ازین رفتارا و کنار اومدن باهاش واسه هر زنی سخته )اونوقت دوستان میان میگن ایشون اقتدااااااااارش رفته زیر سوال!!!!!!!! چون همسرش رفته با خانواده شوهر درد دل کرده؟؟؟؟ خوب با کی بکنه؟؟؟اصلا یه ادم مگه چقدر میتونه توهین و تحقیر و زور تحمل کنه؟؟؟ اینقد زنشو کوچیک کرده که ایشون به ارزشمند بودن خودش بعنوان یه انسان شک کرده! به حق و حقوق طبیعیش شک کرده! عزت نفسی واسش نمونده ! مشخصه که خانواده این اقا از همون اول میدونستن که بخاطر بیماری که پسرشون داره همسرش در عذاب خواهد بود و واسه همین بهش نزدیکن و خیلی حمایتش میکنن.بابا بی خیال!!!! درسته بعضی رفتارای خانم ارزوها ن هم اشتباه بوده ولی چیزی که واضحه اینه که این اقا شدیدا بیمااااااره و نیاز به درمان داره!! و با فقط رعایت کردن از طرف همسرش هم به این راحتیا خوب نمیشه!!

دوست عزیز

این آقا دوست پسرش نیست، که ولش کنه و بره
این خانم هم ظاهرا به طلاق فکر نمی کنه. پس باید دنبال آروم کردن زندگیش باشه نه جنگیدن با همسرش

این خانم حتی از یک اس ام اس که به برادرش فرستاده بشه هراس داره
می گه نمی خوام ناراحت بشن
مراعات و ملاحظه ی همه را می کنه الا خودش و زندگیش

وسواس فکری بیماری بدیه. واقعا زندگی کردن با این آدمها سخته
اما اگه می خواد زندگی کنه با بحث و منطق و دعوا راه به جایی نمی بره.

همسرت می آد می گه گوشیت را بده به من، بده بهش. بحث و جدل نداره ... درس اخلاق نداره .... حریم خصوصیه و می دونم می خوای شر به پا کنی و ...
اینا رو به یه مرد عادی هم بگی، نمی پذیره، چه برسه به شرایط خاص این زوج و این آقا.

یه کم باید باهاش راه بیاد. کمتر سر به سرش بذاره.

خود شما به عنوان یه خانم اگه جلوی چند نفر از افراد خانواده ات به همسرت بگی گوشیت را یه دقه بده و همسرت بگه حریم خصوصیمه، چه حالی پیدا می کنی؟
بدون همه ی این پیش زمینه هایی که این زن و شوهر دارن که بی تاثیر در برخورد همسرش نیست، فکر نمی کنم شما هم لبخند می زدی می گفتی وای عزیزم ببخشید حواسم نبود!
حتما بهت برمی خوره این رفتار شریک زندگیت، جلوی دیگران.

من توی پست قبلیم هم نوشتم، همسر ایشون مشکل داره
اما خود این خانم هم رفتارهاش درست نیست
البته درطول زمان و بخاطر مشکلات زندگیش شاید کم کم وارد این مسیر شده ( صمیمیت بیش از حد با خانواده همسر، متحد شدن با اونها در مقابل همسرش و .... ). ولی به هر حال این رفتارها اشتباهه. اگه می خواد زندگی کنه باید رفتارهای خودش را اصلاح کنه، شاید همسرش هم در واکنش به این تغییرات تغییر کنه. اگرم می خواد دعوا کنه و کشمکش، می تونه ادامه بده به کارهاش.

من از اون مکالمه به عنوان مثال استفاده می کنم چون مثال دیگه ای از زندگیت ندارم ... موارد دیگه هم شبیه اون.
حرفهایی که می زنی درک می کنم. شکسته شدنت و دردی که تو قلبت حس کردی از طرز برخوردش با پدرت، تحقیرها و توهین هاش و همه ی رفتارهای زشتش.
تحمل ایشون برای هر زنی و هر آدمی سخته. ولی حالا که می خوای بمونی و زندگی کنی باید کاری کنی که راحت تر باشی، نه درگیرتر.

این همه حس حقارتی که همسرت داره و این همه احساسهای بدی که نسبت به خودش داره ریشه در گذشته اش داره.
باید یه کاری کنی این حسهاش کمتر بشه، وگرنه اون را به بچه هات منتقل می کنه
فردا بچه ها هم می شن آدمهایی مثل باباشون که یه عمر تحقیر شدن و توهین های پدر را به خودشون و مادرشون دیدن و همین رفتار را با بقیه آدمهای زندگیشون پیش می گیرن.

الان که تصمیم گرفتی که بمونی و زندگی کنی و تا حد ممکن راهی برای آرامش خودت و بچه هات پیدا کنی که آسیب کمتری ببینید و بهتر زندگی کنید
می دونم خیلی سخته که در جواب رفتارهای غلط و توهین آمیز همسرت، عکس العمل درست داشته باشی
ولی همونطور که گفتی برای خودت لیست نوشتی و سعی می کنی با برنامه پیش بری، شاید بشه ذره ذره شرایط را بهتر کرد.
شاید از ده بار رفتار و واکنش طبیعی شما، بشه یکیش را هم مثل رفتار یک درمانگر در مقابل یک بیمار رفتار کرد.
اون لحظه نه به عمل و عکس العمل عادی، که به واکنشی که باید به یه بیمار داشت فکر کنی و اونطوری رفتار کنی.

وقتی مادرشوهرت از شما تعریف می کنه، شما در جوابش از شوهرت تعریف کن.
موضوع را منحرف کن به یه سمت دیگه.

با مادرشوهرت صحبت کن که رفتارشون را در مورد شما و همینطور پسرشون تغییر بدن.
بهشون بفهمون که از این که به همسرت جلوی شما توهین می کنن یا زیادی از شما تعریف می کنن خوشحال نیستی.
این به ضرر زندگی مشترک شماست.
روابطت را باهاشون به سمت رسمیت و احترام ببر. از صمیمیت بیش از حد خارجش کن.
خودت می بینی که زندگیت داره از این سمت آسیب می بینه، جلوش را بگیر.

بالاخره زندگی شما روزهای خوش و عادی هم داشته و داره.
دقت کن چه زمانیه که همسرت آرامشش بیشتره و کمتر به خودش و شما رنج می ده.
اونا رو پیدا کن و اگه برات ممکنه تو زندگیت پررنگشون کن.

در کنار همه تلاشی که برای زندگی مشترک و بچه هات می کنی
یه ساعتهای از هفته را برای روح و جسم خودت به طور اختصاصی کنار بذار.
برای ورزش، ریلکسیشن، بهداشت پوست و مو، رسیدگی به خودت و فقط خودت !
اینطوری برای بقیه مسیرت انرژی می گیری.

الان چند روزه دارم تاپیکهایی که مشابه من مشکلشون بود میخونم به این امید که چیزی ازتوشون پیداکنم به درد زندگیم بخوره.تاپیک تخصصی sheباآقایsciمیخونم ونت برداری میکنم.بخش اعظمی از خطاهای خودم رو پیدا کردم وباتمرین سعی دررفعشون دارم(هرچند اگه قرار باشه انجامشون بدم باید یه آشتی بکنیم).ولی امروز وقتی آخرین تاپیک از هرکدوم افرادی که مشکل داشتند خوندم به طرزوحشتناکی ناامید شدم.به این خاطرکه هرکدومشون یادرشرف جدایین یاجداشدند.وای خدای من خیلی سخته به شدت از آینده میترسم.دروغ چرا دلم میخواد زندگیم درست شه مثل ده سال پیش،بالاخره هرچی باشه فکرمیکنم بازسازی این زندگی آسونتراز ساختن یه زندگی جدید باشه.ولی چه جوری؟؟!!!!
الان تنها برنامه ای که دارم دیگه به هیچ وجه مشکلاتمو به خانوادش انتقال ندم بطوریکه وقتی مامانش پرسید میذاره بری پیش خونوادت دیدیشون؟به دروغ گفتم آره هفته پیش دیدمشون.هفته ای یکباربیشتر نمیرم هرچقدرمیگن بیا بهونه درسهای پسرمو میارم.رابطمون باهم سنگینه.یعنی درحدسلام وخداحافظ ودرخواست برای خرید خونه.
شاید بگین برای صحبت کردن وآشتی پیشقدم شم ولی باپیشینه ای که ازش دارم به هیچ وجه آشتی نمیکنه تازه سرسنگینترم میشه.چراکه فکرمیکنه فقط اشتباه ازجانب من بوده،درضمن این جمله تکراریش که من براش مردم رو باید بشنوم(اگه بایه عذرخواهی مسئله حل میشد انجام میدادم ولی طبق برنامه سابقش باید یه باج درست وحسابی بهش بدم تایه مدت بهتر میشه ولی بعد دوباره براش همه چی عادی میشه وهمون روال کم محلی وبیتوجهی رو پیش میگیره)پس سعی کردم بظاهر به قهرش بی اعتنا باشم وعادی باشم باهاش.البته این دومین دفعه ایه که اینجور برخوردمیکنم دفعه قبل بافوت برادرشوهرم ووصیتش تاچندهفته ای اوضاع روبراه شد ولی اینبار قراره چه اتفاقی بیفته!همش میترسم نکنه یه اتفاق بد دیگه پیش بیاد یابکل زندگیم نابود شه یاخوب شه ولی بواسطه اون اتفاق بد.
راستش درعین اینکه دلم میخواد اوضام درست شه میترسم خواست خدا این نباشه ودرست شدنش به معنای جداشدنمون باشه.برای خودم خط قرمز تعیین کردم اگه خیانت کنه جدامیشم ولی بازهم میترسم از اینکه این اتفاق بیفته.
لطفا برام دعاکنین(حالا خواهرشوهرمو ول کردم چسبیدم به شماکه دعام کنینفعلا تنها چیزی که آرومم میکنه همون دعاست)
خلاصه حال این روزام یه بار امیدوارمیشم که همه چی درست میشه وگاهی باخودم فکرمیکنم اگه تاآخر عمرم دیگه نذاره خونوادمو ببینم چی!دلم خیلی براشون تنگ شده فکراینکه روزی که قرارباشه ببینمشون روز جداییم باشه دیوونم میکنه

یه چیزی که چند روزه عذابم میده پستاییه که همسرم میذاره همش عاشقانه است حالا مخاطبش کیه خداعالمه.ولی مشکل اینه که یه دختر درجوابش همش کامنت عاشقانه میذاره یعنی محض رضای خدا یه پست رو هم بدون جواب نگذاشته.
پیجش خیلی رو اعصابم بود آنفالوش کردم شاید اعصابم آرومترشه.ولی چندوقت پیش نتونستم جلوی خودمو بگیرم ازدختره خیلی محترمانه درخواست کردم دیگه کامنت نذاره چون باعث شبهه تو اطرافیانم شده البته خودمو معرفی نکردم.اونم گفت برای نامزدش که سربازه مینویسه(آخه بگو آدم برای نامزدش توپیج بقیه چیزی مینویسه)خلاصه خیلی دوستانه قول داد دیگه نذاره.ولی باز دیدم دوباره این کارو میکنه.میدونین هرکی میرسه بهم میگه این دختره کیه که پست میذاره.آخرش اگه دیوونه نشم خیلی کاریه!!
درضمن به همسرم هم نمیتونم چیزی بگم چون میدونم اگه بفهمه ناراحت میشم اول دادوبیداد میکنه که تو بهم شک داری بعد هم ممکنه بیستر لج کنه.رابطه نداشته رو به رابطه تبدیل کنه.هرچند یه جورایی مطمئنم که این وسط چیزی نیست ولی کمی تاقسمتی فکراطرافیان عذابم میده.