موضوع: گلِ نرجس

تو راهنمایی
بگذار داد ازدل بگیرم،،،،،
پناهم ده که برسقف مهربانیت ،،، منزل بگیرم،،،


تو دریایی و من،،،،،
تنها غریق مانده درباران


توفانوس رهم شو
تا ره ساحل بگیرم،،،،،


اگر روزی رسد ،، دستم به دامانت کنم ،،،،جان را به قربانت
ولی چگونه شوم ناخوانده مهمانت ؟
چگونه؟

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،



خدایا :

دراین بازار بی مهری به دیدار تو شادم
تو شادم کن ،،،،،که سوز غم برآمد از نهادم

سلام

تا حالا به اين موضوع فكر نكرده بودم كه دعاي عهد رو چرا ميگن صبحا بايد خوند. يا اصلا چرا صبح ها خوندنش با صفا تره؟!
شما ميدونيد چرا؟

خداوندا در صبح اين روز و همه روزها تا زماني كه زنده ام، با آن حضرت عهد مي بندم و تجديد بيعت ميكنم كه از آن رو برنگردانم و هيچ گاه دست برندارم.

خدايا مرا، از ياران و مددكاران و دفاع كنندگان از او قرار ده، و از شتابندگان به سويش، در برآوردن خواسته هايش، و اطاعت كنندگان اوامرش، و مدافعان حضرتش، و پيش گيرندگان به جانب خواسته اش، و كشته شدگان در پيشگاهش

.


يه كليد واژه وجود داره به نام " عهدا و عقدا" .

خوشا به حال همه متعهدين.



العجل العجل يا مولانا، يا صاحب عصر و الزمان

نوشته اصلی توسط mohamad.reza164

سلام

تا حالا به اين موضوع فكر نكرده بودم كه دعاي عهد رو چرا ميگن صبحا بايد خوند. يا اصلا چرا صبح ها خوندنش با صفا تره؟!
شما ميدونيد چرا؟

.....................................


سلام



خوبی محمد رضا ؟

چه خبر ؟

دعای عهد یه جور بیعت هست .

یعنی قول میدیم مسیرمون خدایی باشه .

یعنی صبح با خوندن این دعا داریم میگیم من در تمام ساعات روز و شب ام پای بیعتم هستم

یعنی در هنگام کار - هنگام برخورد با مردم و ..... باید یادمون باشه صبح چه قولی دادیم !


به نظرم شروع روزمان را اگر توفیق داشته باشیم با این مهم شروع کنیم ،،،،، آرامش بهتری داریم .


دنیای دنیوی باعث بشه ما بیعت کنیم،،،،، البته با دنیا !

ان شالله این گونه نباشیم .

...............................

باغبان عزيز ممنون از احوال پرسي شما.

و پاسختون

---------------------

منتظر بودم يكي بياد تو اين تاپيك از جمكران بگه، تا سوالم رو بپرسم.

سرشار و باغبان عزيز منظور از جمكران چيه؟ چرا بعضي ها هيچ حسي به جمكران ندارند؟ مگه نه اينكه گل نرجس جا و مكان نداره؟

نوشته اصلی توسط mohamad.reza164

منتظر بودم يكي بياد تو اين تاپيك از جمكران بگه، تا سوالم رو بپرسم.

سرشار و باغبان عزيز منظور از جمكران چيه؟ چرا بعضي ها هيچ حسي به جمكران ندارند؟ مگه نه اينكه گل نرجس جا و مكان نداره؟

.....................

سلام دوست من


موضوع مسجد مقدس جمکران ، موضوعی هست که بهتره از کارشناسان این حوزه جویا بشید به صورت تخصصی . ( بحث آن خارج از سایت همدردی هست )



در مورد جا و مکان و یا ارتباط معنوی :

به نظرم یه عاشق ، معشوقش را در جا و مکان خاصی فقط ! تفسیر نمیکنه ، بلکه هر جای عالم که باشه ، معشوقش در قلبشه !




مژده ای دل که مسیحا نفسی می‏ آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‏ آید


ز غم هجر مکن ناله و فریاد که من
زده ‏ام فالی و فریاد رسی می ‏آید


از آتش وادی ایمن نه من خرم و بس
موسی آنجابامید قبسی می‏ آید


هیچکس نیست که در کوی تواش کاری نیست
هر کسی آنجا بطریق هوسی می‏ آید


کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست
اینقدر هست که بانگ جرسی می آید


جرعه ‏ای ده که به می خانه ارباب کرم
هر حریفی ز پی ملتمسی می آید


دوست را گر سر پرسیدن بیمار غمست
گو بران خوش که هنوزش نفسی می آید


خبر بلبل این باغ بپرسید که من
ناله‏ای می شنوم کز قفسی می آید


یار دارد سر صید دل حافظ یاران
شاه بازی به شکار مگسی می آید

سرشار جان - محمد رضای عزیز ،،، چقدر روزا داره زود می گذره – انگار سه شنبه قبلی همین چند ساعت پیش بود که داشتم اینجا می نوشتم


راستی آقا سرشار میگن :


يه روز يه باغبونی
يه مرد آسمونی


نهالی كاشت ميووون ِ
باغچه مهربونی

می ‌گفت سفر كه رفتم
يه روز و روزگاری


اين بوته ياس من
می مونه يادگاری


هر روز غروب عطر ياس
تو كوچه ‌ها می‌ پيچيد
می یون کوچه باغا
بوی خدا می ‌پيچيد

ممنون سرشار جان - همیشه شما و محمد رضا به من لطف داشتید مهربانان من - و از شما دو عزیز خیلی چیزها یاد گرفتم


سرشار جان درسته دوست و یار نعمتی هست - ولی همیشه باید دل به دوست واقعی بسپاریم - دوستی که همیشه و همه جا در کنار ماست

چون ما انسانها همه رهگذریم .


انشا الله این توفیق را داشته باشم در کنارت باشم .

ولی در کل مراقب خودت باش و به قول محمد رضا از کنار برو




حضرت حافظ می فرماید :


سَلامُ اللَهِ ما کَرَّ اللَیالى
وَ جاوَبَتِ الْمَثانى وَ الْمَثالى (1)


عَلى وادى الاراکِ وَ مَن عَلَیْها
وَ دارٍ بِاللِوَى فَوْقَ الرِّمالِ (2)



دعاگوى غریبان جهانم
وَ أدْعو بِالتَّواتُرِ وَ التَّوالى (3)



به هر منزل که رو آرد خدا را
نگه دارش به لطف لا یزالى (4)



منال اى دل که در زنجیر زلفش
همه جمعیّت است آشفته حالى (5)



ز خَطّت صد جمال دیگر افزود
که عمرت باد صد سال جلالى (6)



تو مى‏ باید که باشى ورنه سهل است
زیانِ مایه جانىّ و مالى (7)


بدان نقّاش قدرت آفرین باد
که گِرد مَه کشد خطّ هِلالى (8)



فَحُبُّکَ راحَتى فى کُلِّ حینٍ
وَ ذِکْرُکَ مونِسى فى کُلِّ حالِ (9)


سویداى دل من تا قیامت
مباد از شور سوداى تو خالى (10)



کجا یابم وصال چون تو شاهى
من بد نام رِند لا ابالى (11)


خدا داند که حافظ را غرض چیست
وَ عِلْمُ اللَهِ حَسْبى مِن سُؤالى (12)




تفسیر شعر:


در بیت اول و دوم می گوید: سلام خدا باد ، پیوسته و همیشه تا وقتیکه شبها مرتّباً یکى پس از دیگرى مى‏ آیند و مى‏ روند، و طلوع و غروب موجب پیاپى در آمدن آنهاست،

تا زمین و خورشید و ماه و ستارگان باقى است، و تا وقتیکه رشته ‏هاى دو صدایه و سه صدایه تارها و نغمه‏ ها و آهنگهاى چنگ‏ها و سازها مى‏ نوازند و قدرت و تاب و توانشان براى بلند داشتن این سرود باقى است

و بر آن کسیکه برفراز آن زمین سکونت دارد و بر خانه ‏اى که در قسمت نهایى در آن بالاى رَمْلها و شنها بنا شده است.




سپس در بیت سوم می گوید: دعاگوى غریبان جهانم، و بطور تواتر و پشت سر هم من دعا می کنم و دعاگو هستم؛
که باز روشن است: آن غریب جهانى که از شدّت غربت و تنهایى ظهور نمى‏ کند غیر از حضرت حجّت کسى نیست.



و در بیت چهارم می رساند: او که محل ثابتى ندارد- و دائماً در عالم در گردش است،
اى خداوند مهربان از تو درخواست مى‏ نمایم تا با لطف دائمى خودت او را در هر منزلى که وارد مى‏شود و در آن مسکن مى‏ گزیند نگهدارى کنى‏.



و در بیت پنجم می گوید: اى دل! در فراق او ناله مکن، چرا که گرچه در غیبت است و چهره و رخساره‏اش را از نمایاندن مخفى می دارد،
ولیکن بواسطه گیسوان و زلف سیاه او- که کنایه از هجران و غیبت است- آشفته حالان می توانند کسب جمعیّت کنند و به مقصود نائل آیند.



و در بیت ششم می گوید: اینک که رشد و بروز جمال در تو فزونى یافته است، خداوند عمر تو را طویل گرداند و از گزند حوادث مصون بدارد.




و در بیت هفتم می گوید: تویى ولىّ والاى ولایت که قوام کون و مکان بر تو قائم است؛ و تو باید بر قرار و مقرون به بقاء و صحت و آرامش بوده باشى،
چرا که در رأس مخروطى، و بر همه ما سوى‏ حکومت دارى. و در برابر این امر مهم و ارزشمند،
زیانهاى جانى و ضررهاى مالى هر چه هم فراوان باشد، به من و یا به جهانیان برسد، مهمّ نیست بلکه خیلى سهل و آسان است.




و در بیت هشتم می گوید: آفرین بر دست قدرت پروردگار که تو را در این چندین قرنى که تا به حال گذشته، حفظ و نگهدارى نموده است؛
همان نقاش قدرت که بر گرد ماه بر فراز آسمان خطّى به شکل هلال مى ‏کشد تا مردم ماه را ببینند، با آنکه بدون شکّ تمام کره ماه موجود است،
امّا کسى آنرا نمى‏ بیند، و در غیبت و پنهانى می گذارد، و فقط از این کره آسمانى به قدر هلالى نمایان است بطوریکه اگر کسى نظر کند مى‏پندارد کره‏اى نیست، فقط هلالى بر آسمان موجود است.
امام زمان هم موجود است همچون کره تام و تمام، امّا کسى آنرا نمى‏ بیند و ادراک نمى‏ کند و فقط به قدر ضخامت هلالى از آثار او در جهان مشهود است و مردم از آن منتفع می گردند،
ولى باید ظهور کند و از پرده خفا برون آید و چون بَدْر و ماه شب چهاردهم نور دهد و همه جهان را منوّر کند.


تعریف کردن از ماه آسمانى به پنهانى، و خطّ هلالى در شبهاى‏ نخستین طلوع آن بر گرد آن کشیدن چه مدحى را متضمّن است؟!


و اگر مراد از ماه را سیما و چهره محبوب فرض کنیم و خطّ هلالى را هم محاسنش بدانیم که بر گرد آن روییده است، با آنکه این استعاره با آن استعاره قرص ماه آسمان و اختفاى آن در شبهاى نخستین جز بمقدار هلالى که نمایان است، دو مفاد است معذلک این استعاره نیز منافاتى با وجود حضرت صاحب الزّمان ندارد؛ زیرا آن انسانى که در خارج بر گرد صورتِ چون ماهش محاسن روییده است، با توصیف غربت و ولایت و سرورى و پادشاهى و سائر اوصافى که در این غزل آمده است، غیر از آن حضرت نمى ‏تواند مراد و مقصود باشد.





و در بیت نهم می گوید: من پیوسته با تو سر و کار دارم. محبّت توست که راحت دل من است در هر حال، و ذکر توست که أنیس من است بطور پیوسته و مدام.

گرچه نظیر این مضمون در سائر غزلهاى حافظ موجود است و آنها راجع به خود ذات أقدس حقّ تعالى است، ولیکن در این غزل به قرینه سائر ابیات غیر از حضرت حجّت نمى‏ تواند بوده باشد.
پس ضمیر مخاطب ذِکْرُکَ و حُبُّکَ راجع به اوست.



و به همین طریق مفاد بیت دهم است که در دعا می گوید: دریچه قلب من که مملوّ از خون حیاتبخش من است، و پیوسته آن خون در جنبش و حرکت و ضربان و خروش است، هیچگاه از معامله و سر و کار داشتن و تلاش براى بدست آوردن محبّت و رضاى تو خالى نباشد.




و در بیت یازدهم مخاطب خود را شاه، و خودش را رِند و گداى لا ابالى خوانده است؛ و وصال این درجه پست و زبون را با آن شاه با عظمت و با تقوى و داراى عصمت و طهارت، بعید به شمار آورده است.
در این بیت هم معلوم است که: مراد وى از «چون تو شاهى» غیر آن صاحب ولایت کلّیّه إلهیّه‏ نمى‏باشد.




و در بیت دوازدهم خیلى روشن و واضح از سخنان و تخاطب فوق بطور رمز و اشاره، پرده بر می دارد که: اینها که گفتم همه اشاره و کنایه و استعاره و رمز بود که چه می خواهم بگویم؛ صراحت نبود و من نمى ‏خواستم یا نمى ‏توانستم آن وجود أقدس را چنانکه باید و شاید معرّفى کنم، و عشق سوزان خود را براى لقاء و دیدارش در قالب غزل آورم؛ امّا خداوند علیم و خبیر می داند که در دل من چه مراد بوده است، و او کفایت می کند از کلام و سؤالى که من بخواهم آنرا برزبان آورم.

بیا که می شود از چشمت استعاره گرفت

ز آسمان نگاهت گل ستاره گرفت

بیا بیا که عقابان قفس گرفتارند

تمام آینه ها داغدار زنگارند

بیا که جهان بی تو عرصه تنفس نیست

مجال دیدن آفاق و سیر انفس نیست

حضور آب ز کام تو وام می گیرد

لب عطش ز لبت التیام می گیرد

هجوم عطر بهار از کف تو می جوشد

بیا که باغ به دست تو سبز می پوشد


--------

پ ن: خبری از یکی از مشتریان این تاپیک ( خانوم هلیا) نیست. امیدوارم که خیر و خوشی دلیل غیبتشون باشه.

پ.ن2: ممنون باغبان عزیز

پ.ن 3: سرشار جان خیلی گلی