موضوع: از اینکه نامزدم مرا واقعا دوست داره یا تظاهر به دوست داشتنم می کنه توی شک هستم.

نوشته اصلی توسط فرزانه محبی

مادرم معتقده که ما باید جدا بشیم و احتمال به هم خوردن و خوشبخت نشدم در اینده زیاده. ولی خودم خیلی دوستش دارم. پسر خیلی خوبیه بنده خدا. تا بحال از گل نازکتر به من نگفته ( البته منهای ایرادات اولیه). خیلی مودب. نمازخون. من موندم بمونم زندگیمو درست کنم یا بگم مادرم تجربه اش از من بیشتره و اگر بمونم بعدا پشیمون بشم.

عزیزمن وقتی خودت میبینی در کنارش ارامش داری .خوشحالی .احساس خوشبختی میکنی چرا میخوای زندگیت رو خراب کنی من فکر میکنم بهتره هروقت خانوادت در این مورد باهات حرف زدن خیلی قشنگ قانعشون کنی وبعد این مسئله هم در باره اتفاقاتی بین شما و نامزدتون پیش میاد به کسی چیزی نگید اینا بین شما دوتاس قرار نیست همه راجع به زندگی شما نظر بدن اینطوری حرمت بین نامزدتون و خانوادتون هم از بین نمیره
دودستی زندگیت و بچسب نذار این بحث ها بشه مشکلات بزرگ و غیرقابل حل

سلام و تشکر بابت توجهتون
راستش به خانوادم گفتم که میخوام بمونم و مشکلمو حل کنم. مادرم و خواهرم هم با اینکه صلاح دیدن که جدا بشم ولی ناچارا گفتند خودت می دونی ما گفتنیا رو گفتیم. منم دیگه توکلم کردم به خدا. فعلا رابطه خوبی با نامزدم داریم. حالا اگر تظاهر هم هست نمی دونم واقعی هم هست باز نمی دونم.

سلام به دوستان عزیز
همه حس های بدی که نامزدم اوایل به من داشت الان من نسبت به اون پیدا کردم. نمی دونم چکار کنم.
فکر می کنم خیلی از رفتاراش در شان من نیست. یه جا که میشینه یا جایی میریم زیادی حرف می زنه. من خیلی خجالت می کشم. روم هم نمیشه بهش بگم.
وقتی میاد خونمون خیلی دیر میاد خیلی دیر هم میره. جوری که رفت و امدش شده مایه اذیت خودم و بقیه. چون مهمونه اینم روم نمیشه بهش بگم. کاراش خیلی بی برنامه هست. درست سر نمی زنه. همیشه خسته از کار. دلم به چیش خوش باشه اخه...

سلام به همه دوستان خوب. راستش تو ماین مدت کش و قوس های زیادی داشتیم. مشکل من این بود که تا یه چیزی بینمون پیش میومد یا نامزدم سرد بود سریع می گفتم جدایی و مشکل و تصمیم رو به همه خانوادم می گفتم و اینجوری همیشه خانوادم و نامزدم رو روبروی هم قرار می دادم. مشکل اونم این بود که ابراز محبت کلامی و ظاهری رو از من دریغ می کرد. انتظاراتشو نمی گفت بهم. تو خودش نگه می داشت بزرگش هم می کرد بعد که باعث سردیش میشد و من می گفتم جدایی بعد می گفت به فلان دلایل بوده. یعنی تو بدترین موقعیت ممکن.
آخرین باری که بحثمون شد دو سه هفته پیش بود روابطمون از نظر من که خیلی عالی شده بود. اصلا بهش گیر نمیدادم. خودم قربون صدقه اش زیادد می رفتم بهش پیام عاشقانه می دادم. چه می خواست جواب بده میخواست نده. خودم محبتمو بهش نشون می دادم. خونشون بیشتر می رفتم. تا اینکه یه شب رفتم خونشون خوشحال و خشنود. با مادرش نشستن حرف عروسی پیش کشیدن گفت ندارم الان عروسی بگیرم. حالا خودش گفته بود مهر عروسی کنیم. خلاصه اینقدر صغری کبری چیدن بعد رسیدن به اینکه بگن عروسی نگیر اصلا. برو ماه عسل. قبلا سه بار گفته بودن اینو و من گفته بودم دوست ندارم برم ماه عسل بجای عروسی. چون من عقد هم مراسم نداشتم یه ساعتی رفتیم محضر نه اهنگی نه چیزی. منم گفتم نه من ماه عسل نمی رم. بعد از لحن تند نامزدم هم یه خرده ناراحت شدم. با ناراحتی گفتم خب دیگه بریم خونه. تو راه عوض دلجویی خیلی هم حرف بارم کرد. بعد هم منو گذاشت خونه تا سه روز نه اومد نه زنگ زد نه پیام داد. تازه قهر هم کرده بود. بعد سه روز هم زنگ زد که باهاشون برم عروسی منم جوابشون ندادم. بعد پیام داده بود که مهر عروسی بخوایم کنیم فلان خونه رو رهن کنم یا نه. منم گفتم دیگه نمیخوام باهات بمونم. خلاصه همین کش پیدا کرد. بیشتر از هر دفعه. با مشاور صحبت کردیم تلفنی و جدا جدا. ولی هر دو با یه مشاور. نهایتا به من گفت که تو این مدت دوران خوشی نداشتیم و تمومش کنیم بهتره. منم گفتم باشه. ولی بعد از بس دلم براش تنگ میشد نمی تونستم تحمل کنم. با یه مشاور دیگه که دوستم میشد خودم صحبت کردم. اون گفت که برای طلاق همیشه وقت هست دوباره با هم صحبت کنید. خلاصه باز صحبت کردیم. گفت بخاطر این گفتم بریم ماه عسل که حتی از تصور اینکه تو عروس باشی و من دستتو بگیرم از ماشین بیارمت بیرون هم بدم میومده. بخاطر رفتارات. گفت من بعضی وقتا خودارضایی می کردم بهترم بوده تا با تو بخوابم. ولی من گفتم من انتظاراتت رو نمی دونستم. قبول کرد که خودش هم از نظر محبت خیلی برام کم گذاشته. قرار شد یه مدت مطابق انتظارات هم رفتار کنیم. اخرش باز گفت ببین یا دیگه جدا بشیم یا مهر عروسی کنیم. من از نامزدی بدم میاد. خانواده اون سر سخت میگن جدا نشید. خانواده من سرسخت میگن جدابشید. ما هم موندیم. نمی دونیم با هم خوشبختیم یا بدون هم.

با سلام و تشکر از نظر شما
با مشاور تلفنی هم صحبت کردیم. نظرش بیشتر رو جداییه. خانوادم هم می گن جدایی. قبول دارم من نباید تا یه چیزی پیش بید سریع به خانوادم می گفتم. و یا سریع حرف جدایی می زدم.
ولی روی هم رفته الان این وضعو داریم. من شک بردم نکنه مشکل روانی چیزی داشته باشه. میگه من وقتی پیش تو هستم ارومم ولی تا دور میشم اون حس هم میره. دلم تنگ نمیشه. قبول هم داره از نظر محبت برام خیلی کم گذاشته. نمی دونم این زندگی ارزش داره بمونیم یا نه. فکر می کنم دیگه بی ارزش شدم براش.

سلام

جدائی راحت ترین و ساده ترین راهه نه راه حل اصلی.. واسه همینه طلاق داره امارش سر به فلک میکشه.. انشالله که بعد طلاق پشیمون نشین..

موفق باشین

خودمم دوست ندارم جدا بشم. از طرفی از زندگی باهاش هم می ترسم. نمی دونم علت بی علاقگیش رفتارهای من بوده که میشه درست بشه یا علتش بی علاقگیش بوده. اگر رفتارهای من بوده چرا انتظاراتشو بهم نمی گفت تا درستش کنم. یعنی من اونقدر بد بودم؟

- - - Updated - - -

جناب جوادیان چطور می تونم با شما آنلاین صحبت کنم؟

سلام..

تا حرف دو طرفو نشنیده باشی نمیشه قضاوت کرد کی تقصیر کاره .. و این زمانی میشه که چن جلسه با هم دیگه برین مشاوره و یا زوج درمانی تا بعدش بفهمید به درد هم میخورید یا نه..

و الا نظرات ما از روی حرفای یک طرفه شما هستش.. شاید در برخی مواقع دچار نقصان باشه..

در مورد درخواستتون , عذر منو پذیرا باشید برام مقدور نیست.. اما بازم میگم جلسات مشاوره رو برید و حتما هم دوتائی .. و اگه براتون امکان داشت پیش مشاوری برین که سنش کم نباشه .. و تازه کار نباشه

با مدیر این سایت هم میتونید با پرداخت حق مشاوره کمک بگیرید چون ایشون بهتر تو جریان نوشته هاتون هستن و با سوال و جوابهائی که دوستان ازتون کردن و جوابهائی که دادین نظرشون دقیق تر خواهد بود