موضوع: حال و احوال یاران همدردی (11)

سلام به همه بچه های خوب تالار
چقدر دلم برای این فضای مجازی تنگ شده بود ...
یه بار سنگین رو از دوشم گذاشتم زمین و الان خیلی خوشحالم ....

وای که چقدر خوبه یه کار نیمه تموم رو تموم می کنی ، اون هم با همه مشکلات و مشقت های زیادش
ولی وقتی به سرانجام میرسه ، از خودت آنچنان راضی می شوی که جای همه اون سختی ها رو خوشحالی می گیره


القصه ، اومدم حاضری بزنم و دوباره درس و مشق زندگی رو توی تالار شروع کنم

یه دنیا امیدهای رنگارنگ ، یک سبد پر از گل صبـــر تقدیم به شما خوبان



بعدا نوشت :

امام صادق علیه السلام:«لَعَنَ اللّه قاطِعى سُبُلَ المَعروفِ قیلَ وَما قاطِعوا سُبُلِ المَعروفِ؟ قالَ اَلرَّجُلُ یُصنَعُ إلَیهِ المَعروفَ فَیَكفُرُهُ ، فَیَمتَنِعُ صاحِبُهُ مِن أن یَصنَعَ ذلِكَ إلى غَیرِهِ»
خدا لعنت كند راهزنان نیكى را. سئوال شد راهزنان نیكى چه كسانى هستند؟ فرمودند كسى كه به او نیكى شود، و او ناسپاسى كند، در نتیجه نیكوكار را از نیكى به دیگران باز دارد.

كافى، ج4، ص33، ح1

========================


اسب سواری ، مرد چلاقی را سر راه خود دید که از او کمک می خواست

مرد سوار دلش به حال او سوخت از اسب پیاده شد و او را از جا بلند کرد

و روی اسب گذاشت تا او را به مقصد برساند

مرد چلاق وقتی بر اسب سوار شد ، دهنه ی اسب را کشید و گفت : …

اسب را بردم ، و با اسب گریخت!

اما پیش از آنکه دور شود صاحب اسب داد زد : تو ، تنها اسب را نبردی ، جوانمردی را هم بردی!

اسب مال تو ؛ اما گوش کن ببین چه می گویم!

مرد چلاق اسب را نگه داشت

مرد سوار گفت : هرگز به هیچ کس نگو چگونه اسب را به دست آوردی ؛

زیرا می ترسم که دیگر « هیچ سواری » به پیاده ای رحم نکند!
========

با سلام و احترام
khaleghezey گرامی، واقعا که از خاطره ات لذت بردم. چقدر خوبه که بین شماها هستم. و این افتخاری برای من هست.
اصلا هم احساس نکردم که برای ریا اینها را نوشتی، چون واقعا صادقانه و ساده نوشته اید.
انشاء الله خدا به همه ما توفیق بده که پدر و مادرها و فرزندان خوبی برای عزیزان خود باشیم.
همچنین نسبت به دیگران مهربان و دلسوز باشیم.

البته برای اینکه در وظیفه مدیریت خودم و مشاور بودن خودم هم کوتاهی نکرده باشم. به همین بهانه دو نکته عمومی در این خصوص بگویم.
یکم:
معمولا در هر کجا که سخاوتی باشد، یا اطعامی باشد، یا کمکی باشد. در طرف دیگر هم یک گیرنده و دریافت کننده کمک هم هست.
دقت زیادی لازم هست تا همانطور که سخاوت کننده و کمک کننده احساس خوب سراغش می آید، کمک گیرنده هم احساس خوب سراغش بیاید.
لذا معمولا گمنامی در کمک به دیگران تا اندازه زیادی در بعضی مواقع این حالت را ایجاد می کند.
گاهی به چای اینکه به یک دستفروش کمک مالی بکنیم بهتر هست جنس او را بخریم و چانه نزنیم یا بیشتر بخریم. فقط همین.
خیلی مهم هست که عزت نفس فرد حفظ شود. یعنی کمک طوری باشد که طبیعی به نظر برسد.

دوم:
معمولا آسیب های زیادی بین کمکهایی که یک فردی به جنس مخالف انجام می دهد نهفته هست. وابستگی ها یکی از این آسیب هاست. که ناخواسته ممکن است برای یکی یا دو طرف پیش بیاید.

اینگونه کمکها باید از طریق واسطه همجنس انجام شود.
مثلا به خانمتون وجهی را بدهید که ناشناس به این خانم کمک کند.

به هر حال خدا انشاء الله به شما خیر دهد. و در زندگی همیشه این حسن نیت خود را به بهترین شکل به اجرا بگذارید.

سلام

سلام به مهربانیها

سلام به هم حسی ها

سلام به همیاریها

سلام به همدریها

سلام به همه اعضاءخوب همدردی

این تاپیک http://www.hamdardi.net/thread-41614.html#post407443 ، نظرم را جلب کرد .......

وقتی می بینم هرقدر هم مشکلات باشه ... هرقدر هم مشغله باشه ..... هرقدر هم درد باشه .... اما فراوان فرصتها هست در اطرافمون .... فراون امکان هست در اختیارمون که می توانیم با آنها لحظات خوب بسازیم بخصوص برای دیگران که انرژی خیر و مثبتش بیحساب به حسابمون واریز می شود می گویم راستی چرا باید فقط متمرکز بر درگیریها و مشغله ها و ناخوشیها شویم و زوایه دید و عملمان را فراتر نبریم .... حتی از همه درگیریها و رنج ها و حتی نامرادیهاو بی مهریها و مشغله ها و .... میشه فرصتها ساخت برای خلق نیکوییها ..... چرا دریغ کنیم به هر بهانه ای ، که فقط می شود وسیله محروم ساختن خود ......

کاش زبانم الکن نباشد و بتوانم از احوالم بگم و از تجربه های اخیر ..... از سفری که چند وقت پیش به مشهد داشتم و درک محضر امام به ظاهر غریب و آنچه نصیبم شد و یافتم و بهرمندم ساخت و بعد از آن .....

روزگار اخیر که توفیق حضور بیشتر در همدردی از من سلب شده بود مشغولیاتی بود که به ظاهر بعضی در جهت گره گشاییهایی هایی از دیگران بوده اما چقدر خود بهره برده ام که به شمار ناید .... به ظاهر مشهود نیست اما در درون :

هردم از روی تو نقشی زندم راه خیال
با که گویم که در این پرده چه ها می بینم

فقط می دونم که حتی اگر در ناخوشی باشیم .... حتی اگر خود درگیر مشکلات و مشغله ها و آشفته حالیهای خود باشیم ..... وقتی دستی به سوی ما می آید و یاری میخواهد خدا لطف ویژه ای را برای ما فرصت ساخته که رد کردنش محروم شدن است ..... این حرف من نیست ... سخن امام حسین علیه السلام است که :

فرمود: درخواست های مردم از شما، از نعمت های الهی است برای شما، از این نعمت‌ها ملول و خسته نشوید.

و من معتقدم وقتی خبری از این درخواستها نیست و یا می شود و رد می کنیم باید ملول شویم که از نعمت الهی محرومیم .....

و باقی را ترجیح میدهم تاپیکی در این باب باز کنم

یکی از لطفهای اخیر به من این بود که در میانه مشغله های شخصی و حتی گرفتگی احوال فرصت 10 روزه ای در نگهداری از کودکی پنج ماهه داشتم که هم تمرین صبر و آرامش در رسیدگی بود برایم و چشیدن حلاوت و شیرینی این رسیدگی ، هم دریافتها و درکهایی از لطف خدا و مهمتر آنکه چون کودک باهوش است رصد احوال و کارهایش لذتها در پی داشت که مشغله را بر من آسان و گرفته احوالی را تسکین بخشید و ..... لذتهایی که وصف ناشدنیست .... گاهی فیلمهایی که از او گرفته ام را مرور می کنم و خدا را شکر میکنم

با توجه به وضعیت و مشغله های خود ، طبیعی بود نشود این نگهداری را قبول کنم و نتوانم اما خود را و وضعیت خود را به خدا سپردم و پذیرفتم و ...... گاهی ما راحت فرصتها را به بهانه ها از دست می دهیم و غافلیم از این هدرها ..... من متوجه شدم یکی از علتهایش خودخواهی هست کافیست از بند خود رها شویم و با گذشت باشیم و از خود عبور کنیم و بخصوص وقتی رضای خدا هست تن بدهیم به آنچه او را خشنود میسازد خدا خودش شاهده از خیلی گرفتگی ها رها می شویم ، نعمتها نصیب خواهد شد بی آنکه خواسته باشیمشان ، دردها بر ما آسان میشود و حلاوت عشق بازی را پیدا خواهد کرد .... چون راه معرفت و دیدن حکمتها و حلاوتهایش را خود بینی می بندد دیده خود بین کور باید تا دیده حقیقت بین باز شود و شکار فرصتها پیش آید و لذتها بهره برد .... و:

رسد آدمی بجایی که بجز خدا نبیند
ببین که تا به چه حد است طیران آدمیت

فقط راهش اینه که :

تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
چه خوش آنکه در این ره بی حجاب رود

یعنی بیخودی باید تا به خویشتنی که جلوه اوست رسی

با منیت و خودخواهی ای که غالب ما گرفتارش هستیم نمی شود

همین خود مرا یاد تجربه دیگری در سالها پیش وقتی شبا هنگامی در خوابگاه مشغول آماده شدن برای امتحانی که فردا در دانشگاه داشتم شدم و فرصتم کم بود و حجم درس زیاد و روزش بخاطر اینکه سرکار بودم نتونسته بودم بخونم انداخت .... یکی از بچه ها بهم مراجعه کرد و مشکلی داشت و در واقع درد دلی و من مانده بودم آنوقت از شب که همه هم خوابیده بودند و درس خوندنم و از طرفی نیاز این بنده خدا ..... لحظاتی موندم اما در درون حسم این بود که آرامش دادن به این بنده خدا بیشتر مورد رضای خداست و اما من فردا امتحان هم داشتم ..... اونم امتحانی سخت بود برایم .... در این دوراهی عذر خواستن و اعلام اینکه فردا امتحان دارم بعد از امتحان بیاید و از درس خواندن گذشتن و گوش دادن به حرفهایش مانده بودم .......با توکل و به نیت رضای خدا کتاب را بستم و گوشم را دادم به حرفهایش و راهنمایی کردنش و ..... در حالی که چشمانم به شدت سنگین شده بود او راضی و آرام راهی اتاقش شد که بخوابد و من خدا را شکر کردم و ... اما دیگه نمیتونستم در مقابل خواب مقاومت کنم و امتحان را به خودش سپردم که خدایا خود دیدی که در مورد درسم کوتاهی نکردم و چنان پیش آمد و نتوانستم دست رد به بهانه امتحانم به سینه او زنم .... خود را برای افتادن از اون درس آماده کردم و به خود گفتم دنیا که به آخر نمیرسد دنبال معدل و تاپ بودن هم نیستم و ..... گذشت
فردایش رفتم سرجلسه و هرچه در چنته داشتم ریختم روی دایره و تمرکز هم نکردم چی جواب دادم و ...... نه تنها اون درس پاس شد با نمره غیر قابل انتظارم بلکه همه درسهای اون ترم طوری پاس شد که معدل بالای 18 نصیبم شد و ..... و به وضوح نتیجه آن شب و در آن دوراهی و آن انتخاب را دیدم ...

با اینکه از اینجور بیان تجربه ها از ترس منم کردنها گریزانم ....نمیدونم چرا امشب حالی دست داد برای گفتن ......