موضوع: نت برداری از همدردی (2)

نوشته اصلی توسط مصباح الهدی

حال و احوال من احساسی توام با عذاب وجدان !!!

چندی پیش مادرم بیمارستان بودند و آزمایشی دادند. به من می گفتند آزمایش خیلی ساده ای هست و چیزیم نیست.و برای اطمینانه...یه دو روزی هم بستری بودند اما چنان بااطمینان می گفتند که آزمایش ساده ایه و برای یه مسائل پیش پا افتاده اس که من باورم شده بود و فکر نکردم که آخه یه آزمایش ساده که بستری نمی خواد! بیوپسی نمی خواد! فکر نکردم موضوع آزمایش مهم باشه.بهم می گفتند برای سونوگرافیه و یک سری هورمونها... بهم می گفتند دکترها را هم که می شناسی بدون آزمایش چیزی متوجه نمی شن و عادت کردند آزمایش بنویسند!

نتیجه آزمایش آمد و خدا را هزار مرتبه شکر خوب بود ولی نکته اینجاست موضوع آزمایش برای بیماری سرطان بود و من نمی دانستم!و برای همین هم خیلی نگران نبودم! البته خدا را هزار مرتبه شکر که توده خوش خیم است و در بهترین زمان تشخیص داده شده و کاملا قابل درمان.

ولی من خیلی ناراحت شدم از مادرم! که چرا به من نگفتی؟ چرا به من نگفتی که چه موضوع مهمی تو ذهنت داری؟ خب به من هم می گفتی تا تو اون دوران بیشتر حواسم بهت می بود! اصلا بهم می گفتی تا برات دعا می کردم!
مادرم گفتند: برای چی وقتی هیچی معلوم نیست بی خودی نگرانت کنم!

از اون موقع یه سری احساسات مختلف همراه با عذاب وجدان دارم تجربه می کنم...
**اینکه من چرا باید این جوری باشم که اگر مادرم یه وقت مشکوک به یه بیماری بود حواسم بهش باشه... مگه فهمیدن من از بیماری ایشون باید تاثیری می ذاشت؟ قبل از آزمایش و بعد از آزمایش بدون دونستن نتیجه؛ مادرم همون مادر هستند پس چرا عادت کردیم به پدر و مادرامون وقتی حالشون خوب نیست حواسمون باشه...

**یه احساس شرمساری و خجالت کردم... اینکه مادرم (یعنی همه مادرای ایرانی این طورند!) نمی خواست منو نگران کنه! نمی خواسته یه وقت تو این مدت بی خودی نگرانش بشم. اما من چی؟
من تو این مدت به خصوص یک سال اخیر خیلی از نگرانی هایم را به مادرم منتقل کردم. چیزایی که اصلا نتیجه اش معلوم نبوده و خیلی وقتها هم بی خودی بوده وحتی پایان خوبی داشته! من چرا وقتی چیزی معلوم نبوده از همون اول مادرم را نگران کردم!

*******یا اصلا دقیق تر بگم چرا وقتی پایان یک چیزی معلوم نیست این قدر بی خود خودم و گاهی اطرافیان را نگران می کنم؟
واقعا چرا این قدر نگرانی بی خود؟ نتیجه که هنوز معلوم نیست!چه بسا به یک چیز خیلی خوب ختم بشه پس چرا الکی...
(دقیقا باید مثل این آزمایش که موضوعش را نمی دونستم پس نتیجه اش هم برام نگران کننده نبود باید به موضوع نگاه کنم!)

می دونید من فهمیدم یه جاهایی درست زندگی نکردم! یه قسمتش همینه... من بی خودی برای آیندم نگرانم... آینده ای که هنوز نیومده! باشه هروقت اومد بهش توجه می کنم! اون موقع اگر باید نگران بشم نگران می شم! ولی وقتی هنوز هیچی معلوم نیست و ممکنه نتیجه هم خوب باشه و هم بد باشه چرا بی خودی خودم را نگران کنم؟ برای نتیجه ای که معلوم نیست؟
دیگه نمی خوام قضاوت از پیش تعیین شده ای از آینده داشته باشم! قضاوتم هم از پست قبلم پس می گیرم!

در ضمن دوستان خیلی ممنون می شم در این تاپیک شرکت کنید:
40 روز دعای جمعی تا روز ولادت امام رضا برای بهبودی کیت کت عزیز و تمام حاجتمندان

*******یا اصلا دقیق تر بگم چرا وقتی پایان یک چیزی معلوم نیست این قدر بی خود خودم و گاهی اطرافیان را نگران می کنم؟
واقعا چرا این قدر نگرانی بی خود؟ نتیجه که هنوز معلوم نیست!چه بسا به یک چیز خیلی خوب ختم بشه پس چرا الکی...
(دقیقا باید مثل این آزمایش که موضوعش را نمی دونستم پس نتیجه اش هم برام نگران کننده نبود باید به موضوع نگاه کنم!)

می دونید من فهمیدم یه جاهایی درست زندگی نکردم! یه قسمتش همینه... من بی خودی برای آیندم نگرانم... آینده ای که هنوز نیومده! باشه هروقت اومد بهش توجه می کنم! اون موقع اگر باید نگران بشم نگران می شم! ولی وقتی هنوز هیچی معلوم نیست و ممکنه نتیجه هم خوب باشه و هم بد باشه چرا بی خودی خودم را نگران کنم؟ برای نتیجه ای که معلوم نیست؟
دیگه نمی خوام قضاوت از پیش تعیین شده ای از آینده داشته باشم! قضاوتم هم از پست قبلم پس می گیرم!

یک نتیجه گیری عالی .... همینه ... وقایع زندگی باید برای درس گرفتن مورد توجه قرار بگیره ... این یعنی نگاه آیت بین .... یعنی هر پدیده و واقعه یک آیت هست که پیامهای مختلف و متعدد داره و ما باید چشممون را باز کنیم و بصیر باشیم تا پیامها را دریافت کنیم که خود همین نوع نگاه زندگی را زیبا میکنه با همه مشکلاتش و با همه سختی ها و شادیهاش .... در واقع مهم همین نوع نگاه هست که درس می گیریم و به عمل در میاریم و رشد می کنیم و بالنده میشیم نه ظاهر بینی و توی سر خود زدن و نالیدن و در نتیجه در جا زدن و انواع دردهای جسمی و روحی را دچار شدن

نوشته اصلی توسط عشق آفرین

سلام.
میشه به قولی اینچنین گفت که :

عشق مانند نواختن پیانوست. ابتدا باید قواعد رو فرا گرفت ، سپس با قلب شروع به نواختن کرد.
من آزادی عشق رو قبول دارم. اما خداییش چند درصد ما با مفهوم عشق آشنایی داریم. اگر آشنا بودیم عشق رهایی بخش بود نه اسیر کننده.
امروزه خیلی چیزها به جای عشق بر ما مشتبه شده، خودخواهی و خواهش نفس عشق نام گرفته، حسادت و مالکیت گرایی، کمبود محبت، هراس، حتی بیکاری عشق نام گرفته.
ما اگر عاشقی رو بلد بودیم اونوقت میفهمیدیم عشق و احترام ، عشق و گذشت ، عشق و آزادی در تضاد هم نیستند.

به نظرم بی حکمت نیست قلب در قفس (قفسه سینه) محبوسه . چون اگه آزادش بزاری به تباهی متمایل تره تا سازندگی :)))

.

نوشته اصلی توسط عشق آفرین

سلام.
نازنین های همدردی، مهربانانی که سخاوت لطفتون موجب آرامش و دلگرمیه!

گاهی پیش اومده بیام همدردی و زیر پست مراجعی که به خانواده ی ما پناه آورده یه پست ها و یه پاسخ هایی ببینم که دلم میگیره. مثل مسخره کردن مراجع، سرزنش و زخم زبون ، توصیه به کارای بدی مثل دروغ حتما برای شما هم زیاد پیش اومده از این دست پست ها ببینید. چند باری هم خودم از اینجور پاسخ ها گذاشتم که پشیمانم. Sorry

اما حالا اومدم اینجا یه قول بدم:
اینجا محفل بسیار زیباییه. پاک و بی آلایش. چون هرکی اومده اینجا هدفی داشته: اینکه مشکلی رو حل کنه و هرکه ماندگار شده هم عهدی با خودش داره: اینکه مشکلی از کسی حل کنه. چه چیز زیبا تر از این همدلی و همدردی؟

ولی خب گاهی هم به ندرت شاهدیم یکی از ما خانواده ی همدردی فراموش میکنیم اینجا هستیم تا مشکلی از کسی حل شه و سهوا از تاپیک ها و پست ها بازی خورده و تحت تاثیر به جای مشورت ، راهنمایی و همدردی، پست های کامنت گونه و بازخورد قرار میدیم که دردی که دوا نمیکنه هیچ، مراجع رو در حالت تدافعی قرار میده. خود من هم استثنا نیستم البته.

یادمون نره اونی که اومده همدردی و کمک میخواد، یعنی الان واقعا تنهاست، تحت فشاره، هر فردی، هرچقدر هم خطاکار باشه، سزاوار سرزنش های ما نیست و دلیل نمیشه با او به ملاطفت رفتار نکنیم. گاهی یک جمله ی ما میتونه زندگی و شخصیت یک انسان رو زیر و رو کنه. مثلا چندی پیش یکی از دوستان (فکر کنم یاس پاییزی عزیز) توی تاپیک مسابقه اش آیه ی قرآن که " همانا همراه با سختی آسانیست " رو قرار داد و باعث شد یک هفته حال خرابم رو با تکرار مدامش طاقت بیارم و دلگرم باشم. (سپاس فراوان)

پس مراقب جملاتمون باشیم. مراقب اهداف والامون در همدردی باشیم،
یه نکته: واقف هستم که ممکنه نتونیم مانند یه مشاور خبره مشاوره بدیم یا نظراتمون صحیح نباشه. این طبیعیه. بیشتر نظرم حفظ احترام و شخصیت مراجعه کننده و البته مشاوره بر اساس موازین اخلاقی. مثلا سعی کنیم دروغ ، کنجکاوی ، انتقام جویی و مقابله به مثل و ... رو ترویج ندیم.

از اونجایی که آدم باید هر اصلاحی رو از خودش آغار کنه :

من اومدم قول بدم از این به بعد قبل پاسخگویی به هر تاپیکی تا جایی که در توانم هست :
1. شان و شخصیت مراجع رو حفظ کنم
2. مصلحت مراجع رو منطبق با اصول انسانی در پاسخ هام در نظر بگیرم و اگر راه حلی ندارم نظر ندم.
3. تمرکز تاپیک ها رو با به حاشیه کشوندنشون به هم نریزم و با پایبندی به قوانینی که هنگام ثبت نام پذیرفتم راه رو برای نتیجه گیری بهتر مراجعه کننده هموار کنم.

تقاضا دارم اگر پیش از این خطایی من بابت ازم سر زده بزرگواری کنید و ببخشید و اگر حواسم نبود و فراموش کردم لطف کنید و با یادآوریتون به حفظ قولم با خودتون کمک کنید.

چه خوب که همه ی ماها با درک بیشتر، پذیرش بیشتر، مطالعه و تمرکز بیشتر هریک به سهم خودمون گامی به سوی هرچه تخصصی تر شدن تالار مفید همدردی برداریم.

نوشته اصلی توسط بی نهایت

از شرایط به وجود آمده «مثل اختلاف نظر ها، سوء تفاهم ها، انتقادات و بحث ها و حتی ناحقی هایی در محیط تالار (1)» فرصت سازی کن و اینجا رو محل تمرینی بدونید که بتونید با تمام اختلاف نظرها ، به تعاملات سازنده ادامه دهید.

ترک کردن این محیط (تالارگفتگوی همدردی)از جانب شما حتی اگر حق با شما هم باشد تنها بازخوردی که دارد نشان دادن واکنش های احساسی و ضعف شماست.

اینجا محیطی فراهم شده در ابعاد کوچک تر جهت تمرین زندگی.

در دنیای واقعی نیز ، با روشهای شکننده مثل سکوت، مجادله، قهر، ناراحتی، دلخوری و سایر روشهای احساسی و شکننده ، واکنش نشان ندهید چون نتیجه ای جز آزردگی ندارد (2)

=================================
(1) و (2) : واضح سازی از طرف مدیر همدردی

نوشته اصلی توسط m.reza91

من همیشه وقتی مشکلات میاد سراغم و بعدش در آستانه ی اضطراب دلهره و شاید ترس قرار می گیرم به این فکر میکنم که اگه هفته ی دیگه ماه دیگه یا ده سال دیگه تو این دنیا نباشم، آیا این درگیری ذهنیه مهمه؟ جواب این سوال همیشه نه بوده چه برای چیزای کوچیک چه بزرگ. و بعد از اون سعی کردم انرژیمو جمع کنم و یه کاری بکنم اغلب نتیجشم خوب بوده.
البته قبلا این طوری نبودم اما چیزی که مطمئنم برای وضعیت مناسب امروز باید از وضعیت های نامطلوب گذشته عبور کرد.باید سختی های رو گذروند تا محکم شد.

.

نوشته اصلی توسط عشق آفرین

آرامش حق یک انسانه. وراثتی و شانسی نیست. بلکه به دست آوردنیه، یا بهتره بگم محقق شدنی.


من مسئول آرامشم هستم (نه محیط، نه شرایط، نه تقدیر) شروع کردم به تدبیر راهی برای حل بحران زندگیم و البته همینجا تو همدردی چقدر راه حل های خوبی بهم پیشنهاد شد و با عملگرایی به مفیدترینشون چقدر شرایطم عوض شد.

روزهایی هم بودن که بی دلیل حالم خوب نبود و به فکر خودکشی میوفتادم، که بعد با حل یکسری مشکل هرمونی و اصلاح تغذیه و خواب و جبران کمبود آهن و ویتامین و ... موفق به کنترل شدم.

و البته بازم روزهای سخت بودن، و روزهای سخت خواهند بود.... انسان با این روزهای سخت شرافتمند و ارزشمند شده. این انتخاب توست که بهره ببری یا بازی بخوری. اینکه صبور باشی یا بیتابی کنی. خوب و بد چرخه ای هست که ادامه داره. مفهوم زندگی روی زمین انسانها همینه. روزهای خوب هم بودن ، هستند و خواهند بود.

من سهم سرنوشت و انتخاب هایی که منجر به پیش آمد روزهای خوب و روزهای سخت (نمیگم بد) میشه رو نمیدونم، اما حال خوب و بد شاید تا 80% انتخاب ماست.
دو نفر میان ازدحامی تو صف نانوایی هستند، یکی کلافه و عصبی هست که نیم ساعته تو صف هست و کلافه تر میشه خانوم جلویی که با بچه هاش اومده بچه ها ش خیلی سر و صدا و اذیت میکنند، یکی همان نیم ساعت تو صفه و از شیطنت ها و حرفای بامزه ی اون دوتا ناقلا لذت میبره.

دوتا معلم داشتیم، یکیشون میگفت من هربار که از کلاس شما میرم خونه ، بس خندیدم و روحیه ام خوبه، خانواده بهم میگن واقعا از سر کار میای یا از مهمونی؟ دیگری میگفت من هر بار از کلاس شما میرم خونه سه تا قرص سردرد میخورم
شیطنت های ما همیشگی بود. تبعیضی قائل نبودیم. این انتخاب اونا بود که از این همه نشاط و هیجان ما لذت ببرند یا خودشون رو آزار بدن.


اگر دنبال آرامش هستید، تغییرات باید در شما اتفاق بیوفته نه در شرایطتتون. شما تغییر کن، اونوقت شرایط خود به خود عوض میشن.
واسه همین میگم خلیی از ما دچار تنبلی نفس هستیم. چون حوصله نداریم تغییر کنیم و مدتی کوتاه رنج تغییرات رو به جون بخریم. حوصله نداریم خودمون رو ارتقاء بدیم واسه همین تو فکر ارتقاء شرایط و محیط اطرافمون هستیم. با همون ورژنی که به دنیا اومدیم و اندک دستکاری هایی که روزگار و شرایط سرمون آورده با همون ورژن هم از دنیا میریم. اگه 5 سالگی دروغ میگفتیم 15 سالگی هم دروغ میگیم، 35 سالگی هم میگیم، 85 سالگی هم میگیم. اما از خودمون نمیپرسیم چرا من دروغ میگم؟ چه باید کرد؟
اکثر ما حبه قندی رو که افتاده روی میز همچنان با فوت ضد عفونی میکنیم، چون وقتی 6 سالگی آب نباتمون میوفتاد زمین مادرمون با فوت ضد عفونی میکرد! واقعا فایده اش چیه جز اینکه با فوت دی اکسید کربن رو هم بهش افزون میکنیم؟ گرد و خاک از روش بلند میشه یا میکرب ها جابه جا میشن؟ شاید چندتا گرد قابل رویت رو دور کنیم. ولی گاهی بی هیچ دلیلی حتی نگاه هم نمیکنیم، فقط فوت میکنیم. تنها فایده اش اینه که خیال خودمون رو راحت کنیم و بندازیم دهنمون! حتی گاهی سالی یک عادت رو هم تغییر نمیدیم.



از روی جهل به خودتون ظلم نکنید و در پی تغییر خویشتن باشید.

دکتر شریعتی میفرمایند:
"چه خوب است آفریدگار خویش بودن، اما آسان نیست"

نوشته اصلی توسط صبا_2009

سلام بر گل دخترای همدردی

اول بگم که من شرایطم تقریبا مثل شماست، منم پر از نیازم، احساس نیاز به دوست داشته شدن، نیاز به دوست داشتن و زندگی مستقل داشتن و کلی فانتزی ذهنی.

ولی من اصلا از اینکه مجرد هستم و ممکنه حالا حالاها ازدواج نکنم در عذاب نیستم. نه اینکه از تنهایی و مشتقاتش اذیت نشم؛ نه اینکه تحت فشار قرار نگیرم ولی زندگیم بخاطر این قضیه مختل نشده.



از این قسمت حرف های ارم عزیز در مورد خودم شروع کنم. من چند تا هدف مختلف تو زندگیم دارم ولی همه ی اونها تحت پوشش یک هدف اصلی قرار می گیره و اونم اینه که من در مدت حیاتم در این دنیا بتونم انسان مفیدی باشم و یک کار کوچیک و مثبت انجام بدم.

در صورتی که مجرد بمانم در زمینه کاری و تحصیلی این هدف را تا ته تهش میرم، تا جایی که احتمالا امکانش برای یک خانم متاهل و مادر یکی دوتابچه میسر نیست، یعنی ته ته توان خودم. من وقتی یه همچین هدفی دارم قطعا مدام منتظر این نیستم که هر تلفن خواستگار باشه ، یا اصلا هر خواستگاری منجر به ازدواج بشه. به اندازه کافی مشغله فکری و فیزیکی ایجاد کردم که حس مفید و مثبت بودن رو درونم ایجاد کنه (این حس خیلی مهمه و گرنه مشغله داشتن به تنهایی به هیچ وجه نمی تونه نیازهای روحی آدم رو تا حد زیادی اشباع کنه)

در همین حین، من کاملا امادگی ازدواج هم دارم، توی این سال ها سعی کردم اگر ایرادی وجود داره برطرف کنم، و این روند هم ادامه داره، اگر مورد مناسبی برای ازدواج پیش اومد آمادگی بررسیش رو دارم و اینقدر در خودم امادگی ایجاد کردم که حتی حاضرم برای حفظ زندگیم و تربیت فرزندم مدتی از همه اون اهداف و مشغله هایی که بالا ذکر کردم دست بکشم. چرا که معتقدم تربیت یک انسان به نحو صحیح یکی از مفیدترین و موثرترین قدم هایی هست که یک بشر در طول حیاتش می تونه برداره.

من بجای اینکه فکر کنم تا قبل از این محرم، تا این نوروز تا این مناسبت بالاخره شریک زندگی منم پیداش میشه به این فکر میکنم تا این تاریخ ها چقدر به هدفم که مفید و موثر بودن هست نزدیک شدم.

در ضمن من پذیرفتم که ممکنه هیچ وقت ازدواج نکنم و تا روزهای اخر عمرم هم برنامه دارم، هر چند که ممکنه این هفته، هفته اخر زندگی من باشه، حیف نیست این زمان رو در حسرت شوهر بسوزونوم. توی مدیریت گفته میشه هیچ وقت همه تخم مرغ هاتو رو توی یک سبد نچینید، یا هیچ گاه همه ی سرمایه تون رو فقط توی یک کار سرمایه گذاری نکنید. چون اگر اون سبد متلاشی شد و اون کار شکست خورد، همه ی سرمایه تون رو از دست می دید. چرا من باید همه ی سرمایه ام (زمان مهمترین سرمایه بشر هست از دیدگاه من) رو تو سبد ازدواج بگذارم؟ به فرض که من تا این عید نوروز هم ازدواج کردم، آیا این ازدواج 100% قادره همه ی نیازهای عاطفی و جسمی و روحی و فانتزی های ذهنی من رو برآورده کنه؟ اگر نکرد من یک شکست خورده نیستم که سالها منتظر یه سراب بودم؟

از یه دیدگاه دیگه: همه تو زندگی شون همه چیز رو با هم ندارند، ظاهر زندگی دیگران رو با باطن زندگی خودمون مقایسه نکنیم، یکی با بیماری امتحان میشه، یکی با فقر، یکی با خانواده بد، یکی با همسر بد، یکی با بیماری فرزند، و.... شاید امتحان منم این باشه که با وجود همه ی نیازهایی که به شریک زندگی دارم ولی تنها زندگی کنم.

این حرف ها هیچ کدوم دلیل بر این نمیشه که من دلم نگیره و... ولی این رو هم پذیرفتم، کاملا در صلح هستم با خودم، یه زمان هایی که دلم میگیره می دونم که گذراست و اصلا خودم رو دعوا نمیکنم که چرا بی انگیزه شدی، چرا گرفته ای و ... از خودم دلجویی می کنم و به خودم حق می دم تو اون حالت بگذره.

ایدئولوژی من این هست که پس از مرگم هیچ وقت خدا از من نمی پرسه چرا شوهر نداری، چرا بچه نداری؟ (من غیرمنطقی خواستگار رد نمیکنم) خودش می دونه چرا دیگه!! ولی قطعا از من میپرسه جوانی و انرژیت رو صرف چه چیزی کردی؟؟ و من هیچ وقت دلم نمی خواد جوابم این باشه که در حسرت شوهر و زندگی شوهردارها از همه لذت های زندگی دست کشیدم.

احسنـــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــت

باورها و احساس ها و ارزشهای بسیار مهمی که عشق آفرین گرامی در ذیل به آن اشاره می کند بسیار بسیار قابل تامل، قابل تفکر و حتی کاربردی هستند

نوشته اصلی توسط عشق آفرین

1. من باور کردم که انسان آرامش رو فقط و فقط در دستان خداوند میتونه جستجو کنه. ایمان دام فاصله ی من با آرامش رابطه مستقیمی با فاصله من از او داره. پس هر گاه پریشان میشم (شاید مثل حالا) برمیگردم و ایمان و باور هامو محک میزنم که کجا خللی ایجاد شده. توکل و پریشانی؟ محاله! این معانی و تعابیر ما هستند که پریشانی یا آرامش ما رو رقم میزنند. جهان بینی، بصیرت، باطن گرایی.



2. قبلا کمالگرا بودم، تفکرم یا همه یا هیچ بود، نتیجه گرا بودم. همه چیز رو یکجا و بدون تلاش می خواستم. آرزو های ایده آل و بلند پروازانه داشتم و همیشه دنبال فرصتی برای شروع بودم. و وقتی نتیجه نمیگرفتم سریع نا امید میشدم. اما دیدم اگر به جای اینکه منتظر میموندم فرصتی دست بده فلان کتاب رو بخونم ، روزی یک صفحه آهسته و پیوسته میخوندم، الان کلی کتاب خونده بودم. اگر جای اینکه منتظر بمونم فرصتی دست بده شعر بگم روزی یک بیت شعر میگفتم، الان یک دیوان شعر داشتم. اگر بجای اینکه انتظار داشته باشم هیچ خطایی نکنم و یک انسان کامل باشم، سالی یه رفتارمو تصحیح میکردم، موفق تر بودم.
اما حالا سعی میکنم آهسته و پیوسته حرکت کنم، به خودم حق میدم اشتباه کنم ، چون قرار نیست کامل باشم، قراره به کمال برسم. لحظه ای که کامل باشم و نیاز به رشد نداشته باشم موجودیتم بی معناست. همچنین نمیتونم منتظر یک آینده ی مبهم باشم. باید در لحظه باشم و مسیر رو دریابم، نه نتیجه رو.




3. من مسئول انتخاب هام هستم. مسئول تقدیر و سرنوشتم هستم. هر انتخاب من در لحظه، راه و تقدیری رو مقابل من قرار میده. عدالت خداوند جاری شدنیست.



4. معتقدم هرچه نعمت بیشتر باشه. مسئولیت سنگین تره. خسارت هم بیشتره. هیچ چیز مانند ساده زیستی و فروتنی نیست.



5. اشتباه ترین تفکر من این بود که گمان میکردم همه چیز رو میدونم، نیازی به راهنمایی ندارم. و دیگه هیچگاه نمیلغزم. هیچوقت به حرف کسی گوش نمیدادم. اما زندگیم مصداق یک زندگی عاقلانه و بی عیب و نقص نبود. امروز اما وقت تصمیم راهنمایی میگیرم، وقت مشکل (هرچند کوچک) مشورت میگیرم، اگه از خودم در رنج باشم ابایی ندارم به روانشناس یا روانپزشک مراجعه کنم. سعی میکنم به انتقادات فکر کنم و حداقل کمتر دچار معضلات ناشی از انتخاب نادرست میشم. امروز سعی میکنم اشتباهاتمو بپذیرم و کمتر دچا غرور بشم. هیچ گاه از گناه و اشتباه در امان نیستم.

6. بر خلاف قبل که پدر مادر رو متحجر و بی درک و فهم و عاری از دانش میدونستم و تو روشون وایمیسادم ، امروز بعد از خداوند پدر مادر رو اطاعت میکنم و به زندگیم برکت و نور اومده و کنارشون خیلی خوشحالم. و از وقتی تصمیم گرفتم باهاشون صادق باشم و نترسم و مشکلاتمو بهشون بگم دیگه اشتباهات زنجیر وار مرتکب نمیشم و یکجا تمام میشه. ضمن اینکه به خاطر اینکه بهشون دروغ نگم ، اصلا کاری که مجبور شم دروغ بگم انجام نمیدم.

7. دل پاک بدون عمل صالح پاک نمیمونه. بدترین ضربه ام رو از تفکر دل پاک و نیت صاف خوردم! شاید افکار سهمی در اشتباه داشته باشن، اما اشتباهات هم در ساختن افکار ما بی تاثیر نیستند. خیلی چیزا متقابل هستند. مثلا عشق انسان رو به شعور میرسونه و شعور انسان رو به عشق، صداقت انسان رو به آرامش میرسونه و آرامش انسان رو به صداقت، قرآن انسان رو به درک انسانیت میرسونه و انسانیت انسان رو به درک قرآن.

8. عشق آفردنیه. جستجو کردنی نیست. کشف کردنی نیست. ما آمدیم خالق عشق باشیم. نه در جستجوی عشق. آنچه خود داریم از بیگانه تمنا نکنیم، طلب از گمشدگان لب دریا نکنیم. کسی به ما قول فرصت فردا رو نداده.

9. من هر وقت لازم بوده تغییر کردم. از اینکه شرایط جای من تصمیم بگیره بیزارم. شجاع هستم، شهامت دارم. ترجیح میدم یه زندگی پر از چالش داشته باشم تا یه زندگی راکد و پوچ. دوست دارم تجربه کنم. خوشحال میشم اگر یک روز با دوچرخه کل کشور هارو دور بزنم. بدم نمیاد با همه فرهنگ ها، فکر ها، کشور ها و شخصیت ها آشنا شم. نمیخوام سهم من از آفرینش فقط رنج اون باشه. من حق خودمو از شکفتی های این دنیا مطالبه میکنم قبل اینکه اون رنج و سختی هاشو به من تحمیل کنه. چه اشکالی داره اگر دیگران به فرض دیوانگی به من بخندن؟!