موضوع: حال و احوال یاران همدردی (10)

سلاااااااااااممم
سلامی به گرمای ماه رمضان ....به سکوت ابرهای سحر .... به خروش سینه های افطار.... به پرواز سجاده ها .... به دوستان همدردم به دوستان همدردیم ... به تازه واردان ..... به مدیران و دلسوزان ..............به اوناییکه بی وقفه تلاش مییکنند تا یه زندگی نجات بدن ..... به اونایی که تلاش میکنند زندگیشون حفظ کنند .....به اونییکه خوشبختن و خواهند بود .....

و باز هم سلام :

چی شده ؟؟؟؟ تو این فصل که تمام میوه ها خندان شده چرا صدای خنده از باغ نمیاد ؟؟؟؟ محرم نیست که ماه مبارکه ...

در میان کمرنگ ها تاپیک خداحافظی ایجاد شده ... مد شده ؟؟؟؟.... من که رفتم گفتم برمیگردم .... البته واقعا نیاز داشتم ....
ولی باز هم در کنار همدردی بودم به نوعی. برام لازم بود تا هوایی عوض کنم و اونچه از حکمت بود باور کنم و عبور کنم ...

بعضی وقت ها لازمه در خلوت نشستن .... بعضی وقتها لازمه در خود نشستن....................

بعضی تغییرها حکما لازمه .......... بعضی تغییر ها نم نم لازمه ................

شکر خدا خوبم .... اوایل خیلی دلتنگ تالار شدم .... خیلی برام سخت بود ... ولی خب وقتی فاصله بیشتر شد حس بهتری داشتم ..... ولی تجربه خوبی بود .... مثل یه مطالعه در بخشی خاص از تربیت و تجربه در امور زندگی ....

همدردی در بخش مهارتی یعنی آموزش فن واکنش در کنش های نا متعادل و نا معقول اطرافیان ما از همسر فرزند گرفته تا دوست و غریبه ... تا حکمتها و سرنوشتها ...

وحال آنچه بر من گذشت و میگذرد

جونم براتون بگه درست در شب نیمه شعبان عمو شدم .... برادر کوچکترم دخترشو در آغوش کشید ... ریحانه ....

بهتون بگم شادی با خودش به خونمون آورد باور نمکنیید ..... صدای گریه هاش صدای زندگیه .... و خاموشی عطش من در نبودنها و در ایکاش ها ....
تازه ده ریحانه گذشته بود که پدر بزرگم (پدری ) تماس گرفت بیا مشهد کارت دارم .... گفتم چیزی شده گفت صبح اینجا باش .. مادر جونم گفت دو روز غذا نخورده .... همش میگه بگو بچه ها بیان میخووام برم .........
پدرم و بقیه اعضا خانوادشون تهران ترک کردن ....در وضعیت بحران قرار گرفتیم کار ها برنامه ها همه در هم آمیخته شد .... تا حلال ماه روشن شد .... هنوز خرمای اولین افطار دهان نذاشتم .... پدرم تماس گرفت ....آقاجون رفت .... مادرتو امشب بردار و حرکت کن .... ... خدا رفتگان همتونو رحمت کنه تو 100 سالگی مارو ترک کرد ... میدونست .... شب جمعه رفت ... روزه اولو گرفتو رفت .... با پلک نماز میخوند ....خوشبحالت پدر بزرگ چه راحت رفتی ... خوشبحالت که گفتی من نماز بدهکار نیستم من روزه بدهکار نیستم ..

خب جاتون خالی رفتم زیارت آقا .... چه قدر خلوت بود ..... اولین بار بود ماه رمضان حرمش بودم .... خیلی ها رو یاد کردم ... خیلی دلم شکسته بود ....ولی آرامشی گرفتم که نگوووو هنوز باهامه .... ... حس خوبیه ..........

تهران که رسیدم گفتم بریم دیدن خواهرم که تو بیمارستان استراحت مطلقه ... با خانواده رفتیم اتاقش نبود ...خواستیم سور پرایزش کنیماااا نشد ... به عووضش اون سور پرایزمون کرد .... در بخش زایمان بستری بود .... گفتیم چرا اینجا گفت اینجا هواش بهتره ..... ورم شدیدی داشت .... یه چیزی از پدرم و مادرم پنهان میکرد ..... نگو خانم چند روز پیش در اثر درد شدید بچه هاشو به دنیا آورده ... هر دو پسر ..... ولی در شش ماهگی ..... چون ما عزا دار بودیم پنهان کرده بود ....

بچه ها تو دستگاه بودن ...... براشون اسم انتخاب کرده بود محمد و مهد یار .... .... مهدیار انتقال دادن بیمارستان علی اصغر .... خواهرم مدام بیتابی میکرد ..... الان مرخص شده هر روز میره دیدن بچه ها و با چشمانی ورم کرده برمیگرده خونه ... لحظه افطار نماز میخونه میره سجده دیگه بالا نمیاد .... حق داره خو .... فرزند نداره چندتا ازدست داده ....
دعا کنید بمونند .... البته من از بانو سوده در همدردی با خواهرم و برای دعای خواهرم در تالار ممنونم . خدا براش بسازه ...
لازم به ذکر خواهرم در تالار عضو هست ولی حدود یه ساله تالار نیومده ....

اما شاید بگید چرا پارسا آواتار خانم کیت کت برداشته .... میگم ولی قسمتون میدم .... برای کیت کت و بچه های خواهرم از ته دل تو نماز سحر تو نماز شبهاتون تو لحظه افطار دعا کنید براشون که واقعا واقعا محتاجا ..........

با حال بدش. گفت بهتون نگم چون دوست نداره دوستانش در تالار ناراحت بشن .... من میگم چون اینجا همدردیه ... چون دعا های اینجا معجزه میکنه ....
کیتی یکشنبه گذشته به طور ناگهانی تو بیمارستان بستری شد ..... همون شب ایست قلبی کرد .... گفتنش خیلی برام سخته ..... الان به هوشه .... و بهتره ....... چیزی نمی تونم بگم... بهش گفتم اجازه بده آزمایش بافت بدیم رد میکنه ...کار دیگه نمیتونم براش بکنم جز اینکه ازتون بخوام هر وقت آواتار کیت کت میبینید انگشتانتونو در هم گره بزنید و براش دعا کنید ..... دعا کنید بلند بشه بیاد تالار فقط بگه خوبم ... برای من کافیه .... دوست ندارم پیامبر درد ها باشم ....


خب اینم از حال و احوال من .... چطور بودم ؟؟؟؟ چطور باید باشم ؟؟؟؟ با این حال خوبم .... بازم خدارو شکر از این بدتر نیستیم .......
برای بانوی مهر ناراحت شدم .... ازش میخوام صبور باشه و قوی .... خدا بزرگه .....
برای فرشته اردیبهشت خوشحالم امیدوارم خوشبخت بشه .....
از رفتن چند نفر مثل لاو لس و مینوش ناراحت شدم ولی هر جا هستند موفق باشند .....

همدردی سلام و طاعاتتون قبول حق ....

سلام دوستان
راستش من می خواستم خودم را پیدا کنم. یه کم هم خوب بود ولی بعد از یه جایی انگار بیشتر گم شدم!
راستش در یک حالتی گیر کردم که نمی دونم اسمش چیه.ولی گیر کردم. تکلیفم با خودم روشن نیست. نمی دونم چی می خوام.... یا شاید هم می دونم چی می خوام بقیه نمی ذاشتند.(منظورم جامعه)

خیلی جالبه انگار دیگه چیزی نمی خوام! اصلا ماه رمضون قبلی مثلا این قدر دلم می خواست ازدواج کنم یا این قدر برای همسر آیندم قرآن می خوندم و... امسال اصلا به نیتش هیچ کاری نکردم... گفتم به من چه که از الان حواسم بهش باشه؟همه ثوابها را هم برای خودم برداشتم.
الان کاملا به ازدواج سرد شدم انگار! الان دیگه از ته دل نمی خوام... یعنی اگر مساله سن نبود واقعا انگیزه خاصی نداشتم.
راستش بعد از ماه رمضون قراره دو نفر خواستگاریم بیان ولی ای کاش نمیومدند... احساس می کنم اشتباه کردم گفتم بیان.ناخواسته شد... حوصله ندارم واقعا .. از این جنبه که آقایون خودشون را نشون می دن که ضد حال خانومشون هستند و حامی نیستند بدم میاد.بعضی وقتها حس می کنم بعضی مردها خودخواهند.فقط نیاز خودشون مهمه... احتمالش هست از همون آقاها باشن با توجه به برخی مسائل گفته شده از لحن مادرهاشون و حسی که بهم دست داد ... (این حرفها از من بعیده!ولی راست می گم!و گاهی حقیقت تلخه!ولی من دیگه می خوام راست بگم!)

قبلا انگیزه داشتم درس بخونم الان در حالت فریز هستم...
امروز فردا احتمالا از جانب استادم مواخذه بشم عین خیالم نیست... چند روز بیشتر نمونده ها! ولی عین خیالم نیست...
انگار بی حس شدم... چیزی منو خوشحال یا حتی ناراحت نمی کنه...
برنامه خندوانه می دیدم می خندیدم.امروز نگاه می کنم ولی نمی خندم... اینا خوشحالم نمی کنه...
ولی عوضش رفتم تو یه فاز دیگه ای... یه جور دیگه شدم... الان با خودم غریبه ام...
نمی گم فاز الانم بده.اتفاقا یه جاهاییش خیلی خوبه... توجهم به یه سری مسائل بیشتر شده. برام چیزهای مهمتری مهم شدند و آنها برام مهم هستند....

اما نمی دونم چی کار کنم... واقعا شب قدر برای خواسته های دنیاییم چیزی نمی خواستم.فقط می خواستم خدا منو ببخشه و یه سری حوائج دیگه...
ولی خب اینها هم لازمه... الان من به اینها اهمیت ندم پس فردا آسیبهای دیگه می خورم.... انگار مجبورم خودم را بیارم تو فاز قبلیم..... یا مجموع فاز قبلیم و الانم...
برای همین می خوام فعلا از این تالار خداحافظی کنم و برم یکم به خودم بیام... برم یکم انگیزهای دیگر زندگیم را که دارن از ذهنم در می رن را بگیرم دوباره... چون من بدون انگیزه حالم بد میشه.مثل الان که یه حالت افسردگی انگار گرفتم...
تو همون شبهای قدر هم یه هدفی پیدا کردم که منو داره جذب می کنه. ظاهرش اینه که منو احتمالا از بعضی چیزها دور کنه و احتمالا شماها مخالفش باشید و بگید بیشتر از ازدواج دور می شی و محدوده انتخابت و...
ولی من ذهنم درگیرش شده و می خوام بهش برسم... قبلا هم می خواستم. یعنی از بچگی می خواستم و خواسته قلبیم بود... ولی این قدر بعضی وقتها این را مغایر با ازدواج می دیدم(به دلیل برخی استدلالهای بی پایه و اساس که همه را با هم تو یه دسته می ذارن!) نسبت بهش کوتاه اومده بودم... حتی ممکن بود حذف بشه... یا اینکه تو دلم این بود خدایا یکی که نگرشش شبیه من باشه آیا پیدا بشه یا نشه!
ولی الان نمی دونم چم شده! نه تنها نمی خوام حذف بشه! بلکه می خوام با قدرت برم سمتش... با هر بهایی... نظر خواستگار آینده هم به من ربطی نداره...من خودم می خوام باشم... با کسی خودم را تنظیم نمی کنم...هی هرکس بیاد من خودمو تنظیم کنم یا بدتر ازاین با کسی که نمی دونم کی هست بخوام خودم را تنظیم کنم که آیا؛ نکنه؛ اما؛ اگر، شاید ...

دیگه تموم شد! می خوام همونی که دوست دارم را بدست بیارم... چون بهش ایمان دارم...مطمئنم خدا هم نیت منو دوست داره! همون خدا که نیت منو می دونه برام کافیه...همون خدا که هی خواستم از این مسیر دور بشم هی دوباره منو به این مسیر کشوند.هیچ کس باورش نمیشه نیتم یه ذره هم دنیایی نیست و واقعا می خوام به چی برسم.خدا قبول کنه کافیه.دیگه نظر بقیه برام مهم نیست.پس به هیچ قیمتی نظرم عوض نمیشه...

راستش الان از اول متنم را خوندم دیدم بی ربط هم زیاد نوشتم و فقط خودم می فهمم چی نوشتم!!!. ببخشید خلاصه. فقط دعام کنید که تو راهم سست نشم. هرچند که خیلی دیر دارم شروع می کنم و ای کاش این همه به خاطر استدلالهای بی پایه و اساس بعضی ها وقتم را هدر نمی دادم و سست نمی شدم!!!وقتی می دونم فکرم درسته! و خدا را شکر یکی بهم اینو فهموند... و خدا یکی را سر راهم قرار داد که با اینکه اولش هم خیلی از تجربه برخورد با او راضی نبودم و دلم هم شکست و همین طور خود او.اما امدنش باعث شد خیلی چیزها را بفهمم ...
یکی مفهوم واقعی احترام به پدرم و مسیری که برام باز شد... یکی هم مفهوم همین هدفی که می خوام با قدرت برم سمتش...
و البته خیلی از مفاهیم دیگه را هم یاد گرفتم...
ولی افسوس می خورم... خیلی افسوس...که تا الان داشتم یه جاهایی اشتباه زندگی می کردم...و نمی دونم چقدر باید تاوان این اشتباهم را بدم...
دعا کنید مثل قبلم بشم... خوشحال و با انگیزه... و خدا به من یه فرصت دیگه بده!

خداحافظ همگی
البته برای گروه سیمرغ آمنین حتما به تالار سر می زنم

سلام

با برنامه Deep Freeze
خودتان را فریز می کنید .

همیشه از پست های شما استفاده می کنم .
خانم قو ای هستید .

حال و احوال من احساسی توام با عذاب وجدان !!!

چندی پیش مادرم بیمارستان بودند و آزمایشی دادند. به من می گفتند آزمایش خیلی ساده ای هست و چیزیم نیست.و برای اطمینانه...یه دو روزی هم بستری بودند اما چنان بااطمینان می گفتند که آزمایش ساده ایه و برای یه مسائل پیش پا افتاده اس که من باورم شده بود و فکر نکردم که آخه یه آزمایش ساده که بستری نمی خواد! بیوپسی نمی خواد! فکر نکردم موضوع آزمایش مهم باشه.بهم می گفتند برای سونوگرافیه و یک سری هورمونها... بهم می گفتند دکترها را هم که می شناسی بدون آزمایش چیزی متوجه نمی شن و عادت کردند آزمایش بنویسند!

نتیجه آزمایش آمد و خدا را هزار مرتبه شکر خوب بود ولی نکته اینجاست موضوع آزمایش برای بیماری سرطان بود و من نمی دانستم!و برای همین هم خیلی نگران نبودم! البته خدا را هزار مرتبه شکر که توده خوش خیم است و در بهترین زمان تشخیص داده شده و کاملا قابل درمان.

ولی من خیلی ناراحت شدم از مادرم! که چرا به من نگفتی؟ چرا به من نگفتی که چه موضوع مهمی تو ذهنت داری؟ خب به من هم می گفتی تا تو اون دوران بیشتر حواسم بهت می بود! اصلا بهم می گفتی تا برات دعا می کردم!
مادرم گفتند: برای چی وقتی هیچی معلوم نیست بی خودی نگرانت کنم!

از اون موقع یه سری احساسات مختلف همراه با عذاب وجدان دارم تجربه می کنم...
**اینکه من چرا باید این جوری باشم که اگر مادرم یه وقت مشکوک به یه بیماری بود حواسم بهش باشه... مگه فهمیدن من از بیماری ایشون باید تاثیری می ذاشت؟ قبل از آزمایش و بعد از آزمایش بدون دونستن نتیجه؛ مادرم همون مادر هستند پس چرا عادت کردیم به پدر و مادرامون وقتی حالشون خوب نیست حواسمون باشه...

**یه احساس شرمساری و خجالت کردم... اینکه مادرم (یعنی همه مادرای ایرانی این طورند!) نمی خواست منو نگران کنه! نمی خواسته یه وقت تو این مدت بی خودی نگرانش بشم. اما من چی؟
من تو این مدت به خصوص یک سال اخیر خیلی از نگرانی هایم را به مادرم منتقل کردم. چیزایی که اصلا نتیجه اش معلوم نبوده و خیلی وقتها هم بی خودی بوده وحتی پایان خوبی داشته! من چرا وقتی چیزی معلوم نبوده از همون اول مادرم را نگران کردم!

*******یا اصلا دقیق تر بگم چرا وقتی پایان یک چیزی معلوم نیست این قدر بی خود خودم و گاهی اطرافیان را نگران می کنم؟
واقعا چرا این قدر نگرانی بی خود؟ نتیجه که هنوز معلوم نیست!چه بسا به یک چیز خیلی خوب ختم بشه پس چرا الکی...
(دقیقا باید مثل این آزمایش که موضوعش را نمی دونستم پس نتیجه اش هم برام نگران کننده نبود باید به موضوع نگاه کنم!)

می دونید من فهمیدم یه جاهایی درست زندگی نکردم! یه قسمتش همینه... من بی خودی برای آیندم نگرانم... آینده ای که هنوز نیومده! باشه هروقت اومد بهش توجه می کنم! اون موقع اگر باید نگران بشم نگران می شم! ولی وقتی هنوز هیچی معلوم نیست و ممکنه نتیجه هم خوب باشه و هم بد باشه چرا بی خودی خودم را نگران کنم؟ برای نتیجه ای که معلوم نیست؟
دیگه نمی خوام قضاوت از پیش تعیین شده ای از آینده داشته باشم! قضاوتم هم از پست قبلم پس می گیرم!

در ضمن دوستان خیلی ممنون می شم در این تاپیک شرکت کنید:
40 روز دعای جمعی تا روز ولادت امام رضا برای بهبودی کیت کت عزیز و تمام حاجتمندان

خدایا یک مرگ بدهکارم هزار آرزو و حاجت طلبکار .................................................. ..
خسته ام یا طلبم را بده یا طلبت را بگیر .................................................. ..............

احیا امسال هم رد شد .... ومن نمیدونم لایق بخششت بودم یا نه ..........

منتظرتم ...راه نشانم بده ........................راه نشانم بده ..................................

من پنجره بردوش به دنبال نسیمم ......... تشنمه .........آب نشانم بده .........

من از پاییز آمده ام به خزان میروم نور نشانم بده ......... نور نشانم بده .............