| دسترسی سریع به مطالب و مشاوران همـدردی در کانال ایتا
|
|
|
| کودک, مشاوره , کیلیپ, ازدواج , روانشناسی , فول تست , سایت روانشناسی, تربیت کودک |
کلیپ جدید , روانشناس آنلاین , مشاوره, مرکز مشاوره, مشاوره خانواده , مشاورانه |
تشکرشده 12,542 در 2,269 پست
مباحث مربوط به " هیچ سنخیت ، تشابه و.... بین خالق و مخلوق وجود ندارد" ، "خدا و خلق کاملا از هم جدا هستند"
رو از "توحید صدوق" ، اگه بعد از مراجعه و مطالعه نیاز به دسته بندی و دادن آدرس دقیقتر بود اعلام کنید در خدمت هستم .
به این قسمت نقدی ندارم "من هیچ منافاتی بین فیض رسانی خدا به بندگانش و تجلی بودن اونها نمی بینم" ... اما به جهت اینکه انشعاب از هستی مطلق رو تحلیل کنید پیشنهادم اینه که تفسیرهای روائی رو ذیل کلمه "الصمد" ببینید.
تشکرشده 36,001 در 7,404 پست
نوشته اصلی توسط فرشته مهربان
جناب بی بی
به نظرم نظر بنده را اشتباه متوجه شده اید ، و شاید کلمه اتحاد که بیشتر ناظر بر نظرات فلسفی است شما را به این اشتباه انداخته ، این کلمه از باب اضطرار مورد استفاده قرار گرفته و به معنای فلسفی آن نیست که منظور شهودی و بیانی از منظرحکمت در کار است و شاید کلمه فنا بتواند جایگزین بهتری باشد .
بله انشعاب خود بیانگر استقلاله ، و من استقلال مخلوقات از خدا را نمی پذیرم ، همه مخلوقات فانی در هستی مطلق ( خدایند ) ، که خداوند اراده اش بر این تعلق گرفته که در مقام تجلی تکثر یابند .
مخلوقات منشعب از او نیستند بلکه از او هستند و بحث از سنخیت و مشابهت نیست چون سنخیت و مشابهت در جایی مطرح است که دوئیتی باشد یعنی بین یک چیز و چیز دیگری بحث از سنخیت و مشابهت باشد در حالیکه بنده وجودی مستقل از خدا نمی بینم که بخواهد بحث از شباهت و سنخیتشان مطرح باشد و اینهم غلط باشد .
از نگاه عرفا نیز ، وجود یکی است (خدا ) ، و مخلوقات همه تعینات هستند و جلوه ها ی اویند . و این توحید خاص الخواص است در مقابل توحید خاص . مثل دریا و موج ( موج جلوه ای از دریاست )
کلام مولا علی را دریابید که می فرماید که :
« من هیچ شی ای را نمی بینم مگر قبل و بعد و همراه آن خدا را » و یا در جایی دیگر می فرمایند : « من خدایی را که نبینم نمی پرستم ». اگر ظاهر کلام را بگیری و معنای ظاهری از آن استنباط کنی که می شود کفر اما به حقیقت درون کلام اگر توجه کنی ، همان وحدت ( به معنای حکیمانه آن نه فلسفی اش ) را بیان می دارد .
نظری بر « اتحاد عاقل و معقول » امام خمینی رحمت الله علیه داشته باشید تاییدی بر این حقیقت است . و یا « شرح دعای سحر » ایشان که سراسر همین بحث است و نیز « تفسیر سوره حمد » ایشان و البته که بحث ظریفی است و به بیان ساده نمیشود عمق آن را اظهار کرد و از سویی بخشی از این بحث ها نظر به شهود دارد و شهودیها را کلام عاجز از شرح و بیان است . و هرچه به بیان درآید نزول حقیقت آن است و درک آن مشکل .
شما در مورد حدیث قدسی « کنت کنزاً مخفیا فاحببت ان اعرف » که خداوند در خصوص هدفش از خلقت ( و اختصاصاً خلقت انسان ) بیان می دارد چه تعبیر ، تفسیر یا تأویلی دارید ؟
( ادامه بحث من با نظر بر این حقیقت شاید روشنگر تر شود ) اگر چه در نقطه ای از شکافتن حقیقت این حدیث من به سکوت رسیده ام و مطمئنم درک آن نیاز به شهود دارد ( که بعداً بعد از شنیدن نظرات شما خواهم گفت )
علي بن ابيطالب«عليه السلام» ميفرمايد:
خدا داخل در اشياء است نه مثل دخول چيزي در چيز ديگر و خارج از وجود اشياء است امّا نه مثل خروج جسمي از جسم ديگر(توحيد صدوق، ص 306).
taraneh89 (شنبه 05 مرداد 92), فرشته مهربان (دوشنبه 11 مرداد 89), باغبان (جمعه 29 مرداد 95)
تشکرشده 12,542 در 2,269 پست
فرشته عزیز
در صورت تمایل به ادامه این بحث شاید ذکر این نکته لازم باشد که بر پایه استدلال و مراجعه به کتب معتبر بحث رو دنبال کنیم ( ناظر به اشاره شما به کشف وشهود چه اینکه در این حالت من حرفی برای گفتن نخواهم داشت )
اما درخصوص "کنت کنزاً مخفیا فاحببت ان اعرف" این عبارت منبع روائی ندارد (تا آنجا که من تحقیق کرده ام و خوشحال میشم اگه سند اون رو بیان کنید ) و پیشتر در کتب عرفا آمده ، پس منبعش عرفانی است.
اما معصومین هدف خلقت رو که خداوند در قران بیان داشته " وما خلقت الجن والانس الا لیعبدون" - بندگی خداوند - باز تر کرده و فرموده اند یعنی هدف از خلقت عبادت و بندگی خداست و پیش نیاز عبادت شناخت خداست.
»، از امام جعفر صادق ع نقل مي‌كند كه «خرج الحسين‌بن علي ع اصحابه فقال: ايها‌الناس ان الله جل ذكره ما خلق خلق‌الله الا ليعرفوه فاذا عرفوه عبدوه … »
خدواند هم می فرماید : بندگان را برفطرت خداشناسی آفریدیم. و یا در جای دیگر "فطرهم علی التوحید" یعنی "خلقهم علی التوحید"
یعنی انسانها خداشناس آفریده شده اند. حالا این فطرت زنگار گرفته میشه و....
برگردیم به بحث اصلی :
تفاوت ما با صوفیه و عرفا در بحث خداشناسی اینه که :
ما بعد از معرفت ، به عبادت می رسیم . یعنی با همون شناخت اولیه (درک فقر خود و غنای خالق) عبادت می کنیم. با عبادت، خداوند هم درجات معرفتی ما رو بالاتر می برد. خود معرفت هم ساخته خداست. "المعرفه صنع الله" ... اگه لازم بود بفرمائید منبعش رو ذکر میکنم.
اما صوفیه و عرفا ارتباط خالق و مخلوق رو به سمت عشق و فنا و... برده ، درجات بالای معرفت رو عشق به جمال خداوند می دانند و در درجات بالای فنای در خدا ، به معرفت بها داده و عبادت و بندگی (انجام فرائض) رو مراحل پائینی می پندارند:
با يزيد بسطامي "....و گرچه خدا در كتاب فرمود: الاليعبدون، ليكن عارفان را عبادت جز معرفت نيست كه همان مقصود حضرت ربوبي از خلقت است. " [شرح شطحيات روزبهان بقلي شيرازي، به كوشش ه.كربن انجمن ايران شناسي فرانسه، تهران، 1360 ص 4-93 ]
بزرگان دین انسان رو به سمت کرنش در برابر ذات خدا فرا می خونن ، خود در تمام مدت عمرشون نماز می خوندن و در برابر خدا سجده می کردن ، در اعمال و رفتارشون بندگی خدا رو داشتند . بزرگترین افتخارشون "عبد صالح" خدا بودنه. پیامبر می فرمایند : "انی عبد الله ....."
اما بزرگان عارف و صوفی ما رو به سمت عاشقی با خدا و مجذوب شدن در ذات فرا می خونن. و در مراحل بالای عرفان خود رو بی نیاز از عبادت میدونن.
این بود تفاوت مکتب ائمه با مسیر عرفا و صوفیه.
تشکرشده 36,001 در 7,404 پست
در ابتدای امر خواهش دارم نسبتی بین من و صوفیه و عرفای صوفی مسلک قائل نباشید که باعث شده
فرض را در صحبتهای بنده بر این سیاق بگیرید و رو به آن ان قلت داشته باشید در حالی که چنین نیست
و بنده این نوع عرفان ( صوفیه مدارانه را ، نه تنها به شکل کلاسیک آن ) قبول ندارم ، بلکه معنا گرایی و
عرفان امروزی بر روند بودیسم و یا آنچه از آموزه های روانشناسی ویترینی امروزه غربی ( انرژی کیهانی ،
ان ال پی ، قانون جذب و .... بر می آید را نیز صوفی گری مدرن می دانم و پر از اشکال ، (از جمله آنکه
سری در اباحه گرایی دارد ).
در خصوص این که هدف خلقت ، بندگی است ، من هم همین نظر را دارم و البته بندگی و این عبادت هم صرفاً
عبادت ظاهری نیست ، چنانکه امام کاظم عیله السلام می فرمایند عبادت به طول رکوع و سجود نیست و به موازات
آن دعوت به تفکر می کند .
تضمین کننده این عبادت هم پذیرش تعقلی اصول است که دائر مدار آن توحید است و از نظر من معرفت
بر آن (توحید)، معرفت بر چهار اصل دیگر نیز هست ، چیزی که اغلب ما از آن غفلت داریم و از این است
که چه بسا پیشانی از نماز شب پینه بسته ره به جهنم بریم .
و اتفاقاً عبادت به معنای عبودیت ( بندگی ) ره به عشق و فنا می برد نه آن را از آدمی ساقط کند .
بنده نه تنها قائل به عرفان تصوفی نیستم بلکه آنرا به شدت رد می کنم چون معتقدم هیچ توجیهی برای گذر از
شریعت پذیرفته نیست و شریعت و طریقت و حقیقت ملازمند ، بلکه شریعت مقدم و راه ورود به طریقت و حقیقت ، اگر همراه معرفت باشد است یعنی شریعت نه به معنای صرفاً عادت که من نامش را گذاشته ام « حرکات دینی »، بلکه عبادت ظاهر ، توأم با عمل با معرفت ، که آنرا « رفتاردینی » می نامم ، ( رفتاری که مطابق شریعت است ) . از این است که سخن آنان که برای عبور و بی توجهی به شعائر ( فروع دین ) دم از دل پاک و.... می زنند را قبول ندارم و نیز حرف آنان که عابد را جز به مستحبات عریض و طویل ملحق به واجبات نمی شناسند نمی پذیرم و اساس اولیه سلوک در طریق الی الله را هم ترک محرمات و ادای واجبات می دانم . و روزگار را از این کلاس درس به آن کلاس درس گذراندن و طوق افتخار استاد دیدن را به گردن داشتن ، طریقت نمی دانم که معتقدم عمل به آنچه می دانیم کار همه اینها را می کند ، و چنانچه بعد از آن که به همه آموخته های معطل مانده عامل شدیم قطعاً چون طلب کرده ایم به نگاه امام راحل ( عارف و عامل به حقیقت طریقت مبتنی بر حکمت ) اراده نیز در پی آن خواهد آمد و آنچه باید بدانی را نصیب می کند ، حال وسیله اش چه کلاس درسی باشد و چه راهنمایی استادی و چه اشارت آیه هایی آفاقی و انفسی و الهاماتی ملکوتی و.... البته به بیان امام جعفز صادق علیهم السلام ، این اراده ، که در پی طلب می آید ، الهی است که می فرمایند : شما به دانسته هایتان عمل کنید خدا نادانسته ها را بر شما آشکار خواهد ساخت .
و چه بسا از ما بندگان مدعی که خیلی از آموزه های دین را می دانیم اما از کنار آن به راحتی می گذریم ، مثلاً محرم بودن غیبت و تهمت و دروغ و امثالهم را ، اما بی آنکه در پی آن باشیم که عامل به این دانسته ها گردیم راه کلاس فلان استاد و بهمان ملّا را در پیش گرفته و ژست سلوکی بودن می یابیم اما در عمل به دانسته های روشن و واضح شریعت ،کاسه همان کاسه و آش همان آش ، یعنی می لنگیم .
و البته اینها نظر به نگاه حکمت آمیز دارد ، همان که معصوم علیه السلام می فرماید ، گم شده مؤمن است (
الحکمة ضالة المؤمن ) و قرآن نیز اعتبار را اول به حکیم بودن داده ، نه به فیلسوف یا عارف به معنای روز بودن آن، و فلسفه و عرفان تابع حکمت باید باشند تا وسیله ای باشند برای فهم و گر نه بی حکمت ره به جایی نمی برند چه بسا سر از کفر در آرند ، ( همان اشکالات را پدید می آورد که شما اشاره داشتید ). و گم شدن همین حکمت است که عبادت ما را بی عشق و شوق می سازد و به راه فانی شدن در حق به آن معنا که جز او نبینی و جز برای او نباشی نمی رساند و می شود همان عادات که یا به طریق نام مسلمانی ( عبادت جاهلانه ) به آن پایبندیم ، یا معامله بهشت و جهنم بینی و برای رسیدن به یکی و فرار از دیگری ( عبادت سودا گرانه ) ، و یا ژست عارف بالله بودن به برخورداری از کراماتی چند که آنهم ره به خود بینی و ساقط شدن این عبادات می برد ( عبادت زاهدانه ) و بی حکمت عبادت احراری ( عبادت از روی آزادگی ) نیز غریب و مغفول است .
این قصه سر دراز دارد
ویرایش توسط فرشته مهربان : چهارشنبه 12 تیر 92 در ساعت 08:20
فرشته مهربان (سه شنبه 18 خرداد 89), باغبان (جمعه 29 مرداد 95)
تشکرشده 36,001 در 7,404 پست
جناب baby
اینم 'گفتارهایی برای حدیث ، کنت کنزامخفیا ، البته در پی سندیت آن هستم که از دارالحدیث قم هم استعلام بگیرم که نتیجه را خواهم گفت .
براى آشنايى با حديث «كنز مخفى»، حديثى قدسى كه درباره ى سنديت آن نيز اما و اگرهايى وجود دارد،
1 - امام خمينى، سيدروح الله، مصباح الهدايه الى الخلافه و الولايه، مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى، 1372، ص 5 ـ 13.
2 - ابن عربى، محى الدين، رسائل ابن عربى، انتشارات مولى (چاپ دوم)، 1375، ص 236.
3 - شبسترى، محمود، گلشن راز، سلسله نشريات ما، 1371، ص 143.
فرشته مهربان (سه شنبه 18 خرداد 89), باغبان (جمعه 29 مرداد 95)
تشکرشده 12,542 در 2,269 پست
فرشته عزیز
با تشکر از کنکاش علمی تون برا این موضوع. همانطور که در پست 13 عرض کردم:
"اما درخصوص "کنت کنزاً مخفیا فاحببت ان اعرف" این عبارت منبع روائی ندارد (تا آنجا که من تحقیق کرده ام و خوشحال میشم اگه سند اون رو بیان کنید ) و پیشتر در کتب عرفا آمده ، پس منبعش عرفانی است."
سه ماخذ اشاره شده در پست قبل نیز منابع عرفانی این حدیث رو بیان داشته.
باغبان (جمعه 29 مرداد 95)
تشکرشده 12,542 در 2,269 پست
مهم اینه که
"چه چیزائی رو فدای دریافت چه چیزائی می کنیم " - چه چیزائی رو از دست میدیم که چه چیزهائی رو بدست بیاریم.
منیت رو فدا می کنیم تا به خدا برسیم
دنیا رو برا آخرت فدا می کنیم یا بالعکس
آبرومون رو فدا می کنیم تا از خوبیها دفاع کنیم
مقام و منصبمون رو فدای حق وحقیقت می کنیم یا حقانیت رو فدای مقاممون می کنیم ؟؟!!
و
و
و
تشکرشده 36,001 در 7,404 پست
.
ویرایش توسط فرشته مهربان : چهارشنبه 12 تیر 92 در ساعت 08:28
taraneh89 (شنبه 05 مرداد 92), فرشته مهربان (چهارشنبه 15 تیر 90), اعجاز عشق (پنجشنبه 11 تیر 94),بانوى مهر(شنبه 13 تیر 94), باغبان (جمعه 29 مرداد 95)
تشکرشده 36,001 در 7,404 پست
الهی هب لی کمال الانقطاع الیک
یعنی برای رسیدن به تو که همه چیز از توست ، یاریمان کن از هرآنچه غیر از توست بگذریم
mohamad.reza164 (سه شنبه 11 خرداد 95), فرشته اردیبهشت (جمعه 12 تیر 94), اعجاز عشق (پنجشنبه 11 تیر 94),بانوى مهر(شنبه 13 تیر 94), باغبان (جمعه 29 مرداد 95)
تشکرشده 36,001 در 7,404 پست
.سلام
"همه چیز" اول در این جمله "او" ست، و "همه چیز" دوم، "دنیا".
پس معنای جمله اینه:
>>>برای رسیدن به "او" راهی نیست جز آزاد و رها شدن از غیر او.<<<
"رسیدن" هم یعنی صفات "او" در ما جلوه و ظهور پیدا کنه (یعنی او شدن). و منظورم از "دنیا"، در واقع هرچیزیه که ما رو از "او" منحرف می کنه (یعنی "او" نیست).
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)