موضوع: نمی خواهم از همسرم جدا شوم؟؟؟چه باید بکنم؟؟لطفا راهنمایی کنین

با سلام متاسفانه یه مقدار دیر به فکر روانپزشک افتادم اما الان دارم پیش مشاور میرم.همسرم خیلی منو دوست داشت اما الان به من میگه تو حس منو کشتی و من او آدم قبل نیستم.پدرم یه مقدار پر خاشگرن .همونطور که گفتم الان یه مدت هست(حدودا 20 روز هست ) که خونه مادرشه.و من یکی دو بار بیشتر ندیدمش و همنطور که شما فرمودین بهش وقت دادم ن زنگ زدم نه اس ام اس و اونم نه زنگ میزنه نه اس ام اس. فقط واسه عید اس ام اس تبریک گفتم که اونم جواب داد فقط عید شما مبارک.اما حرفهای که واسه آخرین بار راجع به جدایی زد و اینکه تصیم گرفته با هم نباشیم خیلی ناراحتم کرد.واقعا دوسش دارم زندگیمو دوست دارم و به هیچ وجه نمی خوام از دستش بدم.تمام تلاشمو میکنم چون واسم واقعا ارزش داره.فقط مشکل اینجاست که یه مقدار لجبازه.و میگه واسه من باید معجزه بیاری که من این دفعه قبولت کنم ومن هم نمی دونم چه کار کنم.دنبال خود سازی خودمم.این که یه کار خوب دست و پا کنم و یه خونه معقول که بشه بریم زندگی کنیم در حداقل زمان ممکن.چون پدرشون فوت کردن یه برادر دارن و وابستگی شدید خانواده دارند. و خوب زمانی که راجع به خانوادشون صحبتی میکنم نارحت میشن.من آدم یه مقدار شوخی هستم وقتی کسی رو مسخره میکنم نارحت میشن.من بهشون چند بار تو این مدت قول دادم که درست میشم اما نشد و میگن این دفعه دیگه نمی تونم باورت کنم و باید معجزه بشه!!و من دنبال اون معجزه ام واقعا این دفعه دارم همه تلاشمو میکنم.یه مقدار بد دهن بودم اما الان خودمو اصلاح کردم.چو من عادت دارم راجع به تصمیم هام با چند نفر مشورت کنم میگن نظر من واست ارزشی نداره من تو زندگیت هویتی نداشتم و همسرت نبودم. این موارد بیشتر باعث بحثمون میشه.اما من همشو قبول دارم و میدونم یه مقدار دیره اما دارم اصلاحشون میکنم.و ایمان دارم که میتونم از پسش بر بیام فقط به راهنمایی دوستان نیاز دارم.از همه دوستانی که وقت میزارن وسعی میکنن راه ساختن رو نشنونم بدن ممنونم.

چرا حضوری با همسرتون صحبت نمیکنید؟ خانم شما توی خانواده یا اقوام یا دوستان شما چه کسی رو قبول دارند؟
اول حضوری با ایشون صحبت کنید اگر مقدور نیست شخصی رو که ایشون قبول دارند نه اون که شما قبولش دارید، بفرستید از قول شما با همسرتون صحبت کنه و بخواد ترتیب یک دیدار رو با هم بدید و حرفهاتون رو بزنید.

با سلام
بنظر من اولین قدم برای شما همین بوده که قبول کردید اشتباهاتی داشتید،
دومیش هم این بود که شما در جهت رفع و اصلاح اشتباهاتتون به نفر سومی مراجعه کردید اون هم از نوع متخصشش (مشاور)

خب این ها قدم های خوبی بوده که شما برداشتید، اما باید توجه کنید که شما شش سال اشتباه کردید و خواسته های همسرتون و نادید گرفتید.
شش سال ایشون همش به شما اعتماد میکردن و شما هم مدام اعتمادشون از بین بردید.

اعتماد تو زندگی از احساسات خیلی مهمتره!
ممکنه همسر شما هنوز دوستتون داشته باشه ولی اون اعتماد شکسته شده، اون حس عدم اعتمادی که در ایشون ایجاد شده مانع از این میشه که بتونه دوباره بهتون اعتماد کنه. و دوباره فرصتی به احساستشون بدهند.
شاید از نظرشما ساده بیاد، با خودتون بگید خب اعتماده دیگه دوباره اعتماد کنن ببینن ایندفعه چکار میکنم، اگه اصلاح نشده بود خب اون موقع حرف جدایی بزنن.

ولی بدونید خانم ها احساساتشون قویه، شاید بخاطر این احساساتی بودنشون زود اعتماد کنن، ولی وقتی هر دفعه که اعتمادشون شکسته میشه، خیلی آسیب روحی میبینند برای همین براحتی نمیتونن تمام تجربه ها و احساساتی که براشون بوجود آمده بعد از هر بار شکستن اعتماد بر اثر بد قولی ها و کارهای شما ، فراموش کنند .

شش سال واقعا بنظر من زمان خیلی زیادیه، که ایشون واقعا هم خوب تحمل کردن!

قبول کنید که جلب اعتماد از بازسازی اعتماد راحتتره، بازسازی اعتماد شکسته شده کار خیلی سختیست، این خیلی خوبه که همسرتون و واقعا دوست دارید، ولی لطفا سعی کنید فقط صرفا بخاطر اینکه دوست ندارین جدا بشین، بهشون امیدواری ندین، شما قصد دارید شش سال شیوه زندگی قبلیتون و تغییر بدید این خودش نیاز به زمان زیاد و اراده و انگیزه قوی ای داره.

صرفا تغییراتتون ظاهری نباشه چون مطمعن باشید همسرتون خواهند فهمید و در آنصورت مطمعنا ایشون خیلی بیشتر از حال حاضر آسیب خواهند دید.

بنظر من سعی کنید آرامشتون و حفظ کنید و صبور تر باشید.

نگران نباشید همسر شما تا شما نخواین نمیتونن ازتون جدا شوند، دوستتون نیستند قانونا همسرتون هستن.

شما همینطور به تغییراتتون و مشاوره هاتون ادامه دهید.
به همسرتون هم بگید شما قصد جدایی ندارید و به اشتباهاتتون پی بردید و قصد اصلاحشون و دارید ولی قصد اذیت و آزار ایشون هم ندارید، قصد ندارید ایشون بزور دوباره بدست بیارید، شما متوجه اشتباهاتون شدید و چه ایشون در زندگیتون باشند چه نباشند شما همچنان راغب به اصلاح اشتباهاتتون هستید، ولی ایشون و دوست دارید و قصد جدایی هم ندارید،و میخواین تمام تلاشتون بکنید، ایشون اینقدر برای شما با ارزش هستن که شما حاضر نیستید ناامید شوید ولی در کل ایشون مجبور و محکوم به انتخاب دوباره شما نیستن، شما چون قصد جدایی ندارید پس هیچ اقدام قانونی نمیکنید، ایشون دوست دارند جدا بشند و تصمیمشون هم اگه گرفتن خودشون اقدام کنن، شما اقدامی نمیکنید و اگه همچین تصمیمی گرفته شده شما به تصمیمشون احترام میذارید و مجبورشون نمیکنید که حتما با شما دوباره زندگی کنن، چون شما ایشون و قلبا میخواین نه صرفا جسما! شما قصد احترام گذاشتن به تصمیم همسرتون و دارید ولی دست از تلاش برنمیدارید:)

بنظر من خانمتون شاید بگن دیگه احساسی بهتون ندارن، ولی شاید اگه تغییرات شما رو ببینن، وقتی ببینن علی رغمی که ایشون تلاش های شما رو رد کردن اما بازم شما مصمم هستید و رآغب تر، مطمعنا روشون تاثیر مثبت خواهد داشت.
خصوصا که میگید خیلی دوستتون داشتن.

پس به این راحتی فراموش نمیتونن بکنن احتمالا این حس عدم اعتمادیست که در ایشون بوجود آمده اینقدر قویست که باعث شده ایشون همچین تصمیمی بگیرن.
شما اگه بتونید بهشون نشون بدید واقعی تاکید میکنم واقعی، نه ظاهری تغییر کردید مطمعن باشید ایشون در تصمیمشون تجدید نظر خواهند کرد.


اینکه میگم تغییراتون ظاهری نباشه یعنی اگه واقعا میخواین به ایشون ثابت کنید تغییر کردید پس باید در تمام ابعاد زندگیتون آن تغییر و لحاظ نمایید نه فقط صرفا برای نمایش دادن جلوی همسرتون فقط جلوی چشم ایشون نباشه چون ممکنه بعد زمانی که میدونید ممکنه ایشون اصلا متوجه نشند یا مشاهده نکنن، حرکتی بکنید یا حرفی بزنید که خلاف تغییراتی باشه که ادعاشون و دارید. اونوقت بدتر همسرتون و سردرگم خواهید کرد.
بجاییکه بخواین ثابت کنید که تغییر کردید بدتر بهشون ثابت کردید تغییر نکردید و نخواهید کرد.صرفا از روی خودخواهی ایشون و میخواین تا ابد درکنارتون داشته باشید.
پس سعی کنید در تغییراتون ثابت قدم و پایدار باشید، نه اینکه با تعییرات ظاهریتون ییشتر سردرگمشون کنید.

بنظرم این اتفاق در زندگی شما یک تلنگری بشما بوده که زندگی بهتون بفهمانه که حتی صبورترین آدم ها هم یک ظرفیتی دارن، شاید اگه این تلنگر و همسر شما بهتون نمیزد هیچوقت شما متوجه اشتباهاتتون نمیشدید پس سعی کنید نه بخاطر همسرتون بخاطر خودتون هم شده اشتباهاتتون و اصلاح نمایید

موفق باشید.