موضوع: طلاق یا زندگی؟

سلام به همه دوستای خوبم
امیدوارم با کمک شما مشکلم حل بشه.
من 24 سال و همسرم 28 سالشه وازدواج سنتی داشتم .
یک ساله که عقد کردم و همسرم حدود 5 ماهه قهر کرده !
علت قهرش 1-چرا به مامانش بعد 8 روز زنگ نزدم 2-ازش خاستم به مناسبت عید برام کادو بگیره(کلا ناراحته که ازش بخام چیزی برام تهیه کنه)
در کل خانوادش انتظار دارن که هفته ای چند بار خونشون برم(من هفته ای 1 بار میرفتم)_چادر بپوشم_روز در میون با مادرشون تماس تلفنی داشته داشته باشم –انتظار هیچ هزینه ای در دوران عقد از همسرم نداشته باشم .
با توجه به این که مادر بسیار فوضول و مداخله گری دارن من ارتباط رسمی با مادرشون و کلا خانوادشون ایجاد کردم که این موجب نارضایتیشون شده بود و البته با توجه به وابستگی و دهن بینی همسرم چاره دیگه ای نداشتم.
ایشون یک خواهر بسیار حسود هم دارن که ازدواج کرده و بچه داره .ایشون در تمام خریدهای دوران عقد ما همه اختیارو انتخاب ها به خودش میداد و هر چی تذکر بهش دادیم که عروسی تو نیست اینجوری رفتار نکن،اصن نمیفهمید و کار خودش میکرد.
تو این مدت 5 ماه، حدود 1 ماهه اولش برگشت و ازم خاست حالا که از قهرش برگشته هرچی اون و خانوادش میگن قبول کنم.منم نپذیرفتم و تهدید کرد این دفعه میره 2 ماه دیگه نمیاد !منم بهش اهمیتی ندادم و بعد از یک مشاجره لفظی که بینمون ایجاد شد دوباره قهر کرد!
بعد از گذشت 2 ماه از قهر دومش خانوادش تماس گرفتن و گفتن ما میخایم عروسمان ببریم و پدر من از خود همسرم خاست که ارتباط صحیح ایجاد کنه و بعد زندگی مشترک آغاز کنیم .اما ایشون انتظار دارن که پدرم من به زور بفرسته سر این زندگی که به حساب خودش من آدم کنهj)))))))
خانواده من گفتن 6 ماهه دیگه ما دخترمون میفرستیم خونت!اونم گفته من تا اون موقع هیچ کاری با این ندارم!الانم 2 ماه از این ماجرا میگذره و هیچ تماسی با بنده ایجاد نکرده !!!
من حالم داره از این زندگی بهم میخوره وقتی اولش اینه تهش میخواد چی باشه؟؟؟؟؟هیچ خاطره خوبی تو مدتی که با هم بودیم ازش ندارم.نمیدونم باید چکار کنم؟

سلام
یکبار بشینین عین دو تا آدم فهمیده بدون رودرواسی باهمدیگه صحبت کنین و به تفاهم برسین، به نظرم از همون ابتدای ساکن از روشن شدن مرزهای حق و حقوق اولیه خودتون شروع کنین بهتره! من شما رو به حق و پسره رو ناحق نمیدونم ولی اول باید انتظارات بی جایی که طرفین از همدیگه دارن در زندگی مشابه شما باید کاملا شفاف سازی بشه و بدون کوچکترین احساس (منت گذاری- از حق گذشتن و ...) به یک تفاهم برد برد برسین بعدا میشه گفت این زندگی ارزش وقت گذاشتن داره.
ولی با این شرایطی که الان درش هستین به نظرم اصلا زندگی مشترک موفقی برای شما پیش بینی نمیشه مگر اینکه یک طرف باید بسوزه و بسازه که اصلا انسانی نیست.

این روزا خیلی با این سایت سرگرم شدم.برای من جالبه زندگی هایی که بعد چند سال به بن بست میرسه و اکثرا خانوم ها تلاش برای حفظ زندگی میکنند و صبر پیشه میکنند .

من قبل ازدواج با پسری دوست نشده بودم ،خیلی برام مهم بود که احساساتم برای همسرم باشه.اما خوب میبینم همین احساساتی که از طرف من در این رابطه رها شده بود و مدیریت نشده بود باعث مشکل شده.و متاسفانه همسری دارم که در ابراز احساس ضعیف و خیلی درون گرا عمل میکنه.


برای من خیلی سنگینه که در ابتدای راه اینجور احساساتم بی پاسخ مونده و دلگرمی برای حفظ این زندگی ندارم.کاش همسرم متوجه میشد این بی تفاوتی و اینجور رها کردن من چقدر آسیب زا هست و این نشونه قدرت و استحکام یک مرد نیست.


تو این رابطه من نتونستم بهش قدرت و اعتباری که یک مرد لازم داره بدم و چون در یک زندگی زن سالار بوده بشدت از اینکه جایگاهی مثل پدرش داشته باشه وحشت داره و چون در زندگیش اجازه تصمیم گیری نداشته و تحت نفوذ مادرش بوده از درون خودش نسبت به من احساس ضعف میکنه و برای مبارزه با این احساس درونیش دایما با من میجنگید.


خانواده من ،تحصیلات من،ظاهرم از اون سر تر هست و این مساله اون آزار میده البته من هیچ وقت چیزی به رخ اون نکشیدم اما متوجه میشدم خودش معضب هست.مطمئن هستم رفتارهای مادرش خودش قبول نداشت اما خوب در برابر من برای حفظ قدرتش از اونا حمایت میکرد.تا خودش احساس ضعف نکنه و البته مادرش بوده.نباید عیب های مادرش براش میگفتم و ثابت میکردم که مادرش مشکل داره.
ای کاش میتونستم همراه خوبی براش باشم تا کنار من احساس آرامش داشته باشه نه احساس جنگ.
ای کاش اون میفهمید که یک ذره محبت و حمایتش چقدر به من انرژی میداد.



در اینکه به من علاقه داره یا نه مردد بودم . میگفت بهت ابرازاحساس نمیکنم تا روت زیاد نشه!اگر ازش میخاستم برام کادو بگیره واسه این بود که به خودم ثابت کنم بهم علاقه داره.و اون فکر میکرد میخام تیغش بزنم!
خیلی تلخ بود زمانی که مادرش اومد خونمون و به پدرم گفت من دندون لق میندازم دور.برای چی از من بدش میاد.حالا شاید بهش خوبی نکردم اما بدی نکردم.
خوشحالم میبینم خانواده خوبی دارم که تو این شرایط کنارم هستن و با عصبانیت و لجبازی آتیش بیار معرکه نشدن.بعد از 5 ماه از غیبت همسرم پدر من نظرش اینه که صبر کنم و با اقدام قانونی موافق نیست و همین به من آرامش میده که من و خانوادم این زندگی داغون نکردیم البته درسته اشتباهات و بی تجربگی هایی بوده.



یک روزی منتظر بودم برسه زمانی که با هم بریم زیر یک سقف زندگی کنیم اما الان دیگه اعتمادی نمونده.

نمیدونم گاهی فقط به جدایی فکر میکنم اما از شرایط بعدش وحشت دارم. تازه اگر با فرد دیگری بخوام زندگی شروع کنم قطعا اون هم مشکلاتی داره چه بسا بدتر از این.دوست داشتم میتونستم اوضاع درست کنم اما راهی نمیبینم.خیلی نا امیدم.

کاش یک راهی پیدا بشه.....

در پاسخ قبلیم که 20 سطر بود 20 بار از کلمه "من"استفاده کردم!!!!
خدا میدونه در برابر همسرم در گفتگو چقدر من من میکردم یادمه گاهی میگفت یک جوری با من صحبت نکن که انگار خیلی میفهمی!
حالا خبر نداره وقتی با خودم صحبت میکنم همیجورم دیگه!!!
یعنی آدم خودخواهی هستم؟
طرز برخوردم جوری که دیگران تصور میکنن میخام برتریم نشون بدم؟

فردا سالگرد ازدواجمون هست.خیلی دلم گرفته!
یادمه آخرین بار گفت من یک غلطی کردم ازدواج کردم دیگه نمیخام هر سال یادم بیاد چکار کردم!یعنی از ته قلبش این گفت؟

دارم سعی میکنم شخصیت یک زن قوی و با سیاست در فکرم ایجاد کنم تا بتونم احساسم کنترل کنم اما گاهی کم میارم.سخته افکار منفی که به سمتم هجوم میارن کنترل کنم.
احساس تنهایی ،رنج،عصبانیت،نا امیدی و ...

چرا نمیاد خودش طلاقم بده؟چرا خاسته با هم بریم سر یک خونه؟ میخاد آزارم بده یا داره رابطه حفظ میکنه؟
میدونم میشد با هم خوب باشیم امان از دست رفتارهای مادرش!فرصت تطبیق بهمون نداد.

خوب چرا پسرش داماد کرده؟

آخرین دفعه که با مادرش صحبت کردم گفت ما تو فامیل دختر داشتیم از اونا میخاستیم.

یعنی ما رفتیم خاستگاری پسرش؟الان خاستگار دیگه ای نداشتم؟ما تو فامیل پسر نداشتیم؟
اگه پشیمون شدن خوب برن طلاق بدن ما گفتیم طلاق ندین؟؟؟؟؟

خیلی خسته شدم از این وضعیت!نمیدونم آخرشش چه اتفاقی میافته اما امید وارم خودم بتونم بسازم برای هر شرایطی که قراره ایجاد بشه.

نوشته اصلی توسط رها68

من قبل ازدواج با پسری دوست نشده بودم ،خیلی برام مهم بود که احساساتم برای همسرم باشه.اما خوب میبینم همین احساساتی که از طرف من در این رابطه رها شده بود و مدیریت نشده بود باعث مشکل شده.و متاسفانه همسری دارم که در ابراز احساس ضعیف و خیلی درون گرا عمل میکنه.


برای من خیلی سنگینه که در ابتدای راه اینجور احساساتم بی پاسخ مونده و دلگرمی برای حفظ این زندگی ندارم.کاش همسرم متوجه میشد این بی تفاوتی و اینجور رها کردن من چقدر آسیب زا هست و این نشونه قدرت و استحکام یک مرد نیست.


تو این رابطه من نتونستم بهش قدرت و اعتباری که یک مرد لازم داره بدم و چون در یک زندگی زن سالار بوده بشدت از اینکه جایگاهی مثل پدرش داشته باشه وحشت داره و چون در زندگیش اجازه تصمیم گیری نداشته و تحت نفوذ مادرش بوده از درون خودش نسبت به من احساس ضعف میکنه و برای مبارزه با این احساس درونیش دایما با من میجنگید.


خانواده من ،تحصیلات من،ظاهرم از اون سر تر هست و این مساله اون آزار میده البته من هیچ وقت چیزی به رخ اون نکشیدم اما متوجه میشدم خودش معضب هست.مطمئن هستم رفتارهای مادرش خودش قبول نداشت اما خوب در برابر من برای حفظ قدرتش از اونا حمایت میکرد.تا خودش احساس ضعف نکنه و البته مادرش بوده.نباید عیب های مادرش براش میگفتم و ثابت میکردم که مادرش مشکل داره.
ای کاش میتونستم همراه خوبی براش باشم تا کنار من احساس آرامش داشته باشه نه احساس جنگ.
ای کاش اون میفهمید که یک ذره محبت و حمایتش چقدر به من انرژی میداد.



در اینکه به من علاقه داره یا نه مردد بودم . میگفت بهت ابرازاحساس نمیکنم تا روت زیاد نشه!اگر ازش میخاستم برام کادو بگیره واسه این بود که به خودم ثابت کنم بهم علاقه داره.و اون فکر میکرد میخام تیغش بزنم!
خیلی تلخ بود زمانی که مادرش اومد خونمون و به پدرم گفت من دندون لق میندازم دور.برای چی از من بدش میاد.حالا شاید بهش خوبی نکردم اما بدی نکردم.

سلام رهای عزیز. این چند سطری رو که گفتی انگار شرح زندگی و احساس من هست. دقیقا پدر همسرم هیچکاره و بسیار ضعیف هست. مادر سالار هستند. همسرم میخواست به من و به همه ثابت کنه که این زن من هست که داره برام میمیره. من اونو دوست داشتم و براش هم میمردم . طبیعی بود چون شوهرم بود. ولی برای اون طبیعی نبود همچین دختری با این همه اختلاف سطح براش بمیره . همه چیزمو ، روزهای خوب زندگیم، جونیم و زیباییمو فدای اون کردم. ولی هیچوقت از من حمایت عاطفی نکرد .حمایت مالی که بماند چون بیکار بود و من کارمند، این من بودم که زندگی رو اداره میکردم. الان دو فرزند دارم که همه زندگی من هستند . ولی بعد از گذشت 8 سال از زندگی مشترک متوجه شدم تمام تلاشهای من برای ساختن این زندگی بی اثر بوده.
همسرم همچنان حمایت عاطفی از من نمیکنه. مثل قبل هنوز از خانوداش حساب میبره. کار ثابتی نداره. من پیروز نشدم ولی همسرم پیروز شد. من یک آدم خسته ،عصبی بی اعتماد و منزوی، و خالی از عشق شدم. طراوتم رو از دست دادم. و همونی شدم که مادرش میخواست.
الان دیگه فقط روزهای زندگیمو با عشق بچه هام میگذرونم.
میخوام بگم در هر ازدواجی معمولا نشانه ها از همون اول پیدا میشن. و من پشیمونم که فکر میکردم میتونم همه چیزو درست کنم.
شاید مورد شما فرق داشته باشه و بتونی شرایطو کنترل کنی.

مرسی فردیس جان از نظرت.

به یکی از احتمالات زندگی من در آینده اشاره کردی.ممکن است اینده این زندگی همینی که شما میگید بشه و هدفم از مشاوره گرفتن جلوگیری از رخداد همچین اتفاقی در زندگیم هست.من یکبار اشتباه کردم و قبل اینکه خودم بشناسم و وقت کافی برای شناخت فرد مقابلم بزارم تصمیم گرفتم نمیخام دوباره اشتباه کنم.
دوست ندارم بعدا افسوس بخورم ای کاش اینکار میکردم یا از اینجور افکار،از طرف دیگه اگر این شرایط ایجاد نمیشد هیچ وقت دنبال اصلاح رفتار و شخصیت خودم نمیرفتم.دوست دارم بتونم یک تحول اساسی در روند فکری خودم ایجاد کنم.

قبلنا تو خلوت خودم میشستم و با خودم کلن جار میرفتم که من همسرم دوست ندارم و مردی نیست که بتونم کنارش زندگی کنم.تمام اطرافیانم ایشون بی مسیولیت میدونن و از این قهری که کرده ناراضی بودن. خودم به یقین میرسوندم که به من علاقه نداره و اصلن عاطفه نداره.
دقیقا زمانی که به این نقطه میرسیدم ناگهان یک چیزی درون من همه این تفکرات و یقین ها رو نابود میکرد. پست های ابتدایی این تاپیکم ناشی از همون تلقین ها و افکار بود.

کم کم دیدم با احساس تنفر نمیتونم تصمیم بگیرم و زندگی کنم.پس با خودم گفتم قبول کن که همسرت رو با همه بدیهاش دوست داری اونم یک آدم که ممکن اشتباه کرده باشه.
الان متعجبم که چرا متوجه نمیشدم که داره به زبون خودش به من میگه تو واسه من مهمی
و اصلا خودم اینهمه دوسش داشتم ولی حتی خودمم نمیخاستم قبول کنم.

الان فقط از خدا میخام یکبار دیگه به من فرصت بودن کنارش بده تا بتونم با چشم باز به خودم و زندگیم و همسرم نگاه کنم.

متاسفانه شخصیتی که داره امکان اینکه به سمتش قدمی بردارم از من میگیره به نظر خودم تنها میتونم صبر کنم تا برگرده تا اوضاع درست کنم.
امروز سالگردمون بود دوس داشتم میشد بهش اس بدم اما نمیتونم ،درونم پر از ترس از اینکه از من دورتر بشه.حتی شاید این دوری برای اون آرامش بخش باشه.
امانمیدونم این صبر با توجه به شرایط ایجاد شده و خلقیات همسرم درست هست یا نه؟

در کنار همه این اتفاقات تلخ ،شیرینی زندگی کردن متوجه شدم.اینکه خدا چه نعمتهای بزرگی به من داده و چقدر من دوست داره با اینکه اصلا آدم مومنی نیستم اما اعتقاد و ایمان بیشتری نسبت به اون تو دلم بوجود اومده که قبلا نبود.

سلام
مشاور حضوری که برای مشکلم پیشش میرفتم متاسفانه مشکوک به تومور مغزی شده،بچه ها براش دعا کنید.
خیلی خانم خوبی هست.به من خیلی کمک کرده ، براش کلی ناراحتم!چرا خدا برای آدمای خوب اینقدر مشکل درست میکنه آخه؟؟؟؟

فکر میکنم احساساتم قاطی پاتی شده.سرکار فقط میشینم مقاله های سایت میخونم ،اگر رییسم اخراجم کنه کی پاسخگو خواهد بود؟؟؟؟؟

خیلی سعی میکنم احساسم و افکارم کنترل کنم اما گاهی خیلی سخت میشه!دوست داشتم همسر عاقل و فهمیده ای داشتم یا لااقل تلاش میکرد کمی بفهمه ،نه یک مرد مغرور و لجباز!5 ماهه رفته اصلن یک خبری از من نگرفته!یعنی تا تابستون میخاد همینجور ادامه بده؟

اصلن دلم راضی نمیشه به سمتش برم.خیلی ناامید شدم.

(دقت میکنم از واژه خیلی و قیدهای تاکیدی در کلامم استفاده هجو آمیزی دارم!شاید من هم جزانسانهای کمال گرا هستم و تفکر هیچ یا همه در نا خداگاهم جولان میده)

بگذریم....

بچه ها یک دعایی وردی چیزی بلدین به من یاد بدید شاید این همسر عزیزدلم یک جوری ظاهر شد.
من نمیدونم این بشر برای چی اومده زن گرفته خوب؟ مامان و خواهر جونش که مث پروانه دورش میچرخن!نیاز جنسی شم به قول خودش کنترلی هست!به تنهایی هم علاقه زیادی داره! دو کلمه حرف شادی آورم بلد نیست بزنه! به نظر من باید تو یک جزیره متروک تنها بره زندگی کنه! شرایط روحیش مناسب جامعه الان نیست.

حالا باز من چه افتضاحی هستم که زن این شدم؟یکی نبود بگه نونت کم بود آبت کم بود؟

خسته شدم دلم میخاد برم باهاش یک دعوای درست حسابی بکنم لااقل دلم خنک بشه!چقدر دیگه آدم میتونه خنک باشه!
الان لابد صبح تا شب مامان و خواهرش میشینن روی ماه بچشون نگاه میکنن.اینقدر بشینن ببینن که سیر بشن.دیوونم کرد مامانش از بست نشست گفت این اومده بچم ازم بگیره؛تصور کرده بچش کلید یک آپارتمان یا ماشینه که من مشتاق باشم ازش بگیرم.اصن بچش مال خودش.

کاش اینجا یکی بود کمکم میکرد.
خسته شدم.