موضوع: بهترین درسی که از همدردی گرفتم

من خیلی چیزها (30-40 تا ) یادگرفتم ...یکیش این که عینا میخوام نقل کنم:


واقعیت اینست چون ما هیچ وقت از بچگی یاد نگرفته ایم به زندگی بسان یک مسئله خطیر و دائمی نگاه کنیم و سرسری به بازی با آن مشغول بوده ایم ، وقتی متوجه می شویم که خیلی مهم هست و ما آمادگی نداریم، بدیهی هست می ترسیم و نگران می شویم.
اما وقتی شروع به یادگیری روش جدید زندگی می کنیم. تازه لذت پرواز را می آموزیم. و هر چه بالاتر می رویم ، آنچه که امروز برایمان بزرگ و مهم هست ، کوچکتر می شود.

نمی شه گفت یاد گرفتم ، از همدردی دارم تلاش می کنم یاد بگیرم :

- راجع به اطرافیانم قضاوت نکنم.

- اول از هر چیز سهم خودم رو در بروز یک مشکل یا مساله شناسایی کنم و انرژی ام رو صرف اصلاح خودم دراون زمینه داشته باشم.

- نگرش و بینش ما به زندگی تعیین کننده هست که در جریان زندگی با تمام مشکلاتش فردی قوی ظاهر شویم و یا آسیب پذیر.

- لذت بردن ازلحظه لحظه های ناب زندگی در سخت ترین شرایط .

- پذیرش همسرم همونجوری که هست ، دیدن نقاط قوتش و قوت گرفتن از آن و پذیرش نقاط ضعف ایشون و لذت بردن از تلاشی که در جهت سازگاری باعث بروز یک قوت در من می شه واثر گذاری غیر قابل انتظاری که به مرور روی همسرم مشاهده می کنم.

- چگونه بهترین تعبیر را می شه راجع به وقایع پیرامونمون داشته باشیم و آرامشی سهل الوصول را نصیب خودمون و اطرافیانمون کنیم.

درود

بهترین درسی که از همدردی گرفتم صبر بود که در ورای اون آرامش وجود داره؛ آرامشی که استرس، اضطراب و ترس در اون بی معنیه .
هر چند خیلی طول کشید به این جا برسم و هنوز هم جای کار بسیار داره اما خیلی با یکم فروردین نود وسه، روزی که مثل روز های بی معنی قبل پر از سردرگمی بودم و اولین بار با این جمع آشنا شدم، فرق کردم.
یه مورد دیگه؛
یکی از ویژگی های آدمای افسرده حسرت خوردن از روزای از دست رفته است و جالبه که چون حس می کنند زمانی که باید برای تغییر کردن بذارند رو باید روی یه کار مفیدتری وقت میذاشتند، تغییر رو شروع نمی کنند چون فکر می کنند بعدا بازم افسوس می خورند که چرا اون کار مفید تر رو انجام ندادند . زمان میگذره نه تغییر می کنند نه کاری انجام می دند و بازم افسوس زمان از دست رفته رو می خورند و این چرخه مدام تکرار میشه.
شاید روند زندگی من می تونست جور دیگه ای باشه ولی الان در این نقطه ای که هستم افسوس و حسرتی با من نیست. اینو گفتم برای اونایی که نشستند فقط نگاه می کنند و منتظر یه ناجی یا معجزه هستند! شاید دم دست ترینش ازدواج باشه، مطمئنا روش خوبی نیست، چون وقتی پایه های روانی مناسبی نداشته باشیم همونا رو منتقل می کنیم به زندگی مشترک و نهایتا زندگی ای شبیه زندگی قبلیمون می سازیم.


بدرود

سلام دوستان عزیزم

مدت هاست یه تجربه و درسی از زندگی کرفتم که به نظرم خیلی مهم هست
چیزی که با گوشت و پوستم دیدم و حس کردم
تو این بیست و چند سال چیزی که شاید قبلا نمیدونستم این بود که طلاق چقدر قبح داره
ولی با مسایلی که دیدم و به عنوان کسی که یکی از نزدیک تریناش درگیرش شد دارم میگم

باید فکر طلاق رو از ذهن بیرون کرد تا بشه به راه های دیگه فکر کرد
فکر کردن به جدایی ، نشتی انرژی و زندگی هست.

مثل یه شاخه که وقتی از یه طرف قطعش میکنی سعی میکنه از طرف دیگه به خودش فشار بیاره و اخرش جوانه میزنه به هر سختی ای که هست بلخره شکافته میشه و باز سبزتر و سبزتر....

دوستان عزیز این تجربه مهمیه که بجای فکر کردن به جدایی تمام تلاشتونو بذارین برای ساختن و یا اکتفا کردن به حداقل ها...
قرار نیست همه چی عالی باشه تو زندگی مشترکتون سعی کنید بسازید
و بعد از طلاق هم فکر نکنید موقعیت عالی دارین
پس سختی تو خونتون رو ترجیح بدین به سختی بعد از طلاق.

خیلی میبینم تو تالار که دوستان پیگیر طلاق هستن و جوری حرف میزنن که انگار بعد طلاق میخوان یه نفس راحت بکشن
اصلا اینطور نیست

به طلاق فکر نکنید تا خوبی ها ، دوستی ها بینتون جاری بشه
مخصوصا کسانی که فرزندانی هم دارید به خودتون و عزیزانتون فکر کنید
با طلاق به خانواده هاتون هم آسیب میزنین
مطمان باشین خودتون بیشتر متضرر میشین...


چو غنچه گرچه فرو بستگیست کار جهان تو همچو باد بهاری گره گشا می باش

من از همدردی یاد گرفتم که بیاموزم.

یاد گرفتم که صبور باشم.

یاد گرفتم مهربان باشم.