موضوع: گاهی یهویی حوصله یکی از اطرارفیان را ندارم!!! چرا اینطوری می شوم ؟

که تنها وجه مشترکشون با مورد قبلی همون پیگیر بودن زیاد ایشون در مورد خودمه.

هرکسی زیاد دوسم داره ازش دوری میکنم.

خوب الهام تاپیکتو ادامه بده تا به نتیجه برسی
من هنوز درست نمی تونم درک کنم مشکلت رو واسه همینم نمی تونم نظر به درد خوری بدم
انقدر باید پی بگیری تاپیکتو تا بتونی به دلیلش برسی بعدم راه حل پیدا کنی

چه وقتایی اینطوری میشی؟ واقعا دلیلش همین دوست داشتن و پیگیر بودن طرف مقابلته؟ یا مطمن نیستی ؟

مدل ابراز علاقه اشون چطوریه؟ ببین جزیی تر چیه که رو اعصابته

نحوه ی ابراز توجه و علاقه ها و محبت کردن ها متفاوته

مثلا شاید زیادی سوال جوابت می کنن
شاید خاطره خوش نداری از این شکل خاص از ابراز توجه
مثلا یکی ممکنه بدش بیاد یکی دیگه هی بهش بگه بخور اینو بخور اون غذا رو بخور و این جیزا
ببین جزیی تر چی تو رفتار هست که رو اعصابته
حتی شاید وقتی پیدا کنی حساسیتت ازش برداشته بشه

مرسی مینوش عزیییییز.
من الان که گفتی بیشتر پیگیر باش، به این نتیجه رسیدم که باید به لیست بدی هام این نکته اضافه بشه که کلا توی پیگیری همه چی تنبلم. راست میگید. هیچکس هیچی نمیدونه اما انتظار دارم بشینن برام یه عالمه حرف بزنن و در یه جمله مشکلمو جمع بندی کنن و ... پس بازم میتونم به این نتیجه برسم که آدم پر توقعیم چون انتظار بی مورد دارم!!!
انقدر این روزا همه رفتارامو چک میکنمو هی بدهارو به لیستم اضافه میکنم که خسته شدم، بعد هنوز مطالعه ام راجع به یکی تموم نشده استرس مورد جدیدو پیدا میکنمو میرم دنبال رفع اون، بعد آخرشم خسته و کوفته به هیچ نتیجه ایی نمیرسم، از این مونده از اون رونده میشم.


راجع به تاپیکم که پرسیدید، وقتهاشو نمیدونم. گاهی خوبم اما یهو حوصله یکیو ندارم.گاهی کلا حوصله ندارم اما بازم حوصله معدود کساییو ندارم، نه اینکه حوصله همه رو نداشته باشم.


حوصله دوست، همکار،گاهی اعضای خانوادم(ببخشید اصلا جمله قشنگی نیست که بگم مثلا پیش اومده که حوصله خواهرمو نداشتم، نمیدونم جای حوصله نداشتن چی میشه گذاشت که انقدر زشت نباشه)

دوستم: مثلا خیلی کل کل میکنه با شوخی باهام، منم کم نمیارم و لذتم میبرم اما یهو دیگه زده میشم در حدی که دیگه دوست ندارم چند وقت ببینمشو باهاش حرف بزنم.


مامان و بابا : گاهی انقدر اصرار میکنن بیا شام، بیا ناهار، میوه خوردی ؟ و .... که دیگه گاهی حوصله ندارم برم خونه!!


همکارم: همینطوری هی زنگ میزنه میگه چه خبر.


خواهرم: گاهی انقدر نصیحت میکنه که ...


اون یکی دوستم: انقدر دوسم دارهههههه ، مرتب هی میاد میگه چی میخوای، کجا میری برسونمت، ناهار بیارم برات، چقدر دوست دارم، چقدر خوبی، ... دیگه به حدی میرسم که دوست دارم بگم میشه دوستم نداشته باشی لطفا( نگید چه آدم بدیم، به خدا میفهمم همه خوبن و دوسم دارن، اما خوب ...)


هر کس به نوعی. مشکل اینه که توی همه چی ریز میشم. سه دفعه پشت سرهم به همکارم زنگ زدم برای کارای مختلف .دفعه اول گفت جانم، دفعه دوم گفت بله، دفعه سوم قبل از اینکه چیزی بگه گفتم حتما الان میگی هان!! گفت چقدر تو وارد جزییات میشی، اصلا خودم حواسم نبود چی میگم. با اینکه همکاره خیلی عادیم بود و اصلا دلیلی نداشت انقدرجز بشم تو حرفاش یا کاراش.


این مثالها میشه ملکه ذهنم. مثلا خواهرم یه زمانی سره نامزد سابقم کلی نصیحتم میکرد، کککککککلی. اون جریان تموم شد، و تو این مدت نصیحت نمیکرد بنده خدا، اما به محض اینکه یه موضوع پیش بیاد و ایشون منو راهنمایی یا نصیحت کنن سریع حساس میشم و این حس بهم میده که وااااااای چقدر نصیحت، درحالیکه بنده خدا چند وقت بود اصلا نصیحتم نکرده بود. بعدم دیگه حوصلشونو کلا ندارم. دوست دارم چند وقت نبینمشون.


میدونم هیچکدومشون چه خانوادم چه همکارام چه دوستام منظور بد ندارن، یا بنده خداها خوبیه منو میخوان اما کلافه میشم.

سلام
ببین برداشتم درسته؟
بعضی روزا کلا یه کم بی حوصله تری به نسبت معمول
اونوقت تو این روزا با بعضی ها بد رفتار ممکنه بکنی
اون بعضیا هم رفتارایی می کنن توی این روزا که یه مقدار رو اعصابت هست. مثلا سماجت می کنن حالا تو هر چی تو رسیدگی بهت تو نصیحت بهت تو غذا دادن بهت و ...
بعدش عذاب وجدان می گیری که چرا باهاشون خوب نیستی این موقعا

اینطوریه؟
اگه اینطوریه به نظرم باید روی قسمت اول بی حوصلگیت کار کنی
اول بررسی کن چرا بعضی روزا بی حوصله تری. مثلا عادت ماهانه یا شب کم خوابیدن یا خواب بد دیدن یا اتاق به هم ریخته داشتن یا برنامه منظم نداشتن و ....
اگه می تونی رفعش کن
بعدم یه راه واسه ارامش خودت پیدا کن. مثل ورزش یا کارهای هنری یا حل کردن مسایل ریاضی توی اوقات فراغت یا خوندن یه زبان جدید و ... .کاری که بهت به مرور ارامش بده و به مرور این بی حوصلگی هات رو کم و کم تر کنه و باعث شه روی خودت بیشتر کنترل داشته باشی و در نتیجه باعث میشه رفتارهات متناسب تر با رفتارهایی بشه که خودت از خودت انتظار داری

ممکن هم حساس باشی. کلا. بعضی از ادم ها کلا حساس تر هستن. و بنابراین دریافت های ناراحتی و خوشحالی شون شدیدتره

این چیزی بود که تونستم برداشت کنم. ممکنه اشتباه باشه نظرم. اما دارم سعی می کنم.
اگه چیزی به نظرت میاد بنویس و ادامه بده تا اگه بشه به نتیجه ای که می خوای برسی

سلام مینوش همیشه در صحنه من
و سلام به همه دوستانی که میان فقط میخونن و نظرشون رو نمیگن

چقدر وسط اینهمه آشفتگیه ذهنی وقتی یه آدمی که کاملا باهات غریبه است حالتو میپرسه و پیگیر حل مشکلته بهت انرژی میده، ایشاا... هیچوقت به مشکل نخوری تو زندگیت مینوش عزیز و تنها نمونی.

تقریبا همینه که گفتی. اما متوجه شدن اینکه چرا بی حوصله ایی خیلی سخته. من زندگیم خیلی بی هدف شده. مثلا میگم مدرک فلان رو بگیرم بعد میخوووووونم مدرکو میگیرم بعد دوباره حس تهی بودن میکنم، میرم کلاس ورزش، سعی میکنم سرمو شلوغ کنم، اما همه چی یکنواخت و بی روحه انگار. نمیدونم چی میخوام، نمیدونم دیگه باید زندگی چی داشته باشه که من راضی باشم، همه چی خداروشکر خوبه، اما من همیشه بی انگیزم.تمام امیدم به تشکیل زندگیه مشترکه، اما میدونم اگه الان درست نشم بعد از ازدواجم ، بعد از چند وقت باز حس میکنم چقدر بی هدفو بی انگیزم؛ اونم برام عادی میشه
نمیدونم چیکار کنم

درود عزیزم

از کی همچین احساسی داری؟همیشه تو زندگی بی انگیزه بودی یا از زمان خاصی این حالات شروع شده؟

در کل اکثر آدمها تو زندگیشون مقاطعی هست که دچار بی انگیزگی و روزمرگی میشن.

فکر می کنی چه کارهایی هست که میتونه بهت هیجان و انگیزه بده؟

تو خودت،خودت رو بهتر میشناسی و بهتر میتونی به خودت کمک کنی.حتما لازم نیست کار بزرگی انجام بدی.از کارها و انگیزه های کوچیک شروع کن.

مثلا بعضی خانومها خرید کردن بهشون حس خوبی میده.من خودم اینجوری نیستم.برای من مسافرت مخصوصا رفتن به جاهای جدید هیجان انگیزه.هم زندگی رو

از یکنواختی در میاره و هم بعدش احساس خوبی به آدم میده.

یا مثلا حرف زدن با دوستام بهم انرژی میده.البته حرفهای مثبت،شوخی کردن،گفتن و خندیدن.مثلا فکر کن توی این هوای خوب با دوستات یه قرار بزاری و بری بیرون.

با هم قدم بزنین یا برین کافی شاپی جایی.کلی با هم بگین و بخندین و درددل کنین.حتی مشکلاتتون رو هم مسخره کنین این میتونه کلی بهت انرژی بده.

در کل ارتباطات اجتماعی به زندگی آدم رنگ میده و زندگی رو از یکنواختی در میاره.

یا وقتی میری به یه کلاس تا مدرک بگیری فقط هدفت رو گرفتن مدرک نزار.دوستای جدید پیدا کن.باهاشون صمیمی شو.بعد از کلاس با دوستات برو بیرون.بابا کلی کار

هست که میتونی انجام بدی.


بعدم در کل حس میکنم خیلی خودت رو اذیت میکنی و زیادی حساسی.مثلا میگی حوصله آدمهای اطرافم رو ندارم بعدش میگی نکنه در آینده حوصله همسرم رو هم

نداشته باشم.بعدشم کلی غصه میخوری.پیشگویی های منفی برای زندگی آیندت داری.اینقدر سخت نگیر.

الان تمرکزت رو روی زندگی فعلیت بزار،همزمان حتما به ازدواج هم فکر کن.بعد از ازدواج هم اگه مشکلاتی مثل بی انگیزگی و بی حوصلگی پیش بیاد

یه راهی براش پیدا میکنی.از الان لازم نیست غصه آینده رو بخوری.

نه عزیزم،عجیب نیست.اتفاقا خوبه که میتونی حالات و افکارت رو به این خوبی تحلیل کنی.

تو به انگیزه احتیاج داری.و به شادی بیشتر.شاید افسرده نباشی ولی حس نشاط و شادابی لازم رو هم نداری.

به کودک درونت بیشتر توجه کن.تو راست میگی.سن مهم نیست.من چند سال از تو بزرگترم.ولی خیلی وقتها به خاطر خیلی چیزها مثل بچه ها ذوق می کنم.

الان که دارم فکر می کنم،میبینم من همیشه اینطوری نبودم.شاید وقتی همسن تو بودم تا حدودی حالات و افکاری که تو الان داری رو تجربه کردم.

من تغییر کردم.تو هم میتونی تغییر کنی.

در مورد رابطتت با اون آقا.اگر اطمینان صد در صد داری که نمیخوای این رابطه ادامه داشته باشه،تمام راههای ارتباطی رو ببند و به هیچ وجه نزار ایشون تماسی باهات

داشته باشه.

البته قبلش خوب فکر کن که دقیقا چی میخوای.الان سه ماه گذشته.پس بهتر میتونی همه چیز رو تحلیل و بررسی کنی.

بعدم سعی کن کنترل افکارت رو به دست بگیری.پیش بینی نکن.همونطور که توی پست قبلی هم گفتم بهت.

بعدم طبق تجربه ای که خودم داشتم،تظاهر به شادی میتونه به شادی درونی کمک کنه.چه اشکالی داره بعضی وقتها بچه بشی و بچه بازی در بیاری؟

الهام جان.فکر میکنم مشکل ما اینه که زیادی به همه چیز فکر میکنیم.تو میخوای همه چیز تحت کنترل باشه.رفتارت،حرفهات،حتی رفتار بقیه.

این زیاد خوب نیست.یه کم بهش فکر کن.بعضی چیزها رو رها کن.

بعدم فکر کردن زیادی تمرکز ما رو کم میکنه و باعث میشه در مواقع ضروری نتونیم تصمیم درست بگیریم.

قرار نیست همه چیز تحت کنترل باشه.کارهای جدید بکن.کارهایی که هیچ وقت نکردی.بدون فکر کردن به نتیجه.

داری زندگی رو برای خودت سخت می کنی.بزار بقیه سوپرایزت کنن.بعضی تصمیمها رو بزار بقیه بگیرن.

به ها حال اگه ازدواج هم کنی،قرار نیست همه چیز تحت کنترل تو باشه،پس از الان تمرین کن.

من حدس میزنم اینکه کنترل زندگیت از دستت خارج بشه،تو رو دچار اضطراب میکنه.شاید به خاطر همین سعی می کنی همه چیز رو توی ذهنت پیش بینی

کنی.

یاد بگیر بعضی چیزها تو زندگیت رو بسپاری به خدا.یا بسپاری به دست سرنوشت و طبیعت.یا مثلا به آدمهای اطرافت.

بدون اینکه به چیزی فکر کنی،برو با یکی از همکارات حرف بزن.حتی اگه حوصلشون رو نداری.باهاشون بگو،بخند،به حرفهاشون گوش کن.

بالاخره با هر کسی میشه راجع به یه سری موضوعات صحبت کرد.

مثلا الان من سرکارم.داره بارون میاد،الان با یکی از همکارام که دوستم هم هست تصمیم گرفتیم مرخصی بگیریم بریم زیر بارون قدم بزنیم.

شاید به نظر بقیه مسخره بیاد.ولی خودمون کلی از این کارمون کیف می کنیم.