موضوع: با محرم ...

با سلام
محرم و تجدید مراسم یادآوری حسین را ساده ندانیم.
مراسمات صرفا بهانه ای برای یادآوری حسین و حسین الگوی عشق و وارستگی و قطع تعلق به این جهان هست.
حسین الگویی برای بزرگ شدن هست.
حسین به ما می گوید چگونه عشق به او، همه هوسهای مزاحم زندگیتان را می سوزاند.
حسین آرامش جهانی به ما می دهد. و همه تکاپویمان در راه او می شود.
حسین تنها نمی ماند. مواظب باشیم ما تنها نشویم.
آنکس که خدا دارد، حسین دارد، تنهایی ندارد.

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

سلام به همه عزیزان
حسین، دریایی هست بیکران، که هر انسانی به اندازه فهمش و به اندازه وسعش از آن بهره می گیرد.
حسین، مربوط به یک زمان و به یک مکان نبود،
حسین متعلق به همه اعصار و در همه مکانهاست.
حسین ، یک اندیشه ناب هست،
حسین ، یعنی کامل بودن انسان به نحوی که هم جاذبه داشته باشی و هم کفر و نفاق را دافع باشی
حسین، نمود یک انسان هست، انسانی که مسجود فرشتگان هست. و مورد فخر خداوند.
حسین، بی نهایت عشق را معنیست، حسین فانی شدن عاشق در معشوق را عملیاتی می کند.
حسین، پاره کردن ریسمان هرگونه تعلقی را نه با گفتار، نه با رفتار که با خونش، به ما می آموزد.
حسین، هم در زمان خودش غریب هست، و هم اکنون غریب تر، چرا که آنروز به فریاد خواسته هایش را جار می زد و با رفتارش نمازگزاری در بحران را برای ما الگو بود. لیکن امروز گریه امان برای حسین هست، اما رفتارمان شبیه نیست، ناله امان برای حسین هست، ولی اندیشه امان شبیه نیست، سینه زدنهایمان برای حسین هست، اما منش ما حسینی نیست، اندیشه ها و الگوی ناب حسینی را گاه با همهمه احساسات خود به حاشیه می رانیم. تمام شکل کربلا که برای زنده نگه داشتن محتوای کربلاست را پاس می داریم، اما محتوای کربلا آنقدر سنگین هست که ناهوشیارانه شاید، بی توجهی می کنیم. از طرفی گروهی به اسم محتوا نگری کربلا و معنی کربلا، این شور عاشورایی را کنار می گذارند، همان شوری که توانسته است این همه سال این نهضت را زنده نگه دارد.


حسین به ما می آموزد که نه ظالم باشید، نه نظاره گر ظلم باشید، نه ظلم را یاری دهید، نه در برابر ظلم سکوت کنید، بلکه در جهت عقب راندن ظلم از همه چیز خود، از وجود خود مایه بگذارید. و اینکه ظلم چیست؟ هزاران مراتب و درجه دارد. و ما باید مواظب خود باشیم که اگر در برابر ظلم نیستیم، خودمان فاعل انجام ظلم نباشیم.
حسین، هدف گرا نیست، صرفا معظوف به نتیجه نیست، حسین وظیفه شناس هست، حسین جهت شناس هست، حسین تلاش گر است، حسین امیدوار است، حسین ظاهر بین نیست که به ظاهر شکست ها را ببیند و به باطن پیروزیها بی توجه باشد.
حسین می آموزد به ما که کسی که عاشق اوست، فریادش در همه اعصار بلند است و هیچکس یارای خاموش کردن آنرا ندارد.
حسین به ما می آموزد که عشق اصیل به مبدا آفرینش، چنان فرد را محبوب می کند که خود معشوق همگان می شود.
و اکنون نیز حسین زنده هست.


فراموش نکنیم، که ما این پست ها را نمی زنیم که حسین زنده بماند، به حسین احترام بگذاریم، نه هرگز.... ما این پست ها را می زنیم که خودمان زنده بمانیم، خودمان احترام پیدا کنیم، خودمان هدایت شویم، خودمان مشق عشق تمرین کنیم، خودمان با حلوا حلوا دهانمان را شیرین کنیم که ما کجا و آن بزرگ مرد کجا......
حسین خود را، فرزندان و خانواده را ، همه و همه را فدا کرد اما بزرگتر از همه شد. بدون همه چیز بالاتر از همه چیز شد، چرا که او وصل به وجود لامتناهی حضرت حق شد.

حسین با چنین زندگی به ما آموخت، دردهایمان، رنجهای کودکانه امان، به خاطر اهداف بچگانه امان هست، به خاطر رفاههایی هست که حسین آنها را به عقب می راند و ما آنها را آرزو می کنیم.
حسین به ما می آموزد که وقتی هدف سترگ، عشق عظیم و تعلقی گسیخته از همه اشیاء و افراد پیدا کنی، همه دردهایت پایان می پذیرد، همه خواسته هایت کامل می شود، همه ناآرامی هایت عقب رانده می شود و همه وجودت شکوفا می شود و در مقابل وجود بی نهایت حقیرمون با گره به وجود حضرت دوست ، جاویدان می شود. و دیگر محتاج دویدن به دنبال سراب آرامش در رفاهیات نیستیم.
اما ما کجا و حسین کجا
چرا امشب این به ظاهر ابوالفضل از حسین می نویسد.... حسینی که مجنون حق بود و اکنون خود لیلی خلق هست...



آری ....
گفت مشق نام لیلی می کنم
خاطر خود را تسلی می کنم
ناچشیده جرعه ای از جام او
عشقبازی می کنم با نام او »

ویژه نامه محرم را می توانید از لینک بالای صفحه مشاهده کنید که از تالار اسک دین تهیه شده است.

با سلام و احترام

بنده قویاً بر این باورم ؛ جایی که تاپیک های امام حسین بالا نمی آید، تاپیک مشکلات و دردسرها و سردرگمی ها بالا می آید.

امام حسین به خدا عمرش ده روز نبود. 57 سال زندگی کرد، سخن گفت، رفتار کرد و ده روزی که ما می دانیم فقط نتیجه گیری از عمر پربرکتشان بود.

ما نیاز داریم یاد بگیریم که باید چگونه زندگی کنیم که چنین فارغ و رها از وابستگی ها باشیم.
حسین را اگر نشناسیم باید در وابستگی های خود غوطه ور باشیم.
و هر روز به خاطر اینکه یکی از آنها به ما محل نمی گذارند داد و فغان راه بیندازیم.

هر تاپیک و هر مشکلی در این تالار نشانه یک وابستگی هست.
کسی که آزاد و رها باشد. هیچ چیز او را مستاصل نمی کند.
کسی که خدا دارد رهاست.

ارزش این تاپیکها که حکایت می کنند مردان و زنان آزاد را بفهمیم.
مهم اینهاست.
درس و الگو اینجاست.
اما بومی سازی این الگوها رسالت من و شماست.

این فصل را با من بخوان، باقی فسانه است
این فصل را بسیار خواندم، عاشقانه است

و سخنانی دیگر از آن حضرت که تأمل و بهره برداری از آن با شما :

مَن عَبَدَ اللهَ حَقَّ عِبادَتِهِ آتاهُ اللهُ فَوقَ أمانِیهِ وَ کفایتِهِ ؛

هر که خدا را ، آن‌گونه که سزاوار اوست ، بندگی کند ، خداوند بیش از آرزوها و کفایتش به او عطا کند.


(به راستی آرزوی شما چیست ؟ چقدر طالب آن هستید ؟ با بیش از آن چطورید ؟ ..... دریابید که بندگی خدا آنگونه که سزاوار اوست چگونه است تا راه رسیدن به آرزوها را یافته باشید .)



مَن حاوَلَ اَمراً بمَعصِیَةِ اللهِ کانَ اَفوَتَ لِما یَرجُو وَاَسرَعَ لِمَجئ ما یَحذَرُ


آن که در کاری که نافرمانی خداست بکوشد امیدش را از دست می دهد و نگرانیها به او رو می آورد


( کیست که مایل باشد امیدش به ناامیدی برسد ؟ کیست که مایل باشد نگرانیها و ......... به او رو بیاورد ؟ هرکس نمی خواهد چنین شود کلیدش را ببیند )

با سلام و احترام
محرم با همه شور و شعورش آمد.
شوری که همه گیراست و شعوری که خط مشی انسان هدفمند را در مسیر تاریخ روشن کرده است.
شور محرم دلبستگی به شعوری هست که ما را آگاه می سازد تا خوردن و خوابیدن و لذت و راحتی هدف کاملی برای انسان عاقل نیست.
شور محرم دلبستگی به شعوری هست که باقی بودن انسان را بر فنا بودن انسان مقدم می دارد و این باقی بودن با زنده بودن تفاوت دارد ، این باقی بودن با پایداری بر هدفها معنا می یابد.



حسین با جان گرانمایه ایش با همه عزیزانش و همه آنچه که در دنیا می تواند وابستگی انسان را با خود داشته باشد، به میدان می آید.
و به من و تو در همه اعصار می گوید، با هدف زندگی کن، هدفت دوام داشته باشد و با همه وجودت بر این هدف پافشاری کن.
ای انسان تو 60 یا 70 یا 100 سال نیستی، تو آفریده شده ای که جاودان باشی. هدفت را جاودان انتخاب کن و روی آن پافشاری کن. حتی اگر چند ساله زندگی این دنیایت را بگیرند اما جاودان خوشبختی تو ماندگار خواهد ماند.



حسین با فدا کردن هر آنچه که یک انسان در زندگی دارد، به ما نشان داد که بی تفاوت نباشیم. و نسبت به هر آنچه که اهداف اصلی و باقی انسانها را به سخره می گیرد واکنش نشان دهیم. حتی اگر جان خود و عزیزانمان را بدهیم.
زشتی را منع کنیم. و نیکویی ها را گسترش دهیم.

انعکاس همه این مفاهیم و شعور را می توان در انعکاس اشک عزداران حسین ببینیم. جلوه این شعور در شور حسینی مستتر هست.


بی جهت نیست که وقتی پای دفاع از ارزشها به میان می آید. وقتی پای جهاد و شهادت به میان می آید، وقتی پای حفظ نوامیس این ملت به میان می آید. همین کسانی که شور حسینی دارند با شعور کامل جلوی دشمن صف می کشند. و جان خود را چون مولای خود در طبق اخلاص می گذارند.



حسینی باشیم. حسینی زندگی کنیم. شور وشعور حسینی داشته باشیم. و از ارزشهای خود دفاع کنیم. اجازه ندهیم بی شوری و بی شعوری همه ارزشهای ما را مورد هجمه قرار دهد و ما عافیت طلبانه ساکت باشیم.



پیام زینب از عاشورا این نبود که نسبت به منکرات بی تفاوت باشیم.
وفای ابوالفضل این نبود که به امام خود بی تفاوت باشد.
دریابیم که همه ما به عنوان انسان در هر سرزمینی و در هر مکانی مسئولیم. مسئولیت خود سازی، خانواده سازی، جامعه سازی و عالم سازی
این رسالت الهی هر انسانی هست که خود و دیگران را به سوی کمال رهنمون سازد، آن هم نه از روی نسخه های سلیقه ای شخصی، بلکه از روی آن خطی که خدا از طریق رسولانش و کتاب الهی برای ما شفاف کرده است.
و همه این الگوها را در زندگی و شهادت امام حسین (ع ) ، مولای همه انسانها در همه تاریخ ،خلاصه می بینیم.




.