موضوع: قانعم کنید که جواب رد بدهم...

سلام واحد عزیز.داشتم توی بلاتکلیفیه خودم دست و پا میزدم و مدام سبک سنگین میکردم ایشون رو.مطلب شما روخوندم آروم شدم.نمیدونم.انقدر همه میگن اشتباهه,که همش اینده دشواری رو تصور میکنم با ایشون.درحالیکه شاید واقعیت این نباشه.درمورد مادر شوهر درست میفرمایید.من کلا روی مادر شوهر حساس هستم, روی حساسیتم هم دارم کار میکنم, میدونم با بهترین آدم هم باشم باز طرز فکرم در مورد مادرشون ممکنه زندگیمو ناآروم کنه.
خیلی خیلی ممنون از اینکه نظر دادید, دیگه از هم فکریه دوستای همدردی نا امید شده بودم.

سلام

مرسی از اینکه یه عالمه هم فکری کردید با من. بلا تکلیفی خیلی حس بدیه.خیلی بده که میدونی باید چیکار کنی اما توان انجامشو نداشته باشی.

باید بگم نه،اما توانشو ندارم. نمیدونم چم شده.اصلا آدم این مدلی نبودم.همیشه نظراتمو خیلی رک میگفتم،اصلا دیگه اون آدم سابق نیستم ،یه آدم شاد و خوشحال،توی همه مهمونیا کلی حرف میزدم میگفتم میخندیدم،همه منو به دید یه آدم قوی میدیدن که هیچ چیزی نمیتونه ناراحتش کنه.هیچ چیزی نمیتونه شاد بودنشو خراب کنه.اما الان...

دیگه الهام سابق نیستم.از سرکارم که میخوام برم خونه 2 ساعت میشینم تو ماشین توی سکوت.فکر میکنم.نمیدونم به چی،اما همینطوری میشینم.هر روز صبح که بیدار میشم پر از غصه ام.هیچ امیدی به هیچی ندارم.داغونم.با هیچکس نمیتونم هم کلام بشم.همش احساس میکنم باز میخوان نصیحتم کنن(آخه توی دوران آشناییم با اون آقا همه هی نصیحت میکردنو هی میگفتن نکن،بده،اصلا مناسب تو نیست،باورتون نمیشه ،نمیدونم چرا همه انقدر احساس مسئولیت میکردن،دوست و اشنا هی زنگ میزدن و سوژه جدید پیدا میکردن که بگن این آقا به درد من نمیخوره،انقدری که تلفنم زنگ میخورد و مثلا خواهرم بود،کلی غصه میخوردم و میگفتم وای خدا باز کی توی زندگیش بدبخت شده اینا میخوان نسبت بدن به این آقا،مثلا میگفتن فلانی شوهر کرده بود،الان فهمیدن دست بزن داره،شاید اینم اونجوری باشه،نکنه دو روز دیگه خیانت کنه بهت و هزار تا حرف دیگه.حتی گاهی نامزدم برخوردی میکرد که من دوست داشتم اما همه هی میگفتن وااااای چه کار بدی!!! خسته بودم از همه چی.نگید نباید اجازه میدادی کسی دخالت کنه در این حد،باور کنید میگفتم که بس کنید،اما اونا کار خودشونو میکردن،و منم شاید چون توی شرایط انتخاب بودم،روم حرفا تاثیر میذاشت )خسته شدم از همه چی.با کسایی که مخالفت کردن(با اینکه شایده شایده شاید حرف حق زدن)نمیتونم صحبت کنم.حضورشون بهم انرژی منفی میده هنوز.حتی خواهرم.خانوادم.همش دوست دارم توی سکوت تو تنهاییم بشینم.بعد از ایشون توی هرچیزی دنبال آرامش میگردم.توی هرچیزی.نگاه به آب،گریه کردن،شنیدنه صدای شاخه درختا،نماز،رازو نیاز ... اما هیچی آرامش اونو نمیده.انگار یه چیزی گم کردم.کلافه ام.

اون آقا منتظره جواب منه.نمیدونم چه جوری بگم نه.خانوادم مخالفن شدید.دلم بهم قدرت نمیده بگم نه.

نمیدونم ،حس میکنم دارم افسرده میشم.حوصله ورزشو تفریحم ندارم،خودم میدونم باید سرمو شلوغ کنم،اما حوصله ندارم به خودم کمک کنم.هرچی هم از خدا میخوام درستش کنه،هیچ راهی جلو پام نمیذاره،مگه نمیگن رحمان و رحیمه،خوب پس کو؟کفر نمیگم،اما به همون خدا یه بنده اش بشینه حال منو ببینه دلش به رحم میاد،دیگه چه برسه به اونکه خداست.

هرچی دردودل میکنم خالی نمیشم.

مرسی واحد عزیز که انقدر خوبی و هستی .ببینید.پدر مادر من نگرانن.دخترشون درس خوندست،فوق لیساسه،تو پر قو بزرگ شده،مستقله،زندگی سختی نداشته،هرچی خواسته براش همیشه محیا بوده.انتظار دارن یه آدم تحصیلکرده،با فرهنگ،با وضع مالی مناسب،کار درست،شخصیت خوبو ... برای دخترشون بیاد.آخه داماد اولشون همه چی تمومه.خیلی جالبه،نامزد من در کنار دامادمون اصلا هیچ شباهتی نداشتن.حداقل از نظر شخصیت.دامادمون کلی محترم هستن و شما از دهنشون نمیفته و کلی رسمی هستند.اما نامزد من کلا شما به دهنشون نمیاد!! اونا هم انتظار ندارن یکی مثل دامادمون باشه،اما خوب حق بدید توقعات میره بالا.من خودم خیلی آدم رسمی هستم.خیلی آداب احترامو هم توی برخورد هم توی صحبت مراعات میکنم.اما نامزدم اینطوری نیستن.اطرافیان این تفاوتهارو میبینن و میگن اصلا در سطح تو نیست. نمیدونم واحد جان. انقدر همیشه مستقل بودم و برای زندگیم خودم تصمیم گرفتم حس میکنم یه مرد خیلی قوی میخوام که بتونم بهش تکیه کنم،در حالیکه حس میکنم ایشون شاید نتونن اونقدر محکم باشن.انقدر که ازشون بد شنیدم.

بعضی تاپیکهارو میبینم که چقدر همه به کسی که تاپیکو زده لطف دارنو هی باهاش همدردی میکنن و همفکری میدن.حتما باید ازدواج کرده باشمو بخوام طلاق بگیرم که همه هی نظر بدن،یا باید خیانت دیده باشم؟جالبه.من که دیگه از لطف شماها نا امید شدم. ایشاا... کسی به بن بست تو زندگیش بر نخوره که بخواد دنبال همفکر و همدرد بگرده

فرشته مهربان عزیز قدم رنجه فرمودید
من همه حرفهای دوستانو دقیق میخوندم.خوب بعضی ها گفتند ایشون میتونن خوب باشن،بعضی ها گفتند نه اصلا به درد شما نمیخورن.
من هفته گذشته،دوباره جواب منفی دادم به ایشون و اون جریان کلا تموم شد.
الان خیلی بهترم هرچند یه کم بی حوصله ام و به تنهایی و زمان شاید نیاز داشته باشم برای بهتر شدن و روی روال سابق افتادن.
اما الان که آرومم خودم اعتراف میکنم که فقط دنبال تأیید اطرافیان در مورد ایشون بودم!!! نکات منفیشون رو میدونستم اما همش دنبال تأیید بودم که با خیال راحتتر ادامه بدم باهاشون. نمیدونم منظورمو متوجه میشید یا نه.آدم گاهی یه جایی میمونه که چیکار کنه،دلش میگه ادامه بده،عقلش میگه نه.اما خوب خدا کمک کرد و شاید بشه گفت یه بدبختی از سرم گذشت. حالا دارم توی یه تاپیک دیگه یه مقدار روی معیارام کار میکنم و عمیق تر به آینده ام فکر میکنم.مرسی از همتون که در کنارم بودید.