موضوع: دلایل عینی برای منع رابطه های دوستی دختر و پسر

نوشته اصلی توسط ....

سلام به دوستان عزیز
پسری25ساله هستم و ماه آخر خدمت سربازیم هستش دقیقا یکسال پیش به طرز اتفاقی با دختری17ساله که همشهریم بودش تو فضای مجازی آشنا شدم و باهاش به قصد ازدواج دوست شدم.اولین دختر زندگیم بودش و قبل اون با هیچ دختری رابطه نداشتم.بعد از مدتی ارتباط تلفنی همدیگه رو از نزدیک دیدیم و ازهم خوشمون اومد و به همدیگه قول ازدواج دادیم.چندماهی ارتباطمون خوب و گرم پیش میرفت و تو این مدت چندبار باهم رفتیم بیرون و گاهی اوقات باهم معاشقه داشتیم.بعد از حدود 6 ماه یک روز دوست دخترم بهم گفت پرده بکارتش رو به خاطر ضربه سهوی پاره کرده! منم خیلی ناراحت شدم و دلداریش دادم و بهش گفتم اگه پرده نداشته باشی هم باهات میمونم شاید پرده ات سالم باشه...( بعد مدتی بهم گفت پرده اش سالمه و به خاطر اینکه ولش کنم اون حرف رو زده ! )
رابطمون خوب پیش میرفت و مشکلی باهم نداشتیم تا اینکه یه شب بهم گفت عاشق پسری از اقوام دور هستش و پسره از عشقش خبر نداره! بعد شنیدن این حرف حسابی داغون شدم و کارم شد گریه!
بعد چندروز دوست دخترم قسم خورد دروغ گفته و اصلا عاشق پسر دگه نیستش و وجود خارجی اون پسره نداره!!! اون حرفش رو به خاطر اینکه ولش کنم زده ولی دیده من ولش نکردم حرفش رو پس گرفته!
منم به خاطر اینکه خیلی دوسش داشتم و این رفتارش رو به خاطر سنش میدونستم بخشیدمش
خلاصه رابطمون خوب پیش میرفت و هرروز باهم درارتباط بودیم تا اینکه باز عوض شد! این دفعه بهم گفت دگه دوستم نداره و ازم خواست فراموشش کنم...حدود یکماه ارتباطمون قطع شد ولی بعدش خودش برگشت و ازم معذرت خواست و گفت اون حرفاش به خاطر قانون سنشه و ازم خواست ببخشمش و ارتباطمون ادامه داشته باشه.
رابطمون ادامه داشت تا اینکه من جریان دوستی رو بعد 6 ماه با خانوادم درمیون گذاشتم.به طرز خیلی جالب متوجه شدیم پدر من و پدر دوست دخترم قبلا همکار هم بودن و باهم آشنایی دارن.این شد که بابام به خاطر اینکه خانواده اون رو میشناخت و میدونست خانواده خیلی خوبی هستن موافقت خودش رو اعلام کرد و قرار شد خانوادم برن خواستگاری!!!
بعد مدتی خانوادم دخترخانم رو دیدن و حتی مادرم با خود دختره حرف زد.دوست دخترمم گفته بوده هرچی خانوادش بگه اونم راضی هستش...خود دوست دخترم میگفت چون سن کمی داره هنوز به خواستگاریش نیام چون اگه بیام هم خانوادش مخالفت میکنن!ولی من قبول نکردم و گفتم باید ارتباطمون رسمی بشه اونم قبول کرد
اوایل نوروز بود که به خواستگاریش رفتم.خانواده دختره به خصوص باباش چون بابام رو میشناخت موافقت خودشون رو اعلام کردن ولی گفتن عروسی باشه برای یکسال بعد و تو این مدت خانواده ها باهم بیشتر آشنا بشن.ماهم موافقت کردیم...دوست دخترم هم ظاهرا خوشحال بود که به هم میرسیم تا اینکه بعد از یک هفته از خواستگاری باز عوض شد! این بار خیلی مصمم که دگه منو نمیخواد و همو فراموش کنیم!!! ازم خواست قیدش رو بزنم و با یکی دگه ازدواج کنم چون به خانوادش میخواد بگه ازم خوشش نمیاد و رد میده!!! هرچی اصرار کردم فایده نداشت واقعا دگه از دستش بریدم با اینکه دوستش داشتم تصمیم گرفتم قیدش رو بزنم. تو این مدت خیلی منو رنج داد.این شد که به خانوادم همه چی رو گفتم و اونها هم به خانواده دختره گفتن منصرف شدیم. این شد که رابطمون به هم خورد و ازهم جدا شدیم...دوست دخترم گفت ازم خوشش نمیاد با یکسری بهانه های بچگانه مثل اینکه تو پسر آرومی هستی میخوام با پسری ازدواج کنم که منو بفهمه !و... ایشون با اینکه بامن میرفت بیرون معاشقه هم متاسفانه بامن میکرد ولم کرد...
دختری با پسری دوست میشه باهاش میره بیرون و معاشقه میکنه.منم سر قولم بودم و ازش خواستگاری کردم خانواده اش موافقت کردن ولی خودش همه چی رو خراب کرد و بهم رد داد!
دوستام بهم میگن خدا دوستت داره و بهت رحم کرد اگه باهات ازدواجم میکرد بهت خیانت میکرد چون دلش با تو نبود...خانوادم هم خیلی ازم ناراحتن که با دختری سن پایین دوست شدم که معنی دوست داشتن رو نمیدونه...
امیدوارم خدای مهربون هردومون رو ببخشه....از شما مشاور محترم و دوستان عزیز میخوام نظرتون رو در مورد این جریان بهم بگین...
آیا اون دختر باز برمیگرده؟؟ اگه برگرده هم من دگه نمیخوامش چون دگه بهش اعتماد نمیتونم داشته باشم
به نظرتون این دختر با اینکه خانواده خیلی خوبی داره چرا عین دخترای ناسالم رفتار کرد؟؟؟
مرسی از همه شما دوستان عزیزم

سرمایه گذاری عاطفی روی رابطه ای که هیچگونه تعهدی درش وجود نداره و ناپایداره

نوشته اصلی توسط ;341089

سلام خدمت دوستای گلم
من 22 سالمه
حدود 2 سال پیش با دختری آشنا شدم که الان 19 سالشه.قبل از اون با چند تا دختر دیگه دوست بودم اما هیچ کدومشونو دوس نداشتم.
اما این یکی واسه من خاص شد.منی که از خودم تعجب می کردم چرا مثل بقیه به دختری احساس پیدا نمی کنم یهو به خودم اومدمو دیدم بلههههه عاشق شدم.

برای اینکه کاراکتری که باهاش رابطه دارمو بیشتر بشناسید یه توضیحاتی میدم:
این دختر بعد از مدت 1 2 ماه با یکی از رفیقام که با منم صمیمی بود فاز خواهر برادری برداشتن ما هم از اونجا که به رفیقمون اطمینان داشتیم دیدیم اینا یهو بیشتر از خواهر برادر شدن چند دفه هم که باهم هی قهر و آشتی میکردن تا آخر رفیقم اومد گفت بکش بیرون من دوسش دارم.
که بعد ما دعوامون شدو فلان.که یک ماه با این دختر نبودیم.

البته اینم میدونم اون به خاطر حس پشتیبانی و اینکه تو اون مقطع من بهش اهمیت نمیدادم با اون ارتباط داشت و البته منم دوس داشت چون اولا رابطه ی عاطفیش با من بیشتر بود.منم رابطه ی رمانتیکم با دخترا خیلی قویه.

در مورده خودمم بگم من ظاهرم خوبه تیپایی که میزنم همه کف می کردن.مدلمم مثه بقیه نبود.
من جوری بودم که قبلا تو دبیرستان بهم می گفتن بچه خوشکل که سرش دعوا زیاد کردیم یا میشنوم که میگن فلانی شبیه خارجیاس حتی یه چینیه هم بهم می گفت تو به ایرانیا نمیخوری اروپایی هستی و فلان که بگذریم اینارو نمیگم که خودمو گنده کنم میگم بیشتر بدونید که من از اون پسر خیلی سر تر بودم هم از نظر خودش هم از نظر بقیه هم از لحاظ مالی.
بگذریم حدود چند دفعه با اون پسره کات کردو با من بودو بعد که اون پسر هم اس ام اس هاش رو به من نشون داد که گفته بود اونو دوست داره که بعدا من پرسیدم ازش گفت چون اون می گفت منم میگفتم دوسش دارم.کلا در موردش بگم که یه دختر بول هوسو غیر قابل اعتماد بود که کنترل احساسشو نداشت که من به خاطر کاراش باهاش تموم میکردمو اونم همیشه می خواست منو داشته باشهو همیشه با گریه زاری منو بر میگردوند.یه بارم که ازش پرسیدم گفتم چرا با اون طرفی گف من میخواستم فراموشت کنم(البته یادم نیس چرا) اما نتونستم بعدشم که به اون پسره رفیق سابق هم گفته بوود که هنوز منو دوست دارهو و بعد یه ماه جدایی برگشته بود پیشه من.
منم همیشه میگفتم بچس گناه داره اونم گریه میکرد منم میبخشیدم.بماند که منم ضربه روحی خیلییییییییی به توان 2 خوردم.

البه در مورده عشقش به من بگم که فقط با من حاضر شد که رابطه جنسی داشته باشه و من تنها کسم که داشته.و یه بارم که من بهش خیانت کردم کسایی که سبب شده بودن من بهش خیانت کنمو مثل رفیقام زنگ میزد فحش میکشیدو خیلی به من میگفت و گریه میکرد حتی بعد گذشت 1 ماه مثلا یادش میوفتادو اس ام اس میدادو به یکی از رفیقام که باعث شده بود من خیانت کنم و یهویی می گفت فلانی ازت متنفرمو فحش می کشید.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
خلاصه این کلا گذشت یک سال اما داستان اینجاست که پسر داییش که قبل من زمان بچگیش و اولین پسری که باهاش بوده تا قبل همین عید هی به هم اس ام اس میدادنو رابطه داشتن اما نه خیلی جدی ولی من نمیدونستم اونا هم هی کات میکردن.البته پسره یه کم کنه بوده و هی مظلوم نمیایی میکرده

یه روز تو عید کلا جواب تماس های منو نمیده و میگه من نامزد کردم با پسر داییم الکی و منم جویای قضیه میشم میبینم بلهههه اینا باهمن من که فهمیدم بسریع شبش باهاش کات کردم رابطمو اما اون بازم با گریه هاشو کاراش که هی من تورو میخوامو فلان سعی کرد مخ منو بزنه خلاصه 2 3 روز ما زیاد رابطه ی خوشی نداشتیمو بیشتر دعوا بودو من شماره ی پسر دائیشو داشتم به اون زنگ میزدم اونم می گفت من دوسش دارم.به پاش نشستم مامانش گفته صبر کن درسشو بخونه اون موقع اگه خواستن بیا خواستگاریو فلان منم که داشتم دیوونه میشدم شوکه شده بودمنمیدونستم حرف کیو باور کنم.پسر دائیشم دورو بود به من یه چی میگفت به اون یه چی دیگه حرفای منو به اون می گفت که اونو بکشه سمته خودش پشت سرم بدمو می گفت.در حالی که من همیشه منطقی بودمو می گفتم تو اگه منو نمی خوای به من بگو منم دیگه کاریت ندارم.

خلاصه اون بازم منو انتخاب کرد و اون داستان تموم شد.و قسم خورد حتی بعد 2 ماه که من مدامم می گفتمو در مورد گذشتش میپرسیدم که دیگه با اون رابطه ای نداره حتی می گفت چون من نسبت به اون احساس گناه میکردم می خواستم خودمو بسوزونم با اون باشم تا آهش زندگیه منو نگیره مگر نه من از پسر دائیم متنفرم اون به من خیانت کرده چند بار شان منو تو فامیل آورده پایین و با خواهر زن نمیدونم کی س*ک*س کرده آبروم رفتو به منم چند دفه قسم خورد که هیچ حس دوست داشتنی به پسر دائیش نداره فقط به خاطر اینکه دلش می سوخته باهاش بوده.

خلاصه جریان پسر دائیشم گذشت بعد من با یکی از صمیمی ترین دوستاش تو لاین و وایبر آشنا شدم با اون یکم گرم گرفتم تا در مورد اون از زیر زبون دوستش بکشم بیرون اونم که تو کف من بود همه چیو بهم می گفت برام تعریف کرد که اون پسر دائیشو دوس داره.من گفتم تو از کجا می دونی گفت من مطمئنم که دوسش داره چون وقتی فهمید می خواد ازدواج کنه خودشو داشت میکشت بس گریه میکرد پسر دائیشم که عشق اولشه منم از این می ترسم.

حالا موندم با این دختر که یه بار می خواستم ترکش کنم میخواست آمپول هوا بزنه سوزن کرد تو دستش گفت اگه ولم کنی خودمو میکشم.کسی که وقتی یاد دوس دخترای من میوفته جلوی خودم اشک تو چشماش میادو گریه میکنه.اون واقعا دوسم داره اینو همه میگن حتی دوستای خودش و خالش دوستای من.

حتی خودمم چند دفه امتحانش کردم دیدم به کسی پا نداده.
من واقعا موندم با این رابطه ی پیچیده چیکار کنم؟
میترسم باز باهاش بمونم یهو دوباره با پسر دائیش ارتباط برقرار کنه.
خودمم وقتی میفهمم کسی که دوسش دارم یه نفر دیگرو هم دوس داره تمایلم به با اون بودن خیلی زیاد کم میشه

دوستان خواهش میکنم نظرتونو بگین و کمک کنید و راهنماییم کنید!!
موندم ترکش کنم باهاش بمونم چیکار کنم؟؟
ما قصد ازدواج داشتیم اما حالا؟؟
موندم؟؟؟؟

رابطه جنسی بخشی از هر رابطه ایه.چه ازدواج چه دوستی.حالا شما باید اینو درک کنی.

نوشته بالا طرز فکر ایشونه باید پرسید آیا برای خواهر و مادر خودت هم چنین طرز فکری داری یا فقط برای ناموس مردم اینجوری هستی؟

نوشته اصلی توسط ....

سلام.من 5 سال با یه خانم دوست هستم.ایشون اخلاقش از اول خیلی خوب نبود.توهین میکرد،هم به من هم به خانوادم،بد اخلاق بود،حساس..مثلا تا حدی که نمیتونست ببینه من جایی هستم و داره بهم خوشمیگذره.خلاصه بگم بد بین بود.سال دوم من نتونستم تحمل کنم و بهم زدیم.بعد از 6 ماه پیام میداد که من خوب شدم و از این حرفا،منم گفتم باشه،یه فرصت دیگه بهش بدم.آخه هم دوستش دارم،هم موقعیتش واسه ازدواج واقعا خوبه،خانواده خوبی هم داره.خلاصه ما باز باهم بودیم تا 2ماه ک دیدم باز همون اخلاقارو داره فقط فوهش نمیده،دویاره بهم خورد.دوباره 1ماه بعد با هم بودیم.اینبار من سوختمو ساختم.تا حدی که میگفتم شب که میخوابم صبح بلند میشم اینا همش خواب بوده باشه.دیگه دلو زدیم به دریا و با خانوادم 2،3 جلسه ای با خانوادش قرار گذاشتیم صحبت کردیم.تا اینکه من باز فکر آینده کردم و جا زدم.دیگه کلی جنگ و دعوا و مشکل داشتیم...باز دوباره من میدیدمش دلم میلرزید،باز جسته گریخته بهم اس میدیم،اینرار دوباره گفت من خوب میشم،دیگه تصمیم بگیر...ولی من دیگه ایندفعه بر خلافه اینکه دوسش دارم و واقعا شرایط عالی داره نمیتونم تصمیم بگیرم.میترسم خوشبخت نشیم.دارم روانی میشم،کمکم کنید.اینم بگم که من 8ماه ازش کوچیکترم

....

نوشته اصلی توسط ...................[ـَأ

28 سال سن دارم، دختری با جایگاه اجتماعی بالا، بیش از دو سال پیش با آقایی آشنا شدم 34 ساله که از طبقه اجتماعی بالا و فرزند طلاق بعد از مدتی برای بار اول حاضر شدم رابطه نزدیک با یک مرد برقرار کنم، روزی که تصمیم گرفتم به انتهاش هم فکر کردم که شاید این آدم بهم خیانت بکنه یا هر اتفاقی و من اون روز نباید اظهار پشیمانی کنم(گرچه بشدت پشیمانم). بعد از تجربه این رابطه هیچ رضایتی نداشتم و بیشتر بخاطر دوستم باهاش بودم نه بخاطر اینکه برای من خوشایند بود. اوایل دوستی تمام زندگیم رو گفتم، اینکه در دوران بچگی بارها مورد تجاوز جنسی قرار گرفتم. بعد از مدتی ازم خواست تا رمز تمام اکنت هایی که دارم و ایمیلهام رو بهش بدم و من برای 1 ماه رمزهام رو بهش دادم ( چون اوایل دوستی بود و فکر می کردم بخاطر عدم شناختش داره اینطور رفتار می کنه و درست می شه). اما روز به روز بدتر و بدتر می شد. توهین، توهم! درفته رفته می دیدم که رفتارهای وحشیانه ای ازش سر می زنه. به این رسیدم که مسئله اون آدم ساده نیست و مسئله ی اون حادتر از چیزیه که ظاهر موجهش نشون می ده. تصمیم سختی بود اما ترکش کردم. یک ساله که دست از سرم بر نمی داره. یک بار فحاشی می کنه یک بار می گه عذر می خوام یک بار بهم تلقین می کنه که تو بدبختی و بیا من خوشبختت کنم. یک بار می گه بخاطر تو من اینطور شدم و من رو گناهکار می دونه. یک بار می گه تو معصومی و بیگناهی.... و یک بار تهدید می کنه که به خانوادم ماجرای تجاوزم و کسی که اینکار رو کرده که از نزدیکامون هست رو بیان می کنه و اون رو به پای اعدام می کشونه. قرص مصرف می کنم هر شب، شدیدا بخاطر ترس ها و شُک هایی که تو دوستی و بعد از قطع رابطه بهم می داد تشنج می کنم. من از ازدواج با این آدم شدیدا هراس دارم و مطئنم حاصل این ازدواج فرزندان بزهکار و روان پریش خواهند شد. من سوختم اما نمی خوام بچه ای داشته باشم تا بخاطر من بسوزه چون معنی ترس و وحشت و تجاوز رو کاملا لمس کردم و می دونم. لطفا به دور از سرزنش راهنمایی م کنید.

.

من 28 و خورده ای سالمه
تا این سن هیچ رابطه ای با دختری نداشتم
اما از اردیبهشت امسال با یه دختر رابطه دوستی برقرار کردم در حد بوسیدن
و بعد هم متوجه مشکلی شدم که اینجا تاپیک زدم و کمک خواستم

کلا منظورم اینه که قبل این رابطه فکر میکردم جوونیم به فنا رفته و به دختر دست نزدم
ولی الان از برقراری اون رابطه پشیمونم و تفاوت یک قلب روح دست نخورده و تمیز که برای ازدواج چقدر میتونه عالی و شگفت انگیز باشه با روح دست خورده رو کامل متوجه میشم

همیشه میگم کاش همین رابطه دو ماهه هم شکل نمی گرفت

یعنی فقط این دختر میدونه حجم انرژی و ابراز علاقه های واقعی من که ناشی از دست نخورده بودن روح و قلبم بود رو حس کنه و تا آخر عمرش همیشه حسرتش رو بخوره

کاشکی این کار رو نکرده بودم (هرچند اتفاق بزرگتری مثل رابطه جنسی و اینا نیفتاد ولی خب صرف همون رابطه هم اشتباه بود و دیگه تکرار نخواهد شد تا عقد) و روح و قلبم رو دست نخورده میذاشتم برای دختری که قراره باهاش زندگی کنم

نوشته اصلی توسط ...._...

سلام
متاسف هستم. مثل خیلی ها هیچ وقت فکر نمیکردم راهم به اینجا باز بشه.اما.
من حدودا 3 سال پیش در تور های مسافرتی که داشتیم با خانمی اشنا شدم و تقریبا 6 ماه بعد با ایشان رابطه عاطفی محکمی رو شروع کردم تا شهریور ماه امسال.ما هیچ دعوا و ناراحتی نداشتیم. اگر هم بوده بخشیده بودیم. شهریور ماه به دلیل تغییر محل زندگی و ... رابطه من باهاش بسیار کم شد و در کنارش میدیدم که با دوستاش برنامه میگذاره و بیرون میره و ... که بزرگترین دعوامون رو داشتمیم و من هرچی تو دلم بود رو بهش گفتم و رابطمو تمام کردم.
خانواده ها در جریان مسایل ما بودند و بنده نیز منتظر بودم بهمن امسال در محل جدید که استخدام شدم، جهت خواستگاری اقدام کنم.
اما با پا در میانی مادر بنده رابطه ما پس از یک هفته دعوا و یک روز کامل بی اطلاعی از هم (میخواست تنها باشه و فکر کنه )مجدد شروع شد تا 3 هفته پیش که من سر یک مسله بی ربط از طریق اس ام اس ناراحتی خودمو بهش اطلاع دادم و فردا صبح رابطه ما تمام شد.البته حق هم داشت من رفتار های بدی از دیدش داشتم.
به موی بلند من شاید 20 بار ایراد گرفته بود که کوتاه کنم و من همیشه امیگفتم نه.
معمولا به حرفاش توجهی نمیکردم.
مهمترین چیز این بود که به دوستاش اهمیت نمیدادم. دوستاش بعد از خانواده بزرگترین ارزش بودن براش و من در جمع دوستانش یا نمیومدم یا
اگر میومدم خیلی خیلی کم حرف و ساکت بودم.

یک هفته بعد از دومین دعوا به من اس ام اس زد که دیگه نمیتونم. خیلی تلاش کردم خیلی زیاد که به این رابطه ادامه بدم اما نمیتونم. تا به حال انقدر جدی و مصر ندیده بودمش. حتی تهدید کرد اگر اس ام اس بدهم شمارشو عوض میکنه.
بعد از این ماجرا ما یک هفته ارتباطی نداشتیم و من به شدت و به شدت افسرده شدم.
یکی از دوستان معتمد من و او بهش اس ام اس زد و خواست پا در میانی کند اما گوش نکرد.
مادرش خواست پا در میانی کند اما گوش نکرد.
بالاخره مادر من انگار باهاش صحبت کرده بود که من تغییر کردم و واقعا متاسفم. فردای اون روز به من اس ام اس زد که میخواد منو ببینه. سه شنبه بود. از چهار شنبه تا شنبه شب همش برنامه رو تغییر میداد. تا اینکه دیشب گفت میخواست رو در رو بگه دیگه نمیتونه و ... .که فکر کنم اخرین صحبت های زندگیم رو باهاش داشتم.
من ازش برای خودم بت ساخته بودم و واقعا خوشحال و راضی از زندگیم بودم و انتخاب اینده من بود برای 3 سال هر جای این شهر خاطرات اون هست.
خواهش کردم به من فرصت بده اما همش میگه نمیتونه. نمیتونه نمیتونه. و الان تمام شد.
هیچ کس. هیچ موجودی هم نمیتونه راضیش کنه و خواهرش گفت الان نسبت به نام من حس تدافعی داره.
آدم لجبازی هست. و مرغش یک پا داره.

من چه کار کنم؟ خودم در وضعیت روحی بسیار بسیار بدی هستم. غذا نمیتونم بخورم و بدنم پس میزنه. من آخرین بار 8 سال پیش گریه کردم. اما الان دو هفته هست روزی حداقل یک بار گریه میکنم.
اما الان هم که دارم این تاپیکو میزنم امید دارم شاید یک ماه دیگه برگرده. بعضی ها میگن بر میگرده بعضی ها میگن اینجوری که این داره میکنه نه. حتی خواهرش میگه نیم درصد هم احتمالش نیست.

عشقی که بین ما بود واقعا زبانزد همه بود اصلا نمیفهمم چجوری شده که این رفتارو داره با من.خواهرش و خانوادش هم در مسایل شخصیش اصلا دخالت نمیکنن و کمکی هم به من نمیکنن.به ط.ری که اگر بفهمه من یک بار با خواهرش حرف زدم با اون هم قطع رابطه میکنه. به خدا نمیدونم.

دیشب قسم میخورد که ازم متنفر نیست اما نمیخواد این رابطه رو ادامه بده.
حق داره، من اخلاقی که دارم این هست که بهم تذکر که میدن عمل میکنم اما یک هفته. بعد دوباره همان کارو میکنم.

دوستان خود من هم که میگن مرد باش. التماس نکن و ... .البته درست میگن اما من به شدت گیج هستم. سه سال از زندگیم صبحا یا کنارش بودم یا اسم ام اسش بود. توی جلسه کاری بودم. توی مغازه. همه جا. الانم دارم گریه میکنم باز.

مرسی.

- - - Updated - - -


دیشب به قدری گریه کرد که داشت خفه میشد.
طی این سه هفته اونم وضعش مثل من بوده.
ازم متنفر نیست و از من بدش نمیاد- خودش میگه. اما نمیتونه این رابطه رو ادامه بده. گیجم.

التماس کردم بهم فرصت بده اما همش میگه نمیتونم
حاظر نیست حتی منو ببینه. در هر صورت این عشق هم به تاریخ پیوست.

نمیدونم تلاش کنم؟ میدونم صبر کنم زمان درست میکنه (یا این رابطه رو یا حال من رو) اما واقعا میتونه با این شرایطی که بخشیش رو توضیح دادم ؟ امید داشته باشم؟ چه کنم ؟

سال ها من سنگ صبور دوستان بودم و راهنماشون. اما خودم برای خودم هیچی ندارم!

نوشته اصلی توسط ......................

گیجم چون خلا بسیار سنگینی توی زندگیم ایجاد شده.غرورم شکسته. دلم شکسته. مردونگیم زیر سوال رفته. احساسم خرد شده.
اطرافم خالیه. دوستان یا درگیر کار هستن یا درگیر مسایل شخصی شان خانواده درگیری خود را دارند.
من هستم و تنهایی و کار و امید.
من هستم و حی نفرت و عشق.
من هستم و نا امیدی و خدا.
من هستم و خودم و حس تنفری ه از خودم دارم.
و من هستم و خاطراتی که نمیتونم از زندگیم پاک کنم.
از درون احصاص میکنم سرش به سنک میخوره اما عقلم راه برگشت رو نمیبینه. یا اون سرش به سنگ نمیخوره. یا میخوره اما دیلیل برای بازگشت به من نداره. یا من اون رو از زندگیم حذف کردم.
اما احساسم میگه صبر کن. صبر کن شاید این درد برای این باشه که زندگی میخواد بهت یاد بده صبر کنی. بهای تجربه رو باید بپردازی. بهای سنگینی و اون شکست احساست هست.شاید برای اینده بزرگ بشی. شاید این شکست برای اون هم اتفاق بیافته و اصلا اون نیاز داشته. اما من قربانی شدم چون چاره ای نبوده و اون باید قدر من رو میدونسته.
شاید با من بودن خیلی خوب بوده و فکر کرده همیشه همین جوره و من هم اگر نباشم همین جوره.



.

.

....