موضوع: توي اين شرايط استعفا بدم يا ادامه ؟

ممنون صبا و دختر بيخيال عزيز . خانه مادر شوهرم نمي شه چون پدر شوهرم هم خانه است و پيره و تازه نوه شان هم ظهر ها مي اد اونجا و كلا اونجا خيلي پر رفت و امده. البته از مادر همسرم خواستم اگر اين خانم امد بره بالا و پيش اون باشه و رفتار اون با دخترم را بررسي كنه .همسرم مي گه من تو پاركينگم (تعمير ماشين خودش) و كاري به بالا ندارم . خانه مادرم كه اصلا نمي شه . كي مي تونه اون را هر روز ببره و بياره اون سر دنيا . تازه اين خانم اگر هم قبول كنه به اين خاطره كه نزديكه خانه ماست و كرايه رفت و برگشت نمي ده وگرنه پيشنهادش 650 بوده به جاهاي ديگه.من خودم هم اينها را مي دانم مخصوصا همسر من . ادم رمانتيكيه و اصلا ظاهر براش مهم نيست ( اين خانم را خواهر شوهرم از حوزه معرفي كرده و مي گه قيافه ظاهري خوبي نداره ) خواهر همسرم در حوزه است . ولي من مي دانم همسر من قيافه براش مهم نيست . از طرفي به هر حال ممكنه به خاطر غذا خوردن يا هر چيز ديگري به طبقه بالا بره . نمي دانم والا.هر چقدر هم از زندگيم راضي نباشم تحمل اين قضيه را ندارم . حتي ممكنه همسرم به خاطر اينكه تلافي سركار رفتن را سر من در بياره اذيتم كنه. نمي دانم . اگر شوهر دارش را هم پيدا كنم ( پرستار ) اون هم مشكلات خودش را داره

خانمی گزینه هایی مثل دورکاری یا پاره وقت کار کردن یا حداقل یک یا دو یا سه ماه مرخصی بدون حقوق گرفتن واست میسر نیست؟ حتی یک ماه مرخصی هم خودش خیلی کمک می کنه که بتونی راحتتر تصمیم بگیری.

می تونی بچه رو با خودت ببری سرکار و پرستار بیاد اونجا تو نمازخونه ای و یا .... ازش نگه داری کنه؟

مادری که اینقدر استرس و تنش داره نمی تونه وظیفه مادریش رو بخوبی انجام بده پس به خاطر دخترت هم که شده به آرامش خودت فکر کن.

پیشنهادات صبا خوبه، میتونی هم پرستاری انتخاب کنی که نزدیک خوته مادرت باشه.
یا یه پرستار نزدیک محل کارت که مراقب بچت باشن اونجوری میتونی به بچت سر هم بزنی.
اگه بشه مرخصی بگیری هم خوبه

بهرحال من میترسم با این مواردی که گفتی مخصوصا که شوهرتون ظاهر هم اصلا براشون مهم نیست. خدایی نکرده اتفاقی که نباید بیوفته و اونوقت هم بچه رو ازدست بدی هم شوهرت و.
اینجور که از خانواده شوهرتون هم مشخصه و از حرفایی که پدر شوهرتون زدن و اینجا نوشتین .من بیشتر احساس کردم پدر شوهرتون بیشتر میخواین یک زن باشه که کنار پسرشون باشه حالا مهم نیست کی باشه فقط دوست ندارن بچه شون تو زندگی متاهلیشون شکست بخورن.

پس اگه خدایی نکرده اتفاقی که نباید بیوفته رو کمک خانواده شوهر نمیتونی حساب کنی.

حواست خیلی جمع کن، کاری و انجام نده که ریسک بالایی داشته باشه.
به عاقبتشم فکر کن.
ممکنه اتفاق بدی بیوفته و تو بمونی و یک کار فقط.بی بچه و شوهر و زندگیت.
ممکنه هم اتفاق بدی نیوفته و زندگیت باشه همراه با کارت.

اما ریسکش بالاس چون پرستار مدت زیادی میمونه و شوهرتون هم این مدت خونه اس . رابطه شما هم زیاد خوب نیست.

بنظرم کار و پول درآوردن وظیفه مرده، درسته شوهر شما کوتاهی میکنن..
اما تصور کنین کارتون از دست بدین اما بچه و شوهرتون در کنارتون باشن خوبه.
یا کارتون و داشته باشین یکی بیاد با دست خودت این دوتارو ازتون بگیره.
البته ممکن هم هست این اتفاق نیوفته اما ریسک بالایی داره.

خوب فکر کنین، که بعد اگه اتفاق بدی افتاد حصرت نخورین.
شاید الان بگین زیاد از شوهرم خوشم نمیاد بابت کاراشون اما بازم مطمعن باشین وقتی اتفاقی که نباید بیوفته خودتون اولین نفری هستین که خودتون و سرزنش میکنین.

از دیروز تا الان من همش دارم به موقعیت شما فکر میکنم.

تاپیک های قبلیتون رو نخوندم و دقیقا مشکل زندگی تون رو نمی دونم اما یه چیز رو خوب میدونم که اگر استعفا بدین یا به هر طریق دیگه ای یه مدت سرکار نرین و این شغلتون رو از دست بدین بعدها امکان جبران وجود داره و می تونید جای دیگه با شرایط یه کم بالاتر یا پایین تر شاغل بشید. اما هیچ راهی وجود نداره که زندگی زناشویی و مادری تون رو در آینده جبران کنید.
من اصلا به هیچ کس توصیه نمی کنم که بسوز و بساز و همینی که هست ولی تا همه ی راههای ممکن برای حفظ زندگی تون رو امتحان نکردین دست از تلاش برندارین هیچ وقت نگذارین که شرمنده وجدان خودتون بشین.

راستی روزتون مبارک.

دوست عزیز،

تاپیکهای قبلیتون را خوندم و تا حدودی که اینجا نوشتید از زندگیتون می دونم.
چیزی که من تو این چند روز که به شما و همسرتون فکر می کردم به نظرم رسید این بود که
همسرتون مرد حساس، وسواسی ، شکاک و ... است. ذات بدی ندارند اما بخاطر مشکلاتی که دارند هم خودشون خیلی اذیت می شن و هم بقیه را اذیت می کنند.

در مقابل شما زن قوی ای هستید.
راستش غبطه خوردم به این همه توانایی.
این که می تونید گذشته ها را فراموش کنید و دوباره از نو تلاش کنید.
با افکار وسواسی و زیر و رو کردن گذشته و حتی حال زندگیتون را سیاه نکنید.

نمی دونم دقیقا منظورم را چطور بیان کنم. چون اصطلاحات و کلمات روانشناسی را هم بلد نیستم و تخصصی در این زمینه ندارم. فکر می کنم ذهن قوی ای دارید و این خیلی خوب هست.

من به خیلی از دوستان تاپیک شناختن شخصیت را توصیه می کنم.
اونجا می تونید نوع شخصیت خودتون و همسرتون را پیدا کنید و ضعف ها و قوت های هر شخصیت را بشناسید.
ببینید در کجا و کدوم سطح از اون شخصیت هستید؟ چکار می تونید بکنید که در اون گروه شخصیتی که هستید آرامش داشته باشید و رفتارها و ویژگیهای منفی را در خودتون کمرنگ تر کنید ....
فکر می کنم به شما هم کمک کنه بتونید همسرتون را بهتر بشناسید و بهتر درکش کنید.

من کارشناس نیستم و حرفهایی که گفتم فقط برداشت شخصیم بود.

اما در مورد کار و دخترتون،
اگر هدف اصلی از کار کردنتون ارتقا و پیشرفت خودتون، بودن در اجتماع، رسیدن به جایگاه خاص، استفاده از تخصصتون و به روز بودن ... هست، شاید راهی که می گم خوب نباشه.

اما اگر هدف تامین مخارج زندگیتون هست و اگر منبع دیگری باشه، کار نمی کنید
در شرایط موجود بهتر هست که سرکار نرید.

مساله پرستار چه مجرد و چه متاهلش، با بودن همسرتون در منزل اصلا به صلاح نیست.
با پدر شوهرتون صحبت کنید و بخواهید که مبلغی برای مخارج بچه به حساب شما بریزه.
بدون اینکه در این مورد به همسرتون بگه.
با توجه به این که ایشون کامل در جریان بیماری پسرش هست و شرایط شما را هم می دونه و ... می تونید ازش بخواهید که ماهی 300 ( همون که گفتید بعد از حقوق پرستار و ... براتون می مونه ) به حساب شما بریزه که خرج موارد اضطراری برای بچه کنید. مث زمانی که غذا و میوه خاصی می خواهید براش بگیرید و پدرش اهمیتی نمی ده و به تاخیر می ندازه.

برای بقیه موارد هم روشی که دوستان گفتن انجام بدید. سعی کنید با آرامش با همسرتون در این مورد صحبت کنید و کم کم عادتش بدید به خرید کردن برای منزل و اهمیت دادن به هزینه های شما و دخترتون. شاید کمی موفق بشید.

اینطوری توی خونه هستید و کنار دخترتون
اضطراب و فشار کار از روتون برداشته می شه
نگرانی ها بچه و پرستار را دیگه ندارید
همسرتون هم کمتر بخاطر شکهاش عذاب می کشه و عذاب می ده.

واقعا ماهی سیصد تومن ارزش این را نداره که شما آرامش خودتون و خانواده تون را به هم بریزید.
کارهایی هم هست که می شه در منزل انجام داد و ماهی سیصد را تامین کرد ( اگر نمی خواهید از پدرشوهر بگیرید)
ممکنه بعد از این که کمی به آرامش رسیدید ایده ای به ذهنتون برسه و با همسرتون کار مشترکی را شروع کنید.

امیدوارم بتونید بهترین تصمیم را بگیرید.
تصمیمی که برای شما، دخترتون و همسرتون آرامش به دنبال داشته باشه