موضوع: حال و احوال یاران همدردی (7)

هممون یه بغض خفه شده داریم.نمیدونم چمون شده...واقعا نمیدونم چرا همش نشستیم وبه غصه ها فکر میکنیم.واقعا واقعا هیچ نقطه مثبتی تو زندگیمون نیست که به اون فکر کنیم و خوشحال باشیم.

مشکلات تموم نمیشه.هیچوقت هیچوقت...
وما همینطور منتظریم تاا مشکلمون حل بشه و خوشحالی کنیم ولی غافل از اینکه حل شدن این مشکل یعنی شروع یه مشکل جدید...
فقط میتونیم لذت ببریم از حل مشکلات!!

خیلی از دوستان اینجا ازمن بزرگترن و به چیزایی رسیدن که من الان دارم غصه شون رو میخورم.اینکه شاید هیچوقت بهشون نرسم.
اونا هم غصه چیزی رو میخورن که یکی دیگه بهش رسیده و...
یکی داره به ما حسادت میکنه به شرایط ما،ما هم به یکی دیگه و همینجوری... هممون داریم فقط غصه چیزایی که نداریم رو میخوریم!

پس ما همیشه در حال غصه خوردنیم.واقعا چراااااااا؟

خیلی روشنه
ما انسان ها به چیز هایی که داریم قانع نیستیم
چیز هایی که داریم رو نمی بینیم چندبار در روز از اینکه سالمین و مشکل جسمی ندارید خدارو شکر می کنید اصلا پیش خودتون خوشحال میشید از ایکه سالم هستید؟
انسانها طمع کار هستند این باعث می شه همیشه در حال غصه خوردن باشن

از کسی که انتظارشو نداشتم حرفی شنیدم که تا عمق قلبمو سوزوند.واقعا روی هیچ چیز نمیشه حساب کرد! دعا کنید یادم بره چون هروقت یادم میاد دوباره غمگین میشم.
برای همتون که اینجا از غمهاتون مینویسید آرزوی شادی دارم و اینو از ته دل براتون میخوام.کاش روزی برسه هیچکدوممون از غصه شکست یا ناراحتی ننویسیم.

سلام
ممنون میشم برام دعاکنید..

جناب مدیر... ممنونم که به حرف یا بعبارتی درددل من التفات فرمودید.
حرف شما کاملا منطقی و متین هست.
در یک برهه تصمیم گرفته بودم که انتظاراتم رو از دیگران صفر کنم اما نمی دونم چرا دوباره یادم رفت. شاید برای اینکه انتظارات خودم از دیگران رو طبق شعارهایی که توی زندگیشون می دهند تنظیم می کنم و وقتی نمیشه ناراحت میشم. یا اینکه بعضی وقتا میگم من که در حق اون آدم چنین کاری نکردم چطور به خودش اجازه میده حرفی رو که من در موقعیت مشابه نگفتم بگه.
اما خب فکر کنم انتظار من هم زیادی بالا بوده(و اصلا هم در حیطه مواردی که فرمودید نبود) و به هیچ عنوان خودم رو از عیب و نقص و تقصیر مبرا نمی دونم.
بهترین کار رو این دیدم که ذهنم رو از اون موضوع خالی کنم و البته این موضوع برام زمانبره و طول میکشه.
اما برام واقعا پایین آوردن این انتظار سخته... البته الان که کارم در شهر شلوغ تهران دائمی شده وجهه دیگری از آدمها رو می بینم که قبلا ندیده بودم و بسیار زیاد ملاحظه می کنم گفتار آدمها و اعمالشون چقدر با هم متفاوته. طوریکه اعتماد کردن به دیگران صدچندان برام سختتر شده. به شدت نگران اخلاقیاتم هستم که در کش و قوس هنجارو نابهنجارهای دوروبرم گم بشه و یادم بره کی بودم و از کجا اومدم و وظیفه ام به عنوان یک انسان چیه.

بازم متشکرم مدیر همدردی عزیز...