موضوع: چاره ي غم ها : آه...اين آرامش كجاست؟

این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود

هرکه فکرت نکند نقش بود بردیوار

باور اینکه هیچ چیز در این عالم بیهوده نیست

باور اینکه نظمی هوشمند بر این عالم حاکم است

باور اینکه اختیار و انتخاب ما سرنوشت ما را تعیین می کند

باور اینکه در پس هر واقعه و ماجرایی حقیقتی و درسی نهفته

باور اینکه لحظه ها با همه محتوایشان فرصتهای بی بازگشتی هستند که ما می توانیم استفاده ای رشد آفرین از آنها داشته باشیم .

باور اینکه در آفرینش این عالم با همه پیچیدگی هایش هدفی اعلا نهفته و غایتی عظما در پیش است

باور اینکه برای رسیدن به این هدف و غایتی که ارتقاء انسان تا خدای گونه شدن را در پی دارد مسیری مشخص قرار داده شده که هم مسیر و هم نحوه طی مسیر و دیدنی های طی مسیر را برای ما روشن ساخته اند و به ما ابلاغ کرده اند که غفلت از آگاهی برآن و تلاش برای طی این مسیر عامل همه دردهای کاهنده و آزار دهنده هست .

ما را بینا می کند تا ببینم که درد و رنج اگر در طی مسیر درستی و راستی باشد آزار دهنده نیست بلکه حتی لذت بخش هم هست .

می فهماند آنجا که دردهایمان آزار دهنده هست و شوق و شور و انرژی بخشی در خود ندارد ، مسیر مسیر اصلی نیست ، مسیر انحرافی هست .

بیشتر رنجهای ما عوارض اشکالات در روابط انسانی و انگیزه های این روابط که اغلب برمحور خودخواهی ، حسادت ، منفعت طلبی ، سود جویی و .... است ،می باشد .


کافیست در مواجهه با افراد ، مهم برای ما مراقبت از عملکرد و واکنشهای خود باشد که در مسیر درست ( مثل ، صبر ، جرأت ورزی ، بازخورد مناسب ، قاطعیت ، گذشت ، مدارا ، ادای وظیفه بدون چشمداشت نتیجه ، ..... ) قرار گیرد و نه مسیرهای انحرافی ای چون تلافی جویی ، مقابله ، تسلیم و ظلم پذیری ، ظلم متقابل ، غیبت ، تهمت ، بدگویی ، بدخواهی ، نفرین و ...... . خواهیم دید که آرامش و لذت وجود ما را فرا می گیرد و در پیش گرفتن راه صحیح و رفتار مناسب ما را از دغدغه ها و مشغله های ذهنی که مانع بصیرت است باز می دارد و افق را روشنتر دیده و در پس مسائل و مشکلات بهره ها و فرصت هایی که میتوان از آن استفاده کرد را دید و از مشکلات شکلات ساخت و از رنج لذت را چشید . پس مراقب عمل خود باشیم تا درست و متعادل رفتار کنیم که در این صورت حتی در اوج مسائل و مشکلات نیز حال خوبی خواهیم داشت و صبور و آرام پیش میرویم .



.

سخنی از امام حسین علیه السلام هست که عمقی به نظر من به اندازه وسعت همه هستی دارد که اگر درک شود می فهمیم علاج همه دردهاست :

می فرمایند :

خدایا تو در همه حال مایه اطمینان و آرامش دل من می باشی

تک تک کلمات حرف دارد و کلمات کلیدی هستند:

در همه حال >>> یعنی لحظه ای نیست که چنین نباشد

مایه >>> یعنی اساس و بنیاد ( هرچیزی )

اطمینان >>> اطمینان وقتی می آیدکه شک و شبهه و دو دلی دربین نباشد، اضطرابی در کار نباشد نگرانی و دغدغه ای نباشـد در هـر مـوقعیتی اطمیـنان قلب یعنی همین و این بدون اتکاء به جایی مطمئن ممـکن نیست یعنـی در هـرموقعیتی که به نظر اضطراب زا ، دو دلـی آفـرین و .... هسـت فقـط یک مطمـئن
می تواند ترا اطمیـنان ببخشـد که نگــران نباشــی ، دغـدغـه نـداشـته باشـی ،نترسی و خیالت راحت باشد و رنجهایت آفت نبـاشـد و ایـن مطمـئن می شـود مأمن و تکیه گاه و با تکیه به او خیالی راحت می آید

آرامش >>> مطلوب همه انسانهاست که در همه حالی می جویندش و در واقع گم شده همه ماهست ،نقطه مقابل سرگردانی، آشفتگی و درماندگی.آرامش برآیند محتویاتی غنی هست اعم از صبر ، اطمینان ، امید ، ثبات ، و روشن ضمیری و .... که اینها نیز حاصل نمی شود مگر با بهره گیری از منبعی که توزیع کننده آنست .باید سراغ منبع رفت و نشانی این منبع هم در درون ماهست و از بیرون بدون ارتباط درونی نمی توانی راه یابی

دل >>> امروزه دانش غرب در بخش فرماندهی بدن از مغز عبور کرده و حتی گامی فراتر از فیزیک کوانتوم و انرژی ، به سوی منشاء اصلی اتصالات و فعل وانفعالات از بعدی دیگر رفته و آنهم قلب است اگر چـه باز هـم در بعـد مـادی آن یعنی جسم صنوبری شکل گوشتی و با ساز و کارهای خاصش را می گوید اما باز هم کمی نزدیک شده است به اینـکه دل ( البتـه غیر مادیسـت ) فـرمـانـده و خواستگاه فعل و انفعالات انسانی است که به حـال و احـوال و رفتـار و سـکنات منجر می شود که اگر ایـن دل سالـم و سـرحـال و سـربـراه باشـد همـه حـالات و رفتار سکنات هم میزان خواهـد شـد و با توجـه بـه آنـچـه در بـاب اطمیــنان و آرامش گفتیم ، سلامت این دل هم از آن اطمینان و آرامش حاصل می شـود .

و وقتی زبانی به چنین سخن باز می شود یعنی معرفتی عمیق را صاحـب آن داراست . و همین معرفت به اینجا او را رسانده است که دریابد که آن اطمینان آفرین و آن نقطه اتکـاء مطمئـن کجـاسـت و به او رو آورده و خـود نیـز در ابتـدای کلامش معرفیش کرده :

خدا ...............

حال با توجه به آنچه مختصراً آمد با هم نجـوای آن امام در اطمینان به قـربـانـگاه رفته را یک بار دیگر بخوانیم :

خدایا تو در همه حال مایه اطمینان و آسایش دل من می باشی

و برای همین برای او لحظه ای شک به راهش نیامد و یاران او نیز چنین بودند .



خود فرموده دیگر نیز دارد که می فرماید :

من الگوی شما برای همیشه تاریخ هستم

و این من ، یعنی او و مسلک و راه و مرام و زندگی خـودش و یارانـش .... ایـن است که کربلا الگویی از همه قشری دارد . از آشپز و آرایشگر گرفته تا ادیـب و سخنور و معلم و دانشور . از شیرخوراه گرفته تا نوجوان و پیر و جوان و ....
همگی آنها زندگیشان الگوی ماست برای سالم و سرحال زیستن که طنین دل همه آنها از زبان امامشان بیرون می ریزد که :

خدایا تو در همه حال مایه اطمینان و آرامش دل من می باشی