سلام.
من پسری 27 ساله هستم. بیش از یکسال است که با دختر خانومی 21 ساله آشنایی و ارتباط دارم که در طی این مدت شناخت نسبتا زیادی نسبت به هم و خانواده هم پیدا کردیم. در زمان آشنایی من به دلیل شکستهای کاری, تحصیلی و ... شدیدا افسرده و پوچ گرا بودم. او هم به دلیل شکست در عشق و نداشتن روابط حسنه با خانواده افسرده و غمگین بود. با هم تصمیم گرفتیم که به هم کمک کنیم تا دوباره به زندگی برگردیم. به همین منظور ما به روانشناس مراجعه کردیم هم تنها و هم با هم. و از رهنمودها و توصیه ها بهره بردیم و کم کم حال و وضع ما رو به بهبود شد. و اینها مصادف شد با موفقیت شغلی من. از طرفی هم او رابطه اش با خانواده حسنه شد و پی تحصیل و آموزش و ... را گرفت. و خلاصه این ارتباط و دوستی بسیار صمیمی و پرتفاهم شد طوریکه تاثیرات مثبتی در رو به رشد بودن زندگی ما گذاشته بود.
تا اینکه سر و کله پسرکی 24 ساله که قبلا با او دوست بوده پیدا شد. اوایل او در مورد پسرک اینطور اظهار کرده بود:
" ما بنا به زمینه تحصیلی که داشتیم با هم آشنا شدیم و او همان ابتدا اظهار کرد که قصد ازدواج با من را دارد و من خانواده را در جریان این موضوع قرار دادم البته به استثنای پدر. ولی بعد از گذشت مدتی او مدام امروز و فردا می کرد و در این اثنا فقط دو بار به خانه آنها رفته ام و رابطه سکس هم با هم نداشتیم. در آخر وقتی دیدم او قصد ازدواج نداشته و نیت او فریب و سو استفاده از من بوده رابطه ام را با او قطع کردم."
من یکبار با پسرک که برای او ایجاد مزاحمت کرده بود قرار ملاقات گذاشتم که این دختر خانوم هم حضور داشت. و من مودبانه عذر او را خواستم و او هم دمش را روی کولش گذاشت و رفت ...
او با در نظر گرفتن فرجام ازدواج برای این رابطه شروع کرده بود اوایل من مطمئن نبودم ولی بعدا توافق ضمنی خودم را اعلام کردم. با گذشت روزها علاقه و شور و عشق در دل او افزون می شد و در دل من بدبینی و دودلی و تردید و ترس و شک ... تا اینکه یک روز در مورد اینها با لحن بدی با او صحبت کردم بعد از آن کشمکش ما شروع شد. من مطمئن بودم که او حقایقی را در مورد گذشته اش از من مخفی می کند که اینطور هم بود. دو ماه پیش بالاخره پرده از روی حقایق ماجراهایش برداشت. و به همه چیز اعتراف کرد. گفت که به کرات با آن پسرک سکس داشته و ....
این داستان را گفتم تا به اینجا برسم:
نمی توانم خوبیهای مسلم او را نادیده بگیرم نمی توانم آن عشق و رابطه ای که تا آن درجه برای ما سازنده بود را نادیده بگیرم آن همدلی همزبانی همراهی و ... و دلایل زیادی از این دست...
اما نمی توانم داستان او با آن پسرک را هم نادیده بگیرم. او از کرده خود اظهار پشیمانی و ندامت می کند روزها و شبهای زیادی را به این خاطر اشک می ریزد توبه کرده و می گوید که هرگز به هیچ قمیتی حاضر نیست به آن گذشته رجوع کند و ...
اما هر روز ساعاتی هست که در ذهن من تصاویری از او و آن پسرک می رقصند نمی دانید چه زهری به کام من ریخته میشود و چطور ذهن من مسموم می شود.
پذیرش این مطلب برایم ناممکن می نماید. درست است می دانم هر آدمی اشتباه می کند من هم خود را تبرئه نمی کنم من هم معصوم نیستم درست است که باید به آدمها فرصت داد و از نو شروع کرد و گذشته را رها کرد و برای حال زندگی کرد و ...
همه این حرفهای خوب را می دانم اما چه کنم نمی توانم با این مساله کنار بیایم
درست است که هیچ کسی نگفته یا هیچ جا نوشته نشده که ما باید حتما با هم ازدواج کنیم و لاغیر. اما آیا حیف نیست؟!
1- این مطلب آیا واقعا چه قدر اهمیت دارد؟
2- آیا به فرض قبول و پذیرش این مطلب آثار و تبعاتی آیا با این خانوم هست که بعدها مانند آتشی گریبانگیر من هم بشود؟
3- آیا من با قبول این شرایط جای حماقت و جوانمردی را اشتباه نکرده ام؟
خواهش می کنم از نقطه نظر و راهنمایی خود مرا بهره مند سازید.
با تشکر فراوان.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)