موضوع: درس هایی که توی زندگی یاد گرفتیم

سلام دوستان خوبم
امیدوارم حالتون خوب باشه
این تاپیک رو میخوام اختصاص بدم به مطالب و درس هایی که توی زندگی گرفتیم ....خواه به وسیله ی تجربه .... خواندن یک کتاب و یا نوشته و یا هر چیزی که دید شمارو نسبت به زندگی عوض کرد و الآن راضی هستید از اینکه تفکرتون عوض شد .

ممنون میشم از تجربیاتتون برامون بگید تا ما هم یاد بگیریم ....

سلام دوستان عزیز ؛

خیلی ممنونم از اینکه تجربتون رو به اشتراک گذاشتین و بهره مند شدیم ...

آقای محمد 89 خیلی به جمله ی قشنگی اشاره کردین ... واقعا دغدغه ی اکثر آدمای امروز همینه که مدام دنبال تأیید از جانب دیگران هستن و همین باعث اضطراب و ترس میشه و باعث میشه از همین نعمت ها و داشته های گرانبهایی که توی زندگیشون دارن چشم بپوشن و همین موجب کمالگرایی هم میشه .... البته بنظر من نباید عرف جامعه را زیر پا گذاشت ولی نباید هم اینقدر به بعضی مسائل اهمیت داد که آدم خودش خیلی رنج و سختی بکشه و تنها به فکر چشم و هم چشمی باشه .... مثلا یه چیزی که چند وقت پیش یکی برام تعریف میکرد این بود که دخترش با دوستانی میگرده که وضع مالیشون خیلی بهتره و همه چیز براشون فراهمه و اونوقت دختره ناراحته و از وضع زندگیش راضی نیست ..... در حالیکه همه ی این چیز ها ظاهرا خوب بنظر میاد و ممکنه توی زندگیشون سختی های زیادی داشته باشن .
این جمله هست که میگه :ظاهر زندگی دیگران رو با باطن زندگی خودتون مقایسه نکنید .

.................................................. .................................................. ...........................................

سلام آقا غلام

سخن شما هم بسیار سنجیده و درسته و باهاش کاملا موافقم ولی یه سری چیزا هست اون هم اینکه در نظر اول کسی با سخنش و درک و فهمش شناخته نمیشه و اغلب نگاه ها به ظاهر طرفه و خب البته طبق نظریه های روانشناسی، نوع لباس پوشیدن یه شخص هم تا حدی نشون دهنده ی شخصیت طرف مقابل هستش .... ولی آره خیلی مهمه ...کلا انسان موجود پیچیده ایه .... صرفا حتی اگر یه کسی خیلی با ادب و متین و با وقار باشه توی موقعیت نا مناسبی اگر قرار بگیره یه جور دیگه بشه و شخصیت واقعیش آشکار بشه ....برای همین واقعا شناخت آدما سخته ....

خودممم به زودی از تجربیاتم میگم براتون...

سلام
باتشکر از دوستان.
آقای محمد سخنرانی چاره اندیشی اضطراب رو چطوری می تونم تهیه کنم؟

منم چند تا جریان برام اتفاق افتاده که اینارو میگم:
1- همین اواخر دو کتاب خیلی ارزشمند خوندم. یکی عزت نفس و دیگری تئوری انتخاب
این دو کتاب دو تا نکته مهم به من یاد داد که خلاصش می کنم: اول اینکه خودتو دوست داشته باش. روحت رو جسمت رو عزیز بدون. و دوم اینکه هرکسی حق انتخاب داره و تو فقط مسئول انتخاب های خودت هستی.

2- چند تا درس مهم که از خوندن تاپیکها و صفحات این سایت و راهنمایی مدیران و سرگذشت دیگران گرفتم:
- لذتها و اهداف مهم و بلند مدتی توی زندگی هست که ارزششو داره که بخاطرشون از بعضی منافع لحظه ای و کوتاه مدت بگذریم.
- خیلی مواقع ما به اشتباه فکر می کنیم مشکل توی طرف مقابل و توی رابطه است ولی در واقع ما خودمون هم ممکنه مشکلاتی داشته باشیم.
- رفتار قاطعانه خیلی خوبه! (متاسفانه هنوز نتونستم در این زمینه موفقیت قابل قبولی داشته باشم)
- پدر و مادر بودن مسئولیت واقعا سنگینی هست و آمادگی و آگاهی خیلی زیادی می خواد.


3- قبلا سخنرانی های دکتر الهی قمشه ای رو خیلی گوش می دادم. یه دوره ای واقعا حال روحیم خیلی خوب شده بود. فکر می کنم عرفان در اخلاق می تونه خیلی تاثیر گذار باشه. چون طرز فکر آدم رو نسبت به وقایع عوض می کنه. خودم قصد دارم یه بار دیگه بصورت دوره ای سخنرانی های ایشون رو گوش بدم.

سلام دوستان خوبم

ممنونم از اینکه از تجربیاتتون توی زندگی گفتین ....

آقای اثر راشومون خیلی خوب میشد اگر میتونستیم بدون سختی کشیدن و شکست خوردن همیشه توی زندگیمون موفق باشیم ..ولی همین تجربه هاست که باعث رشدمون میشه و باعث میشه بقیه ی زندگی رو درست بریم .
این جمله هست که میگه : اگر اشتباهی رو برای بار دوم انجام بدی دیگه اشتباه نیست ، یک تصمیمه .

من هم میخوام تا این سن که رسیدم از تجربیاتم و نکات مفیدی که بهشون رسیدم و توی زندگی درک کردم براتون بگم ....امیدوارم مفید واقع بشه برای اونایی که واقعا زندگیشون براشون مهمه .

1= دوست داشتن و عاشق شدن در ابتدا احساس خوبیه ولی به مرور زمان اگر آدم به نتیجه ای نرسه منجر به افسردگی میشه .... این بیت حافظ درست بیانگر حرف منه « الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها »
همیشه سعی کنید بر احساساتتون کنترل داشته باشین و یه جورایی یه قفلی به قلبتون بزنید که به راحتی باز نشه .... پیشگیری کنید قبل از اینکه دچار عشق بشید .... عشق همراه با خودش توهم و خیال پردازی میاره ...به عنوان مثال : دختر توی ذهنش مرتب فکر میکنه که آیا اون هم منو دوس داره یا نه ؟ ..... تنها به کسی اعتماد کنید که به خواستگاریتون میاد و تازه بعد تحقیقات صورت بگیره .... تنها کسی خواهان شماست که قاطعانه و به صورت رسمی و بدون هیچ پنهان کاری به خواستگاری شما میاد .... بغیر از اینا روی طرف مقابل هیچ حسابی باز نکنید .
صحبت در این رابطه خیلی زیاده ولی من همین اندازه براتون میگم که حواستون به دلتون باشه...

2= دومین درسی که توی زندگی درک کردم این هست که اکثر دخترا و یا خانم ها درس میخونن که برن سر کار ... حتی میگن اگر قرار نیست بریم سرکار پس برای چی درس بخونیم ؟؟؟ و یا مدرک رو میخواهیم برای چی ؟ ..... و اینکه برای چی همیشه دستمون جلوی شوهرمون دراز باشه و منت بکشیم که پول بزاره کف دستمون ؟

من به همه ی دخترایی که این طرز فکرا رو دارن میخوام بگم که تو این دور و زمونه انگار جایگاه زن و مرد عوض شده .... وظیفه ی یه دختری که ازدواج میکنه این هست که بتونه مهارت همسر داری و بچه داری رو انجام بده ... خانمی که سر کار میره و فرزندش کمبود مادر رو در سنین کودکیش احساس میکنه ، زمانیکه بزرگ میشه بنظرتون میخواین سالم از آب دربیاد ؟ ...مممکنه افسردگی بگیره .... ممکنه برای رفع تنهایی و اینکه مورد توجه خانواده نیست دنبال رفیق های نا مناسب بره و کلا تربیت این فرزند دچار مشکل میشه ....ممکنه دچار اضطراب و نگرانی باشه و تا دلتون میخواد بیماری هایی که همه شون منشأ اعصاب و روان دارن .
وظیفه ی یک دختر زمانیکه تعهد میکنه و ازدواج میکنه باید رسیدگی به این مسائل باشه ..
البته استثنا هم وجود داره :
یه موقع واقعا شوهر خسیسه و یا مرد اهل زندگی نیست و خیلی از خانما هستن که خودشون تنها سرپرست خانوار هستن و برای اونها استثنا وجود داره که برن سر کار و در آمد کسب کنن ... در غیر اینصورت شک نکنید یه جای کار زندگی خواهد لنگید ...
به عنوان مثال فکرش رو بکنید : یه بچه ی کوچیک واقعا چه گناهی داره؟ حتی اگر بچه حضور مادر رو توی خونه احساس کنه و متوجه بشه ...همین موجب دلگرمی و همینطور رشد خوب و بالا رفتن عزت نفسش میشه .
پس لطفا به جای اینکه همه ش بخواهیم خودمون رو در رقابت با مردها بدونیم کمی به فکر زندگی واقعی که خواهیم داشت باشیم .

محبت به فرزندان مهمه : اون هایی که صاحب فرزند هستن این رو بدونن که روابط بین والدین و فرزندان خیلی مهمه ...بخصوص روابط پدر با دختر ...

فعلا اینا باشه من بعدا دوباره میام ....

سلام. خواستید راجع به تحولمون توی زندگی و عاملی که باعثش شده بنویسیم. من تا یه جایی، خیلی سعی میکردم طبق استانداردایی که از طرق مختلف، خونواده و مدرسه و دین و عرف و... بهم القا کرده بودن زندگی کنم. انصافا موفق هم بودم و همشون رو به بهترین شکل ممکن اجرا میکردم، در حدی که هر جا بین فامیل و دوست و آشنا راجع به هر موضوعی تو هر زمینه ای بحث پیش میومد، قطعا مثال منو میزدن و منو برای بقیه الگو میذاشتن. تا اینکه یه روزی، یه جایی، بدون اینکه روحم خبردار باشه، فقط محض اینکه همون استانداردا رو رعایت کرده باشم، افتادم وسط یه چالش بزرگ. البته خود موضوع چالش چیز مهمی نبود. ممکنه برای خیلیا پیش بیاد و حتی خیلیا تو طول زندگیشون همچین چیزی رو تحمل کرده باشن، اما برای من خیلی سنگین تموم شد. چون صااااف رفت همه باورهامو و چیزهایی که بهشون ایمان داشتم رو نشونه گرفت و همه رو نابود کرد.
تا یه مدتی کلا از خواب و خوراک افتادم، مریض شدم، افسرده شدم، همه هم سرزنشم میکردن که تو چقدر کم تحملی! حالا مگه چی شده؟ بقیه مشکلات بدتر و سخت تری دارن اینجوری نمیکنن که تو میکنی! اما هیچ کدوم از درون من خبر نداشتن که چه بلبشویی به پا شده! اینکه هیچی دیگه سر جاش نیست و همه چی به هم ریخته، اینکه اعتمادم به هر چیزی که تا اون موقع بهش باور داشتم پودر شده بود رفته بود رو هوا....
سخت بود خیلیییی. اما الان به شدت راضیم! اونقدر راضی، که هر روز خدا رو شکر میکنم برای اون اتفاق. اتفاقی که نقطه عطف زندگیم بود و باعث شد همه اون باورهای به دردنخورمو بریزم دور و با یه واقعیت قشنگی روبرو بشم که اصلا در وصف نمیگنجه که کسی بخواد بیانش کنه! از اون موقع تا حالا نهالی تو وجودم کاشته شده که هنوزم داره رشد میکنه و شاخ و برگ میده و هر روز دارم بیشتر احساس شادی، عشق، موفقیت و قدرت رو تجربه میکنم. الان بیشتر از اینکه بخوام استانداردای بقیه رو رعایت کنم، استانداردای خودمو دارم. شاید مثل قبل مورد تایید همه نباشم، اما عوضش رفتار بقیه باهام خیلی بهتر شده و دارم عشق و شادی و خوشبختی رو تجربه میکنم و زندگی الانم خییییلی باحال تر و بهتره
حالا درسایی که توی اون بازه گرفتم رو، بعضیاشو که فکر میکنم بشه با کلمات مفهومشون رو رسوند، اینجا بیان میکنم:
۱- من فکر میکردم هر کس خوب باشه، خوبی میبینه و هر کس بد باشه بدی. در صورتی که اصلا درست نیست! شما ممکنه با خلوص نیت و محض رضای خدا به بقیه کمک کنی، اما وقتی خودت نیاز به کمک داشتی از بقیه آبی گرم نشه که هیچ، حتی ازشون رکب بخوری!
۲- من فکر میکردم تحت هیچ شرایطی نباید آدم غرور داشته باشه. باید همیشه متواضع بود. اینجوری شد که تبدیل شده بودم به طعمه ای برای اونایی که تو زندگیاشون ناکام مونده بودن و میخواستن عقده هاشون رو سر من خالی کنن. اشتباه من بود، فروتنی خوبه، اما یه جاهایی لازمه آدم ارزش خودش و تلاش هایی که برای زندگیش کرده رو بهتر بدونه و با فروتنی بیجا، به بقیه برای عقده گشاییاشون میدون نده.
۳- آدما لزوما چیزی که تو میگی رو نمیشنون، در بیشتر مواقع چیزی رو میشنون که خودشون میخوان! در بعضی موارد عمدی هست و فقط به خاطر اینه که خشمشون رو سر شما خالی کنن، اما بیشتر وقتا به خاطر اینه که آدما طبق تجربیات و درکی که از یه موضوع دارن، بهش مفهوم میدن توی ذهنشون. مثلا ممکنه گل سرخ از نظر شما نماد لطافت و عشق باشه، از نظر یکی دیگه نماد سطحی بودن، فریب دادن و بی بند و باری. چرا؟ چون اون بنده خدا یا با یه گل سرخ فریب خورده و آسیب دیده یا شاهد این اتفاق برای شخص دیگه ای بوده، اما شما برعکس، با گل سرخ عشق و محبت رو تجربه کردید. پس وقتی در یه کلمه ساده اینقدر اختلاف نظر و دیدگاه هست، انتظار نداشته باشید از طرف بقیه درک و فهمیده بشید!
۴- دنیایی که بیرون از خودت داری میبینی و تجربه میکنی، تجلی دنیای درون خودته. مثلا اگر عزت نفس نداشته باشی و مرزبندیات ضعیف باشه، قطعا مورد سواستفاده قرار میگیری. حالا اون فرد سواستفاده گر ممکنه یه غریبه باشه، ممکنه دوستت باشه، ممکنه همسرت باشه یا حتی پدر و مادرت! پس به جای اینکه بگی آدما بد و غیرقابل اعتمادن، خودتو اصلاح کن. وقتی مرزبندی قوی و خوبی داشته باشی و عزت نفستو بالا برده باشی، خطرناک ترین آدما هم نمیتونن سر سوزنی بهت آسیب بزنن، اما اگر اینطور نباشی، تو امن ترین جای دنیا هم آسیب میبینی.
۵- تا کسی ازت کمک نخواسته، سعی نکن بهش کمک کنی! شاید اون آدم قراره توی یه چالشی قرار بگیره و یه درس مهمی بگیره. اگه شما جلوشو بگیرید، یه جای دیگه توی یه چالش بزرگ تر، ضربه بدتری میخوره. به قول معروف، از چاله درش بیارید بندازیدش تو چاه! اگرم طرف به حرفتون گوش نده و کار خودشو‌ بکنه، شما الکی وقت و انرژیتون رو هدر دادید و حتی ازتون قدرشناسی هم نشده! مثلا یه بار یکی از نزدیکانم میخواست کاری رو بکنه، هر چی بهش میگفتم نکن گوش نمیداد میگفت نه اینجوری نیست که تو میگی. خلاصه اون کارو کرد و بعدش پشیمون شد اومد گفت فلان شده و بهمان شده. گفتم دیدی بهت گفتم این فلان مشکلو داره! یهو چشاش گرد شد و گفت نه، کی گفتی؟ تو که میدونستی چرا نگفتی؟؟؟ خلاصه اینکه یه چیزیم بدهکار شدیم :/ البته کمک کردن اصلا بد نیست، اما زمانی خوب و تاثیرگذاره که طرف خودش بخواد و بیاد درخواست کمک کنه.
اینایی که گفتم، نکات کوچیکی بودن که علی رغم اینکه بی اهمیت به نظر میان، اما خیلی مهم هستن و خیلیا شاید بدوننشون ، اما اجراشون نمیکنن و همین عامل بیشتر مشکلات بزرگ تر و مهم تر توی زندگیه.
چیزی که خودم جدیدا باهاش خیلی درگیرم، میل شدیدم برای حامی شدن برای بقیس. حامی بودن یه جاهایی خوبه اما زیاده روی توش آسیب زنندس. همه ما انسانیم با تواناییا و زندگیای منحصر به فرد. اگر یه نفر تونست به تنهایی گنج زندگیشو پیدا کنه و غنی بشه از موهبت زندگی، قطعا نفر دوم هم میتونه و نیاز به فداکاری و حامی گری کسی نیست.
و نکته آخر اینکه، ما آدما حواسمون به همه کس و همه چیز هست جز خودمون! اگر اینو برعکسش کنیم مشکلی باقی نمیمونه که بخوایم حلش کنیم:) یکی از ارزشمندترین تصمیماتم این بود که همیشه حواسم به خودم و رفتارم و افکارم و چیزی که بهش تمایل دارم باشه. ببینم از کجا میان؟ آیا واقعا یه جای خوب و درست ریشه دووندن یا ریشه شون توی تفاله ها و پسمونده های تجربه های بد قبلیمه؟