چهل نکته در باره تنبیه بدنی
تنبیه یعنی آگاه ساختن و به طور کلی عبارت است از : ارائه یک محرک آزار دهنده یا تنبیه کننده ، به دنبال یک رفتار نامطلوب ، به منظور کاهش دادن یا از بین بردن آن رفتار .
1- کودک باید در حد فهم وتوان عقلی اش، هم درک کند و هم بپذیرد که چرا تشویق یا تنبیه می شود.
2- تشویق و تنیبه ، مناسب با عمل و رفتار انجام شده از جانب کودک و مربی باشد .
3- ریشه و علت خطا برای هر دو ، هم مربی و هم کودک به طور کامل مشخص و روشن شده باشد .
4- تنبیه بدنی ، خشن ترین و نامطلوب ترین روش تغییر رفتار است .
5- تنبیه ، رفتار نا مطلوب را در فرد از بین نمی برد بلکه به شکل موقتی آن را خاموش می کند .
6- تنبیه بدنی ، ممکن است باعث شرکت نکردن کودک ، و به کنارگیری او از فعالیت ها بیانجامد .
7- خشونت تمایل به خشونت را کاهش نمی دهد ، بلکه خشونت موجب خشونت است .
8- تنبیه شدید یا مقید کننده ، می تواند بی اندازه ناکام کننده باشد و ناکامی ، خود یکی از علل اصلی پرخاشگری است .
9- والدینی که تنبیه شدید اعمال می کنند ، فرزندانی پرخاشگر به بار می آورند .
10- تنبیه ، گرانترین و در عین حال کم اثر ترین وسیله یادگیری و اصلاح رفتار است .
11- فرد تنبیه شده ، ممکن است برای احتراز از تنبیه ، از یک رفتار ، اجتناب ، اما رفتارهای دیگر را جانشین آن کند .
12- تنبیه ، کودک را ترسو بار می آورد و کتک نیز ، شخصیت کودک را در هم شکسته و تعادل روانی او را بر هم می زند .
13- شخص تنبیه شونده ، ممکن است سر انجام به تنبیه کننده حمله ور شود و در مقابل او بایستد.
14- تنبیه موقعیت فردی و اجتماعی فرد را متزلزل می کند .
15- تنبیهای بدنی ، ممکن است به ایجاد عقده ، نسبت به اولیاء و مربیان منجر شود و حالت طغیان و سرکشی را در کودک برانگیزاند .
16- تنبیه ، باعث واکنشهای روانی و عاطفی ، مانند : اضطراب – ترس افراطی – دلشوره دائمی و ... شود.
17- تنبیه ، باعث می شود تنبیه شونده از کلیه چیزهایی که در ارتباط با تنبیه است ، متنفر شود.
18- کسانی که شاهد تنبیه شدن افراد ، توسط دیگران بوده اند ، در مواقع و مکانهای دیگر ، خود به تنبیه دیگران اقدام کرده اند .
19- تنبیه ، در کاهش رفتار نامطلوب به طور موقت مؤثر است اما موجب نابودی رفتار نامطلوب نمی شود و چه بسا به افزایش رفتار نا مطلوب کمک کند .
20- نباید در تنبه زیاده روی نمود ، چون در اقر تکرار و زیاده روی ، اثر خود را از دست می دهد و فرد با تنبیه سازگار می شود .
21- معلم ، نباید به هیچ وجه امر تنبیه را به دانش آموزان دیگر محول کند، که این امر ، در روان کودک و همچنین در روابط فیمابین دانش آموزان اثر ناروا و زیانبخش بر جای می گذارد.
22- تبینه باید بیدرنگ و متناسب با جرم ، سن و توان افراد باشد .
23- تحقیقات روانشناسی نشان می دهد که ، 90 شیطنتهای بچه ها مرضی نیستند .
24- بسیاری از تنبیه ها ، به دلیل عدم درک روان و ذهن کودک در حال رشد است .
25- از تنبیه بدنی ، سرزنش و خجالت دادن کودک ، جداً و قویاً خود داری کنید .
26- از لجبازی کردن ، سربه سر گذاشتن ، مشاجره با کودک ، خود داری کنید .
27- تنبیه باعث خشم کودک می شود و این احساس را در وی به وجود می آورد که هیچکس اورا درک نمی کند .
28- تنبیه محصول هیجان و عواطف است تا منطق و دلیل .
29- تنبیه بدنی ، گاهی ماهیت ( دیگر آزاری دارد ) یعنی معلم یا والدین با تنبیه کودک از لحاظ عاطفی ارضا می شوند .
30- گروهی از کودکان ، مبتلا به نوعی
31- والدینی که طغیان را با طغیان جبران می کنند ، الگویی از طغیان برای کودک فراهم می کنند.
32- تنبیه کردن ، یعنی آسیب رساندن و تنبیه ، مبارزه با معلول است نه علت .
33- تند ترین و غالباً بی حساب ترین، کم اثرترین و خشن ترین واکنش در برابر رفتار نا مطلوب دیگران ، تنبیه بدنی است .
34- تنبیه بدنی ، شخصیت فرد را مضمحل می کند .
35- تنبیه ، اغلب ، متابعت به بار نمی آورد .
36- هر خطا و اشتباه کودک قابل تنبیه نیست .
37- در مقام تنبیه ، به رخ کشیدن خوبیهای همسالان موجب تحریک حسادت کودک می شود .
38- سعی کنید به جای تهدید و تنبیه ، انتقال و بد بینی ، نقاط مثبت افراد را مد نظر قرار دهید .
39- معروف ترین قانونی که اسلام ، معلمان و مربیان را بدان دعوت کرده است قانون تشویق است.
40- تنبیه امکان دارد رفتار نامطلوب راتقویت نماید
پاسخ با نقل قول
]
علاقه مندی ها (Bookmarks)