موضوع: آیا عشق (بین زن و مرد) یک واژه مقدس است؟!!!

سلام.
یک موضوع در یکی از انجمنها ایجاد شده بود که پسری 22 ساله قبل از اینکه بتواند به خواستگاری دختر مورد علاقه اش برود و عشقش را به ایشان ابراز نماید این خانم با شخص دیگری عقد کرده بود.
حال این فرد نمی توانست با این شرایط کنار بیاد. البته من به ایشون گفتم احتمالا این یک عشق دو طرفه نبوده والا اون بانو حد اقل تا یک سنی خواستگارها رو به خاطر احتمال خواستگاری شما رد می کرد، اما مطالبی برای ایشان نوشتم که چکیده ساده ی مطالعه، مباحثه و تفکر من راجع به کلمه مقدس عشق (منظورم دقیقا عشق بین زن و مرد یا همسران می باشد) است. به نظرم رسید بخشی از مطالب جوابم را به صورت موضوعی جداگانه بیاورم و نظرات اعضاء محترم را جویا شوم.
آیا واقعا عشق واژه ای مقدس است؟
اگر اینطور است چرا بسیاری از جنایات و خونریزی های پادشاهان به خاطر عشق به دختری یا حتی زنی شکل گرفته است! (و بالعکس)
مقدس نیست؟! پس چگونه انسانهای که مسیر انسانیت را گم کرده بودند با عشق به دختری پاک به سمت قله های انسانیت شتافتند. (و بالعکس)به نظر من (با برداشتی از نظر بزرگان اخلاق) عشق یک نعمت بزرگ الهی است برادر عزیزم، پس مقدس است. چگونه؟؟؟؟؟
در مورد کسی که با عشق به شخصی با اخلاق و پاک به اوج اخلاق و پاکی و مقام قرب الهی می رسد که اثبات نعمت مقدس بودن چندان ضروری به نظر نمی رسد.
اما در مورد کسی که عاشق فردی شده و این عشقش او را مستعد سقوط به نازلترین درجه های انسانی کرده چگونه این عشق می تواند نعمت تلقی شود! (آخه این نوع حس عاشقی که قبل از ازدواج و با شدت و شکلی بیمار گونه به سراغ انسان می آید همیشه اینگونه نیست که فرد پارامترهای را برای طرف مقابلش تعیین کرده باشد و فردی را متناسب با این پارامترها جستجو کند و بیاید. معمولا این عشق بی صدا ولی دیوانه وار می آید و تمام وجود فرد را تسخیر می کند. ممکن است فرد در پارامترهایی که قبلا برای فرد مناسب برای ازدواج تصور کرده انسانی بلند قد را مطلوب می دانسته ولی فردی که ناگاه عاشقش کوتاه است، فردی خداپرست را مناسب می دانسته ولی اکنون می بیند عاشق دختر ترسا یا کافر شده و ...)
حتی در این مورد هم عشق یک نعمت مقدس است به شرطی که بدانیم و متناسب با آن عمل کنیم که تحمل دوری جستن از این عشق که می خواهد ما را پروردگارمان دور کند باعث رشد و ارتقاء ما خواهد و ما را به خدا نزدیکتر خواهد کرد.
به آن برادر عزیز عرض کردم خدایی نکرده نمی خواهم بگویم آن بانویی که شما به ایشان تعلق خاطر داشتی فرد بی اخلاقی بوده، زبانم لال. اما می خواهم بگویم در شرایط کنونی که ایشان عقد کرده اند و شما خواستگاری پیدا نکردید و کسی هم به نظر مقصر نیست این می تواند همان نعمت عشق باشد که برای شما حکم امتحان الهی را دارد. شما می توانید بر این واقعه صبر کنید هر چند بسیار سخت است، شکی ندارم. تاکید می کنم شکی ندارم. اما اگر هدفت نزدیکتر شدن به حضرت عشق، خدای خوبیها باشد این امر ساده تر می شود. در ضمن این صبر از خدا بخواه عشق بزرگ و پاک به جای آن به تو عطا کند. من هم اگر قابل باشم دعا می کنم.
و در نهایت نیز گفتم هر چند اون خانوم فرد پاکی بوده باشد، ابراز عشق شما به اون خانوم عقد کرده گناه بزرگی است و مخصوصا در صورتی که واقعا ایشان نیز به شما گرایش داشته است که البته گفتم بعید است، می تواند باعث گناهان و جنایات بزرگتری شود. چه بسا قتلهایی که در ابتدای ابراز چنین عشقی هیچ یک از طرفین فکرش را نمی کردند ولی نهایتا مرتکبش شدند. پس داداش گلم حواست بشه که امتحان همونطور که یک فرصته برای رشد سریعت و به کمال رسیدنت می تونه تو را درجاتی از جهنم سوق بده که تصورش رو هم نمی تونی بکنی. قدر این امتحان الهی رو بدون و دیگه با تکرار جمله دلم می خواد بهش بگم و یا به پاش می مونم و امید طلاقش رو به شیطون میدون ورود به رابطه ی قشنگت با خدا رو نده.

حالا از شما اعضاء محترم خواهش می کنم من از نظرات گرانبهای خودتون در این مقوله بهره مند سازید. متشکرم
در پناه حضرت عشق