موضوع: خوشبختی و آرامش در گرو ازدواج است؟

سلام دوستان. امیدوارم که همگی خوب باشید.
من دچار یه سردرگمی شدیدی شدم میشه کمکم کنید؟
دوستان عزیزم که مجرد هستین و با تجربه و شما دوستان گلم که تجربه زندگی مشترک رو دارید میشه کمکم کنید؟
دوستانم من 21 سالمه و تا الان فکر میکردم خوشی و خوشبختی در گرو اینه که یه همراه خوب داشته باشی تو زندگی اما الان نظرم عوض شده.
حس میکنم آدم بهترین دوره از زندگیش زندگی در منزل پدری هست. درسته که همه ما به دلیل تفاوت نسل اختلافاتی با والیدینمون داریم اما به مراتب کمتر از اختلافاتی هست که به خاطر برآورده نشدن انتظارات خودمون و شریکمون تو رابطه داریم.
چون پدر و مادر همیشه هر اشتباهی هم که ما بکنیم باز ما رو دوست دارن و حامی هستن حتی اگه به زبون نیارن.
اما من یقین دارم که شریک زندگی اینجوری نیست و بخاطر اشتباهات باید کلی زجر بکشی تا ببخشه بعدم سر کوچکترین مسایل باز update میشه و آدم به خاطر اشتباهاش همیشه سرزنش بشه.
هرچند که من منکر شیرینیهای روابط مشترک نمیشم اما فکر میکنم این شیرینی ها هم زود عادی میشه و وقتی اعصاب خوردی های ناشی از رابطه و توقعات پیش میاد این شیرینیها کمرنگ شده و جای خودش رو به کینه میده.
البته اینها نظر شخصی من هست.
میدونم دوستان متاهل که در این لحظه روابط حسنه دارند به شدت من رو تکذیب میکنن اما عزیزان به روزهایی هم توسط همسران تحقیر شدید فکر کنید.
ازدواج در فرهنگ ما یه جور مالکیت هستش و حریم شخصی یکم بی معنیه.
البته در قالب روابط جنسی بدون ازدواج نظری ندارم ولی میدونم مشکل ساز هست.

وستان بیایید نظر بدید و بهم کمک کنید.
ممنون میشم ازتون

سلام نوشین جان
نبینم خسته باشی خانومی.
به پیری هم فکر کردی ؟ به دوره ایی که دیگه این حامی هایی عزیز نباشن(البته ببخشید ان شاالله جشن تولد120 سالگیشون رو بگیرید).
وقتی من و خواهر برادرام میریم خونه بابام ، پدرو مادرم با همه وجودشون خوشحال میشن
نمیدونی چقدر خوشحال میشم وقتی دختر کوچولوم صورتمو بوس میکنه و میگه مامان جون دوست دارم
و....

مرسی از جواب پاییزان2 عزیزم

مرسی ازجواب پاییزان2 عزیزم.
بله منم گفتم که منکر شیرینی های زندگی مشترک نمیشم اما درست میگید پیری هم سخته.
من واقعا خسته و نا امیدم. دیگه مطمءنم که هیچ مردی نمیتونه منو خوشبخت کنه اگه هم ازدواج کنم به خاطر همین مسایل از جمله پیری هست.
چه تجربه هایی که خودم داشتم چه اطرافینم رو که میبینم دیگه ایمان دارم که خوشبختی هم مثل عشق به قصه ها پیوست.

نوشین جون به نظر من اگه صد سال خانه پدرو مادرت باشی بهتر از اینه که انتخاب نادرست بکنی. حالا اگه انتخاب درست هم بکنی باز مشکلات و دغدهه هایی خواهی داشت که آزارت میده. هیچ کجا خانه پدر و مادر نمیشه . پاییزان درست میگه که عشق میکنه بچه اش بوسش کنه ولی باید خودتو خوب بشناسی و تحملت رو محک بزنی چون اگه قرار باشه خوشبخت نباشی هیچی ارزش نداره. ولی در نهایت میگم ازدواج مناسب خوبه ولی آرامش اصلا در گرو ازدواج نیست.

سوال خوبی مطرح کردی و معلومه که از دخترهایی هستی که فکر می کنه و فقط هدفش شوهر و بچه نیست ( اون چیزی که در فرهنگ ما به ما آموخته میشه )
دوست گلم، ازدواج می تونه خوشبختی تو را زیاد کنه اگر شریک زندگیت را درست و منطقی و با تحقیق فراوان انتخاب کنی و خودت هم مهارت های کافی را داشته باشی
ازدواج می تونه مثل یک سلول انفرادی همراه با اعمال شاقه باشه اگر شریکت را درست انتخاب نکنی و مهارت کافی را نداشته باشی. انتخاب شریک خیلی مهم هست، خیلی خیلی ، چون اگر شریکت مشکل اساسی داشته باشد مهارت و هیچ چیز دیگری نمیتواند به دادت برسد.
در کل به نظرمن هم ما ازدواج می کنیم که زندگی کنیم، نه اینکه زندگی میکنیم که ازدواج کنیم ، هر چند در جامعه ما دومی بیشتر در ذهن و روح ما خانوم ها ریشه دوانده است.

نوشته اصلی توسط پاییزان2

به پیری هم فکر کردی ؟ به دوره ایی که دیگه این حامی هایی عزیز نباشن(البته ببخشید ان شاالله جشن تولد120 سالگیشون رو بگیرید).
وقتی من و خواهر برادرام میریم خونه بابام ، پدرو مادرم با همه وجودشون خوشحال میشن
نمیدونی چقدر خوشحال میشم وقتی دختر کوچولوم صورتمو بوس میکنه و میگه مامان جون دوست دارم
و....

دوست عزیز
من منکر ازدواج مخصوصا از نوع خوبش که دونفر هم کفو باشند نیستم
مطمئنا ازدواج موفق مزایای زیادی داره
ولی در مورد پرستاری و مراقبت در دوران پیری فکر نمی کنم جامعه امروزی مخصوصا در آینده مثل قدیما باشه و زن وشوهر مخصوصا اونایی که زیاد هم کفو تو جوانی هم نبودند و یا بچه های امروزی پرستارهای خوبی باشند.
به قول دوستی اگر در دوران جوانی کفشی پات و بزنه (کنایه از همسر) تحمل می کنی ولی در پیری دیگه اون تحمل و نداری وترجیح می دید کفش و در بیاری.
در مورد بوسه به فرزند اینو باور داشته باشین اگر یک کارو با عشق انجام بدین مثل بچه اتون دوستش دارید و می پرستیدش.
مقل یک نقاش که یک اثر هنری رو خلق کرده و از اون اثر خودش و دیگران به وجد می یاند - یک بازیگر که با عشق بسیاری از نقشها رو بازی کرده- یک پرستار که با عشق از بیمارش مواظبت کرده- یک استاد دانشگاه که با انگیزه و علاقه زیاد مقاله علمی یا کتابی نوشته و.............
ولی اگر به هر دلیلی شخصی نخواد ازدواج کنه
اینو بدونیم که :

حتی اگر تنهاترین تنهایان هم شوم باز هم خدا هست او جانشین تمام نداشته های من است.

نوشته اصلی توسط sanjab

[quote
دوست عزیز
من منکر ازدواج مخصوصا از نوع خوبش که دونفر هم کفو باشند نیستم
مطمئنا ازدواج موفق مزایای زیادی داره
ولی در مورد پرستاری و مراقبت در دوران پیری فکر نمی کنم جامعه امروزی مخصوصا در آینده مثل قدیما باشه و زن وشوهر مخصوصا اونایی که زیاد هم کفو تو جوانی هم نبودند و یا بچه های امروزی پرستارهای خوبی باشند.
به قول دوستی اگر در دوران جوانی کفشی پات و بزنه (کنایه از همسر) تحمل می کنی ولی در پیری دیگه اون تحمل و نداری وترجیح می دید کفش و در بیاری.
در مورد بوسه به فرزند اینو باور داشته باشین اگر یک کارو با عشق انجام بدین مثل بچه اتون دوستش دارید و می پرستیدش.
مقل یک نقاش که یک اثر هنری رو خلق کرده و از اون اثر خودش و دیگران به وجد می یاند - یک بازیگر که با عشق بسیاری از نقشها رو بازی کرده- یک پرستار که با عشق از بیمارش مواظبت کرده- یک استاد دانشگاه که با انگیزه و علاقه زیاد مقاله علمی یا کتابی نوشته و.............
ولی اگر به هر دلیلی شخصی نخواد ازدواج کنه
اینو بدونیم که :

حتی اگر تنهاترین تنهایان هم شوم باز هم خدا هست او جانشین تمام نداشته های من است.

دوست عزیز به نظر من شما بیشتر از اینکه به نیمه پر لیوان نگاه کنید به نیمه خالی آن نگاه می کنید. فکر می کنید راه حلش اینه که از اول کفشو پات نکنی؟ یا اینکه اولش دقت بیشتری داشته باشیم که کفشی اندازه پیدا کنیم .

مِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّهً وَرَحْمَهً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ ؛سوره روم، آیه ۲۱.

و یکی از نشانه‌های لطف الهی این است که برای شما از جنس خودتان، جفتی (و همسری) بیافرید که در بر او آرامش یابید و با هم انس گیرید و میان شما، مهربانی و قرار ساخت. به یقین، در این [نعمت] برای مردمی که می‌اندیشند، نشانه‌هایی است.

پاییزان عزیز
من گفتم:
اگر به "هر دلیلی" شخصی نخواد ازدواج کنه
اینو بدونیم که :

حتی اگر تنهاترین تنهایان هم شوم باز هم خدا هست او جانشین تمام نداشته های من است.

این دلایل می تونه:
علاقه نداشتن به ازدواج - مشکلات مالی - مشکلات خانوادگی - مشکلات جسمی و ..... باشه.
همه همیشه شرایطشون یکسان و ساده نیست و ممکنه تو شرایط مختلف باشند که
هیچوقت نتونند یک روند طبیعی رو برای زندگی و ازدواج داشته باشند.

لااقل به نظرمن خیلیا ممکنه به دلایل بیشمار هیچوقت ازدواج نکنند و همیشه مجرد بمونند.

نمی تونیم با داشته هامون اونا رو غمگین کنیم و یا از تنهایی و مشکلاتی که هنوز نیومده بترسونیم.
چون همیشه خداوند همراه همه ماست و اگر اون صلاح ندونه هیچوقت کفش هم اندازمون پیدا نمی کنیم ویا ممکنه پیدا کنیم و به هر دلیلی ازدستش بدیم.

سلام دوستان گلم ممنون از جوابتون.
بله natalie عزیزم شما درست میگی. من کاملا با محک زدن موافقم.
ممنون سابینای عزیز بله من اصلا مخالف 100% بچه هستم تا زمانی که یه زن بتونه به ثبات شخصیتی برای تربیت فرزند برسه. چون کودک فقط از پدر و مادر خود الگو برداری میکنه و اگه این پدر و مادر چه از لحاظ فکری چه رفتاری و چه شخصیتی سالم نباشند عملا اون کودک رو دچار مشکلات فراوان ردند در تمام زندگی اش. و به جرات میگم و طبق یهامار 85% والدین اصلا صلاحیت تربیت فرزند برای زنگی سالم و لذت بردن از اون رو ندارند.

بله دوست گلم مهارت خیلی مهمه و همه دعوا و بحث ها هم بر میگرده به بلد نبودن مهارت ارتباطی و مهارت در زندگی مشترک.
الان مامانم میگه شوهر خوبشم بده!!!!!
بیچاره راست هم میگه تو این سن و سال حتی نمیتونه با بابام عادی صحبت کنه! سلامشونم دعواس
هون بلد نبودن مهارت و بنا نهادن خشت اول به صورت نادرست در مورد مامانم اینا صدق میکنه.

و اما حرف sanjab عزیزم. هم با شما موافقم هم تا یه حدودی با پاییزان.
پاییزان عزیز مساله همینه! پیدا کردن شریک زندگی مناسب که:
1-همیشه حتی تو ناراحتیا کنار هم باشیم نه مقابل هم که مسیا و ناراحتی ها رو رفع کنیم. ( که من هرچی زوج دیدم در اکثر مواقع وقتی از شریک خود ناراحت میشوند در برابر او جبهه میگرند و جاهای دیگه نشون میدن و اون ناراحتی میشه بحرانو.......)
2-احترام به حریم شخصی و حق تصمیم گیری( که الن همه میدونیم ازدواج مالکیته بیشتر.....)
و موردای دیگه که سرتون رو درد نمیارم. تازه دوستانم اینه فقط مربوط به رابطه است اون معیارهای اولیه که بماند دیگه

و منم فکر نمیکنم کفشی اندازم پیدا شه
دلم میخواست فرهنگمون طوری بود که میتونسم برمجدا زندگی کنم بدون ترس از حرف مردم.
کاش وضعیت اقتصادیمان طوری بود که شغل پیدا میکردم سریع و میتونستم خرج خودم رو در بیرم با حقوق مکفی.
کاش.........
کاش.........
کاش.........
کاش میتوانستیم سالم تر زندگی کنیم و با آرامش خیال