موضوع: یک دل و هزار سوداااااا

سلام من یک مشکل دارم و هزار مشکل
مشکل من تنها یکی نیست بله بسیاراست اول از همه از خودم شروع میشه من یک دختری هستم تقریبا 23 ساله همه میگن جوونی ولی من احساس میکنم واقعا شکسته ام و پیر شده ام و همش به این فکر میکنم که تما م فرصتهای زندگی رو از دست داده ام از خودم شروع میکنم تصور خیلی خوبی نسبت به ظاهرم ندارم علی رغم باطنم که بسیار دختر آرام و صبوری هستم ولی خیلی نسبت به ظاهرم اون رضایت خاطر رو اونجوری که باید داشته باشم رو ندارم اصلا از قیافه خودم خوشم نمیاد وقتی در خیابان قدم میزنم همش به این فکر میکنم که مبادا کسی حرفی راجع به چهره ام بزنه که ناراحت بشم شاید از نظر بعضی ها خوب باشم نسبت به هیکلم هم خیلی لاغر اندام هستم واین مسئله تا حدی منو رنج میده قدم 168 و 50 کیلو وزنمه و مدام به خودمو خانوادم سرکوفت میزنم که چرا اونطوری که در سن رشدم بودم بهم رسیدگی نشده خب این از ظاهرم
حالا میریم سر اصل مطلبا که اجبا
حالا اینجارو داشته باشید یک شکست عشقی فو ق العاده مسخره داشتم که اگر بهتون بگم شاید دیگه تاپیکم رو مطالعه نکنید خلاصه نمیخوام راجع بهش صحبت کنم چون نه خاطره خوشی از ش دارم و نه طرفم خیلی ادم جالبی بوده خلاصه بگذریم
و حالا رسیدیم به این مطلب که بسیار بسسیار حساس هست و الان زندگیم رو تحت تاثیر قرار داده و من با تجربیات کمی که دارم احتیاج به کمک و همدردی شما عزیزان دارم
خب از خودم و ظاهرم و گذشته ام چیزایی عایدتون شده و حالا کمی هم از حالم بدونید
من حدود 23 سال سن دارم و هیچ احدی توی زندگیم نیست که بخوام عمرم رو و احساسم رو باهاش تقسیم کنم و احساس رضایت در زندگی بدست بیارم
از نظر کاری هم علی رغم تحصیلاتم لیسانسی که دارم متاسفانه در حال حاضر شغلی یافت نکردم
و یه مشکل بسیار بزرگ برای من و خانواده بوجود اومده و اون هم طلاق خواهر بزرگترم هست که به سلامتی برگشتن منزل پدری البته ایشون خانه مستقلی دارن و لی از نظر عاطفی چنان برانگیخته که حتی نمیشه دوکلام با آرامش باهاش حرف زد تا صحبتی میشه با خانواده درگیری بوجود میارن و آرامش و آسایش همه اعضا به هم میریزه چند روزی بود که بنابر این مشکل سعی کردم کمکش کنم رفتم و پیشش موندم اما موندنم همانا و کم طاقتی من همانا
خلاصه قفس طلایی

خواهرم دختر ذاتاً خوبیه اما رفتارهایی داره که جداً برای هر آدم دیگه ای تحملش بسیار بسیار سخته و همینم من رو عذاب میداد و با توجه به اینکه من خودم ذاتاً آرام و درونگرا و حساس هستم این مسئله من رو رنج میداد و برگشتم منزل
نمیدونم یه جور حس خواهری و احساس مسئولیتی هست که نمیزاره تنهاش بزارم
ولی اونطوری رفتن اونجا و با اون رفتار اونم تو این شرایط بحرانی خودم اصلا صلاح نمیدونم
با این حال خواهرم هست و میخوام بهش کمک کنم ولی ناتوانم نمیدونم از کدوم در باید وارد بشم چطوری
و البته اینم بگم که خواهرم در بعضی شرایط مدام از من و رفتارم و حرف زدنم و لباسام و طرز فکرم و حتی سلیقم ایراد میگیره و منم که حساس
خلاصه نمیدونم چه کار باید بکنم لطفا من رو کمک کنید ممنون

سلام

ظاهرتون جزئی از شماست و اینکه بهش اهمیت میدی طبیعی و خوبه ولی اینکه احساس بکنی همه کار و زندگیشون رو بیخیال شدن و به ظاهر تو توجه میکنن یکم طبیعی نیست . وقتی تو جامعه هستیم طبیعی هست که دیده میشیم ولی اینکه احساس کنیم همه بیکارن و زوم کردن رو ظاهرمون و به ما توجه میکنن طبیعی نیست !
زیاد نگران شغل هم نباش . آمار بیکاری کم مونده سه رقمی بشه . ولی نا امید نشو پیگیری کن تا یه کار مناسب پیدا کنی . از روزنامه ها و آگهی ها و مراکز کاریابی و . . . هم کمک بگیر .
امیدوارم کسی پیدا بشه که هم لیاقتت رو داشته باشه و هم بتونی عمرت و احساساتت رو باهاش تقسیم کنی .
و میرسیم به مساله اصلی که مطرح کردید .
فکر کنم بخاطر شرایط خاصی که خواهرتون داره ( از جمله طلاق ) بهتره بجای همفکری باهاش همدردی کنید .
سعی کنید بجای مقابله با ایرادگیری ها و . . . باهاش همدردی کنید و بزارید خودشو خالی کنه و یکم سبک تر بشه . وقتی ایراد میگیره ازش بخواهید راه بهتون نشون بده و ازش نظر بخواهید و بزارید افکارش رو بگه و . . . کلا بیشتر به تایید حرفا و کاراش فکر کنید تا مدتی از این مسئله بگذره و وقتی بهبود نسبی پیدا کردن و تا حدودی به آرامش رسیدن باهاش هم همدردی کنید و هم همفکری .
با این وضعیتی هم که مطرح کردید فکر نکنم حاضر به مراجعه به روانشناس و روانپزشک باشن .
تنهاش نزارید . کسی رو بجز شما ( خانواده ) نداره . موفق باشید

نوشته اصلی توسط roz530

سلام من یک مشکل دارم و هزار مشکل
مشکل من تنها یکی نیست بله بسیاراست اول از همه از خودم شروع میشه من یک دختری هستم تقریبا 23 ساله همه میگن جوونی ولی من احساس میکنم واقعا شکسته ام و پیر شده ام و همش بهاین فکر میکنم که تما م فرصتهای زندگی رو از دست داده ام از خودم شروع میکنم تصور خیلی خوبی نسبت به ظاهرم ندارم علارغم باطنم که بسیار دختر ارام و صبوری هستم ولی خیلی نسبت به ظاهرم اون رضایت خاطر رو اونجوری که باید داشته باشم رو ندارم اصلا از قیافه خودم خوشم نمیاد وقتی در خیابان قدم میزنم همش به این فکر میکنم که مبادا کسی حرفی راجب چهرم بزنه که ناراحت بشم شاید از نظر بعضی ها خوب باشم نسبت به هیکلم هم خیلی لاغر اندام هستم واین مسئله تا حدی منو رنج میده قدم 168 و 50 کیلو وزنمه و مدام به خودمو خانوادم سرکوفت میزنم که چرا اونطوری که در سن رشدم بودم بهم رسیدگی نشده خب این از ظاهرم
حالا میریم سر اصل مطلبا که اجبا
حالا اینجارو داشته باشید یک شکست عشقی فو ق العاده مسخره داشتم که اگر بهتون بگم شاید دیگه تاپیکم رو مطالبعه نکنید خلاصه نمیخوام راجبش صحبت کنم چون نه خاطره خوشی از ش دارم و نه طرفم خیلی ادم جالبی بوده خلاصه بگذریم
و حالا رسیدیم به این مطلب که بسیار بسسیار حساس هست و الان زندگیم رو تحت تاثیر قرار داده و من با تجربیات کمی که دارم احتیاج به کمک و همدردی شما عزیزان دارم
خب از خودم و ظاهرم و گذشتم چیزایی عایدتون شده و حالا کمی هم از حالم بدونید
من حدود 23 سال سن دارم و هیچ اهدی توی زندگیم نیست که بخوام عمرم رو و احساسم رو باهاش تقسیم کنم و احساس رضایت در زندگی بدست بیارم
از نظر کاری هم علارغم تحصیلاتم لیسانسی که دارم متاستفانه در حال حاظر شغلی یافت نکردم
و این مشکل بسیار بزرگ برای من و خانواده بوجود اومده و اون هم طلاق خواهر بزرگترم هست که به سلامتی برگشتن منزل پدری البته ایشون خانه مستقلی دارن و لی از نظر عاطفی چنان برانگیخته که حتی نمیشه دوکلام با ارامش باهاش حرف زد تا صحبتی میشه با خانواده درگیری بوجود میارن و ارامش و اسایش همه اعضا به هم میریزه چند روزی بود که بنابر این مشکل سعی کردم کمکش کنم رفتم و پیشش موندم اما موندم همانا و کم طاقتی من همانا
خلاصه قفس طلایی
خواهرم دختر ذاتن خوبیه اما رفتارهایی داره که جدا برای هر ادم دیگه ای تحملش بسیار بسیار سخته و همینم من رو اذاب میداد و با توجه به اینکه من خودم ذاتن ارام و درونگرا و حساس هستم این مسئله من رو رنج میداد و برگشتم منزل
نمیدونم یه جور حس خواهری و احساس مسئولیتی هست که نمیزاره تنهاش بزارم
ولی اونطوری رفتن اونجا و با اون رفتار اونم تو این شرایط بحرانی خودم اصلا صلاح نمیدونم
با این حال خواهرم هست و میخوام بهش کمک کنم ولی ناتوانم نمیدونم از کدوم در باید وارد بشم چطوری
و البته اینم بگم که خواهرم در بعضی شرایط مدام از من رفتارم حرف زدنم لباسام طرز فکرم و حتی سلیقم ایراد میگیره و منم که حساس
خلاصه نمیدونم چه کار باید بکنم لطفا من رو کمک کنید ممنون

رز عزیز سلام،

به همدردی خوش آمدین

پست شما رو مطالعه کردم،

با اینکه شما یک دل دارید موافقم اما با اینکه هزار مشکل دارید مخالف...

از کلّ متن شما، من فقط به یک نتیجه رسیدم،

شما تنها مشکلی‌ که دارین، عدم اعتماد به نفس و باور خودتون هست، و به همین دلیل دائماً به دنبال تایید دیگران هستین و حرف دیگران بیش از حد تحت تاثیر قرارتون میده،

نمونه واضح آن، حساسیت در مورد اندامتون هست، راحت بگویم، فکر نمیکنم قد ۱۶۸ و وزن ۵۰ کیلوگرم‌ برای یک خانوم نا مناسب باشه...دیگه چقدر میخواستین رشد کنین؟!

یا مثلا اینکه تصور خوبی‌ نسبت به خودتون ندارین؟

یا چرا هر چیزی که در مورد شما هست مسخره هست و ارزش حرف زدن نداره؟ چرا اینطور فکر می‌کنین؟

رز عزیز، لزومی ندارد چیزی را که شما احساس می‌کنین یا تصور می‌کنین با واقعیت انطباق داشته باشد.


راستش، حدسم این هست که ریشه همه اینها در کودکیتون باشه.

کودکیتون چگونه بوده؟ رفتار خانواده با شما چگونه بوده؟

آیا شده تا به حال به خاطر ظاهرتون یا ... از سمت آنها مورد انتقاد قرار بگیرین یا با دیگری مقایسه بشین؟

ممنون میشم اگر در مورد روابطتون با خانواده و دوستان بیشتر توضیح بدین.

موفق باشین،

کامران

سلام
اینو باید بدونی که جز کارشناسای این تالار هیچ کس جواب اصلی رو نمیتونه بهت بگه اینو من همیشه تو این طور تاپیک ها میگم چون اینجا ما ادم های حساسی داریم و واقعا به مشکل بر خورده و نباید بی دلیل راجع بشون حرف بزنیم و راه کار بدیم

ولی .....

می تونیم نظر بدیم ولی تصمیم گیری با خودت دوست عزیز اینو گفتم چون تازه واردی خوب بود بدونی

وقتی داشتم تاپیکتو می خوندم اولش اشاره کردی به این که احساس میکنم همه نگاهم می کنن .
من می گم تو خودت چقدر به دیگران نگاه می کنی و در مورد لباس و ریخت و قیافشون با خودت فکر می کنی که احساس می کنی اونا همین حس و در موردت دارن .

یه فرمولی من برای خودم دارم نمیدونم اینجا بکار میره یا نه ولی خوبه بگم : تا تو به خاطر دیگران زندگی می کنی هیچ وقت مال خودت نیستی مال دیگرانی

و در مورد رابطه با خواهرتون من چون متخصص نیستم اجازه دخالت به خودم نمیدم .

سلام roz530 عزیز.

مشکل در لاغری و اندام شما نیست بلکه نکته اصلی که حائز اهمیت است و باید بدان توجه کنی این است که ""تو نمی توانی خودت را جذاب تصور کنی""...در واقع در چگونگی اینکه جذاب تلقی شوی باورهای نادرستی داری.

اگر دقت کنی شما به یک نقص اغراق آمیز و حتی تخیلی در ظاهر خودت اشاره می کنی و تمام ذهنت مشغول این نقص اغراق آمیزت شده.( بدریختی)

باید بر عوامل ذهنی و سلیقه خودت تمرکز کنی و باورهایت را اصلاح سازی.

شما لاغری را آنقدر بزرگ می کنی که در ظاهر جسمی فی نفسه یک اختلال محسوب نمی شود.این تنها باور شماست.هرچند باورها رفته رفته به اعمال و رفتار نیز تبدیل می شوند بنابراین مواظب باش.

رز گرامی ازت خواهش می کنم ""ذهن خوانی"" و ""پیشگویی"" نکنی...اینکه مردم چه می گویند و اشتغال ذهنی به آن تو را از توجه به نیازهایت باز می دارد.

عموما هم تمام "ذهنی خوانی های" ما اشتباه در می آید چرا؟؟
زیرا برخواسته از نیازها و باورهای نادرست خودمان است نه آنچه در حقیقت دیگران درباره ما قضاوت می کنن.


به نوعی این مواردی که شما اشاره کردید با افسردگی و اظطراب رابطه مستقیمی دارد آیا در گذشته یا حال "افسرده" نبودید؟
اظطراب زیاد نداشتید؟

.

نوشته اصلی توسط baran.68

دختر دانش آموزی صورتی زشت داشت . دندان هایی نامتناسب با گونه هایش ، موهای کم پشت و رنگ چهره ای تیره . روز اولی که به مدرسه جدیدی آمد ، هیچ دختری حاضر نبود کنار او بنشیند . نقطه مقابل او دختر زیبارو و پولداری بود که مورد توجه همه قرار داشت . او در همان روز اول مقابل تازه وارد ایستاد و از او پرسید:

‘میدونی زشت ترین دختر این کلاسی ؟ ‘

یک دفعه کلاس از خنده ترکید …

بعضی ها هم اغراق آمیزتر می خندیدند . اما تازه وارد با نگاهی مملو از مهربانی و عشق در جوابش جمله ای گفت که موجب شد در همان روز اول، احترام ویژه ای در میان همه و از جمله من پیدا کند :

‘ اما بر عکس من ، تو بسیار زیبا و جذاب هستی . ‘

او با همین یک جمله نشان داد که قابل اطمینان ترین فردی است که می توان به او اعتماد کرد و لذا کار به جایی رسید که برای اردوی آخر هفته همه می خواستند با او هم گروه باشند .

او برای هر کسی نام مناسبی انتخاب کرده بود . به یکی می گفت چشم عسلی و به یکی ابرو کمانی و … . به یکی از دبیران ، لقب خوش اخلاق ترین معلم دنیا و به مستخدم مدرسه هم محبوب ترین یاور دانش آموزان را داده بود . آری ویژگی برجسته او در تعریف و تمجید هایش از دیگران بود که واقعاً به حرف هایش ایمان داشت و دقیقاً به جنبه های مثبت فرد اشاره می کرد . مثلاً به من می گفت بزرگترین نویسنده دنیا و به خواهرم می گفت بهترین آشپز دنیا ! و حق هم داشت . آشپزی خواهرم حرف نداشت و من از این تعجب کرده بودم که او توی هفته اول چگونه این را فهمیده بود .

سالها بعد وقتی او به عنوان شهردار شهر کوچک ما انتخاب شده بود به دیدنش رفتم و بدون توجه به صورت ظاهری اش احساس کردم شدیداً به او علاقه مندم .

5 سال پیش وقتی برای خواستگاری اش رفتم ، دلیل علاقه ام را جذابیت سحر آمیزش می دانستم و او با همان سادگی و وقار همیشگی اش گفت :

‘برای دیدن جذابیت یک چیز ، باید قبل از آن جذاب بود ! ‘

در حال حاضر من از او یک دختر سه ساله دارم . دخترم بسیار زیبا ست و همه از زیبایی صورتش در حیرتند .

روزی مادرم از همسرم سؤال کرد که راز زیبایی دخترمان در چیست ؟

همسرم جواب داد :

‘من زیبایی چهره دخترم را مدیون خانواده پدری او هستم . ‘

و مادرم روز بعد نیمی از دارایی خانواده را به ما بخشید .

جمله روز : برای اینکه بزرگ باشی نخست کوچک باش.

کتاب از حا بد به حال خوب بگیر و مطالعه کن به خواهرت هم هدیه بده دنبال مناسبت خواستی برای این موضوع نگرد سعی کن فکرت تحت کنترل خودن در بیاری نه اینکه فکرتون شما را کنترل کنه

عزیزم منم مثل تو بودم اما سعی کردم با خودم کنار بیام.تو هیچ کمی و کاستی از دیگران که لازمه ی زندگین نداری.پس اعتماد به نفستو بالا ببر و از خدا سلامتی طلب کن والا ظاهر زیبا زود ازبین میره.

ممنون از همگی ممنون از مدیر همدردی و تمام دوستانی که در این تاپیک نظرشون رو فرمودند تمام حرفهای شما مثل ابی بود بر اتش واقعا صمیمیت و یکرنگی و همدلی از تک تک کلمات زیبا و جملات دلنشینتان چنان شوری در درونم ایجاد کرد که احساس میکنم شادابتر از روز قبل شده ام
ممنون واقعا ممنون الان خیلی راحتم احساس میکنم سبک تر شده ام و این رو واقعا مدیون شما عزیزانم هستم
راستی امروز که در اینه خودم رو دیدم احساس میکنم زیباتر شده ام
مشکل خواهرم هم کمکم داره حل میشه بله همونطور که شما گفتید داره بهتر میشه و من تمام ایرادهای اون روو با جون دل میخرم تا بتونم بهش کمک کنم عزیزان
راستش راه طولانی در پیش رو دارم
کاش اون کسی که شما میگید من رو بخاطر داشته های خودم بخواد زودتر از راه برسه

باتمام وجود دوستون دارم و بهتون افتخار میکنم عزیزان