سلام دوستان. من 18 ساله هستم. 7 ماهه که با پسری هم سن خودم آشنا شدم و از همون اول فکر کردم ما خیلی شبیه هم هستیم. اما ایشون هیچوقت به من ابراز علاقه نمیکنه و نمیکرد و رابطه ما در بیشتر مواقع در حد صحبت درباره درس و کار و ... بوده. من تا چند وقت پیش متوجه درستی این موضوع نبودم و از ایشون انتظار کارهای عاشقانه رو داشتم و اینکه بهم قول ازدواج بده. اما اون نظرش این بود که چون هنوز خیلی مونده تا ما به سن و شرایط ازدواج برسیم نباید قول الکی بدیم و زدن حرف های عاشقانه هم ممکنه باعث آسیب رسیدن به هر دومون مخصوصا من بشه در آینده. من خیلی از این موضوع آزار میدیدم و داوما با خودم در کشمکش بودم که رابطه رو تموم کنم یا نه. تا اینکه به یه مشاور خوب مراجعه کردم و ایشون گفتن که به هیچ وجه لازم نیست رابطه تموم شه و فقط کافیه حد و حدود ها حفظ بشه و ما اصول شرعی و اخلاقی رو رعایت کنیم و وقتی که سن ازدواجمون رسید اون موقع به عشق و ازدواج فکر کنیم. در واقع جناب مشاور دقیقا همون حرفی رو گفتن که دوستم همیشه میگفت. حالا ما با هم دوستیم و در واقع دوست دختر دوست پسر نیستیم. منم حرف مشاور رو قبول کردم و دیگه اصلا انتظار ندارم کارهای عاشقانه بین ما شکل بگیره. فقط موضوعی که هست اینه که من هم این پسر رو بی نهایت دوست دارم ( اونم منو دوست داره و بدون اینکه بگه از نوع رفتارش این موضوع کاملا مشخصه) هم اینکه فکر میکنم از همه نظر ما مناسب هم هستیم. اما دلم میخواد اونم راجع به من این فکر رو بکنه و ما بعذ ازز اینکه به شرایطش رسیدیمف برای هم بشیم. الان میخوام بدونم چه کاری باید بکنم که هم اخلاقی باشه و هم نظر ایشونو به من طوری جلب کنه که برای همیشه منو بخواد. مطمئنا این درست نیست که من دست رو دست بذارم و یه وقت ببینم این مورد داره از دستم میره، نه؟ مخصوصا که این وسط علاقه شکل گرفته و کافیه جهت دار بشه. ممنون میشم کمکم کنید.
علاقه مندی ها (Bookmarks)