موضوع: زندگي مشترك قبل از ازدواج

[/size]سلام پسري هستم 24 ساله دانشجوي ترم آخر كارشناسي كامپيوتر.
از اوايل تابستون با يه دختري يكسال كوچكتر از خودم دوست شدم. خيلي مهربون و با گذشت بود. بعد از مدتي دوستي بدون هيچ تفكر شيطاني پاي اين دختر به خونه من (خونه دانشجويي) باز شد. و همين رفت و آمدها باعث شد كه روابط جنسي هم با هم داشته باشيم. البته هردومون قصد ازدواج داشتيم(لزومي نداره دروغ بگم!) و نظرمون اين بود كه ما كه قصد ازدواج داريم چه اشكالي داره با هم سكس داشته باشيم و همينطور اينكه اگر خانواده هامون رضايت ندادن حسرت چيزي رو نمي خوريم. چون توي دوستي ما همه چي بوده. دوستي كه چه عرض كنم بيشتر يه زندگي مشترك بود تا دوستي. حتي پس انداز مشترك هم داشتيم. جيب من جيب تو اصلا معنا نداشت.
سرتونو درد نيارم الان مدتيه كه خونواده من از اين روابط (اومدن اون دختر به خونه) باخبر شدن و ميگن دختري كه بياد تو خونه پسر دختر نجيبي نيست. ولي من به نجابت اين خانم شكي ندارم و معتقدم اين عشق بوده نه هرزگي. دلايلشون منو متقاعد نمي كنه.
الان مدت 8 ماهه كه از اون دوستي ميگذره(از تابستون تا الان) و خودمون هيچ مشكلي با هم نداريم. تمام دختر و پسرهاي دانشگاه به عشقمون حسادت مي كردن. ما يكبار هم با هم قهر نكرديم بارها شده بود دعوامون ميشد با هم سرسنگين بوديم ولي اين خانم بازم ميومد خونه من غذا ميپخت من هم در عين اخمو بودن بهش رياضي ياد ميدادم. نميدونم شايد الان هر كي كه اين مطالب رو ميخونه قش قش بخنده. ولي زندگيمون فوق العاده بود (اغراق آميز حرف نميزنم دوستان دانشگاهي چه پسر چه دختر همين حرفو ميزدن). من خودم آدمي هستم كه استرس و عصبانيتهاي لحظه اي زياد دارم ولي با حضور اين دختر خيلي بهتر شدم. سيگارمو ترك كردم. با ناباوري براي اولين بار توي ترمي كه گذشت تمام درسام پاس شد. زندگيم معنا گرفت. هدفدار شد. هم شاغل بودم هم دانشجو.
ناگفته نمونه اون دختر توي اين مدت جلوي تمام خونواده وايساد خيلي حرفا رو تحمل كرد. تمام پلاي پشت سرشو خراب كرد. حتي حاضر شد تا 4 سال به پام بشينه.
حتي الان هم هيچ مشكي نداريم ولي هر دو معتقديم كه اگر خانواده ها به اجبار تن به اين وصلت بدن اون زندگي زندگي بشو نيست. داريم زور آخرو ميزنيم اگر نشد در عين اين كه همديگرو دوست داريم ميخوايم از هم جدا شيم.
مي ترسم اين جدايي منو تا آخر عمر توي حسرت نگه داره.
لطفا منو راهنمايي كنيد.

سلام هم تالاريهاي مهربون
از همدرديتون بينهايت متشكرم. اصلا فكر نميكردم كه اينقدر خوب منو درك كنيد و راهكارهاي گرانقدرتونو پيشكش بنده كنين.
طبق پيامهايي كه نوشته بودين به اين نتيجه رسيدم كه اكثرا موافقين كه جلوي خونواده ها ايستادگي بشه و اين رابطه به مرحله شرعي، قانوني و عرفي خودش برسه.
خب، چند تا نكته مبهم يا جاافتاده شايد مونده باشه كه با گفتنش ميخوام يه كم قضيه بازتر بشه:
1- با خونوادم صحبت كردم ديدم كه زبون هم رو نميفهميم. تصميم بر اين شد كه با مشاور صحبت كنيم تا به نوعي نقش مترجم رو بين من و خونواده بازي كنه، تا شايد نتيجه بگيريم.
2- چند تا از دوستان فرموده بودن كه چرا اين خانوم به اين راحتي داره اين جدايي رو ميپذيره؟ در جواب اين عزيزان ميخواستم عرض كنم كه با وجود اينكه خيلي سخت و دردناكه و همينطور با تصميمي كه ما دو نفر گرفتيم (البته به پيشنهاد اون خانوم) كه به اين مسئله با ديدمنطقي نگاه كنيم، نتيجه بر اين شده كه اگر الان جدا بشيم خيلي بهتره تا اينكه تا آخر عمر از خونواده ها حرف و زخم زبون بشنويم يا به ناچار با دخالتهاي خرابكارانه خونواده ها تن به طلاق بديم.
3- همونطور كه گفته بودم من الان دانشجو هستم، سربازي نرفتم، استقلال مالي هم ندارم يعني از نظر مالي وابسته به خونواده هستم. اين نكته رو هم بگم كه خونواده من از اين دوستي با خبر بودن و گفته بودن فعلا با هم دوست باشين، همديگرو بشناسين و بعد از چهار سال (يعني زمانيكه درس و سربازي من تموم شد و شاغل شدم و همينطور درس اون خانوم به پايان رسيد)، ميريم برات خواستگاري. اين مطلب رو هم بگم كه در اون زمان نه اون خانوم رو ديده بودن و نه از رفت و آمدش به خونه من خبر داشتن يا شايد هم خبر داشتن و به روم نمي آوردن. به فرض اين مشكلات حل شد و خونواده ها متقاعد شدن؛ خب اگر دوباره اومدن سر خونه اول و باز هم گفتن تا چهار سال ديگه! اونوقت ما چطور ميتونيم روي اين حرف حساب باز كنيم؟ اگر وعده سر خرمن باشه چي؟
4- نكته ديگه اينكه اون شهري كه من اونجا دانشجو هستم شهر زادگاهي اين خانومه. بعبارتي ايشون اصليتشون برميگرده به شهر تحصيل من. عرض كنم كه يكي از اصلي ترين، مهمترين يا اينطوري بگم تنهاترين دليل اومدن اون خانوم به خونه من رويت نشدن ما دو نفر در سطح شهر و دانشگاه بود كه مبادا آشنايي، فاميلي يا حالا هر كسي ما رو ببينه.
خب با كمال پررويي ميخواستم دوباره نظرتون رو البته اين بار درباره موارد مذكور به من ابلاغ كنين.
خيلي گليد.
مرسي

به نظر میرسه که شما برای همه چی دنبال بهانه ای برای توجیه کردن خودت.نمی خوام در مورد کارتون قضاوت بکنم.ولی به نظر من کسی که واقعا قصد ازدواج با شخص مورد علاقه اش رو داشته باشه با فکر عمل می کنه. بهانه های غیر منطقی خانواده یا شرایط بد اقتصادی نمی تونه جلوی رسیدن اون به خواسته اش رو بگیره.ممکنه خونواده تون میگفتن 4 سال دوست باشین به این امید که دوستیتون با گذشت زمان کمرنگ شه و تموم شه یا اینکه شما بزرگتر شین و حداقل مسیولیت زندگیتون رو خودتون به عهده بگیرین.
اگه شما واقعا تصمیمتون رو در مورد ازدواج با اون خانوم گرفته باشین این مسایلی که گفتین روی شما اثر نمی ذاره.سخته ولی غیر قابل حل نیست.می تونین با کار نیمه وقت داشتن و با پیگیری خواسته تون به خانوا ده تون هم نشون بدین که یه انسان بالغ هستین که انتخابش رو کرده و پای خواسته اش هست و می دونه که اینکار هم سخته.
مسلما اونها هم بعد از مدتی کمی نرمتر میشن هرچند که ممکنه برخورد خوبی با اون خانوم نداشته باشن.به هر حال ایشون هم باید بپذیرن که زندگی با شما با توجه به شرایط چندان ساده نخواهد بود. خواستن هردوتون باید خیلی قوی باشه و فداکاری زیادی لازمه.هردو باید به این نتیجه برسین که زندگی با هم داشتن می ارزه به این سختیهاواگه کمی تردید داشته باشید بعدا ممکنه مشکل بوجود بیاد.اینا نظر منه و فکر کنم خودتون هم اینا رو میدونین خیلی بهتر از هرکس دیگه ای.
ای کاش در کارها و تصمیم گیریهاتون مسیولیت پذیرتر باشین...

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

دوست عزیز به زودی جواب شما را در همین قسمت قرار می دهم.... منتظر باش....
در ضمن شما می توانید در بخش آموزش استفاده از تالار، در مورد فرهنگ انجمن ها مطالعه کنید. معمولا در اینجا هر کس به اندازه توان و زمانی که در اختیار دارد فعالیت می کند. و غیر از شما بیش از 1000 عضو دیگه هم در حال فعالیت هستند. لذا این به معنای بی توجهی نیست. بلکه به معنای اینه که یه کمی صبور باشید.
سعی کن در این فاصله به مشکل چند تا از دوستان جواب بدهی... اینطوری فکر کنم بهتر باشه تا روزی 10 بار فقط به اینجا سر بزنی.

سلام خدمت شما مدير محترم همدردي
من نميخوام اصلا گله كنم ولي فكر كنم يه كم از زمان "به زودي" گذشته باشه. ولي خيلي منتظرم.
جسارتا ميخواستم بگم كه فكر كنم اگر اين مشكل بنده رو شما پيگيري ميكردين، به فرض جاي ابهامي هم داشت سوالتونو مطرح ميكردين تا قضيه روشن بشه.
خيلي موضوعات و افراد هستن كه بعد از من در اينجا پيغام گذاشتن و شما جوابشونو دادين.
با عرض شرمندگي فكر كنم عدالت رو رعايت نميكنين.

در هر صورت همينكه اين فضا رو ايجاد كردين تا مردم بيان و مشكلاتشونو مطرح كنن بينهايت ممنونم.

مدیرهمدردی
سلام
من هم ميخواستم از اينكه يه كم (البته خيلي) تند رفتم عذرخواهي كنم. ممنون كه منو راهنمايي كردين. ميخواستم عرض كنم كه من توي اين مدت طبق فرمايشات شما به موضوعات ديگه پاسخ دادم. فكر كنم خودتون هم ديدين. از حق نگذريم. خيلي چيزا ياد گرفتم و خيلي ديدگاهها پيدا كردم.
فكر كنم در مورد مسوليت پذيري هم حق با شما و پريا باشه. فردا جلسه دوم مشاوره ام هست. توكل به خدا ببين چي ميشه.

با عرض سلام و تبريك سال نو خدمت خواهران و برادران گلم
عيدتون مبارك

ما رفتيم مشاوره. چشمتون روز بد نبينه. ميدونين چي گفت؟
"شما دو نفر همديگرو براي برطرف كردن نيازهاتون انتخاب كردين. اعم از: نياز روحي، نياز جسمي، انجام يكسري كارها براي هم (غذا پختن، خونه داري، پول قرض دادن به هم) و ... و اين رابطه بيماره. بايد هر دو به سلامت كامل برسين. بعدش ميتونين تازه بياين بشينين اينجا و دو دو تا چهار تا كنيم كه شما به درد هم ميخورين يا نه؟"
گفت كه من (يعني fnh63) اون خانوم رو جايگزين قرصام كردم (آخه من 6 سال بود كه قرص افسردگي مصرف ميكردم) و اون خانوم نقش پرستار رو براي من داره بازي ميكنه. بعضي جاها حرفاشو قبول دارم ولي خيلي جاها هم فكر ميكنم مخصوصا ميخاد بخاطر منافع ماليش اين مسئله رو كش بده.

در هر حال گفتم شايد دلتون ميخاد تو جريان باشين كه به كجا رسيديم نظر هم ندادين مسئله اي نداره. اين ارسال بيشتر جنبه تخيله رواني براي من داشت تا درخواست كمك

از همتون ممنوم

براي هميشه (البته به پيشنهاد من) باهاش قطع رابطه كردم. التماسم كرد ولي قبول نكردم.
به نظرتون كار درستي كردم؟