وضع زندگیم اصلا خوب نیست

[میترا بیاتی]

سلام دوستای عزیز خسته نباشید.خوشحالم که با سایت اشناشدم به امید اینکه راه نجاتی باشه

واقعیت نمیدونم از کجا بگم .نمیدونم چه کار بکنم.یکسالیه زندگیم قفل شده البته قبل از اون هم خوب نبود

وضع مالی درستی ندارم نمیتونم کارکنم نمیدونم چه کارکنم.یکسال ونیمه فوق قبول شدم یک ترم مرخصی گرفتم ولی از همه کندتر و ضعیف ترم.یکساله هیچکارنمیتونم بکنم.اصلا درس رو نمیفهمم.هرچی پس انداز داشتم دکتر ومشاوره دادم ولی تفاوتی ایجاد نمیشه ودکترمیگه اضطراب یا افسردگیه.دارو که تاثیر نداره واقعا نمیتونم هم هفته ای 300 400 تومن پول مشاوربدم تا یک ذره بهتر بشم
موقع درس فقط میخوام بخوابم یا برم تو فکر.یعنی دیگه عادت کردم و ازش نمیتونم خارج بشم نمیفهمم کی صبح میشه کی شب

نمیفهمم مشکل چیه چرا همه چیزسردرگمه.هیییچ کاری نمیتونم بکنم.زمان دیگه معنی نداره یعنی کنترلی روش ندارم
هیچ چیزی روی برنامه نیست.چه طوری به استاد و دانشگاه بگم که سرعت پیشرفتم درحد مورچه هست یا نمیتونم کارکنم یک ترم هم که مرخصی گرفتم.اصلا این ترم از انتخاب واحد هم جاموندم اونم خودش مایه حال بدیه
اینقدر مشکل دارم ازخانوده تا مشکل جسمی که نمیدونم واسه کدوم باید دنبال راه حل باشم
نمیفهمم چرا گیر کردم نمیدونم باید چکارکنم

[Mvaz]

سلام چند سالتونه؟

از کجا فهمیدین سرعت درستون کند هست؟

خودتون رو با دیگران چقدر مقایسه میکنید؟

دکتر های مشاوره که رفتید رو چه موضوعی در شما متمرکز میشدند؟

- - - Updated - - -

سلام چند سالتونه؟

از کجا فهمیدین سرعت درستون کند هست؟

خودتون رو با دیگران چقدر مقایسه میکنید؟

دکتر های مشاوره که رفتید رو چه موضوعی در شما متمرکز میشدند؟

[مدیرهمدردی]

سلام دوستای عزیز خسته نباشید.خوشحالم که با سایت اشناشدم به امید اینکه راه نجاتی باشه

واقعیت نمیدونم از کجا بگم .نمیدونم چه کار بکنم.یکسالیه زندگیم قفل شده البته قبل از اون هم خوب نبود

وضع مالی درستی ندارم نمیتونم کارکنم نمیدونم چه کارکنم.یکسال ونیمه فوق قبول شدم یک ترم مرخصی گرفتم ولی از همه کندتر و ضعیف ترم.یکساله هیچکارنمیتونم بکنم.اصلا درس رو نمیفهمم.هرچی پس انداز داشتم دکتر ومشاوره دادم ولی تفاوتی ایجاد نمیشه ودکترمیگه اضطراب یا افسردگیه.دارو که تاثیر نداره واقعا نمیتونم هم هفته ای 300 400 تومن پول مشاوربدم تا یک ذره بهتر بشم
موقع درس فقط میخوام بخوابم یا برم تو فکر.یعنی دیگه عادت کردم و ازش نمیتونم خارج بشم نمیفهمم کی صبح میشه کی شب

نمیفهمم مشکل چیه چرا همه چیزسردرگمه.هیییچ کاری نمیتونم بکنم.زمان دیگه معنی نداره یعنی کنترلی روش ندارم
هیچ چیزی روی برنامه نیست.چه طوری به استاد و دانشگاه بگم که سرعت پیشرفتم درحد مورچه هست یا نمیتونم کارکنم یک ترم هم که مرخصی گرفتم.اصلا این ترم از انتخاب واحد هم جاموندم اونم خودش مایه حال بدیه
اینقدر مشکل دارم ازخانوده تا مشکل جسمی که نمیدونم واسه کدوم باید دنبال راه حل باشم
نمیفهمم چرا گیر کردم نمیدونم باید چکارکنم

با سلام
شما بفرمایید چند سالتون هست؟
مجرد هستید یا متاهل؟
علاقمندی های شما چیست؟
رشته تحصیلی شما چیه و چرا انتخاب کردید؟
رابطه اتان با اعضاء خانواده اتان چگونه است؟
ارتباطتان با دوستانتان چگونه است؟
با چه چیزهایی خودتون رو سرگرم می کنید؟
سابقه دارودرمانی در حوزه مشکلات روانی دارید یا نه؟
اگر درس نمی خواندید دوست داشتید وقتتون را چگونه صرف کنید؟
خانواده و دوستانتان جه راهنمایی ها و پیشنهادها یا انتقادهایی به شما دارند؟

[میترا بیاتی]

با سلام
شما بفرمایید چند سالتون هست؟
مجرد هستید یا متاهل؟
علاقمندی های شما چیست؟
رشته تحصیلی شما چیه و چرا انتخاب کردید؟
رابطه اتان با اعضاء خانواده اتان چگونه است؟
ارتباطتان با دوستانتان چگونه است؟
با چه چیزهایی خودتون رو سرگرم می کنید؟
سابقه دارودرمانی در حوزه مشکلات روانی دارید یا نه؟
اگر درس نمی خواندید دوست داشتید وقتتون را چگونه صرف کنید؟
خانواده و دوستانتان جه راهنمایی ها و پیشنهادها یا انتقادهایی به شما دارند؟

سلام خسته نباشید.
من 29سالمه.
مجردم
علاق مندیم فقط در هدردادن دادن زمان هست ولی درس رودوس دارم ولی بعد از 4 سال فاصله گرفتن از لیسانس وقبول شدن در 28سالگی در مقطع فوق چون در زمان لیسانس شور وشوقی برای درس نداشتم وکارا رونصف و نیمه انجام میدادم که علتش هم افسردگی خیلی زیاد بود

رشته تحصیلی من در فوق مخابرات هستش در لیسانس برق الکترونیک بود.دلیل انتخاب نمرات خوب مدرسه و معرفی دیگران بود

ارتباط خوبی با اعضای خانواده ندارم چون همگی خودخواه هستن وکلا همه چیز من روزیرسوال میبرن
خانواد ما محدود کننده بود و دوست خاصی ندارم متاسفانه

مساله اینه که من فقط خودمو سرگرم میکنم با همه چیز.مسیولیت پذیری در من معنا نشده.از هرچیزی تازمانیکه به شکل سرگرمی و هددادن وقت هست حتی درس لذت میبرم ولی وقتی بجای مسولیت پذیری میرسه با دلیل های واقعی غیرواقعی قادر به انجام نیستم
تلوزیون سایت های فیلم وسریال اینستاگرام وتلگرام کمی اهنگ وموسیقی

3سال مستمر دارو مصرف کردم از لحاظ افسردگی در برهه هایی تا 60درصد بهترمیشدم ولی در نتیجه نهایی هیچ تاثیری روی من نداشت چون اضطرابمو درمان نمیکردن.حتی یکسال به اشتباه داروی کنترل خلق یا به نحوی دوقطبی دادن که تقریبا تمام روانشناس ها میگفتن شما دوقطبی نیستی و افسرده ای.این اواخر هم فقط داروی اضطراب که فقط شدت اضطراب رو کم میکنه وباز در نتیجه نهایی کارای من تاثیری نداره

درس نمیخوندم دوس داشتم برم کار.البته نه کاری که صاحب کار بخواد هرزمان با یا بی بهانه منو اخراج کنه و عملا بیگاری باشه مثل خیلیای دیگه حقوق متناسب با رشته .یا از اینکارهای اینترنتی و ایستاگرامی که البته ایده و حامی خاصی براش ندارم

خانواده همون حوالی 4 سال که کاری نکردم 4سال بعد از لیسانس منظورم هستش. کلا بیخیال من شدن ومنو موجود بی ارزش و به دردنخور و بیخودی میدونن.خانواده من ادمای بسیار بدی هستن همگی خودشون رو ادمای خیلی خوب ودرستی میدونن ولی درواقع افرادی با اختلالات مختلف و مهمتر از اون به دور از اخلاقیات هستن که فقط از ادما استفاده میکنن تا خودشون حلو برن و از زمین زدن هیچکسی ابایی ندارن .خودشون رو ادمای سالمی میدونن ولی اعمال و رفتار واقعیشون چیز دیگه هستش. حیله گری و دروغ گویی و بی اخلاقی رو زرنگی میدونن تا الان هم موفق بودن چون خدا و اخلاقیات مال کتاب ها وافسانه ها بود. بنظرتون اینها به جز تخریب به کسی انتقاد پیشنهاد یا راهنمایی میکنن؟

- - - Updated - - -

سلام چند سالتونه؟

از کجا فهمیدین سرعت درستون کند هست؟

خودتون رو با دیگران چقدر مقایسه میکنید؟

دکتر های مشاوره که رفتید رو چه موضوعی در شما متمرکز میشدند؟

- - - Updated - - -

سلام چند سالتونه؟

از کجا فهمیدین سرعت درستون کند هست؟

خودتون رو با دیگران چقدر مقایسه میکنید؟

دکتر های مشاوره که رفتید رو چه موضوعی در شما متمرکز میشدند؟

سلام

دوترم اول که کارهای گروهی داشتیم از پس انجام کارهای مهلت دار برنمیومدم و انحام نمیدادم البته دلیل بزرگش اضطراب بود ولی خب کندترهم بودم

نمیشه تو این دونیا ادم خودشو مقایسه نکنه

اینقدر مسایل زیا بود که تمرکز خاص وجود نداشت.متاسفانه اکثر هزینه ها صرف مشاورین عیر مناسب مشکل من شد.درواقع اونها نباید کارمنو قبول میکردن
اما خشم و افسردگی و اضظراب و عدم تمکز و ذهن شلوغی ریاد

[میترا بیاتی]

ما خیلی ساله از تهران رفتیم و استان دیگه ای زندگی میکنیم.بنظرتون لازمه به پزشکای تهران مراجعه کنم ؟چون هرچه پزشک اینجا مراجعه کردم تاثیری نداشته و اون زمان که تهران بودیم اگه مشکلی داشتیم اینطوری ادامه پیدا نمیکرد
اما بازم نتیجه ای که خودم بهش رسیدم اینه که داروها تاثیری نداشتن تا زمانیکه محیط اصلا خوب نبوده یا پراز اشوب بوده

ایا کسی اطلاعات یا تجربه ای داره ازاینکه تحت درمانداروهای اشتباه قرار بگیره و بعد قدرت ذهنی و روحیش رو ازدست بده؟ چه طور بگم یعنی از روال درست فکری یا ذهنی خارج بشه و به اشفتگی و سردرگمی برسه؟

[فرشته مهربان]

سلام
امیدوارم در حال حاضر حالت خوب باشد.
تصور می کنم پیش نویسهای منفی کار دستت داده... یعنی احوالاتت ناشی از پیش نویسهای منفی و دیدن نیمه های خالی لیوان زندگیست... البته احتمالا مهاجرت به شهر دیگر شدت بخش شده.
کمی کمال گرا هم بنظر می آیید که خودش مشکل آفرینی می کند اگر نتوانیم مدیریتش کنیم...(در موردش توی همین سایت مطالعه کن).

و اما...
نگران نباش می توانی حلش کنی:
اولین راهکارم هم اینه:

تمرکزت را از روی خانواده و ضعفهاشون که به چشمت میاد و ذهنت را پیوسته درگیر خودش کرده بردار...
۱_ ارزشهای اخلاقی مد نظر شما که می بینی خانواده به آن پای بند نیستند بسیار عالیست... اما به جایی توقع رعایت آن از سوی خانواده و حتی دیگران به این اهمیت بده که خودت به آنها پای بند باشی بدون توقع رعایت آن از سوی خانواده و دیگران
۲_ وقتی رو خودت کار می کنی و تمرین می کنی از خودت هم توقع شق القمر کردن نداشته باش... حتی انتظار افت و خیز هم داشته باش اماناامیدنشو.
۳_ تا می توانی روی مثبت اندیشی وتوجه به نیمه پر لیوان در هر موردی کار کن و تمرکز داشته باش.(باعث امید و نشاط و آرامش روحی می شود که شما به آن بسیار نیاز داری)
۴_ به نظرم به روانپزشک برای دارودرمانی مراجعه کن و به موازات آن مشاوره و تلاش شخصی برای تغییر نگرش را حتما داشته باش...

نکته:
برداشتن تمرکز از روی خانواده و نارضایتی از آنها و ضعفهایشان از یک سو و تمرکز و عزم جزم برای تغییرات در خودت بخصوص تغییر نگرش و زدودن پیس نویسهای منفی... را زیر بنای راه برون رفت شما از این وضعیت به سوی وضعیت مطلوب و رضایت بخش می دانم

موفق باشی به یاری خداوند قادر متعال

[میترا بیاتی]

سپاس از پاسخ شما