سلام دوستان
راجع به دوران آشنایی یه سری سوال پیش اومد واسم خواستم از راهنمایی های شما استفاده کنم
1. آیا برای فهمیدن همه خصوصیات طرف باید ازش سوال کنیم یا نظر خودمون رو بگیم و بعد نظرش رو بپرسیم؟ به نظرتون اینطوری تقلب نمیرسونیم به طرف مقابل؟
به نظر من مثلا طرف مقابل شاید بپرسه از چه چیزایی خوشت نمیاد. بعد اگه به طرف مقابل بگیم من از آدمای دو رو خوشم نمیاد شاید طرف بیاد به طور مصنوعی دو رو بودن یا غیر قابل اعتماد بودن بودن خودشو پنهون کنه.
میدونم که یه سری از چیزا رو باید معاشرت کرد تا متوجه شد ولی خواستم نظر شما رو هم بدونم
2.اگه همون اول آشنایی فهمیدیم که طرف از خودش استقلال نظر و جسارت نداره صرف نظر کنیم؟
مثلا همون دو سه جلسه اول آشنایی میگه که خانواده ای که توش خواهر شوهر زیاد باشه برای عروس سخت میشه زندگی کردن. نکته جالبش هم اینه که این نظر خودش نیست و بخاطر حرف و حدیث اطرافیانش هست که به این القا کردن. منظورم قضاوت و پیش داوری زودهنگام هست که طرف نظر ناپخته میده راجع به یه موضوع مهمی. حالا چون پدر مادر یا خواهرش تجربه اینطوری داشته اینم رو حساب نظر اونا اینچنین ذهنیت منفی پیدا کرده
3. نظر و موضع طرف مقابل با توجیه ما سریع عوض بشه
مثلا راجع به یه موضوع مهم اول موضع سفت و سخت میگیره ولی بعد از توضیحات ما هیجانش میخوابه و میگه دلایلتون درسته و طوری وانمود میکنه که اصلا مشکلی با این مسئله نداره
4. از خود راضی بودن
مثلا راجع به ظاهر و قیافه بحث بشه و بجای طرف مقابل خودش از خودش تعریف کنه و بگه من از قیافه خودم خیلی راضی هستم. یا اینکه اگه دلخوری پیش بیاد طرف مقابل "باید" از من عذرخواهی کنه
5. زیر بار کارهای ابتدایی زندگی مشترک نرفتن
اینکه مثلا من بلد نیستم خونه رو تمیز کنم یا دوس ندارم آشپزی کنم. دوس ندارم رفت و آمد زیاد باشه یا مهمون زیاد بیاد و....
به نظرتون از این نظرات چه نوع سیگنالی میشه دریافت کرد؟ خوب یا بد؟
تا چه حدی مهم هستن که ادم کلا بیخیال ادامه روند آشنایی بشه؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)