از وقتی آمدم همدردی....

[بالهای صداقت]

از وقتی اومدم همدردی ، بعضی ها آبی پررنگ بودند و بعضی ها آبی کمرنگ ، بعضی ها هم صورتی ، و یکی هم سبز
... رنگ همدردی آدم ها جنس دیگری بود...

مدتی بعد یه رنگ جدید اضافه شد ، قهوه ای

یه جورایی دست یافتنی و یه جورایی دست نیافتنی ...
... رنگ همدردی آدم ها جنس دیگری بود...

مدتی بعد یه عده زیادی قهوه ای رنگ شدند ....
به جاهایی میشد سرک کشید ، تاپیک هایی می شد باز کرد....


... رنگ همدردی آدم ها جنس دیگری بود...

ولی در کل بعد از همه گشت و گذار ، وقتی توی خلوت خودت می شینی و تنهایی یه استکان چای سر می کشی و توی خلوت ذهنت، خودت را قضاوت می کنی ، با خودت میگی :
ندیدن و دست نداشتن به خیلی چیزها ، گاهی چقدر لذت بخش هست ! ..... مثل نداشته های زندگی

[دانوب]

هر بار که لا به لای کارهای دانشگاه بابت خواندن یک صفحه از قرآن (به صورت آنلاین از سایتی که حامد معرفی کرد) به یاد حامد 65 می افتم،
هر وقت بعد از خداحافظی از عزیزانم ذکری که هستی گفته بود (لاحول و لا قوه الا بالله" و "فالله خیر حافظا و هو الرحمن الرحیم") رو زیر لب تکرار میکنم...
هر بار که تو دفترچه وظایفم کارهای اون روز رو مینویسم و یاد آواتار پرفسور بالتازار دانشمند عزیز می افتم...
....
...
...
...
به این فکر میکنم که تو این روزگار سخت، با این همه نامردمی، هنوز راه های فراوونی واسه نیکی کردن و نیک زیستن باقی مونده...

وقتی اومدم همدردی حالم خیلی بد نبود، فقط یه خورده یه نفر احساساتم رو قلقلک داده بود، فکر کردم عاشق شدم (اینم از عوارض جانبی دختر بودن دیگه!!!!!)

امید واری، سعه صدر (حد اقل از پشت کامپیوتر که می تونم!!!)، و باور به اینکه آخر آخرش هم تنها کسی که بعد از خدا دستت رو میگیره تا بلند بشی خودتی؛ چیز هایست که همدردی در رسیدن به اون ها منو یاری کرد

[rozaneh]

از وقتی آمدم همدردی بیشتر از دو سال میگذره . :)
اولین بار که اومدم حس خوبی بهم داد چون تونستم مشکلمو با افراد دیگه ای مطرح کنم یه جواب اون موقع از فرشته مهربون تو تاپیک ام بود که دقیقاً ریشه یابی مشکلم بود اما پاسخی نداشت در واقع پیدا کردن پاسخ رو به عهده خودم گذاشته بود.
یه مدت زیاد هم همدردی نیومدم شاید چون گرفتاریهام اجازه نمی داد شایدم از کنارشون رد می شدم. اما وقتی دوباره برگشتم بهش معتاد شدم .حالا روزی نیست که نیام اینجا و سر نزنم.
اینجا دوستای زیادی پیدا کردم دوستایی که هر از گاهی حالی ازم میپرسن و هوامو دارن. دوستایی که گرچه هیچ وقت ندیدمشون و نخواهم دید ولی عطر حضورشون و رد پایی که توی خاطرات ام گذاشتن همیشه برام قابل درک و با اهمیته . دوستانی مثل ویدای عزیز که حضور پررنگ اش و تاپیک های قشنگ و قابل تاملش رنگ و بوی تازه ای به تالار میدن و تالار رو از یکنواختی خارج میکنه یا میشل عزیز که هر پستی که توی این تالار میزنه پر از بار معناییه و نکات کلیدی قشنگی رو به تصویر میکشه باران بهاری عزیز که همیشه به من لطف داره و راهنمایی هاش برام ارزشمند و مفیده. ریحانه عزیز که هر از گاهی کل کل کردن باهاش بهم روحیه میده :p صابر عزیز ببر مازندران که امکان نداره جایی تشکر و لایکشو نذاره و مطمئنم دلش هم مثل افکارش بزرگ و ستودنیه. بی دل عزیز با آشپزخونه تاریخیش و جایزه دست نیافتنیش! و خیلی های دیگه راحیل خانوم و ترانه 89 و مریم 1363 ، فرشته مهربان خود مدیر همدردی عزیز، پرنده غریب، کامروا و...
آره همدردی خیلی وقتا با من همدردی کرده و خیلی وقتا همین که توش حرفمو زدم و سبک شدم برام ارزشمند بوده همین که آدمهایی هستن که میان و به تاپیک هات سر میزنن و تجربه های ارزشمندشونو واست به ارمغان میزارن.

اینجا خیلی چیزا یاد گرفتم .

از وقتی آمدم همدردی ،
یاد گرفتم انتقادپذیر باشم
یاد گرفتم سعی کنم خشممو کنترل کنم
یاد گرفتم باید خودمو و روحیاتمو بیشتر بشناسم
یاد گرفتم اگه به قله نرسیدم حداقل از دامنه کوه لذت ببرم!
یاد گرفتم مثل باد سبک و بی آلایش باشم و زندگی رو سخت نگیرم
یاد گرفتم و درک کردم و باور دارم که روزهام به سرعت میگذره و اون چیزی که میمونه یاد و خاطره ای از منه پیش همه اونایی که منو میشناسن
یاد گرفتم دل شکستن هنر نیست
یاد گرفتم خیانت کردن چقدر عذاب آوره
یاد گرفتم به داشته هام بیشتر از نداشته هام توجه کنم و از بابت داشتنشون شاد و خوشحالم
یاد گرفتم زندگی سخت میگیره وقتی سخت بگیریمش
یاد گرفتم امانت دار خوبی باشم
یاد گرفتم کوچکتر از خودمو درک کنم و گاهی خودمو جای آدمها بذارمو و سعی کنم رفتارشونو درک کنم
یاد گرفتم چقدر آدمها با هم فرق میکنن چقدر اندیشه ها میتونه متفاوت باشه
فهمیدم چقدر مشکلات آدمها شبیه همه و باز هم از تجربه همدیگه استفاده نمیکنن و چیز یاد نمیگیرن و دوست دارن خودشون تجربه کنن و وقتی سر به سنگ خورد تازه میفهمن که کاش...
همدردی عزیز ازت ممنونم چون بعضی وقتا باعث شدی یه تلنگری به خودم بزنم و بفهمم که هیچی نیستم!
ویدای عزیز و مهربان بابت ایجاد این تاپیک ازت ممنونم امیدوارم تو و بقیه دوستان همیشه شاد و موفق و آرام و محکم و استوار این تالار رو همراهی کنین.

واسه همه دوستان آرزوی شادی میکنم چون شادی واقعی تو نگاه آدماست اینکه چطوری به دنیا نگاه کنیم دست خودمونه اینکه چطوری برداشت کنیم هم دست خودمونه اینکه چطوری زندگی کنیم هم! آره دست خودمونه ما مالک و صاحب و هدایت کننده افکار و باورها و اعمالمون تو صحنه زندگی هستیم

یه وقتی یه وبلاگی پیدا کرده بودم با این عنوان : فقط خودت باش! ازش خیلی چیزا یاد گرفتم اینکه نقاب نباشم خودم باشم اون جور که دوست دارم زندگی کنم و قدر آدمهای اطرافمو بدونم .
دوستتون دارم
با آرزوی بهترین ها برای همه همدردیهای عزیزم.

[khaleghezey]

درود

میبینم که این تاپیک هم داره خاک میخوره بیام آخر سالی یه گردگیری کنم خیلی چیزا از همدردی یاد گرفتم که اگه بخوام بنویسم از الان ظهری باید بشینم تا خود وقت سال تحویل در موردش بنویسم ولی مهمترین چیزی که همدردی بهم داد

اینکه همسرم و دخترم رو بیشتر دوسشون داشته باشم و سعی کنم عشق و محبت بیشتری رو نثارشون کنم.اینکه شکرگزار خدا باشم که تونستم یه همسر خوب انتخاب کنم و یه خانواده شاد و خوشبخت داشته بشم.اینکونه تونستم از همدردی یاد بگیرم باید بخاطر داشتن یه زندگی خوب و عاشقانه تلاش و کوشش بسیار کنی و صبور باشی و پرامید

خدایا شکرت

[مادری عاشق]

از وقتی اومدم همدردی بازم فهمیدم حتی توی این فضای مجازی هم نباید خودم باشم. اگه اینجا هم که همه چی مجازیه دروغ بگم پس به چه درد میخوره؟ من اومدم اینجا که بدون شناخته شدن خود واقعیمو نشون بدم لطفا به نظرات متفاوت احترام بذارید همونطور که من به نظرات همه احترام می ذارم. باتشکر