چگونه چیزی را رها کنم و به خدا بسپارم؟

[hadieh]

دوستان خوب سلام

این روزها برای حل مساله ای خیلی ذهنم مشغول بود و دنبال راه حل بودم.

همیشه این توی ذهنم بود که برای بدست آوردن چیزی که می خوایم خودمون باید تلاش کنیم و به انجام شدنش امید داشته باشیم و خلاصه در اکثر موارد رسیدن به خواسته ای که داریم دست خودمونه والبته مواردی هم هست که این تلاش نتیجه نمی ده و به چیزی که می خوایم نمی رسیم که لابد خیری درشه.

این فکر بود تا چند وقت پیش بعد از خوندن تاپیک سرافراز و پست های سارابانو و بالهای صداقت و گشتن در تالار به مطالبی برخوردم که در عین اینکه برام جالب و جدید بود ولی یکم برام مبهمه , مثلا:

برای رسیدن به خواسته ای که داری اونو رها کن و به خدا بسپار ,وقتی کنترل امور رو به خدا بسپری نتیجه بهتری می گیری.

زیاده از حد خود را تحت فشار نگذار، بهترین چیزها در زمانی اتفاق می افتد که انتظارش را نداری

هر گاه خواسته ای ذهنم را مشغول داشته ، تا به خود می آمدم که اسیر شده ام ، و عمیقاً از آن گذشته و چشم می پوشیدم و طعم شیرین رهایی را می چشیدم ، می دیدم که آن خواسته مدتی بعد محقق می شد

بعضی اوقات هر چه بیشتر تقلا میکنیم ٬ اوضاع بدتر می شود.یکی از راههای ما رها کردن است.میتوانیم مشکلات را رها کنیم و آنها را به نیروی برتر بسپاریم.

اصل رها کردن و گذشتن از یک چیز این هست که اصلا به بازگشت اون چیز یا فرد امیدی نداشته باشی ...همه ما در اعماق وجودمون اون چیزی که دوست داریم می خوایم و این کاملا طبیعیه ولی پروسه گذشتن یعنی تمام…

سوالی که برام پیش اومده اینه که ما چه کارهایی رو در چه حدی و در چه مرحله ای باید به خدا واگذار کنیم؟ این راهی که ازش حرف می زنین آخرین راهه؟ چطور بگم یعنی وقتی به هر دری زدی و هر کار که از دستت بر میومد انجام دادیو و چاره دیگه ای نداشتی؟ این راه در مورد کارهاییه که از اراده و اختیار ما خارجه یا کلیه؟ و این رها کردن با بی خیالی چه فرقی داره؟

همیشه فکر می کردم خدا به من کمک می کنه ولی کاریو به جای من انجام نمی ده و این وظیفه منه که از خدا کمک بخوام و اوضاعو رو به راه کنم. و حالا به نظرم میاد منظور این جملات رو درست نمی فهمم

وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى‏
برای انسان جز آنچه برای به دست آوردنش تلاش کرده است چیزی نیست

لاَ يُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا
خدا هيچ کس را جز به اندازه طاقتش مکلف نمی کند

این آیه های قرآن هم بیشتر منو به فکر می اندازه که چطور می تونم توقع داشته باشم خدا اوضاعو مرتب کنه در حالی که شاید این کار وظیفه من باشه! و با خودم می گم خدا بیش از ظرفیت کسی بهش سختی نمی ده پس اگر من هر مشکلی در زندگیم دارم از اونجا که محکوم به موندن در این وضعیت نیستم لابد خودم توانایی حل مشکل و پیدا کردن راه حل رو دارم .

جالب اینکه در تشخیص حد تلاش هم مشکل دارم وقتی با مشکلی روبرو می شم و سعی می کنم حلش کنم و نتیجه نمی ده نمی فهمم تا کی باید به تلاش ادامه بدم هی با خودم می گم شاید تلاش کافی نبوده شاید مسیرش درست نبوده شاید راه حل چیزه دیگه ایه و اونوقت هی فکر می کنم و فکر می کنم و دنبال راه حل می گردم وهی هم به خودم می گم حتما یه راهی هست نمی شه که نباشه و از این جمله ها میاد توی ذهنم که تنها چیزی که چاره نداره مرگه! و خلاصه این فکر ها و حرف ها و تلاشها و گشتن به دنبال راه حل گاهی منو خسته و کلافه می کنه.

جمله دیگه ای هم که در تاپیک سرافراز عزیز بهش گفتن این بود : ....منتظر هیچ چیز نباش ..هیچ چیز....

چطور می شه آدم امیدوار باشه و منتظر نباشه؟ یا نکنه اصلا قرار نیست امیدوار باشه؟ این مساله هم با ذهنیات من جور در نمی یاد همیشه امیدوار بودن و امیدوار موندن به حل مشکلی یا رسیدن به خواسته ای از نظرم یه واکنش درست بود وحالا نمی فهمم چرا باید منتظر نبود و یا اساسا امیدوار نبود.

در کل اینکه آیا رها کردن موضوعی به معنی توقف فکر و فعالیت و امیدواری در اون مورده؟ یعنی از لحاظ ذهنی از وابستگی به تحقق اون موضوع رها بشم ونگرانش نباشم؟ یا عملا هم دست نگه دارم و ولش کنم ؟

از همه ی دوستانی که این مفهوم رو درک کردن خواهش می کنم یکم برای من توضیح بدن .

[berserk]

من خودم هیچ وقت هیچ چیز رو در زندگیم رها نکردم. همه چیز به دست خود انسانه.خدا شاید برای پیدا کردن راه کمک کنه ولی تو راه رفتن کمک نمیکنه.این نظر منه

[sanjab]

دوست عزیز
به نظر من در زندگی باید برای آنچه ارامش جسم و روح را همراه داره تلاش و فعالیت کنیم ولی درمسیر جریان آب

نه در خلاف جهت اگر دیدیم تلاش و کوششمان به یک نبرد فرسایشی تبدیل شده و جز اتلاف انرژی نیست باید رها

کنیم و مسیر دیگری انتخاب کنیم.

به قول دوستی در یکی از پستهای قدیمی

به خیلی ها می گوییم حرکت کن، تدبیر کن، دست و پا بزن.
به بعضی ها هم باید بگوییم. لختی آرام.
لختی استراحت....
گاهی نتیجه تند دویدن فقط کفش پاره کردن هست.
گاهی ذهن از فعالیت های تکراری دچار فرسایش می شه، مخصوصا اگر در دور باطلی افتاده باشه.
به خودت ، به ذهنت و ...، یه مدت بیشتری استراحت بده....
سعی نکن بخواهی همه چیز را عوض کنی.
زندگی را فقط مبارزه در نظر نگیر، اگر هم در نظر می گیری، به استراحت هایی که در بینش نیاز داری هم بیندیش.


شاید خواندن داستان زیر خالی از لطف نباشه.
موفق باشی.

هربار که میروی رسیده ای

پشتش‌ سنگين‌ بود و جاده‌هاي‌ دنيا طولاني

مي‌دانست‌ كه‌ هميشه‌ جز اندكي‌ از بسيار را نخواهد رفت.

سنگ‌پشت،‌ ناراضی ونگران بود.

پرنده‌اي‌ درآسمان‌ پر زد، سبك؛

و سنگ‌پشت‌ رو به‌ خدا كرد و گفت: اين‌ عدل‌ نيست،

اين‌ عدل‌ نيست. كاش‌ پُشتم‌ را اين‌ همه‌ سنگين‌ نمي‌كردي.

من‌ هيچ‌گاه‌ نمي‌رسم. هيچ‌گاه. و در لاك‌ سنگي‌ خود خزيد، به‌ نيت‌ نا اميدي .

خدا سنگ‌پشت‌ را از روي‌ زمين‌ بلند كرد.

زمين‌ را نشانش‌ داد. كُره‌اي‌ كوچك‌ بود.

و گفت: نگاه‌ كن، ابتدا و انتها ندارد. هيچ كس‌ نمي‌رسد.

چون‌ رسيدني‌ در كار نيست. فقط‌ رفتن‌ است.

حتي‌ اگراندكي.

و هر بار كه‌ مي‌روي، رسيده‌اي.

و باور كن آنچه‌ بر دوش‌ توست، تنها لاكي‌ سنگي‌ نيست،‌

توپاره‌اي‌ از هستي‌ را بر دوش‌ مي‌كشي؛ پاره‌اي‌ از مرا.

خدا سنگ‌پشت‌ را بر زمين‌ گذاشت.

ديگر نه‌ بارش‌ چندان‌ سنگين‌ بود و نه‌ راه‌ها چندان‌ دور.

سنگ‌پشت‌ به‌ راه‌ افتاد و گفت: رفتن، حتي‌ اگر اندكي؛ و پاره ای از "او" را باعشق بردوش کشید.

[جان سخت]

در کل اینکه آیا رها کردن موضوعی به معنی توقف فکر و فعالیت و امیدواری در اون مورده؟ یعنی از لحاظ ذهنی از وابستگی به تحقق اون موضوع رها بشم ونگرانش نباشم؟ بله
یا عملا هم دست نگه دارم و ولش کنم ؟ بستگی به موردش داره
مثلا اگر در مورد مریض بودن یه ادم باشه خوب باید به خدابسپاریش اگر مریضی سختی داشته باشه اگر خدا بخواد میمیر ه و اگر نخواد نه کاری نمی تونی بکنی من یه نفرو میشناسم که 7 پیش دکترها جوابش کردن و گفتن دو ماه دیگه میمیره اما هنوز رو تخته و زندس .
یه نوع رهایی هم هست به معنای رهایی ذهن ادم ذهنشو اروم میکنه اما به خدا امید داره و یا صبر میکنه ببینه چی میشه
مثلا من همیشه از خدا یه شغل استخدامی می خواستم خودم هیچ کاری جز خواستن و دعا و امید به خدا هیچ کاری نکردم اما کسای دیگری باعث این شدنند .
نمی دونم منظورمو درست گفته باشم یا نه . اما من فکر می کنم که وقتی واقعا از ته قلبمون یه مسئله ای رو به خدا میسپایم و باز از ته قلب امیدواریم واقعا حل میشه برا من که خیلی اتفاق افتاده که حتی مبهوت موندم و فکر کردم معجزه شده .

[shabe barooni]

سلام دوست خوبم.
مباحث عدل، حکمت، توکل، تقدیر ، قضا و سرنوشت مباحث مرتبط و البته مشتبه سازی اند.
باید محتاطانه درونشون عمل کرد. من یه توضیحی در مورد هر کدوم میدم به حدی که رفع ابهامی از تاپیکتون باشه.

وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى‏
"برای انسان جز آنچه برای به دست آوردنش تلاش کرده است چیزی نیست."

این آیه بیشتر نشان تلاشی با نگرش معنویه. آیه های زیر میتونن از این آیه رفع ابهام کنند:
" ای پیامبر به مردم بگو : آیا به شما خبر دهم که زیانکارترین مردم کیانند؟ آنها که تلاش ها و فعالیت هایشان در دنیا گم و نابود شده و با این حال گمان میکنند کار نیک انجام داده اند."

"کسانی که تنها زندگی دنیا و زینت آن را طالب باشند نتیجه و سود اعمالی که در دنیا انجام داده اند، به طور کامل به سوی خودشان بر میگردانیم و در دنیا به خواست مادی خود میرسند، اما این را نیز بدانند که در آخرت جز آتش سهمی نخواهند داشت و آنچه را در دنیا برای مقاصد دنیوی و غیر خدا انجام دادند بر باد میرود و اعمالشان باطل میشود."

"آنچه که نزد خداست اگر بدانید برای شما بهتر است. زیرا آنچه که نزد شماست فانی و نابود میشود و اما آنچه نزد خدا و برای اوست باقی می ماند"

" مسلما کسانی که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند ما پاداش آنان را ضایع نخواهیم کرد."
و....
آیات فوق همگی نشان میده منظور از تلاش چیه. نتیجه ی تلاش صرفا دنیوی، به اقتضای ناقص بودن جهان خلقت و تقدیرات، یک نتیجه ی غیر مطمئن و زودگذر و ناقصه. نتیجه ی تلاش اخروی هم نتیجه ای تمام و کمال به اقتضای تقدیرات اون دنیاست. این نشان از تقدیرات الهی داره :

" او خالقی است که هر چیز را تقدیر و سپس هدایت کرد"

تقدیر به معنای اندازه است. در هر شی ای یک ظرفیت و یک اندازه نهادینه است. مثلا تقدیر شیشه اینه که اگر بخوره زمین میشکنه، اما در تقدیر پلاستیک چنین چیزی نیست. مثلا تقدیر پلاستیک اینه که در معرض آتش ذوب بشه. کل جهان اینچنین تقدیر شده. تقدیر یعنی خاصیت هر عمل و هر شی.
اما قضا یعنی اراده ی خدا در مورد نتیجه ی یک تقدیر. به عبارتی حتمیتی که خداوند به اون تقدیر می بخشه، میشه قضای الهی.
اگر قضای الهی با عقل سازگار نبود میشه معجزه. مثل عصای حضرت موسی. تقدیر عصا اینه که اگر اون عصا بیفته زمین به قضای الهی بشکنه یا سالم بمونه. اما وقتی تبدیل به مار شد، این میشه معجزه.

سرنوشت:
"(ای پیامبر) بگو: هیچ حادثه ای برای ما رخ نمی دهد مگر آنچه خدا برای ما نوشته که مایه ی آزمایش است و تلاش ما در مورد آن بی ثمر است"

سرنوشت آن بستریه که ما در آن حرکت میکنیم، آزمایش میشیم، در آزمایش ها حق انتخاب داریم، نتایج اعمال ما تقدیر داره، یا به قضای الهی حتمیت میابه یا نمیابه و باز تقدیر داره و ....

" خداوند هرگز ارداه را از بندگانش سلب نکرده. بلکه این خود بندگان هستند که با اعمال نیک و یا بد خود اراده ی خداوند را در مورد سرنوشت خویش تغییر میدهند"

واینجا آیه ای که اشاره کردین معنا میابه:

لاَ يُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا
"خدا هيچ کس را جز به اندازه طاقتش(توانایی اش) مکلف نمی کند."

سرنوشت ما ظرفیت مسیریه که ما در اون قرار گرفتیم. مثلا shabe barooni در فلان خانواده به دنیا میاد ، با این افراد ملاقات میکنه، با این ها آزمایش میشه و .... و این توانایی یعنی توانایی خوب ماندن و یا بد شدن. یعنی اگر shabe barooni مثلا به فقر مقدر بشه و سرنوشتش فقر باشه، احتمالا طاقت نمیاره و از دیوار مردم میره بالا. پس در فقر نیست. ولی با همین مقدار دارایی هم میتونه انتخاب کنه خوب باشه یا بد باشه.

این بر میگرده به عدالت خداوند.
هر شخصی در هر زمینه ای بسته به استعدادش ظرفیتی داره. یکی ریاضیش خوبه، زبانش ضعیفه، اون یکی برعکسه. یکی خوش اخلاقه، یکی بد اخلاق اما سخت کوشه و .... اما در کل مجموع تمام ظرفیت ها در همه ی انسانها، در همه ی اعصار با هم برابره و هر شخصی با توجه به ظرفیت هاش، در هر زمینه ای آزمایش میشه. و این بر میگرده به حکمت خدا:
حکمت خدا عبارت از از آگاهی به تمام مقدراتی که در نظر گرفته، و آگاهی به خاصیت هر چیز. یعنی آن خدایی که تقدیر کرد، خودش بر تقادیرش عالمه. مثلا: ای انسان شیطان رو من آفریدم، تو رو هم خودم آفریدم، جهانم خودم آفریدم. وقتی من میگم یه کاریو نکن، دیگه تو کار من دخالت نکن که خودتو استثنا کنی. چون من ظرفیت انسانی که خلق کردم بهتر میدونم.

و در سایه ی حکمته که توکل معنا میابه.
"شما از حقایق امور کاملا آگاه نیستید. و به همین دلیل چه بسا از چیزی اکراه داشته باشید، اما خیر شما در آن باشد، و یا برعکس، چیزی را دوست دارید، اما شر شما در آن است."

اینجاست که میگن همه چیر رو به خدا بسپار و زیاد تقلا نکن. چون گاهی تو اصرار داری که بالاتر از ظرفیتت عمل کنی، نتیجه اش مشخصه دیگه. اما خداوند میدونه چی برات خوبه، چی برات بده. آینده ی هر تصمیم تو عین روز براش روشنه. اینجاست که تو از نتیجه ی تلاشت دل میکنی و به خدا واگذارش میکنی. توکل یعنی اعتماد. بر خدا هم که سزاوار نیست که در اعتماد کسی خیانت کنه. پس نتیجه ی توکل جز یک چیز بیشتر نیست: موفقیت! (چه پیشامد از دیدگاه ناقص و محدود ما خوب باشه، چه بد). هر چه که خدا اراده کرده، بهترین نتیجه ی ممکنه. اینجاست که متوکلان، هر اتفاقی رو (چه از دید محدودشون نیک باشه چه بد) شکر میکنن. کلا در همه ی امور باید بر خدا توکل کرد و به مصلحت بینی او نظر داشت

ببخشید طولانی شد. اگر ابهامی در صحبت هام بود، بگین رفع ابهام کنم.

[دختر مهربون]

سلام هدیه ی عزیز

این سوالِ این روزای من هم هست.

از همه ی دوستانی که این مفهوم رو درک کردن خواهش می کنم یکم برای من توضیح بدن .

اونایی که درک نکردن هم میتونن اینجا چیزی بنویسن؟

[deljoo_deltang]

تا اونجایی که من می دونم این به این معنا است که ما تلاش کنیم. وظیفه ما تلاش است . نه تلاش برای رسیدن به هدف بلکه وظیفه ما خود تلاش است و سپردن نتیجه به خدا. وقتی به خدا می سپاری یعنی بهترین وکیل رو گرفتی اما باید راه درست رو بری تا خدا هم بهترین نتیجه که شاید از چشمهای ما دور باشه در ازای اون راه درست رفتن در نظر می گیره. پس دیگه خیالت راحته و دیگه به این دنیا و یا ادمهاش یرای رسیدن به هدفت هیچ امیدی نخواهی داشت. و اینطوری رها از وابستگی هستی. من یک نمونه برای خودم رو می گم.

مثلا من دوست داشتم بر گردم ایران و ارزوی من بود. البته الانم هست. اما قبلا دائم حرفش رو می زدم. مدام به همسرم فشار میاوردم. دنبال سیاستهایی برای همراه کردن همسرم بودم.و نکته اینجا بود که امیدم به همسرم بود و به تلاشهای خودم. و برای اینکه هدف برام مهم بود همش نگران بودم و خودمو به در و دیوار می زدم. اما در اثر یک اتفاقی متوجه شدم که اولا بهترین نتیجه همیشه اونی نیست که من فکر می کنم. دوم اینکه من و همسرم هیچ کاره ایم. برای همین سپردم به خدا و ارامش دوباره به من برگشت. اگرچه باز دارم تلاش می کنم ولی دیگه تلاشم رو فقط در جهتی که فکر می کنم درسته انجام می دم و از خدا خواستم بهترین نتیجه رو براش قرار بده و امیدمو از بندگان خدا بریدم.

[hadieh]

دوستای خوبم از جوابهایی که به سوالم دادید ممنون

شب بارونی عزیز از پست کامل و جالبی که گذاشتی ممنونم , باید یکم بیشتر به حرفات فکر کنم بعدش اگه سوالی بود میام می پرسم , مرسی که برای تاپیکم وقت گذاشتی

اونایی که درک نکردن هم میتونن اینجا چیزی بنویسن؟

دختر مهربون گل منظورم این نبود که بقیه چیزی نگن :) الان دیگه نمی شه وگرنه درستش می کردم. لطفا هر کس نظری یا حرفی داره بنویسه خوشحال می شم بخونم


berserk, sanjab ,جان سخت, deljoo_deltang از شما عزیزان هم بابت جوابتون متشکرم

[raha]

سلام هديه ي عزيز
من پاسخ سؤالت رو دارم. احمد حلت تو مجله موفقيت خيلي خوب و كامل اين رو توضيح داده. برا چند شماره قبل هست. عنوانش هم اين هست كه؛ هر آنچه را كه مي تواني انجام بده، بقيه را به خدا بسپار.
به من خيلي كمك كرد تا اين موضوع كاملاً برام روشن شه. اين روزا وقت امتحاناته يه چند روز بهم فرصت بده تايپ مي كنم و تو قسمت مقالات مي ذارم و لينكش رو اين جا مي ذارم.
با آرزوي خوشبختيــــ

[baby]

سلام هدیه عزیز

اگر برای خدا باشی وعده نصرتش نزدیک است .

یه روایت بسیار زیبا از امام صادق ( ع) هست که می فرمایند :

تعجب می کنم از کسی که فرار می کند از چهار چیز ، چگونه به طرف چهار چیز نمی رود؟


1- تعجب می کنم از کسی که از چیزی خائف است ، اما به این جمله از قران پناه نمی برد. " حَسبُنَا الله و نِعمَ الوَکیل " زیرا حق تعالی پشت سر این آیه می فرماید : " فانقلبوا بنعمۀ من الله و فضل لم یمسسهم سو " یعنی خدای تعالی بر می گرداند آنچه را که از او می ترسیدند به نعمت از جانب خودش و فضیلتی که نتیجه اش این است که بدی آنها را مس نمی کند .

2- و تعجب می کنم از کسی که از چیزی غمگین است و کلمه ی طیبه ی " لا اِلهَ اِلا انتَ سُبحانَکَ اِنی کُنتُ مِنَ الظالِمین " را نمی گوید چون خداوند در عقب این ذکر می فرماید " و نجیناه من الغم و کذلک ننجی المومنین " یعنی مایوس را با گفتن این ذکر از غم نجات دادیم و همچنین مومنین اگر این ذکر را بگویند از غم نجات پیدا می کنند .

3- و تعجب می کنم از کسی که دیگران بخواهند به او مکری برسانند و او را اذیت کنند و او نمی گوید : " اُفَوِضُ اَمری اِلَی الله اِنََّ اللهَ بصیرٌ بالعِباد " تا او از مکر ایمن شود. زیرا پروردگار متعال می فرماید : " فوقاه الله سیئات ما مکروا " یعنی خدای متعال نگه می دارد گوینده ی این ذکر را از بدیهای مکر آنها .

4- و تعجب می کنم از کسی که دنیا و زینت دنیا را بخواهد و نمی گوید "ماشا ءَ اللهُ لا قُوةَ اِلا بالله " زیرا خداوند در پی این جمله ی آن شخص می گوید " فعسی ربی ان یو تمن خیرا" " یعنی خدای تعالی می دهد به کسی که این جمله را بگوید بهتر از آنچه به آن ثروتمندان داده است.


مدرک حدیث فوق نمی دونم کجاست ، اما شما رو ارجاع میدم به تعقیب نماز صبح از "مفاتیح الجنان " که توصیه می کنم به خوندنش و توجه به معنای فوق العاده این دعا .

و براستی چقدر زیبا و دقیق عمق معنای توحید را به ما آموزش داد ه اند.

حضرت امام رضا علیه السلام می فرمایند: هر کس این دعا را پس از نماز صبح بخواند، حاجتی نخواهد مگر اینکه برایش میسّر گردد و خداوند مهم او را کفایت کند.


بِسْمِ اللهِ وصَلَّی اللهُ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
وَ اُفَوِّضُ اَمْری اِلَی اللهِ اِنَّ اللهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ
قَوْقاهُ الله سَیِّآتِ ما مَکَرُوا
لا الَهِ اِلاّ اَنْتَ
سُبْحانَکَ اِنّی کُنْتُ مِنَ الظّالِمینَ
فَاسْتَجِبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجیِ الْمُؤمِنینَ
حَسْبُنا اللهَ وَ نِعْمَ الْوَکیلِ
فَانْقَلِبُوا بِنِعْمَهً مِنَ اللهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءُ
ماشاءَ‌اللهُ لاحَوْلَ وَ لاقُوَّهَ اِلاّ بِاللهِ
ماشاءَ اللهُ لا ماشاءَ النّاسَ
ماشاءَ اللهُ و إنْ کَرِهَ النّاسَ
حَسْبِیَ الرَّبُّ مِنَ الْمَرْبُوبینَ
حَسْبِیَ الْخالِقُ مِنَ الْمَخْلُوقینَ
حَسْبِیَ الرّازِقُ مِنَ الْمَرْزُوقینَ
حَسْبِیَ اللهُ رَبُّ الْعالَمینَ
حَسبی مَنْ هُوَ حَسْبی
حَسبی مَنْ لَمْ یَزَلْ حَسْبی
حَسْبی مَنْ کانَ مُذُ کُنْتُ لَمْ یَزَلْ حَسْبی
حَسْبِیَ اللهُ لااِلهَ اِلاّ هُوَ
عَلَیهِ تَوَکَّلْتُ
وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظیمِ

این دعا بهترین دعا برای رسیدن به ارامش من بوده ، شما هم امتحان کنید.

و اینجاست که باید حمد و ثنای الهی را برای دادن چنین نعمتهائی (نعمت وجودی پیامبر و ائمه علیهم السلام) انجام بدیم.

و اسبغ علیهم نعمه ظاهره و باطنه

سوره لقمان /آیه 20 علیکم صحیح است:

.... وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً ،
.... و نعمتهاى آشكار و پنهان خود را به طور فراوان بر شما ارزانى داشته است؟!