اشعار گلچین : سری سوم

[Mvaz]

تاکی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

رفتم به در صومعهٔ عابد و زاهد

دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد

در میکده رهبانم و در صومعه عابد

گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه

روزی که برفتند حریفان پی هر کار

زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار

من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار

حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار

او خانه همی جوید و من صاحب خانه

هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو

هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو

در میکده و دیر که جانانه تویی تو

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید

پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید

عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید

یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید

دیوانه منم من که روم خانه به خانه

عاقل به قوانین خرد راه تو پوید

دیوانه برون از همه آیین تو جوید

تا غنچهٔ بشکفتهٔ این باغ که بوید

هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید

بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه

بیچاره بهائی که دلش زار غم توست

هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست

امید وی از عاطفت دم به دم توست

تقصیر خیالی به امید کرم توست

یعنی که گنه را به از این نیست بهانه

[Mvaz]

همه روزه روزه بودن همه شب نماز خواندن

همه ساله حج نمودن سفر حجاز نمودن

شب جمعه ها نخفتن به خدای راز گفتن

ز وجود بی نیازش طلب نیاز کردن

به مساجد و معابر همه اعتکاف جستن

ز مناهی و ملاهی همه احتراز کردن

ز مدینه تا به کعبه سرو پا برهنه رفتن

دو لب از برای لبیک به وظیفه باز کردن

به خدای که هیچ یک را ثمر آنقدر نباشد

که به روی نا امیدی در بسته باز کردن

به مناسبت روز بزرگداشت شیخ بهایی

[سحر بهاری]

ای باد حدیث من نهانش می‌گو

سِر دل من، به صد زبانش می‌گو



می‌گو، نه بدانسان که ملالش گیرد

می‌گو سخنی و در میانش می‌گو...

حافظ

[زونیام]

آه ای گل چه کسی یاد تو از دل ببرد
چه کسی آید از من همه غم ها ببرد

محو آن روی تو بودم گل زیبای دلم
چه کسی چید تو را تا به تماشا ببرد

باغ دل را تو شدی آن گل یکتا و چرا؟
غیر تصمیم گرفت تا گل یکتا ببرد

روزگار از نظرم گرچه ببردست تو را
یاد آن روی مَهَت را نه ز رویا ببرد

روزگاری به هم آمیخته بودیم دل و جان
که توانست که از ما گل رعنا ببرد

نازنینا نه شبی خفت دلم از غم تو
ماه من هجر تو خواب از دل شیدا ببرد

شمع را اشک روان گر ز غمش فریاد است
چه کس اما ز سکوتم ره به معنا ببرد

آه ای گل چه کسی یاد تو از دل ببرد
چه کسی آید و از من همه غم ها ببرد

هرگزم یاد تو ای یار زخاطر نرود
هرگزم کس نتواند که دل از ما ببرد

دل تنگم چه اسیرست در این فاصله ها
کس ندیدم که چنین عشق به یغما ببرد

زونیام

[باغبان]

زونیام باز رفتی تو خط این شعرها که :)
الان میرم به غلام1234 میگم :)





آن هنگام که مادرت پیرتر میشود؛
و چشمهای گرانبها و با ایمان او،زندگی را آنگونه که [زمانی میدید ] نمیبینند؛
زمانیکه پاهایش فرسوده میگردند،و برای گام برداشتن نمیتوانند او را یاری دهند؛

در آن هنگام بازوانت را برای یاری او به کار گیر،
با خوشی و سرمستی از او نگاهبانی کن،
زمانی که اندوهگین است،
بر توست که تا آخرین گام او را همراهی کنی،

اگر از تو چیزی میپرسد،
او را پاسخگو باش،
و اگر دوباره پرسید،
باز هم پاسخگو باش،
و اگر دگربار پرسید، دگربار پاسخش گو،
نه از روی ناشکیبایی، بلکه با آرامشی مهربانانه،

واگر تو را به درستی درنمی یابد،
شادمانه همه چیز را برای او بازگو،
ساعتی فرا میرسد، ساعتی تلخ،
که دهان او دیگر هیچ درخواستی را بیان نمیکند .


آدولف هیتلر

[سحر بهاری]

آقای زونیام گرامی

شعرهای شما من رو بیاد شعرهای استاد شهریار و استاد رهی معیری میندازن...

شعرتون رو که خوندم بیاد قطعه ی شاخک شمعدانی افتادم، که استاد معیری خطاب به شاخه ی شمعدانی چنین سرودند؛


تو ای بی بها شاخک شمعدانی

که بر زلف معشوق من جا گرفتی

عجب دارم از کوکب طالع تو

که بر فرق خورشید ماوا گرفتی

قدم از بساط گلستان کشیدی

مکان بر فراز ثریا گرفتی

فلک ساخت پیرایهٔ زلف حورت

دل خود چو از خاکیان واگرفتی

مگر طایر بوستان بهشتی؟

که جا بر سر شاخ طوبی گرفتی

مگر پنجه مشک سای نسیمی؟

که گیسوی آن سرو بالا گرفتی

مگر دست اندیشهٔ مایی ای گل؟

که زلفش به عجز و تمنا گرفتی...

[zolal]

بعضی شعرها مثل غذاییه که باید هرچند وقت یکبار به روحت بدی.
مثل این شعر زیبای حافظ:


گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید

گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز
گفتا ز خوب رویان این کار کمتر آید

گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم
گفتا که شب‌رو است او، از راه دیگر آید

گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد
گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد
گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید

گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت
گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید

گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد
گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید

گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد
گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سر آید

[زونیام]

زونیام باز رفتی تو خط این شعرها که :)
الان میرم به غلام1234 میگم :)





آن هنگام که مادرت پیرتر میشود؛
و چشمهای گرانبها و با ایمان او،زندگی را آنگونه که [زمانی میدید ] نمیبینند؛
زمانیکه پاهایش فرسوده میگردند،و برای گام برداشتن نمیتوانند او را یاری دهند؛

در آن هنگام بازوانت را برای یاری او به کار گیر،
با خوشی و سرمستی از او نگاهبانی کن،
زمانی که اندوهگین است،
بر توست که تا آخرین گام او را همراهی کنی،

اگر از تو چیزی میپرسد،
او را پاسخگو باش،
و اگر دوباره پرسید،
باز هم پاسخگو باش،
و اگر دگربار پرسید، دگربار پاسخش گو،
نه از روی ناشکیبایی، بلکه با آرامشی مهربانانه،

واگر تو را به درستی درنمی یابد،
شادمانه همه چیز را برای او بازگو،
ساعتی فرا میرسد، ساعتی تلخ،
که دهان او دیگر هیچ درخواستی را بیان نمیکند .


آدولف هیتلر

سلام کرای عزیز، نه من حالم کاملا خوبه، شعرهامم بیشتر بر مبنای یه حس درونی کنترل شده س و نه حالت نا امیدی و درماندگی.
شعرهای منم بیشتر توی این حال و احوال هست که میاد و خیلی شعر شاد و عرفانی نمیاد سراغم.
این اشعار هم بیشتر از اینکه حس ناراحتی باشه یه حس درونی پیچیده س که خیلی هم بیانگر اون احساسات درونی من نیستند. علی ایها الحال خیلی هم مهم نیستند.

کرای زدی توی کار هیتلر هااا، ولی حرفش درسته به پدر و مادر همیشه باید احترام گذاشت چه جوون باشند و چه پیر.

- - - Updated - - -

آقای زونیام گرامی

شعرهای شما من رو بیاد شعرهای استاد شهریار و استاد رهی معیری میندازن...

شعرتون رو که خوندم بیاد قطعه ی شاخک شمعدانی افتادم، که استاد معیری خطاب به شاخه ی شمعدانی چنین سرودند؛


تو ای بی بها شاخک شمعدانی

که بر زلف معشوق من جا گرفتی

عجب دارم از کوکب طالع تو

که بر فرق خورشید ماوا گرفتی

قدم از بساط گلستان کشیدی

مکان بر فراز ثریا گرفتی

فلک ساخت پیرایهٔ زلف حورت

دل خود چو از خاکیان واگرفتی

مگر طایر بوستان بهشتی؟

که جا بر سر شاخ طوبی گرفتی

مگر پنجه مشک سای نسیمی؟

که گیسوی آن سرو بالا گرفتی

مگر دست اندیشهٔ مایی ای گل؟

که زلفش به عجز و تمنا گرفتی...

سلام خانم سحر بهاری گرامی.
خیلی خوشحالم که شعر فرد کوچکی چون من، شما رو یاد اشعار این بزرگان انداختند، من ارادت زیادی به هر دوی این شاعران دارم که هر دو هم دلسوخته ی واقعی بودند و خدا میدونه توی برخی شعرهاشون چقدر غم نهفته س که هر کسی درک نمیکنه.

شعر فوقالعاده ای بود، شعرهای رهی توشون غم زیاده...

همچو نی می نالم از سودای دل
آتشی در سینه دارم جای دل

من که با هر داغ پیدا ساختم
سوختم از داغ ناپیدای دل
.
.
.

[باغبان]

سلام زونیام

بله خیلی خوشحال شدم از اینکه از احوالت گفتی،، و این که احوالت خوب و متعالی ست مثل همیشه
و از طرفی پست هاتو در تاپیک های دیگه می خونم ،،واقعا لذت می برم .

یه چیز کلی بگم ،،
هر کلمه ای آوایی داره ،،،لذا بر انسان تاثیر می ذاره به مرور زمان ...هر چند اگه خودمون فکر نکنیم
باز ممنون از شعرهای قشنگت ،



به قول یه دوستی ،، تمرکز بر هر چیزی ما را به اون سوق میده
اگه حماسی بخونیم حماسی میشیم :)


فردوسی میگه :

چو ایران مباشد تن من مباد
بدین بوم و بر زنده یک تن مباد

اگر سر به سر تن به کشتن دهیم
از آن به که کشور به دشمن دهیم


دریغ است ایران که ویران شود
کنام پلنگان و شیران شود



......................



بله دیگ زدیم تو کار هیتلر :)
یه کنجکاوی
کلا هیتلر و ارتش مرموزش برام جالب هستند
مثلا جنگ جهانی دوم تانک های کنترلی و هدایت شونده می ساختند
اون دکلمه ی که گذاشتم ازش ، از آثارشه
دارم یه تحقیق میدانی و بالینی می کنم در موردش ( نکات مرموزش + توسعه اطلاعات تاریخی )
:)






حق یارت .

[سحر بهاری]

روزی ز پی گلاب می‌گردیدم


پژمرده عذار گل در آتش دیدم




گفتم که چه کرده‌ای؟ که میسوزندت


گفتا که درین باغ, دمی خندیدم...

ابوسعید ابوالخیر