مراقبه معنوی

[ammin]

سلام
بعد از اینکه دیدم بسیاری از همدردی های تالار مثل من نگران پایان ماه رمضان و حفظ حال و هوای معنوی هستند.این تایپیک را به نیت اشتراک گذاری تجارب و نکته های معنوی ایجاد کردم. نکته هایی که هم باعث رشد و حال خوب معنوی میشود، هم در حفظ آن کمک میکند.امیدوارم هر کسی نکته ای که مخصوصا آنرا تجربه کرده یا از درستی آن اطمینان دارد ، اینجا به اشتراک بگذارد تا دیگران هم استفاده کنند.

اولین نکته ای که به تجربه من باعث میشه حال و هوای معنوی و آن رشدی که در ماه رمضان تجربه میشود به شکلی ادامه پیدا کند نماز شب و استمرار آن هست. همیشه کتابهای زیادی برای وسعت دید معنوی خوانده ام یا مدام سخنرانی ها و نکته ها را دنبال میکنم. ولی به جرات میتونم بگم که اثر نماز شب بسیار عجیب است هم امور دنیوی رو سامان میده و قفل ها رو باز میکنه هم مهمتر اینکه از نظر روحی و روحانی باعث حال خوب در طول روز میشود. چقدر یقین را افزایش میده. اگر کسی یه وقت فرصت ۱۱ رکعت رو نداشت میتونه دو رکعت بخونه. به نظرم افرادی که صبح سر کار میروند ، میتونند طوری تنظیم کنند که قبل نماز صبح یا ابتدای نیمه شب شرعی خونده بشه که فرصت خواب کافی هم داشته باشند

[dooo]

سلام
خیلی وقتا آدم میدونه چه کاری خوبه اما وقتی یه نفر اینو دوباره بهت میگه انگار برات پررنگ تر میشه انگار جدی تر میشی برای انجام دادنش
من همیشه دوست دارم قرآن رو بیشتر معنیش رو بخونم هرچند تلاوت عربی قرآن هم بهش آرامش خاصی میده،یه وقتایی هست که یه اتفاقی میفته و میگم خدایا اگه الان میشد من صدات رو بشنوم چی بهم میگفتی میگفتی دنیا کارت درسته یا نه فلان کار بهتره ؟
اما کاری که این چند وقته انجام میدم و خییییلی،بسیییار زیاد برام جالب و آرامش دهنده است اینه که اگه شد وضو میگیرم چادرمو سر میکنم روبه قبله سر سجاده قرآن عثمان طه به دست میگیرم چشمامو میبندم و بسم الله میگم و یه صفحه رو باز میکنم صفحه ی سمت‌راستی رو شروع میکنم به خوندن بعد خوندن معانی بسیار زیبا تفسیر همون‌صفحه رو هم میخونم به جرات میتونم بگم بیشتر وقتا متناسب با اون حال و هوام خدا باهام حرف زده خیلی قشنگه خیلی حس خوبی داره پیشنهاد میکنم دوستان عزیزم شما هم امتحان کتید

[ammin]

به جرات میتونم بگم بیشتر وقتا متناسب با اون حال و هوام خدا باهام حرف زده خیلی قشنگه خیلی حس خوبی داره پیشنهاد میکنم دوستان عزیزم شما هم امتحان کتید

سلام چه نکته جالبی اشاره کردید بارها این قضیه برای من پیش اومده و به جرات میتونم توی دو راهی های معنوی این روش چقدر به من کمک کرده

توی مسیر مراقبه معنوی تجربه مهمی که بارها امتحانش کردم این بوده که مواظب چشمها و گوشهام باشم که چی میبینه و چی میشنوه، به قول بزرگان مثل زنبور عسل دنبال چیزهای خوب باشید. بعد مدتی که روی این مساله مواظبت کردم اون حال خوب معنوی هم دوام پیدا کرده هم تقویت شده، یه احساس طراوت روحی که نمیشه اون رو وصف کرد انگار حرفهای خوب و حسهای خوب مثل باران معنوی هستند مدام روح و روان جلا و صفا میدن.

این وسط مواظبت بر زبان هم چقدر در مراقبه معنوی لازمه. حرفهایی که توی درستیش شک داریم یا ته دلمون میگه اینو به زبون نیاریم، بعدش که به زبون نمیاری بیشتر مطمئن میشی کار درستی کردی

[gholam1234]

برای من اون فاصله بین سال ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۱ خیلی خوب بود، توی اوج بودم. آلارم گوشی رو روی تایمهای اذان ست کرده بودم و همه نمازها رو (غیر نماز صبح البته) با دقت میخوندم. یه حس خوبی داشت. محاسن رو هم گذاشته بودم، خیلی بزرگ شده بودن ������. خلاصه یه حس و حال معنوی بود. ضمن اینکه در این فاصله زمانی، قرآن رو هم با ترجمه میخوندم.
اون حس و حال دیگه تکرار نشد، چون رفتم توی روزمره های زندگی. ولی واقعا میگم، بعضی وقتا اون امداد غیبی رو حس میکردم، قوت قلبی بود برام.

بعد اون فاصله زمانی، توی رفتارهامم سعی کردم بیشتر دقت کنم. البته بعضی وقتا واقعا از کنترل خارج میشد...

[paiize]

سلام
ممنون از ایجاد این تاپیک،انشالله که راه گشا باشه و بتونیم از تجربه های همدیگه استفاده کنیم.
مسئله ای که من هنوز هم باهاش درگیرم و شاید زمان ببره تا بتونم اون رو به عنوان یه تجربه گوشه ذهنم داشته باشم ،،،پذیرش اشتباه و خطا ست!
در مرحله اول ،از کلمه ی مراقبه یا مراقبت باید اینو متوجه بشیم که حتما یک خطایی هست که ما باید مراقب باشیم یا بپذیریم که حتما یک دشمن هست که قراره ما رو گمراه کنه و ما باید مراقب باشیم،موضوع ساده ای هست اما متاسفانه گاهی فراموش میشه واین فراموشی بسیار آسیب زا ست
این مراقبت باید ملکه ذهن و رفتار ماباشه،یعنی اینقدر تمرین کنیم که همیشه توی دایره مراقبت باشیم.اینقدر ملکه بشه که جزیی از شخصیت ما بشه،مثل وقتی که پوستمون قراره جسم داغی رو لمس کنه و ما بی اختیار عقب میریم،یعنی باید مراقبت اینقدر پیشرفت کنه که به صورت غیر ارادی هم خودش رو نشون بده
گاهی پیش میاد که آدمی تصمیم میگیره دیگه خطا نکنه ،اصلا هم اهل عرفان و سیر و سلوک واین قضیه ها نیست و فقط به خاطر فطرت پاک انسانی این تصمیم رو میگیره،اما بعد از یک اشتباه یا چندین اشتباه ،امیدش رو ازدست میده و کم کم از تصمیمش فاصله میگیره
درنهایت این که؛ تقوا داشتن و مراقبه کردن یعنی اینکه ما حتما جایی رو خطا میکنیم و باید مراقب باشیم،و اگر هم اشتباه کردیم ناامید نشیم،درِ توبه همیشه باز هست
امیدوارم تونسته باشم عمق این مطلب ساده اما مهم رو بیان کرده باشم
تجربه خودم بود بعد از ماه رمضان!کاری رو که یک ماه ترک کرده بودم به لطف خدا و برکت ماه رمضان،اما بعد از ماه رمضان قرار با خدا شکست و ناامیدی و سرشکستگی عجیبی به سراغم اومد که اگه کنترل نمی‌کردم معلوم نبود چی میشد و حتما زمینه ساز اشتباه های دیگه میشد!

[ammin]

مراقبه به نظرم دو شکل اصلی داره یه شکلش تجارب خودشه، اشتباهاتی که قبلا انجام داده و شکل دوم اشتباهاتی که انجام نداده اما مطمئنه این اشتباه میتونه به اون آسیب بزنه، حالا هر کسی با توجه به روحیات خودش به درصدی از اطمینان رسیده وقتی این فرد در این موارد صحبت میکنه چون اطمینان قلبی داره، با وجودی که شاید اون حرف برای دیگران تکراری باشه اما تاثیرش خیلی زیاده مثل کسی که با علاقه یک شعر از حافظ، یا مولانا میگه از زبان او شنیدن لذت بخش تر از اینه که ما خودمون او شعر رو بخونیم.


چند سال قبل بعد ماه رمضان هنوز حال و هوای این ماه رو داشتم و سعی میکردم مراقبه کنم، با چند نفر رفتیم طبیعت یکی از این افراد که بواسطه یکی از آشناها با ما اومده بود خودش رو هم از قبل میشناختیم، هیچ اعتقادی به ارزشهای ما نداشت ( همین بحث اعتقاد به دنیای دیگه و این چیزها ). البته انسان بدی هم نبود، ولی اصرار عجیبی داشت دیگران رو از ارزشهاشون منصرف کنه، حین صحبت شروع کرد و سعی کرد یکی از دوستان و آشناها رو که تازه اعتقاداتی بدست آورده بود رو منصرف کنه، من نگران شدم و کمی بحث کردم اما بحث تبدیل به جدل بی فایده شد و رنجشی برای اون شخص پیش اومد و به روی خودش نیاورد ولی از من ناراحت شد. از همین لحظه حال و هوای معنوی که داشتم قطع شد و به جرات میتونم بگم بین ۴ تا ۶ ماه این حال و هوا برنگشت. نکته جالب اینکه همین شخص حدود یک سال بعد، خودش یک معجزه توی زندگیش دید و از این رو به اون رو شد.


حالا نکات این تجربه این بود. من دخالت نابجا کردم، باوجودی که ظاهر کارم منطقی بود ولی باطنا و قلبا حس کردم جدل و اصرار به جدل کار اشتباهی بود، اون نفر دوم خودش میتونست از خودش دفاع کنه نهایتش من یک جمله میگفتم وقتی قبول نمیکردند نباید ادامه میدادم، نکته بعدی این بود که اگر حداقل روز بعدش عذر خواهی میکردم رنجش این فرد هم از اصلاح میشد و منم دوباره به ریل قبلی خودم برمیگشتم. با وجودی که قلبم آلارم میداد که اشتباه کردم اما معذرت خواهی نکردم و حدود شش ماه عقب افتادم. نکته سوم این بود که باوجودی که میدونستم هدایت آدمها دست خداست اما ناخودآگاه خودمحوری کردم و بعد این تجربه به شکل عمیق تری فهمیدم که هدایت فقط دست خداست ، خودش بهتر از هرکسی راه هدایت دیگران رو بلده ، این وسط ما ممکنه با نیتی که ظاهرش خوبه یک اشتباه انجام بدیم.

[gholam1234]

مراقبه.
باوجودی که ظاهر کارم منطقی بود ولی باطنا و قلبا دیم.

برادر، یه بار یه بحث کوچیکی بین من و شما فک کنم دو سه سال پیش در گرفت، شما پیش قدم شدی و بزرگی کردی و معذرت خواهی کردی. من فکر میکنم جواب شما رو ندادم. دیگه همینجا یادم اومد، بابت اون اتفاق منم عذرخاهم، ایشالا شما هم حلال کنی. در دنیای واقعی هم خیلی نادر پیش میاد که توی مشاجره، آخرش عذرخواهی نکنم. دیگه دیدم اینجا هم این رسم رو بجا بیارم..‌.

[paiize]

سلام
راستش من بعد از هر اشتباه احتمال این رو میدادم که ممکنه از معنویت و اون حال و هوای نابش دور بشم،همیشه هم بعد از اینکه می‌دیدم حسی درونم نیست،توجهی در اعمال نیست،انگشت اشاره رو‌سمت خودم می‌گرفتم و دنبال خطا و اشتباهم می‌گشتم تا ببینم چرا خداوند از من رو برگردونده!متوجه هم می‌شدم ،گاهی جبران میکردم،گاهی هم فرصت جبران نبود و فقط استغفار!!
اما به این موضوع فکر نمی‌کردم که شاید یک اشتباه من رو چندین ماه از هدفم دور کنه!اما خب کم کم متوجه شدم!تا اینکه با یک نفر معتمد صحبت کردم و موضوع قبض و بسط روح رو ایشون مطرح کردن،حتی مطرح کردم که یک قبض چقدر ممکنه طول بکشه،و ایشون گفتن زیاد،اما برکت این قبض ها ،بسط های خوب و راهگشا هست
من هم پذیرفتم،اما بعد ها متوجه شدم که این هم نیست،و فقط اشتباه هات و لغزش های خودم باعث میشه که از درگاه خدا دور بشم،گاهی این دور شدن اینقدر طولانی میشه که آدم برمیگرده نقطه اول!
..........
تجربه هایی هم هستن که دوری ازشون اجتناب ناپذیره!
گاهی مشکلات خانوادگی اینقدر توی معنویت تاثیر میگذاره که جبرانش خیلی سخت میشه
از طرفی فکر میکنم اگر کاری نداشته باشم،حق فرزندی یا همسری یا هر نقشی که دارم رو ادا نکردم،از طرف دیگه وقتی تلاش میکنم برای اطرافیان،میبینم که ضرر زیادی کردم
گاهی تشخیصِ مرزِ بین احساس مسئولیت و بی تفاوتی خیلی سخت میشه!!!
بعضی وقتها همدردی هایی که به ظاهر خداپسندانه ست،آدم رو بیچاره میکنه!این موضوع برای من به شدت آسیب زاست و خیلی سخت میتونم کنترلش کنم
احتمالا تمام آسیب هایی که من میبینم از این منظر باشه و باید فکری به حال احساس مسئولیت های نابه‌جای خودم داشته باشم!

[ammin]

ایشالا شما هم حلال کنی. در دنیای واقعی هم خیلی نادر پیش میاد که توی مشاجره، آخرش عذرخواهی نکنم. دیگه دیدم اینجا هم این رسم رو بجا بیارم..‌.

سلام برادر خوش قلب
جزییات بحث یادم نیست، یه احساس مبهمی ازش یادم مونده. اینجا فضای مجازیه گاهی ممکنه سوتفاهم پیش بیاید.مطمئنم اگه حضوری بود سوتفاهم یا دلخوری پیش نمی آمد. از شما ناراحت نیستم این پست شما هم نشانه بزرگواری و رقت قلبتان هست. برای شما از صمیم قلب آرزوی خوشبختی در دنیا و آخرت دارم، یادمه مادرتون خیلی دوست داشتید دعا میکنم در جوار فاطمه زهرا(س) در نور و رحمت الهی باشند

[ammin]

سلام خانم پاییزه ، نظر شخصی من اینه که این قطع شدن حال خوب معنوی باعث میشه آن قدم اشتباه در ذهن بماند و فکر چاره ای براش باشیم. یا شرطی بشیم و اون اشتباه رو تکرار نکنیم. درسته ذره مثقال اشتباهات رو میبنیم ولی رحمت خدا بر غضبش سبقت داره و مدام در حال بخشیده شدن هستیم .یکی از زیبایی های سوره حمد اینه بعد از بسم الله الرحمن الرحیم و حمد خدا دوباره تاکید بر الرحمن و الرحیم بودن خداوند میکند. یکی از چیزهایی که باعث میشه حال من خوب بشه فکر کردن به معنای بسم الله الرحمن الرحیم هست آیه ای که بسیار به اسم اعظم خداوند نزدیکه.



یه جمله ای دیدم چکیده ای از حدیث امام علی (ع ) بود از خلوتی راه حق نترسید. در کنار این مساله شاید همه اینو تجربه کردیم اکثریت سخنان لغو و کار بیهوده زیاد دارند حالا وقتی از این بیهودگی ها کنار میکشیم جای آنرا لذت عبادت و میل قلبی به آیات قرآن و انجام مستحبات و نمازهای بیشتر میگیرد. برای من گاهی این اتفاق میفتد اما بعضی وقتا بخاطر روزمرگیها و حضور در اجتماع یه وقت به خودم میام میبینم از این لذت های معنوی دور شدم دوباره سعی میکنم بین خلوت و جلوت(آشکار) یه تعادلی ایجاد کنم هر وقت از خلوتم استفاده بردم حتما بعد مدتی آثارش رو دیدم که البته لطف خدا بوده.همیشه به حال کسانی که از این خلوتشان بیشترین استفاده رو میبرند غبطه میخورم