برخورد صحیح با مدیرپروژه ناراحت و معترض و عصبانی چیست؟

[فکور]

با اجازه صاحب تایپک دو مورد به نظرم رسید میخواستم بگم:

اول از اینکه به نظر خودم این تجربیات شخصی خیلی خیلی کمک کننده هست. خیلی ممنون از فکور بزرگوار، حقیقتش برای من مفید بود.
من خیلی روی نظرات سایر دوستان صحبت نمیکنم. نظرات فکور بزرگوار هم عالی بود بنظرم. ولی میخواستم بگم این قسمتی که مشخص کردم رو من با اجازتون مخالفم. اینکه اگه استاد توهین کنه، احساس بی شخصیتی نمیکردم. خب این برمیگرده به همون جنبه های شخصی هر فرد و زیبایی زندگی هم همینه که هر فرد نگرش متفاوتی داره نسب به فرد دیگری در ارتباط با جنبه های شخصی اخلاقی.
من به شخصه همین رویه شما رو خیلی میپسندم. یعنی مدارا کنم، در گوشه و کناره هم نظرمو بگم، ولی اینکه بهم توهین بشه رو برنمیتابم. اعتراضمم خیلی مودبانه میگم. هر کسی یه سری خطوط قرمزی توی زندگیش داره که مخصوص خودشه. کنار آمدن با شرایط بسیار زیباست ولی بنظرم آدم نباید خط قرمزاشو یادش بره.
البته پایبندی به خط قرمزا معمولا عواقب هم داره.

با سلام و با تشکر از شما بابت نظری که دادید
با اجازه میشل عزیز

برای روشن تر شدن قضیه یک مقدار توضیح بیشتر میدم
کسی که من راجع بهش صحبت کردم دقیقا دانشجویی که به شدت هم بهش علاقمند بود و قبولش داشت رو جلو چشم من از اتاقش بیرون کرد

دو تا نتیجه داشت برام
یکی اینکه اگر با من هم همون رفتار رو بکنه قطعا همه می دونن که تقصیر از من نبوده پس آبروی من جلو کسی نمیره

دوم اینکه مطمئنم که همون برخورد رو حتی با بچه خودش که اتفاقا به شدت هم بهش عشق می ورزید داشت پس چیزی برای ناراحتی وجود نداشت

کلا سیستم رفتاری بعضی آدمها اینجوریه

من تا قبل اینکه شناخت کافی ازش پیدا کنم اتفاقا یک بار باهاش درگیر شده بودم اون موقع تازه وارد دانشگاه شده بودم و وقتی اومد توی یه جلسه که من داشتم سمینار می دادم، یک عالمه ایراد بنی اسراییلی گرفت و سعی کرد من رو تخریب کنه ، من هم کامل جوابش رو دادم و گذشت نکردم

ولی بعدش که دیدم چه بازتاب عظیمی تو دانشکده داشته که همه دارن میگن بالاخره یکی جواب فلانی رو داد و از من تشکر می کردن، اتفاقا به این نتیجه رسیدم که عجب اشتباهی کردم
چون فرد بسیار موثری بود و اصلا نمی بایست باهاش درگیر می شدم و من نمی دونستم کسی جرات نداره جوابشو بده

من همون روز رفتم ازش معذرت خواهی کردم و ایشون هم گفت که شما مجبور نیستید از تئوری های دیگران دفاع کنید و ...

خلاصه ختم به خیر شد

ولی شاید باور نکنید وقتی با کسی برخورد بد میکرد من دلم برای استادم می سوخت ناراحت می شدم از اینکه کسی با این همه علم و توانایی ، چرا در این حد قادر به کنترل خشمش نیست
دلم برای اون دانشجوها کمتر می سوخت

به شدت ناراحت می شدم برای استادم
انگار پدرم بود و این مشکل رو داشت و شخصیتش شکل گرفته بود و من کاری از دستم برنمیومد

کلا به نظرم کسانی که قادر به کنترل خشم نیستند بیشتر شایسته دلسوزی هستند تا افرادی که از اونها آسیب می بینند

چون همیشه روحشون متلاطم هست هر روز و هر لحظه دارن از یک چیز عصبی میشن

من نهایتا سه سال می خواستم با این فرد در ارتباط باشم ولی این اخلاق همه عمر با این شخص بود

البته ارتباط دائمی با این افراد خودش یه بحث دیگه هستش

واقعا شاید نشه ارتباط مستمر و طولانی با این افراد داشت

و البته این رو هم بگم که من گاها برخوردهای عصبی کوچک از استادم دیدم ولی واقعا هیچ وقت توهینی از استادم نشنیدم شاید در اون موقعیت احساسم بهم غلبه می کرد و نمی تونستم با این خونسردی نظر بدم

[gholam1234]

با سلام و با تشکر از شما بابت نظری که دادید
با اجازه میشل عزیز

برای روشن تر شدن قضیه یک مقدار توضیح بیشتر میدم
کسی که من راجع بهش صحبت کردم دقیقا دانشجویی که به شدت هم بهش علاقمند بود و قبولش داشت رو جلو چشم من از اتاقش بیرون کرد

دو تا نتیجه داشت برام
یکی اینکه اگر با من هم همون رفتار رو بکنه قطعا همه می دونن که تقصیر از من نبوده پس آبروی من جلو کسی نمیره

دوم اینکه مطمئنم که همون برخورد رو حتی با بچه خودش که اتفاقا به شدت هم بهش عشق می ورزید داشت پس چیزی برای ناراحتی وجود نداشت

کلا سیستم رفتاری بعضی آدمها اینجوریه

من تا قبل اینکه شناخت کافی ازش پیدا کنم اتفاقا یک بار باهاش درگیر شده بودم اون موقع تازه وارد دانشگاه شده بودم و وقتی اومد توی یه جلسه که من داشتم سمینار می دادم، یک عالمه ایراد بنی اسراییلی گرفت و سعی کرد من رو تخریب کنه ، من هم کامل جوابش رو دادم و گذشت نکردم

ولی بعدش که دیدم چه بازتاب عظیمی تو دانشکده داشته که همه دارن میگن بالاخره یکی جواب فلانی رو داد و از من تشکر می کردن، اتفاقا به این نتیجه رسیدم که عجب اشتباهی کردم
چون فرد بسیار موثری بود و اصلا نمی بایست باهاش درگیر می شدم و من نمی دونستم کسی جرات نداره جوابشو بده

من همون روز رفتم ازش معذرت خواهی کردم و ایشون هم گفت که شما مجبور نیستید از تئوری های دیگران دفاع کنید و ...

خلاصه ختم به خیر شد

ولی شاید باور نکنید وقتی با کسی برخورد بد میکرد من دلم برای استادم می سوخت ناراحت می شدم از اینکه کسی با این همه علم و توانایی ، چرا در این حد قادر به کنترل خشمش نیست
دلم برای اون دانشجوها کمتر می سوخت

به شدت ناراحت می شدم برای استادم
انگار پدرم بود و این مشکل رو داشت و شخصیتش شکل گرفته بود و من کاری از دستم برنمیومد

کلا به نظرم کسانی که قادر به کنترل خشم نیستند بیشتر شایسته دلسوزی هستند تا افرادی که از اونها آسیب می بینند

چون همیشه روحشون متلاطم هست هر روز و هر لحظه دارن از یک چیز عصبی میشن

من نهایتا سه سال می خواستم با این فرد در ارتباط باشم ولی این اخلاق همه عمر با این شخص بود

البته ارتباط دائمی با این افراد خودش یه بحث دیگه هستش

واقعا شاید نشه ارتباط مستمر و طولانی با این افراد داشت

و البته این رو هم بگم که من گاها برخوردهای عصبی کوچک از استادم دیدم ولی واقعا هیچ وقت توهینی از استادم نشنیدم شاید در اون موقعیت احساسم بهم غلبه می کرد و نمی تونستم با این خونسردی نظر بدم

با اجازه مجدد از صاحب تاپیک. البته من منظورم درگیری لفظی نبود، منظورم این بود که خیلی مودبانه به طرف بگیم که توهین نکنه (البته اگه توهین کرد!) خب نگاه شمام جالبه که میگین ارتباطم با استادم موقت و در بازه زمانی مشخصی بوده، این خیلی تاثیرگذاره واقعا.
واقعا بحث مفصلی هست، اینکه سعه صدر داشته باشی و هیچوقت عصبی نشی اصلا خیلی خیلی عالیه. ولی آیا باید همیشه سکوت کرد و هیچی نگفت؟؟؟ فکور بزرگوار نکته خوبی رو اشاره کردن، برای فردی که بصورت موقتی و گذرا در زندگیتون هست، صبر پیشه کردن شاید بهتر باشه ....