اشعار گلچین : سری سوم

[خادم رضا]

تو چشات ناز داره , پیشه دلم گیره زیبای بی وقفه من عاشقت هستم الان خیلی وقته
دستام خالی بود دستامو پر کردی به من گفتی وقتشه به زندگی برگردی

قربونت برم الهی الهی الهی آخ عجب صورت ماهی چه ماهی چه ماهی
منو احساسه رهایی رهایی رهایی به به چه چشایی چه نگاهی چه نگاهی

قربونت برم الهی الهی الهی آخ عجب صورت ماهی چه ماهی چه ماهی
منو احساسه رهایی رهایی رهایی به به چه چشایی چه نگاهی چه نگاهی

اینجا همه چی خوبه با تو صورتت قشنگه مثله نور ماه
تو هستی همه چی رو به راه دیگه اشکی نمیاد رو گونه هام
آه خوشحال ترم همه جوره میخوای بری هر وقت میگم هنوز زوده

از خدا میخوام دور نشم ازم داد میزنم که تو جونمی

خوبه وقتی زیر بارونی موهات خیس میشه خانومی
تو هم آره این حالو دوست داری تو هم کنار من آرومی
قلبتو به من هدیه دادی هیچ جایی این دنیا مثله ما نیست

با تو بودن رویا بود برام مرسی که بهم این حسو دادیحس پروازه کنارت راه رفتن پاکیه احساسه تو خوشبختیه من
ما دو تا دریا دلیم همراه بارون عشقمون رو نمیدیم به هیچی آسون

قربونت برم الهی الهی الهی آخ عجب صورت ماهی چه ماهی چه ماهی
منو احساسه رهایی رهایی رهایی به به چه چشایی چه نگاهی چه نگاهی

قربونت برم الهی الهی الهی آخ عجب صورت ماهی چه ماهی چه ماهی
منو احساسه رهایی رهایی رهایی به به چه چشایی چه نگاهی چه نگاهی

[ترنم عشق]

"مجلس ترحیم خودم"

آمدم مجلس ترحیم خودم
همه را می دیدم
همه آنهایی که نمی دانستم
عشق من در دلشان ناپیداست

واعظ از من می گفت،
از نجابت هایم،
از همه خوبیها
و به خانم ها گفت:
اندکی آهسته
تا که مجلس بشود سنگین تر،
راستی این همه اقوام و رفیق!
من خجل از همه شان
من که یک عمر گمان می کردم
تنهایم
و نمی دانستم
من به اندازه یک مجلس ختم،
دوستانی دارم
همه شان آمده اند،
چه عزادار و غمین
من نشستم به کنار همه شان،

وه چه حالی بودم،
همه از خوبی من می گفتند
حسرت رفتن ناهنگامم
خاطراتی از من
که پس از رفتن من ساخته اند
از رفاقت هایم،
از صمیمیت دوران حیات
یک نفر گفت: چه انسان شریفی بودم
دیگری گفت فلک گلچین است

یک نفر هم می گفت:
"من و او وه چه صمیمی بودیم"
و عجیب است مرا،
او سه سال است که با من قهر است!

یک نفر ظرف گلابی آورد،
و کتاب قرآن
که بخوانند کتاب
و ثوابش برسانند به من
گرچه بر داشت رفیق،
لای آن باز نکرد
و ثوابی که نیامد بر من

آن که صدبار به پشت سر من غیبت کرد
آمد آن گوشه نشست، من کنارش رفتم
اشک در چشم، عزادار و غمین
خوبی ام را می گفت
چه غریب است مرا

آن مَلِک آمد باز
آن عزیزی که به او گفتم من
فرصتی می خواهم
خبرآورد مرا
می توان برگردی
مدتی باشی، در جمع عزیزان خودت
نوبت بعد، تو را خواهم برد

روح من رفت کنار منبر
و چه آرام به واعظ فهماند
اگر این جمع مرا می‌خواهند
فرصتی هست مرا و
می توانم برگردم

من نمی دانستم این همه قلب مرا می خواهند
باعث این همه غم خواهم شد
روح من طاقت این موج پر از گریه ندارد هرگز
زنده خواهم شد

باز واعظ آهسته بگفت
معذرت می خواهم
خبری تازه رسیده ست مرا
گوییا شادروان مرحوم
زنده هستند هنوز

خواهرم جیغ کشید و غش کرد
و برادر بشتاب
مضطرب، رفت که رفت

یک نفر گفت: "که تکلیف مرا روشن کن
اگر او مرد، خبر فرمایید
سوگواری بکنیم؟
عهد ما نیست
به دیدار کسی، کو زنده است
دل او شاد کنیم
کار ما شادی مرحومان است"!

🔹واعظ آمد پایین،
مجلس از دوست تهی گشت عجیب
صحبت زنده شدن چون گردید
ذکر خوبی هایم
همه بر لب خشکید

ملِک از من پرسید:
پاسخت چیست؟
بگو؟
تو کنون می آیی؟
یا بدین جمع رفیقان خودت می مانی؟

چه سوال سختی؟
بودن و رفتن من در گرو پاسخ آن
زنده باشم بی دوست؟
مرده باشم با دوست؟
زنده باشم تنها،
مرده در جمع رفیقان عزیز

من که در حیرتم از کرده ی این مردم نیز !
کاش باور بکنیم، کاش بیدار شویم ، خوب اندیشه کنیم، معنی واقعی آمدن و رفتن چیست ؟
"کاش دلی شاد کنیم تا هنوز در بر ماست"

[zolal]

سلام...
این شعر حافظ رو شاید زیاد خونده یا شنیده باشید اما توصیه میکنم باز هم بخونید، با خوندنش آدم به خودش میگه یعنی میشه این شعر در مورد من هم مصداق پیدا کنه؟!
خلاصه که انرژی مثبتی داره.....
تقدیم به هر کسی که با خوندنش، حال خوب رو حتی لحظه ای تجربه میکنه.



دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند


بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند

باده از جام تجلی صفاتم دادند


چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند


بعد از این روی من و آینه وصف جمال

که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند


من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب

مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند


هاتف آن روز به من مژده این دولت داد

که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند


این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد

اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند


همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود

که ز بند غم ایام نجاتم دادند


حافظ

[عشق آفرین]

گفت با زنجیر، در زندان شبی دیوانه‌ای

عاقلان پیداست، کز دیوانگان ترسیده‌اند


من بدین زنجیر ارزیدم که بستندم بپای

کاش میپرسید کس، کایشان بچند ارزیده‌اند


دوش سنگی چند پنهان کردم اندر آستین

ای عجب! آن سنگها را هم ز من دزدیده‌اند


سنگ میدزدند از دیوانه با این عقل و رای

مبحث فهمیدنیها را چنین فهمیده‌اند


عاقلان با این کیاست، عقل دوراندیش را

در ترازوی چو من دیوانه‌ای سنجیده‌اند


از برای دیدن من، بارها گشتند جمع

عاقلند آری، چو من دیوانه کمتر دیده‌اند


جمله را دیوانه نامیدم، چو بگشودند در

گر بدست، ایشان بدین نامم چرا نامیده‌اند


کرده‌اند از بیهشی بر خواندن من خنده‌ها

خویشتن در هر مکان و هر گذر رقصیده‌اند


من یکی آئینه‌ام کاندر من این دیوانگان

خویشتن را دیده و بر خویشتن خندیده‌اند


آب صاف از جوی نوشیدم، مرا خواندند پست

گر چه خود، خون یتیم و پیرزن نوشیده‌اند


خالی از عقلند، سرهائی که سنگ ما شکست

این گناه از سنگ بود، از من چرا رنجیده‌اند


به که از من باز بستانند و زحمت کم کنند

غیر ازین زنجیر، گر چیزی بمن بخشیده‌اند


سنگ در دامن نهندم تا در اندازم بخلق

ریسمان خویش را با دست من تابیده‌اند


هیچ پرسش را نخواهم گفت زینساعت جواب

زانکه از من خیره و بیهوده، بس پرسیده‌اند


چوب دستی را نهفتم دوش زیر بوریا

از سحر تا شامگاهان، از پیش گردیده‌اند


ما نمیپوشیم عیب خویش، اما دیگران

عیبها دارند و از ما جمله را پوشیده‌اند


ننگها دیدیم اندر دفتر و طومارشان

دفتر و طومار ما را، زان سبب پیچیده‌اند


ما سبکساریم، از لغزیدن ما چاره نیست

عاقلان با این گرانسنگی، چرا لغزیده‌اند

[غریب آشنا]

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست

بی هر لحضه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق
وسکوت تو جواب همه مسئله هاست

[غریب آشنا]

بی‌ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی
چون بهاران می‎رسد با من خزانی می‎کند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند
آنچه گردون می‎کند با ما نهانی می‎کند

می‌رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان
دفتر دوران ما هم بایگانی می‌کند

شهریارا گو دل از ما مهربانان مشکنید
ور نه قاضی در قضا نامهربانی می‎کند



دانلود"پیرم و گاهی دلم یاد جوانی میکند"شهریار

[باغبان]

هـــر آن کــــه جانب اهـــل خدانگــه دارد / خـــداش در همـــه حـــال از بلا نگــــــه دارد
حــدیث دوست نگــویم مگر به حضــرت دوست ،
کــــــــه آشنــــا،، سـخـــــن آشنــــا نگـــــــه دارد...



ای بـــی‌خبــــر بکــــوش کــــه صاحب خبـــر شوی
تــا راهــــرو نباشـــی، کـــــی راهـبــــــر شــــوی



درمکـــتب حقـــایق ، پیــــش ادیـــب عشـــق ،،هــان ای پسر ،بکـــوش که روزی پدر شوی

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی ،،تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی…



خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد ،
آن گه رسی به خویش ، که بی خواب و خور شوی



گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد
بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی


یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کز آب هفت بحر، به یک موی تر شوی


از پای تا سرت همه نور خدا شود
در راه ذوالجلال،،، چو بی پا و سر شوی


وجه خدا اگر شَوَدَت، منظر نظر
زین پس شکی نماند،، که صاحب نظر شوی


بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود
در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی


گر در سرت هوای وصال است حافظا
باید که خاک درگه اهل هنر شوی

[باغبان]

بسیار سفر باید ، تا پخته شود خامی،
صوفی نشود صافی، تا درنکشد جامی،،،


گر پیر مناجات است ، ور رند خراباتی،
هرکس قلمی رفته‌ ست ، بر وی ،،، به سرانجامی،،


فردا که خلایق را دیوان جزا باشد،
هر کس عملی دارد، من گوش به انعامی،،


ای بلبل اگر نالی، من با تو هم آوازم،،
تو عشق گلی داری، من ، عشق گل اندامی ،،،


سروی به لب جویی گویند چه خوش باشد،
آنان که ندیدستند ، سروی به لب بامی،،،


روزی تن من بینی قربان سر کویش،
وین عید نمی‌باشد،، الا ، به هرایامی،،،


ای در دل ریش من، مهرت چو روان در تن،
آخر ،ز دعاگویی ،، یاد آر به دشنامی،،،


گر چه شب مشتاقان تاریک بُوَد اما،
نومید نباید بود،، از روشنی بامی،،،


سعدی ،،،به لب دریا دُردانه کجا یابی؟
درکام نهنگان رو ، گر می‌طلبی کامی

[افسونگر]

هله نومید نباشی که تو را یار براند

گرت امروز براند نه که فردات بخواند

در اگر بر تو ببندد مرو و صبر کن آن جا
ز پس صبر تو را او به سر صدر نشاند

و اگر بر تو ببندد همه ره‌ها و گذرها
ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

نه که قصاب به خنجر چو سر میش ببرد
نهلد کشته خود را کشد آن گاه کشاند

چو دم میش نماند ز دم خود کندش پر
تو ببینی دم یزدان به کجا هات رساند

به مثل گفتم این را و اگر نه کرم او
نکشد هیچ کسی را و ز کشتن برهاند

همگی ملک سلیمان به یکی مور ببخشد
بدهد هر دو جهان را و دلی را نرماند

دل من گرد جهان گشت و نیابید مثالش
به کی ماند به کی ماند به کی ماند به کی ماند

هله خاموش که بی‌گفت از این می همگان را

بچشاند بچشاند بچشاند بچشاند

[باغبان]

سعدیا ،، دی رفت و فردا همچنان موجود نیست،
در میان این و آن ، فرصت شمار امروز را