امید چیست؟!!

[مدیرهمدردی]

امید

امید همان لعاب شیرینی است که قرص بسیار تلخ مشکلات را پوشانده است و قشر نازک آن گشته است تا به هنگام خوردنش تلخی آن را احساس نکنیم و یا اگر تلخی آن را اندکی احساس می کنیم به خاطر شیرینی قشر آن، چهره خود را برابر رقیبان افسرده نسازیم.
زندگی به مثابه کوره آهنگری است که از کنار آن نمی توانیم بگذریم، بلکه باید همواره در برابرش تلاش کرده و عرق داغ بریزیم. از این رو، امید مثل دریچه ای است که به آن فضای داغ گشوده شده است و از آن نسیم روح افزار همیشه در حال وزیدن است. پس هر کس، این دریچه را به روی خودش ببندد کوره داغ زندگی او را از پای در می آورد؛ ولی اگر آن را به روی خود بگشاید نسیم جانبخش آن، تمام وجودش را نوازش می دهد و زندگی را برایش دلچسب می کند؛ زیرا در کنار کوره های داغ، لذت نسیم بیشتر از هر جای دیگر احساس می شود.

پس امید روح زندگی است که بدون آن حیات می میرد.
آری، امید فانوس زندگی است و هر قدر شب سیاه تر می شود، فروغ و زیبایی این فانوس دلخواه تر می گردد. محققان دریافته اند که امید نقش مقتدرانه و شگفت آوری در زندگی ایفا می کند و در حیطه های متعدد از موفقیت تحصیلی تا تحمل مشاغل پرزحمت مزایای زیادی دارد.

هر شناگر ماهری هر چند هم که بی باکانه بتواند با امواج خشمگین دریا بستیزد و خود را به پیش براند اگر امید رسیدن به ساحل را از دست بدهد غرق می شود. این امید است که او را به حرکت واداشته و به جلو می راند و سرانجام کار با سرافرازی و با موفقیت از آن بیرون آمده و بر ساحل مراد قدم می گذارد.

امید همان عصای زندگی است که وقتی دلسرد می شویم و فرو می افتیم به آن تکیه زده و پای خود را گرم کرده و به راه خود ادامه می دهیم.
در نومیدی بسی امید است - پایان شب سیه سفید است

کتاب امید
نویسنده : محمدعلی رضایی



امید و حرکت، اصل و مایه زندگی و ادامه حیات است. آدمی در حال زندگی می کند و گذشته ها غیر قابل برگشت است و آینده نیز معلوم نیست؛ زیرا امکان دارد حتی برای کسی آینده ای در کار نباشد؛ لذا تأسف برای گذشته ای که بازگشتی برای آن نیست و غم و اندوه برای آینده ای که هنوز نرسیده و احتمال درک آن بر همه یکسان نیست، کار ناصوابی است که جاهلان به آن می پردازند و زندگی امروز و حال خود را در تأسف برای دیروز و غم و غصه فردا، از دست می دهند انسان عاقل به روز فکر می کند و با برنامه ریزی دقیق و امید به اجرای آن، آینده خود را می سازد. آنچه در حال زندگی مورد لزوم است طرز فکر صحیح و حرکت در راه درست است تا لااقل از لحاظ جسمی و روانی سالم مانده و گرفتار بیماری ها نشود.

امیرالمومنین علی (علیه السلام) در خصوص امید به آینده می فرماید:
فبادروا العمل و خافوا بغته الاجل، فانه لایرجی من رجعه العمر مایرجی من رجعه الرزق. مافات الیوم من الرزق رجی غدا زیادته و مافات أمس من العمر لم یرج الیوم رجعته. الرجاء مع الجائی و الیاس مع الماضی

در اعمال نیکو بشتابید و از فرا رسیدن مرگ ناگهانی بترسید؛ زیرا آنچه از روزی که از دست رفته امید بازگشت آن وجود دارد ولی عمر گذشته را نمی شود بازگرداند. آنچه امروز از بهره دنیا کم شده است امید زیادی آن را در آینده می توان داشت اما آنچه از عمر گذشته است امیدی به بازگشت آن نیست. به آینده امیدوار و از گذشته ناامید باشید.


حضرت امیر (علیه السلام) از این قسمت از خطبه خویش، امید به آینده را مطرح می فرمایند تا انسانهایی که در گذشته به انحای مختلف از کسب روزی و رسیدن به اهداف خود بازمانده اند افسوس گذشته را نخورند و امید به آینده را از دست ندهند؛ زیرا این ناامیدی به آینده انسان را از کار و تلاش باز می دارد و موجودی بی اثر می سازد. چیزی که به آن نمی توان امیدوار بود عمر گذشته است؛ زیرا عمر گذشته امکان بازگشت ندارد اما به ناکامی های گذشته می توان در آینده با تلاش و کوشش و امید خالص دست یافت. حضرت امیر این قسمت از خطبه را با فبادروا العمل آغاز فرموده است که تشویق و ترغیب به تلاش و کوشش است و به دنبال آن امید را مطرح می فرمایند که به عنوان محرک اساسی حرکت است و حرکت بدون محرک امکان پذیر نیست.


روایت شده است که مردی در حال جان کندن بود و حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام)، بر بالین او حاضر بودند. پروردگار امیدوارم. حضرت فرمود: در این وقت این ترس و امید در دل بنده جمع نمی شود مگر اینکه خدا او را به آنچه امید دارد می رساند و از آنچه می ترسد ایمن می کند.

منبع: خاک اخلاق

[فرشته مهربان]

و آنچه موجب یک امید پایدار حتتی در بحبوحه مشکلات است باور اینکه هیچ بن بستی وجود ندارد .... باور اینکه بن بست فقط و فقط احساسی هست که از دورن ما نشأنت می گیرد ......
اما این باور که هیچ بن بستی وجود ندارد از کجا می آید ؟

می خواهم قدری شما را به اندیشیدن وادار کنم بعد حرفهای گفتنیم در پاسخ این سئوال را بدهم .... پس فکر کنید .....

[فرشته مهربان]

موجبات امید پایدار را باور به اینکه هیچ بن بستی وجود ندارد فراهم می آورد.

اما چگونه این باور بدست می آید ؟

یعنی چطور حتی در برابر مشکلاتی که راه حلی برای آن نمی یابیم یا دیگران هم اظهار عجز می کنند یا به نظر می رسد اصلاً راه حلی ندارد می توان این باور را داشت که بن بستی وجود ندارد و امیدوار بود؟

شما تأمل کنید ....

برمیگردم ان شاء الله با دست پر ...

[باغبان]

چطور حتی در برابر مشکلاتی که راه حلی برای آن نمی یابیم یا دیگران هم اظهار عجز می کنند یا به نظر می رسد اصلاً راه حلی ندارد می توان این باور را داشت که بن بستی وجود ندارد و امیدوار بود؟

باسلام

با تشکر از مدیر عزیز و خانم فرشته مهربان گرامی ،،،،بابت این تاپیک فوق العاده .


به نظرم چیزی که مهمه اینکه در مسیر تلاش باشیم ،،،

مهم نیست که مشکل حل بشه و یا نه ،،،،

به نظرم مهم اینکه در مسیر باشیم و با حداکثر توان خودمون از مسیر لذت ببریم و نتیجه گرا نباشیم .

و مشکل را نقطه ای برای پرواز خودمون بدونیم !!

اینجاست که مفهوم پیروزی و شکست برای افراد متقاوت میشه !

مثل یه بیماری که بیماریش درمانی ندارد ،،،،ولی تا موقعی که زنده است ،،،، زیبا زندگی می کند !



- امید چیز خوبیه ،،،،و چیزهای خوب همیشه باقی میمونه


- کسانی که توکل واقعی به خدای یگانه دارنند ،،،همیشه امیدوار و پیروزند،،،،

[فرشته مهربان]

واقعیت این است که بن بست به معنای عدم وجود راه حل نیست بلکه به معنی عدم وجود هر راهی است ..... یعنی بسته بودن راه رسیدن .....یعنی در مسیر رسیدن به دیواری بدون راه نفوذ برای عبور ....

به اعتقاد من در مقابل مشکلات حتی مادی هم بن بست نداریم بلکه همیشه راهی هست

در بغرنج ترین شکل که تصور نیافتن هیچ راهی فرد را فرا می گیرد .... راه سازگاری و پذیرش و توکل وجود دارد ....

ضرب المثل معروفی را که بعضی اوقات مردم در مواجهه با مسائل و مشکلات می گویند را شنیده اید ؟ همان که می گوید بالاتر از سیاهی رنگی نیست را می گویم ....

در دل این ضرب المثل معنی پذیرش مشکل و مسئله و بدنبال این پذیرش ریسک اقدامات معقول داشتن هست که تا پیش از پذیرش ، ترس از عدم موفقیت و یا ضرر، مانع انجام آن می شود .... اما وقتی پذیرفتیم که ممکن است موفق نشویم و.... مشکل باقی بماند و نهایتاً می شود اینکه نتیجه ای حاصل نخواهدشد ..... راحت تر اقدام می کنیم لذا همین وقتها این ضرب االمثل به کار می رود .......

مثالی می زنم ... وقتی بیماری بیماریش را لا علاج تشخیص داده اند و اعلام کرده اند باید برای مرگ خود را آماده کند و او هم راهی جز پذیرش برایش نمانده و این عاقبت را پذیرفته ، مواجه می شود با اینکه به او می گویند کسی هست که این بیماری را می تواند درمان کند ... چون خود را برای بغرنج تر از درمان یعنی لاعلاجی آماده کرده و پذیرفته راحت تر و بدون ترس می پذیرد که طبابت آن شخص را هم عمل کند ....

ادامه دارد.....

[میشل]

سلام

یعنی چطور حتی در برابر مشکلاتی که راه حلی برای آن نمی یابیم یا دیگران هم اظهار عجز می کنند یا به نظر می رسد اصلاً راه حلی ندارد می توان این باور را داشت که بن بستی وجود ندارد و امیدوار بود؟

وقتی آدم به زمین سیاه می شینه، تازه چشمش باز می شه و واقعیت زندگی رو می بینه، مشاهده ای که انرژی خالصی برای بلند شدن به آدم می ده. اون دید رو خیام اینطور توضیح می ده:

بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد
وز خوردن آدمی زمین سیر نشد
مغرور بدانی که نخوردست تو را
تعجیل مکن هم بخورد دیر نشد

(فقط ای کاش به جای کلمه مغرور از یه چیز دیگه ای استفاده می کرد، مثلا مغموم از آنی که نخوردست تو را)

ناامیدی یعنی اینکه از بدست نیاوردن یک چیزی (که فکر می کردیم اگه اون چیز رو بدست بیاریم برای خودمون یه چیزی می شیم) طوری متاثر می شیم که عرصه بهمون تنگ می شه و راه زندگی رو به خودمون مسدود می بینیم. اما وقتی از این زاویه نگاه می کنیم، دیگه خیالمون راحت می شه... فشارها برداشته می شن و به خودمون می گیم حالا که به هرتقدیر من اینجا هستم، و به زودی هم میرم، پس بذار یه قدم جلوتر از امروزم بمیرم. و برداشتن اون یک قدم همانو دیدن یک چشم انداز جدید همان... اینجوریه که درخت امید از زمین سیاه سر در میاره.

[فرشته مهربان]

ضرب المثل معروفی را که بعضی اوقات مردم در مواجهه با مسائل و مشکلات می گویند را شنیده اید ؟ همان که می گوید بالاتر از سیاهی رنگی نیست را می گویم ....

در دل این ضرب المثل معنی پذیرش مشکل و مسئله و بدنبال این پذیرش ریسک اقدامات معقول داشتن هست که تا پیش از پذیرش ، ترس از عدم موفقیت و یا ضرر، مانع انجام آن می شود .... اما وقتی پذیرفتیم که ممکن است موفق نشویم و.... مشکل باقی بماند و نهایتاً می شود اینکه نتیجه ای حاصل نخواهدشد ..... راحت تر اقدام می کنیم لذا همین وقتها این ضرب االمثل به کار می رود .......

مثالی می زنم ... وقتی بیماری بیماریش را لا علاج تشخیص داده اند و اعلام کرده اند باید برای مرگ خود را آماده کند و او هم راهی جز پذیرش برایش نمانده و این عاقبت را پذیرفته ، مواجه می شود با اینکه به او می گویند کسی هست که این بیماری را می تواند درمان کند ... چون خود را برای بغرنج تر از درمان یعنی لاعلاجی آماده کرده و پذیرفته راحت تر و بدون ترس می پذیرد که طبابت آن شخص را هم عمل کند ....

همین خود شاهد مدعا ست که در ابتدایی ترین شکل ، پشتوانه فرهنگی در بینش اجتماعی برای باور اینکه بن بستی وجود ندارد داریم ....

حالا اگر در سایه خداباوری از سطحی ترین درجه تا بالاترین درجه آن ، از اکسیر توکل بهره بگیریم و متوکل بشیم قطعاً هیچ وقت بن بستی نمی بینیم چون در تاریکترین زوایا و در بدترین شرایط و موقعیتها سمت و سوو جهت نگاه و نگرش و باور ما خدایی هست که حاکم و قادر مطلق است و هرچه اراده کند می شود و حکمت او غالب است .... لذا هرچه این باور غنی تر باشد توکل ما هم قوی تر خواهد بود و همین شاهراه عبور به سلامت از مصائب و مشکلات است بر مرکب صبری پویا و وقتی چنین شاهراهی که مسیر همه مشکلات به آن می رسدموجود است، آیا می توان بن بستی دید ؟

پس بن بست ها ساخته های ذهن ماست و ناشی از نوع نگاه نابلد ما به زندگی و معنا و مسیر و عاقبت آن است و ناامیدی نیز حاصل طبیعی اش که به نظر من بدترین دردهاست.

به اعتقاد من اگر از منظر معنا گرایایی بخواهیم تعریفی ارائه دهیم باید بگوییم : " ناامیدی یک کفر محتوایی است "