وااااي چي بگم صبا جان كه دلم خونه.كاش از غم دوري خانواده اين طوري مي شدم.مشكل من خود فاميله كه همشون اينجان و به خصوص بزرگ فاميل مامان بزرگم كه به جاي اين كه مشكل حل كنه،دنبال مشكل مي گرده.ديگه رسيدم به اين مرحله كه ميگم هر چه بادا باد.با كسي زندگي مي كنم كه هيچ احساسي بهش ندارم و تمام مشكلات رو با سعه صدر مي پذيرم.اين همه ادم سختي هاي بزرگتر مي كشند قسمت ما هم اينه كه فقط تحمل كنيم.شايد فكر كنيد دارم بزرگش مي كنم ولي هييييچ كس نمي تونه بفهمه تو دلم چي مي گذره.
حالا براي تلطيف جو براي ني ني فكور اسم انتخاب مي كنيم.مي گن اسم هايي كه با ش شروع بشه خوش يمنه منم كه عاشق اسم شيدا و شهلام(اسامي كه جرات نمي كنم واسه بچه خودم انتخاب كنم)
خداي من خداييست كه اگر سرش فرياد كشيدم به جاي اينكه با مشت به دهانم بزند،
با انگشتان مهربانش نوازشم مي كند و مي گويد ميدانم جز من كسي نداري !!!
علاقه مندی ها (Bookmarks)