پرنده ای به نام مگاپد

[باغبان]

به نام خدا



سلام



در استرالیا پرنده ای است به نام مگاپد ، شبیه بوقلمون که هیکلش از یک مرغ بزرگتر نیست و در حدود سه لیور و نیم وزن دارد .
در عوض تخم های جوجه این حیوان تقریبا با اندازه نصف تخم یک شترمرغ است .
معمولا پرنده ای که اینقدر وزن داشته باشد نباید وزن تخمش بیش از 50 یا 60 گرم باشد در صورتی که وزن تخم آن حدود نیم لیور هست . ( لیور واحد وزن در فرانسه و چیزی نزدیک 490 گرم )
این پرنده در عرض چهار یا هشت روز تابستان یکی از این تخمها را می گذارد .
برای اینکه یکی از تخمها تبدیل به جوجه شود باید پرنده مدت هفت هفته روی آن بخوابد .
اگه پرنده بخواهد هفت تا ده تخم تبدیل به جوجه کند مجبور میشود بر روی پنج لیور تخم بخوابد که حجم و وزن آنها از حجم خودش بیشتر است .
وقتی گرم نگه داشتن ده تخم امکان پذیر نباشد مسلما 35 تخم نیز غیر ممکن خواهد . به این جهت پرنده برای حفظ نسل خود مجبور است یه دستگاه جوجه کشی مصنوعی اختراع کند .


وسیله ای که این پرنده برای ایجاد حرارت بکار می برد ، علف و برگ های مرطوبی ست که در حال پوسیدن است و میلیونها باکتری در آنها ایجاد حرارت زیادی می کند .
اگر این مقدار حرارت در راه دیگری میرفت درجه ی حرارت را به حدی باال می برد که مانند علوفه مرطوب انبارها آتش می گرفت .
پرنده از ابتدای پائیز یعنی شش ماه قبل از تخم گذاری وسائل کار خود را آماده میسازد .
با پاهای بزرگ خود سوراخی به قطر سه متر و عمق یک مترو نیم حفر می کند .
بعد در یک منطقه به وسعت 5000 متر مربع ، برگ و علف جمع آوری می کند و در آن سوراخ جا می دهد .
حفره ای که او کنده است شکل قیف را دارد ، برای اینکه هر چه بیشتر در زمستان آب باران در آن جمع شود و رطوبت مواد آلی را به میزان مطلوب نگه دارد .
اگر اتفاقا زمستان باران نبارد پرنده از جمع آوری علف و برگ خودداری می کند و تابستان هم تخم نمی گذارد ...


کمی قبل از شروع بهار پرنده نر بسوراخ خود باز میگردد ، وی که در این دوران از ماده ی خود دوری می کند تمام کارهای ساختمان و تهیه علوفه و کود را در دست میگیرد و روزی چند بار حفره را که مواد داخل آن در حال تخمیر هستند ( تجزیه شیمایی ) بهم میزند تا بخار آن بیرون رود – بدین طریق او حفره خود را تهویه می کند و نمی گذارد درجه حرارت آن از 33 درجه بالاتر رود .
سپس او اجازه می دهد که پرنده ی ماده داخل دستگاه شود و تخم بگذارد .
برای این منظور در یک قسمت از ساختمان خود سوراخی احداث می کند و این عمل یک ساعت وقت او را میگیرد ، آنگاه به ماده خود که در میان خاشاک منتظر است اشاره ای می کند .
پزنده ماده بسوی محلی که نرش برای تخم گذاری تهیه نموده است می رود ولی با کمال سوءظن و عدم اطمینان به آن نزدیک می شود .اگر آن محل را مناسب نداند بدون تخم گذاری باز می گردد و زیر درختی می نشیند .
پرنده نر مجیور میشود آن دریچه را ببندد و یکی دیگر باز کند ، این عمل سه یا چهار بار تکرار می شود تا اینکه پرنده ماده اطمینان حاصل کند جائی که برای تخمش تهیه شده است گرم و نرم و مناسب می باشد .
هنگامی که پرنده ی نر از بالای سر ماده خود نگاه میکند تا ببیند او از کارش راضی است یا نه ، منظره جالبی تشکیل میدهد .
بمحض اینکه ماده ، یک تخم می گذارد از نر خود جدا می شود و در میان علفزار ناپدید می گردد و پس از چهار تا هشت روز دیگر برای گذاشتن تخم دوم باز می گردد .
در خلال این مدت پرنده ی نر باید کار بسیار دشواری را انجام دهد و درجه حرارت جوجه کشی را درست در 33 درجه نگه دارد . زیرا اگر کمی بیش یا کم تر از آن شود تمام زحمات بهدر می رود .
هنگام بهار هر روز پیش از سپیده ، پرنده به محل تخم گذاری خود سرکشی میکند و داخل حفره میشود و دریچه ها را تنظیم مینماید .
وی بدین طریق حرارتی را که از تخمیر برگها حاصل شده است تخلیه میکند زیرا آن مقدار حرارت ، شب هنگام لازم است . ولی پس از تابش خورشید احتیاجی به آن نیست .هنگام غروب مجدد دریچه ها مسدود می گردد .



در ابندای تابستان عمل تهویه حفره به تنهایی کافی نیست .
بتدریج که مقداری انرژی کود از میان میرود حرارتی که از آن بر میخیزد کم میشود ولی چون هوا گرم است ممکن است گرمای خورشید تخم ها را بیش از حد لزوم حرارت بدهد .
پس هر قدر حرارت هوا زیاد میشود پرنده سطح خارجی حفره ی زیر زمینی را با طبقه ای از شن می پوشاند .
با پیش رفتن تابستان ضخامت این طبقه زیاد میشود ودر وسط تابستان به یک متر میرسد .
پس این پرنده ای که از مرغ خانگی بزرگتر نیست باید روی هم ، بیست متر مکعب شن را از اطراف بردارد و بالای تپه دستگاه جوجه کشی خود بریزد
این عمل از حیوانی با چثه کوچک باور کردنی نیست ، ولی پرنده استرالیائی بیش از این توانایی دارد .

ادامه دارد ...