سلام.
من قبلا اینجا چندتا پست گذاشتم.
خیلی خلاصه بگم من اومدم آمریکا و دارم یه دانشگاه خیلی خوب ارشد کامپیوتر میخونم. پسر هستم و ۲۷ سالمه. چیزی که خیلی ناراحتم میکنه اینه که هنوز هیچوقت نتونستم یه پارتنر عاطفی داشته باشم. هدف نهاییم تشکیل خونواده هست ولی چندتا مشکل هست که خلاصه میگم:
۱- تجربه کمم. ترم آخر کارشناسی فقط چندتا دیت کردم که اون موقع پذیرشمم اومده بود و جدی نبود خیلی. شاید جدی ترین رابطه م همون موقع بود ولی خب طرف از نظر فیزیکی خیلی برام جذابیت نداشت. از طرفی دوست دارم قبل از تصمیم به اینکه با ایرانی ازدواج کنم یا نه حتما یه تعداد خوبی خارجی دیت کنم.
۲- تمایل من به موکول کردن کار ها به بعدا: حتی تو لیسانس هم هی میگفتم بزار اپلای کنم بعد کرونا اومد. الانم میگم بزار ادمیشن پی اچ دی بگیرم یا شغل پیدا کنم تکلیف زندگیم مشخص شه بعد. ولی خب زندگی ثابت کرده که این چالشا همیشه هست و باید بهش عادت کرد. در کل حس میکنم تو زندگیم خیلی خوش نگذروندم و خیلی جاها سخت گرفتم به خودم. این اواخر این مشکل مخصوصا تو ارتباط با جنس مخالف و پارتنر حس کمبود میکنم.
۳- من اینجا با چندتا دختر خارجی آمریکایی و غیر‌آمریکایی و ایرانی دیت کردم ولی خب خیلی پیش نرفت. بیشترشون به دلیل مسایل مذهبی به هم خورد (بعضیاشون میگفتن تو مذهبی ای بعضیاشون میگفتن نیستی و خب من یه آدم لیبرال دوست دارم ولی با یه سری اعتقادات).
۴- با شرایط من اصلا رابطه لانگ دیستنس دوست ندارم و ازدواج از ایران خیلی مد نظرم نیست ولی خب به مادرم گفتم اگه کیس خوبی دید معرفی کنه. ولی به هر حال دوست دارم حتما قبل اینکه انتخاب کنم یه تعدادی دیت رفته باشم و رابطه های عمیق تری داشته باشم.
۵- تلاشمو میکنم تا حدی. مثلا یه تعداد کمی اکتیویتی مثل کلاس ورزش یا ایونت های سوشالایز رو میرم و خیلی تک و توک سر صحبت رو باز میکنم ولی خب دیت ناموفق هم داشتم.
۶- با قوانین و تم سایت آشنا هستم. بیشتر این صحبت ها رو برای درد و دل زدم و خواستم نظرات بقیه رو هم بدونم. بعضی وقتا با روانشناسی که مدت هاست با هم در ارتباطیم جلسه میزارم و خب این صحبتا رو میکنیم.
علاقه مندی ها (Bookmarks)