سلام.
من 4 سال پیش اینجا ثبت نام کردم. اون موقع کار نداشتم و سرباز بودم ولی خیلی انسان بهتری نسبت به امروزم بودم و همچنین باحوصله تر اگه نگاهی به دو تاپیک گذشته بندازید.
اون روزها دوستان گفتن کار ندارم و آدمی که کار نداره شخصیت اجتماعیش شکل نگرفته و نمیشه روی حرف و وعده جلو رفت. من تلاش کردم و کار خوب و آبرومندی به عنوان مدرس زبان توی یکی از بزرگترین موسسات کشور پیدا کردم و از لحاظ علمی هر روز روی خودم کار کردم که موفق تر بشم.
الآن کار دارم (هر چند کرونا اوضاع همه رو به هم زده)، از لحاظ خانوادگی مورد تایید همه اطرافیان و همسایگان هستیم و وضع مالی بالای متوسط داریم و خانواده هم لطف کردن و برای بنده یک واحد آماده کردن و مشکل مسکن هم ندارم که درگیر اجاره نشینی و ... بشم. از لحاظ ظاهری هم معمولیم ولی به ظاهرم اهمیت میدم و همیشه سعی میکنم خوب بگردم و خوب بپوشم.
اهل رفیق بازی هم نیستم و کلا 3 چهارتا دوست صمیمی دارم که از کودکی با هم بزرگ شدیم. توی چند موردی که جهت آشنایی با دختر خانوم ها بیرون رفتیم، اکثرشون از لحاظ مالی، فرهنگی و اعتقادی در حد خودمون یا پایینتر بودن و هیچگاه زیبایی و اندام ملاک اولم نبوده چون خودم مانکن نیستم، فقط در حدی که به دل بشینن که اکثرشون شرایطم رو داشتن.
خلاصه، خیلی ازدواج رو ساده گرفتم و دوست دارم ساده و با حقوق دور و بر 3 تومن خودم که خیلی وابسته به خانواده نباشم زندگی مشترکم رو شروع کنم. اما نمیشه!
آخرین موردی که رفتم گفتن اون حس تکیه کردن به بنده رو نداشتنو جوابشون منفی بود. نمیدونم چی بگم دوستان.
ممنون که وقت گذاشتید و خوندید.
علاقه مندی ها (Bookmarks)