نقش مناجات در نوع نگاه به زندگی

یکی از دعاهایی که هر از گاهی توفیق خوندنش رو پیدا می کنم مناجات پانزدهم از مجموعه مناجات خمس عشره که منسوب به امام سجاد علیه السلامه و در مفاتیح الجنان هم اومده ، حقیقتا یک گنجینه ی گرانبهاست . نمی دونید گاهی که در اوج نا ارامی ام خوندن این جور دعاها و مناجاتها چه حلاوتها به من نمی چشونه و چه سرورها که در قلبم داخل نمیکنه :

اِلهى اَسْكَنْتَنا داراً حَفَرَتْ لَنا حُفَرَ مَكْرِها وَعَلَّقَتْنا بِاَيْدِى الْمَنايا فى حَباَّئِلِ غَدْرِها
خدايا تو ما رو در خونه اى ساکن کردی كه سر راهمون چاههای مکرش رو حفر کرده و در بندها و چنگالهای فريبش ما رو اسیر کرده
خدایا یکی فرزند نداره و یکی داره و ازش رنج می بره یا در تربیتش مونده ، یکی پول نداره و اون یکی داره و موجب فساد و تنبلیش شده ، یکی همسر نداره و دیگری داره و ازش در رنجه ، بعضی پدر و مادر ندارن و در محرومیت یتیمی و برخی دیگه دارن و در تحملشون طاقتشون طاق شده ! این چه دنیاییه که هر چیزی رو تا نداریم زحمت بدست اوردنش رو تحمل می کنیم وفکر می کنیم اگه داشتیمش همه ی مشکلاتمون حل بود و بعد که بهش می رسیم تازه می مونیم باهاش چکار کنیم و چگونه اونو با خودمون هماهنگ کنیم ؟ گویی تو که در قرآن فرمودی " لقد خلقنا الانسان فی کبد" بعمد ما رو تو این رنجها غوطه ور کردی تا ببینی چکاره ایم ؟ راه درمان چیه و ما کی اون آرامش مطلوب رو در آغوش خواهیم کشید؟

فَاِلَيْكَ نَلْتَجِىءُ مِنْ مَكاَّئِدِ خُدَعِها وَبِكَ نَعْتَصِمُ مِنَ الاِْغْتِرارِ بِزَخارِفِ زينَتِها
پس به تو پناه میبریم از این دامهاى فريب و از مغرور شدن به زر و زيور آراسته ی این دنیا

خدایا تو ما انسانها رو بهتر میشناسی ، ضعیفیم و کم ظرفیت ، با توقعات زیاد و کوشش کم ، زود کاسه ی صبرمون لبریز میشه و تحملمون طاق ، زود یادمون میره راه رو از چاه ، خیلی چیزا می دونیم اما کمتر بهشون عمل می کنیم ، ما بریدیم و نمی دونیم چطور قدرت تحملمون رو باید بالا ببریم ؟

فَاِنَّهَا الْمُهْلِكَةُ طُلاّبَهَا الْمُتْلِفَةُ حُلاّلَهَا الْمَحْشُوَّةُ بِالاْفاتِ الْمَشْحُونَةُ بِالنَّكَباتِ
زيرا كه دنيا جويندگانش رو به هلاكت می اندازه و واردين خود را نابود كند و آكنده است از بلا و زيان و پر است از رنج و سختى

من و شما با پای برهنه قدم در یک خارزار گذاشته ایم ، خدایا چطور میشه از این وادی ره به سلامت برد ؟

اِلهى فَزَهِّدْنا فيها وَسَلِّمْنا مِنْها بِتَوْفيقِكَ وَعِصْمَتِكَ
خدايا پس ما را نسبت به اون دنیا بی رغبت کن و به وسيله توفيق و نگهدارى خود ما را از شرورش سالم بدار

و به راستی که زهد و بی رغبتی به ظواهر و زیور های دنیا آرامشی به ارمغان میاره که اهلش باید اونو توصیف کنند .

وَانْزَعْ عَنّا جَلابيبَ مُخالَفَتِكَ وَتَوَلَّ اُمُورَنا بِحُسْنِ كِفايَتِكَ وَاَوْفِرْ مَزيدَنا مِنْ سَعَةِ رَحْمَتِكَ
و بيرون آر از بر ما جامه هاى مخالفت و نافرمانيت را و با حسن كفايت خود امور ما را سرپرستى فرما و از رحمت وسيع خود سهميه عطاى ما را افزون گردان

وا واقعا که حافظ به حقیقت سروده :
یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی
قصد تفسیر ندارم گو اینکه شارح هم نیستم و بیشتر حس و تحلیل خودمو بیان می کنم لذا منو ببخشید و نظرتون رو بفرمایید .