الگویی برای همگان

الگوهاي مکتبي، نمونه هاي همه جانبه امت براي راهيابي به کمال و خودسازي و بندگي اند.

حسين بن علي عليهماالسلام نيز يکي از اين اسوه کامل و الگوهاي بي بديل و همه جانبه است. آنچه از حضرتش بايد آموخت، نه تنها درس حماسه، جهاد، ظلم ستيزي و مقاومت که درس عبوديت، سخاوت و جوانمردي و ارزش گرايي، تهجد و انس با قرآن و تکريم انسان است. در اين نوشتار نگاهي به بخش الگوي سالار شهيدان داريم، تا مشخص گردد که شخصيت وي به واقعه شور آفرين و حماسي عاشورا و انگيزه آفريني براي ظلم ستيزي در واقعه کربلا خلاصه نمي شود، اگر آن باده روح بخش در ساغر دلما نيست نمي توان و بايد از چشمه فيض ديگري شور و حال گرفت و سيره حسيني را چراغ پر فروغ راه زندگي قرار داد.
در عصر بازسازي ايمان و فرهنگ و توجه به دموکراسي و آراء عمومي و ارزش گذاري به توده ها، نگاه خاص و ويژه به ارزشهاي ديني مي طلبد که به ابعاد الگويي چون امام حسين(ع) از جايگاه ممتاز برخوردار باشد.
آن حضرت تنها در کربلا اسوه ما نيست، اسوه بودنش تنها در زمينه حماسه خون و شهادت هم نيست تا جايي که کربلا فقط کربلاي حماسه و جهاد نبود، اوج صحنه هاي آنروز جاويدان هم تنها شهادت امام و يارانش نبود.

1 - نماز اوج بندگي:

حسين بن علي عليه السلام شب عاشورا را براي انس با خدا، تهجد و تلاوت قرآن و نماز از دشمن مهلت گرفت. در گرماگرم نبرد عاشورا نيز، هنگام ظهر به نماز ايستاد تا به ما بياموزد که جان بر سر دين و خداجويي نهاده است.
سعيد بن عبدالله حنفي در آن لحظه در برابر امام همچون سپري حفاظتي مي ايستد، تا امامش، آخرين نمازش را بخواند و با 13 تير که در پيکرش مي نشيند به شهادت مي رسد.
ابو ثمامه صائيدي نيز که خودش شهيد نماز است، در روز عاشورا، فرارسيدن هنگام نماز را يادآور مي شود امام حسين عليه السلام دعايش مي کند که خدا از نمازگزاران ذاکر قرار دهد.
و لذا است که در زيارت نامه ها مخصوص حضرتش او را خطاب قرار مي دهيم و مي گوييم: اشهد انک قداقمت الصلوه... جلوه ديگري از اهميت نماز را در زندگي و شهادت آن امام و پيشوايي معنويت و عبوديت نشان مي دهد.


2- رضا، غايت ايمان:

کمال بندگي در رضا به رضايت الهي و فرمان اوست. حسين بن علي در حرکت به سوي کربلا، اظهار اميدواري کرد که آنچه را خداوند برايش اراده کرده باشد، خير باشد، چه با فتح و چه با شهادت: (ارجو ان يکون خيرا ما ارادالله بنا، قتلنا ام ظفرنا) و در قتلگاه جملات زيبايي، الهي رضا برضائک و تسليما لامرک که بر زبان او جاري شد، نشانه خلوص در بندگي و رضا به قضاي خداوندي است. اين خود درس بزرگي براي جامعه امروزي است که در تمام مشي زندگي، فردي، اجتماعي، سياسي، فرهنگي و اقتصادي به الگو چون حسين بن علي اقتدا نمايند.

3- کرامت و بزرگواري:

کرامت و بزرگواري امام حسين عليه السلام در زماني که در مدينه مي زيست و در دوران پدر بزرگوارش، آنچه از دست کريمش مي جوشيد، سخاوت وجود نسبت به سائلان و نيازمندان بود. به روايت حضرت امام سجاد عليه السلام، امام حسين بار غذا و آذوقه به دوش مي کشيد و به خانه يتيمان، فقيران و بيوه زنان نيازمند مي برد. از اين رو، بر شانه هاي آن حضرت جاي ريسمان مانده بود. پس رسيدگي به محرومان و سرکشي به مستضعفان را هم بايد از حسين عليه السلام آموخت. آورده اند، وي روزي بر عده اي گذشت که بر سفره گسترده و روي زمين نشسته اند. نان خشک مي خورند، پسر پيامبر را به آن طعام دعوت کردند. حضرت از اسب فرود آمد و در نزد آنان نشست و از غذايشان خورد و سپس آنان را به خانه دعوت کردند و آنان را پذيرايي نمود. شيوه کريمانه اي وي شهرت آفاق بود. ايشان در نوع دوستي، گرايش به مساکن، تواضع و مردمي زيستن و عاطفه انساني داشتن نمونه و الگوي مناسبي بود که به او اقتدا شود.


4 - صبر و استقامت:

حسين بن علي عليه السلام الگوي صبر و شکيبايي در برابر مصيبت ها، مشکلات زندگي، زخم شمشير، داغ عزيزان و شهادت فرزندان فراق ياران و عزيزان است.
ايشان در روز عاشورا در خطبه اي که با اين جملات آغاز مي شود: صبرا بني الکرام و... ياران خويش را بر رنج جهاد و زخم شمشير به صبوري فرا مي خواند، تا از تنگناي دنيا به وسعت آخرت و از دشواري هاي دنيا به نعمت هاي بهشت برسند و مرگ را همچون پل عبور بدانند.
و نيز در آغاز حرکت خويش به سوي کربلا، بر صبر تکيه کرد و ياران را لايق همراه خويش مي دانست که بر تيزي شمشير و ضربت نيزه ها مقاوم باشند.

5 - تعليم و تربيت:

در منابع تاريخي آمده است. که وقتيکه معلم يکي از فرزندانش به او سوره حمد را آموخت، هزار دنيا را جايزه به معلم داد، به او خلعت و لباسي بخشيد و دهانش را پر از گوهر ساخت.
وقتي بعضي سبب اين همه بذل و بخشش را پرسيدند فرمود: اينها کجا برابر چيزي است که او به فرزندم داده است؟ يعني آموزش قرآن و سوره حمد.
مي بينم آن حضرت در ارزش گذاري به تعليم و تربيت و تشويق معلم و مربي فرزندان خويش و ارج نهادن به جايگاه تعليم و تربيت و نيز الگو مناسب مي باشد و بايد از او بياموزيم که مسئله تربيت و آموزش کودکان يکي از مهمترين و کليدي ترين وظايف والدين است و بايد به اين مهم توجه خاص نمايم زيرا فرزندان ما آينده سازان ما است امروزه تمام مشکلات جامعه افغانستان يک بخش عمده اش برگشت به بي سوادي اين جامعه دارد.


6 - امام حسين(ع) و عشق به خدا:

از برجسته ترين جنبه هاي شخصيتي سيدالشهدا، محبت پروردگار و دلدادگي او به خداوند و امر و رضاي اوست. اينکه نسبت به حادثه عاشورا و آمادگي براي شهادت طلبي و پذيرش تبعات و پيامدهاي آن و راضي شدن به يتيمي فرزندان و اسارت اهل بيت از زبان حضرت چنين نقل شده است.

ترک الخلق طفي هواکا و ايتمت العيال لکي اراکا

نشانه خدا دوستي و عشق به معبود، فنا در حب الهي است و نقل شده است هر لحظه که امام حسين(ع) به لحظات شهادت نزديک تر مي شد، چهره اش بشاش تر، برافروخته تر و شکفته تر مي گشت. تعبير ديگر از عشق الهي اوست.
که تبديل هجران به وصال را مي ديد و به وجد مي آمد. و لذا مي طلبد پيروان و دوستان حسين بن علي در همه حال از ياد خدا غافل نباشد، و همين ياد خدا تأمين کننده سعادت دنيا و آخرت است.

7 - امام حسين و ذکر خداوند:

گوهر ياد خداوند، موهبتي عرشي است که در هر دل که جاي گيرد و بر هر زبان که جاري شود، آن دل و زبان را نفيس مي سازد، حال آن ذکر چه زباني باشد و چه قلبي، حسين بن علي عليه السلام بنده ذاکر خداوند بود، پيوسته حمد و ثناي الهي بر زبانش و سپاس نعمت ها در قلبش. و در راحت و رنج پنهان و آشکار ياد خدا آرام بخش جانش بود و بر او تکيه داشت، و هيچ صحنه تلخ و شيرين نبود جز آنکه داروي ياد خدا آرامش مي کرد. از اين روي وقتي چراغ ياد خدا در شبستان دل انسان روشن باشد هرگز شيطان رخنه گاهي براي ورود به خلوتگاه دل نمي يابد. و اين خانه که بايد جاي خدا باشد مأواي ديو و دد نمي گردد.
پيروان حسين بن علي عليه السلام را سزا است که مشعل فروزان ذکر خدا را در اقتدا به سالار شهيدان در دل برافروزند تا از گزند شياطين در امان باشند. خلاصه در تمام عرصه هاي اعتقاد و چه در صداقت و پاکي و چه در شجاعت و بي باکي و چه در روحيه عبادت ها و راز و نيازها، ميوه قلب و نور چشم پيامبر(ص) و يکي از سيد جوانان اهل بهشت مي تواند الگو مناسب باشد.


منبع : http://www.bsharat.com/id/1/3/6.html

ومروری دیگر در این عاشورا شب