کنار سفره ی خالی، یه دنیا آرزو چیدن اما پرستش راه تسکینه

<embed type="audio/x-pn-wmaaudio-plugin" src="http://www.hamdardi.net/attachments/715d1401874312-parastesh_taskin.mp3" autostart="true" loop="true" align="middle" height="28" width="100">

بهشت از دست آدم رفت
از اون روزی که گندم خورد
ببین چی میشه اون کس که
یه جو از حق مردم خورد

کسایی که تو این دنیا
حساب ما رو پیچیدن
یه روزی هر کسی باشن
حساباشونو پس می دن

عبادت از سر وحشت
واسه عاشق عبادت نیست
پرستش راه تسکینه
پرستیدن تجارت نیست

سر آزادگی مردن
ته دلدادگی میشه
یه وقتایی تمام دین
همین آزادگی میشه

کنار سفره ی خالی
یه دنیا آرزو چیدن
بفهمن آدمی یک عمر
بهت گندم نشون می دن

نذار بازی کنن بازم
برامون با همین نقشه
خدا هرگز کسایی رو
که حق خوردن نمی بخشه

کسایی که به هر راهی
دارن روزیتو می گیرن
گمونم یادشون رفته
همه یک روز می میرن

جهان بدجور کوچیکه
همه درگیر این دردیم
همه یک روز می فهمن
چه جوری زندگی کردیم

مثل اینکه همیشه همین طوره...
برای آدمی بیچاره!!!

یک طعمه رنگین ، یه دانه گندم و یک دامی که دیده نمیشه...
اونطرف هم یک آدم حریص، یک آدم عجول و ظاهر بین...

و بعد....
دیدن دانه و ندیدن دام
فکر لذت گندم و نداشتن عاقبت اندیشی.
باور ظواهر حال، و ندیدن نتیجه ابدی حال و احوال


مثل اینکه داستان آدم و گندم و رانده شدنش از بهشت، تمامی ندارد!!!
لذت زرق و برق و طعم و حال و هول گندم از شکلی به شکلی در می آید ولی از بین نمیره.
گندم انسان هر روز شکل تازه ای پیدا کرده است. اما فریب خوردن انسان تغییر نکرده است.

گندم هر کس تفاوت کرده است.
ثروت و تحصیل،
زیبایی و زن و بچه و شغل و ماشین و رفاه و لذت همه شکل های مختلف گندمی هست که هدف ما شده است.
کسب اینها به هر قیمت!
حرص اینها حتی به قیمت زیر پا گذاشتن خویشتن!


من و تو هم عمر تجربه امان به میلیونها یا میلیاردها سال یعنی سن همه نسل آدم می رسد. اما ما هم هنوز در گیر همین گندم ها هستیم.
گندم استعاره ای هست از همه تعلقاتی که ما را درگیر خود کرده است.
همه دامهایی که در مسیر عمر کوتاه زندگی ما پهن شده است.
همه لذتهای فریبنده و آرزوهایی که طول عمرشان حتی به چند دهه عمر ما هم نمی رسد. و از همه بدتر هرگز به طور کامل دست هیچ کس به آنها نمی رسد.





و اما
پرستش راه تسکینه
در ماورای این گندمهای زینت شده، تسکین عبودت و بندگی هست. یعنی آنچه که در نگاه کوتاه بین دیده نمی شود.
بندگی صرفا یک تجارت برای کسب بهشت نیست.
بهشت برای عبادت کنندگان از روزی شروع می شود که گندم را وا می نهند. و آزادگی از تعلقات را درونی می کنند. و با سر نهادت و پرستیدن نظری و عملی آفریدگار و پرودگارشان به آرامش و تسکین می رسند.



بله پرستش راه تسکینه...
توقع نداشته باشیم تا وقتی در بند گندمهای شیطان نما می رویم، به آرامش برسیم!!!
کار شیطان زینت دادن و توجیه این گندمها هست به طوری که یاغی شویم و خواست حضرت دوست را حاشیه ای کنیم یا فراموش کنیم.
شیطان بر میل تو به شکم و شهوت می افروزد.
شیطان با دائمی جلوه دان خاک، تو را از افلاک باز می دارد.
شیطان همه انرژی تو را (با وابسته کردن و گره زدن به همسر و بچه و مال و مقام و فراموشی هدف زندگیت،) در بند می کند.
شیطان همه لذتهای این جهان را برایت گندمی زینت می دهد که گویا با رسیدن به آنها خوشبخت می شوی.
و بهشت را دور و نسیه و غیر قطعی نشانت می دهد.
شیطان نمی گذارد که سخن وحی و آیات قرآنش، و کلام معصوم و راه بلدهای دین به گوشمان برسد یا باورمان شود یا به عمل گیریم.
و دقیقا از همین جا ، نا آرامی من و تو شروع می شود.
و برای این ناآرامی بهانه ما شوهر بد می شود.
و برای این ناآرامی بهانه ما پدر و مادر بد می شود.
و برای این ناآرامی بهانه ما نداشتن زیبایی می شود.
و برای این نآرامی بهانه ما بی پولی می شود.
و برای این ناآرامی هزار بهانه شیطان نما می شود.

در حالی که ناآرامی و نداشتن تسکین صرفا تعلق و وابستگی به اینها هست. و وقتی آزادگی پیشه کنیم از همه این دانه ها و دامها و تعلقات خود را خلاص کنیم ، آنگاه می فهمیم بال پروازمان تا کجا می برد.
یاد بگیریم که :
پرستش راه تسکینه
حتی اگر به وعده بهشت یقین نداریم. اما می توانیم آزمایش کنیم که پرستیدن تسکین دهنده و آرامش دهنده آدمی هست و این آرامش و تسکین از همین لحظه که به طور قلبی، زبانی، فکری و رفتاری شروع به قطع تعلق می کنیم شروع می شود. و به میزان قطع تعلق از این گندمها و دلدادگی به آن معبود بی همتا شروع می شود. هر چقدر خالص تر و دقیق بندگی کنیم به همان اندازه آرامش داریم.
و به اندازه ای که درگیر پول و ماشین و همسر و بچه و ثروت و تحصیل و مقام و ... می شویم به همان اندازه آرامش رخت بر می بندد.
بلی این چنین است که :
سر آزادگی مردن
ته دلدادگی میشه
یه وقتایی تمام دین
همین آزادگی میشه



آزادگی یعنی آزاد بودن!
آزاد بودن از چه!
از هر چه جز او و خواسته او
وقتی همه دغدغه هایت و هم نگرانی هایت به او ختم می شود
وقتی که روز وشبت در پی رضایت حضرت حق هستی.
دیگر زمانی برای غصه خوردن و نگران شدن برای گندمهای عاریتی این جهان نمی ماند.
و جالب اینست که وقتی صاحب هم این نعمتها را داری ، آن وقت التماس به خود این نعمت ها نخواهی کرد.

من که صلحم دائما با این پدر
این جهان چون جنتستم در نظر


ای عزیز!
شنیدی که از عارفی پرسیدن چند سال داری؟
گفت بهتر اینست که بپرسید چند سال نداری؟
حالا می پرسم:
شما چند سال نداری.
یعنی چند سال را از دست داده ای؟
چند سال دیگر احتمالا خواهی داشت؟
10، 20، 50،70 یا 100 سال ؟
هر چقدر بگویی تصور نمی کنم بالای صد سال را علامت بزنی
جهان کوچک هست هم مکانی و هم زمانی
اما می توانی دنیایت را بزرگ کنی.
هم مکانی و هم زمانی
می توانی دنیایت بزرگ کنی ، چون بزرگ آفریده شده ای.
به خاطر همین مسجود فرشتگانی
اصلا به خاطر این آفریده شده ای که سوگلی خدا باشی. و عشقبازی را با خدا داشته باشی. هجران و وصل هایت با آو و آرزوهایت در او باشد.
گندمها را رها کن.

این سفره های گسترده در این جهان خالی هست. این آرزوها و حرص ها هست که سفره خالی را تزئین داده اند.
مانند گندمی که شیطان تزئین داد و وقتی آدم خورد فهمید همه چیز را از دست داده است.
و شیطان همین یک حربه اصلی را دارد. یعنی:
تزئین آرزوهای این دنیایی در حالی که سفره دنیا خالی هست.


هیچ چیز این دنیا بیش از صدسال برای شما بقاء ندارد.
نه زنش
نه شوهرش
نه بچه اش
نه پولش
نه تفاخرش
نه راحتی اش
اگر خوب با خودتان خلوت کنید حتی در همین صد سال دنیایی هم هیچ کدام از اینها برای آدمها حاصل نمی شود یا ماندگاری ندارد.


آری ای عزیز!
کنار سفره ی خالی
یه دنیا آرزو چیدن
بفهمن آدمی یک عمر
بهت گندم نشون می دن


فیلم زندگیت را صد سال بکش جلو
سال 1393 می شود سال 1493 و تو در گور آرمیده ای. حالا به جهان نگاه کن.
حالا بررسی کن. تا متوجه شوی چه چیزی باقی و چه چیزی فانی هست!
حالا بررسی کن چه چیز ارزش غصه خوردن داشته!
حالا بررسی کن چه چیزی ارزش وقت و انرژی گذاشتن داشته!
حالا بررسی کن از همه آنچه برایش انرژی گذاشته ای ، کدام به تو تعلق دارد. و کدام کمکت کرده!



تصور کن که سال 1493 ، شد که حتما هم می شود و یقین داری که می شود!
اگر به عالم پس از مرگ اعتقاد نداری... باز هم موضوع عوض نمی شود. باز هم دنیا و چیزهایی که قبلا برایش سر و دست می شکستی بی ارزش نشون می ده.

اما اگر به عالم پس از مرگ اعتقاد داری... خسران و ضرر را بی نهایت خواهی دید.
آنجا پول و ماشین و خونه و تحصیلات به کارت نمی آید. اینها تو را رها کرده اند و در همان دنیا مانده اند تا کسانی که به جای تو به دنیا آمده اند را بفریبند.

در تنگی گور همسرت با تو نیست.
در عمق خاک فرزندت کنارت نیست.
از رفاه این جهان و ثروت و تحصیلاتی چیزی را درون قبر نداری.
میلیون ها ، میلیاردها ، و تریلونها و بی نهایت سال وقت داری و نیازهایی که می بایست در همین دنیا تهیه و تدارک می دیدی.
یعنی باید در این دنیا به فکرش بودی.


ای عزیز !
مواظب باش ، نکنه آنقدر که حرص شوهرت و زنت و بچه ات را می خوری ، حرص آن دنیایت را نخورده باشی
مواظب باش، نکنه که آنقدر حرص امروز و فردات رو می خوری، نگران آن تریلون سالهایی که تنهایی ، نباشی
مواظب باش، با خیالبافی و فکر زیادی به مشکلات چند روزه امروزت، از مشکلات ابدی و اصلی ات غافل باشی.
کنار سفره ی خالی
یه دنیا آرزو چیدن
بفهمن آدمی یک عمر
بهت گندم نشون می دن