انگیزه ای برای ادامه زندگیم ندارم
سلام
امیدوارم حالتون خوب باشه
جوانی (پسر) ۲۲ ساله هستم که خیلی به کمکتون نیاز دارم.
اتفاق های خیلی بدی تو زندگیم افتاده که نتیجه اش شده کمبود شدید اعتماد به نفس، تنبلی، کمال گرایی، عدم مسئولیت پذیری و از همه بیشتر ناامیدی از همه چیز.
بچگی خیلی سختی داشتم. دعوا های خونوادگی شدید، بحث های متعدد و درگیری های بین پدر و مادرم، مشکلات و بدبختی هایی که از پدرم کشیدم، کتک هایی که خوردم. حتی یه بار از شدت کتک خوردن از دست پدرم، دستم شکست.
یه بار دیگه هم از خونه منو انداختند بیرون ...
خلاصه اینکه خاطره خوبی از بچگیم به یاد ندارم. هر چی که هست، درد و رنج و عذابه. حتی چند بار به طور جدی پدر و مادرم تا مرز طلاق رفتن.
توی مدرسه با اینکه درسم خیلی خوب بود و زرنگ بودم، ولی دوست خوب زیادی نداشتم. احساس میکنم فکر میکردند من مغرورم و نگاه از بالا به پایین دارم و ... .
ولی خب حقیقت این بود که از بدبختی هایی که از خونه کشیده بودم، مواقعی که فشار روحی شدیدی روم بود، سکوت میکردم. اونا این سکوت رو به یه معنای دیگه تعبیر میکردن.
از شروع زمان نوجوونیم به خاطر مشکلات زیاد خونوادگی و نداشتن دوست و رفیقی و کسی که کمکم کنه، روی آوردم به خود ارضایی و متاسفانه این مورد تا همین الان هم ادامه داره.
تو این سال ها به روش های مختلف سعی کردم ترکش کنم، ولی خب متاسفانه نتونستم. بیشترین زمان ترکم، ۴ ماه بود.
گذشت و گذشت تا زمانی که به کنکور رسیدم.
یادمه مواقعی که واسه کنکور میخوندم، خیلی سختی و عذاب کشیدم. خیلی فشار روم بود. هم مشکلات خونوادگی، هم انتظاری که فامیل ازم داشتن. هم خستگی روحی و فشار درسی که بهم وارد میشد ... . واسه همین برای مشکلاتم، سرچ و تحقیق و پرس و جو کردم. البته بیشتر توی اینترنت، چون کسی نبود که مشکلم رو باهاش مطرح کنم. در آخر به این نتیجه رسیدم یکم آدم مذهبی تری شم. شاید مشکلاتم حل شن.
نماز خوندن رو شروع کردم. بیشترش هم به جماعت بود. خیلی هم از خدا میخواستم کمکم کنه مشکلاتمو حل کنم و زندگی بهتری داشته باشم.
همینطور هم شد. اون ۴ ماه ترک خودارضایی رو توی همون دوران داشتم.
با وجود دعوا های خونوادگی، ذهن آروم تری داشتم. بهتر تونستم درس بخونم و خدا رو شکر کنکورم خوب شد. توی یکی از بهترین رشته های یکی از دانشگاه خوب کشور قبول شدم.
اوضاع چند وقتی خوب پیش رفت. ترمای اول چند تا دوست خوب پیدا کردم و کمی شادتر بودم. به واسطه همون هم معدلم توی دانشگاه خیلی خیلی بالا شد. رتبه ۱ کل رشته بودم. روزای خوبی رو سپری میکردم.
علاوه بر درسم، روی مهارت های بازار کار هم تمرکز کردم و خیلی زود توی یه شرکت استخدام شدم.
همراه اون واسه المپیاد و مسابقات مربوط به رشته ام خوندم و مقام هم کسب کردم.
ولی غافل از اینکه اون روزا، اولین و آخرین روزای خوب زندگیم بودن.
اون زمان به دلایلی که نیاز گفتنشون نیست، تقریبا با بیشتر بچه ها به مشکل شدیدی خوردم و حتی کار به درگیری های لفظی و فیزیکی هم کشید.
اون اتفاقات، اعصاب و روانمو واقعا داغون کرده بود.
توی خونه هم بعد ۲۰ و خورده ای سال توسری خوردن، با پدرم توی یکی از دعوا هایی که توی خونه راه انداخته بود، درگیری فیزیکی و لفظی شدیدی پیدا کردم. الان چند ساله که با هم صحبت نمیکنیم.
توی دانشگاه هم با بچه ها به جز موارد خیلی خیلی ضروری، اصلا صحبت نمیکنم. تقریبا هیچ جا هم صحبتی ندارم. توی ۲۴ ساعت شبانه روز تقریبا همه اش رو تنهام و به خاطر همین دارم دیوونه میشم.
توی خونه بیشتر زمانمو توی اتاقمم. شاید چند دقیقه در روز فقط برم آشپزخونه، اونم غذا رو سریع میارم تو اتاق و تنهایی میخورم. توی دانشگاه هم همیشه تنهام. سرکلاس همیشه تنهام. توی مسیر همیشه تنهام. هیچ جا هیچ کس باهام نیست. با هیچکس نمیتونم صحبت کنم.
خیلی این اواخر از خدا کمک میخواستم، ولی کمکی دریافت نکردم. اوضاع خودارضایی ام هم خیلی بدتر شده بود. دیگه کشش نداشتم. عبادت برام سخت شده بود. از همه جا ناامید شده بودم.
چند ماهی میشه که عبادتم خیلی کم شده، نماز هام ۹۰ درصدشون قضان. نه از خدا کمکی دریافت کردم، نه مطالب دینی کمکم میکردن. نه افراد مذهبی ای که می‌شناختم.
توی همون حدودا بود که با دختری تقریبا هم سن خودم آشنا شدم. اونم گذشته سختی مثل من داشت.
باهاش دوست شدم، میخواستم باهاش خلا عاطفی ام رو پر کنم.
چند ماه اول خیلی خوب بودیم با هم، ولی بعدش متوجه شدم احتمالا براش تکراری شدم.
فهمیدم با یکی دیگه دوست شده. خیلی لحظات سختی داشتم وقتی اینو فهمیدم.
وقتی بهش گفتم، گفت نههه.
من تو رو از همه بیشتر دوست دارم و اون چیز مهمی نیست و ... .
چند روزیه تو شوک این اتفاقم. هی با خودم میگم چی واسش کم گذاشتم که اینجوری باهام رفتار می‌کنه.
واقعا نمیدونم چیکار کنم.
هر دری که میزنم به بن بست میخورم.
خدا، غیر خدا، دختر، پسر ...
هیچ کس منو قبول نداره ... .
هیچ کس حاضر نیست باهام صحبت کنه.
نمیدونم چه گناهی کردم که به این بلا دچار شدم.
از همه مردمی که میبینم بدم میاد.
هر جا میرم باید اذیت شم.
سوپرمارکت،
مترو، اتوبوس، آرایشگاه، دانشگاه، مدرسه، همسایه، فامیل، کارکنان دانشگاه، مجازی و ...
هر جا میرم یکی باید اذیتم کنه. هر جا که میرم یکی باید باهام بحث کنه. یکی باید حقمو بخوره. یکی باید به ناحق باهام صحبت کنه.
هیچکس هیچ جا بهم محل نمیده.
واسه هیچ کس مهم نیستم. در صورتی که واسه همه خیلی بیشتر از اونچه که باید، وقت گذاشتم. ولی تهش، اونا همه کارای منو، وظیفه ام دونستن و بدتر باهام رفتار کردن.
این همه وقت گذاشته بودم هم واسه دوستام، دوستای مدرسه، دوستای دانشگاه، دوست دخترم. فقط واسه اینکه چند دقیقه باهام صحبت کنن و درکم کنن.
آخرش همه شون بهم خیانت کردن و رفتن.
دوست دارم برم و دیگه هیچوقت تو این دنیا نباشم.
دلمو به چی باید خوش کنم؟؟؟
هر روزم پر از درد و رنج و عذابه
روز هایی رسیده که تا مرز خودکشی هم رفتم، ولی آخر سر پشیمون شدم.
واقعا نمیدونم باید چیکار کنم.
این اواخر انقدر صحبت نکردم، احساس میکنم قدرت تکلمم خیلی کم شده.
مثلا یه جا که میرم کار اداری مو انجام بدم، یکی که سوال می‌پرسه، چند ثانیه میمونم توش، بعد یادم میاد چی باید بگم. مغزم چند ثانیه اول هنگه. صحبت که می‌خوام بکنم، صدام میلرزه. تن صدام کمه.
نمیدونم باید چیکار کنم
واقعا خسته شدم از این زندگی.
این ترم که ترم آخرمه، اصلا نمیتونم درس بخونم.
توی خونه کارم شده خوابیدن و خودارضایی کردن(بعضی روز ها حتی بالای ۱۰ بار).
چند روزه سرکار نرفتم. کارفرمام هی بهم زنگ میزنه.
کسلم، بیحالم.
احساس میکنم هیچی نمیتونه درستم کنه.
از خواب هم ک بلند میشم، همش تو گوشیم میچرخم و الکی با فیلم و کلیپ دیدن، وقتم رو میگذرونم.
نمیدونم آخرش قراره چی بشه.
نمیدونم باید چیکار کنم ... .
ممنون میشم اگه کسی کمکم کنه.
اگه جایی نیاز به توضیح بیشتری داشت، بگید بیشتر توضیح میدم.
