*همسرم از پذیرش فرزندم امتناع می کند

من درازدواج اولم شكست خوردم حاصل اين زندگي يك پسر شش ساله است .زماني كه او سه ساله بود با خانمي كه او هم يك دختر ده ساله داشت با توافق اين كه هر دو فرزندان همديگر را بپذيريم با هم ازدواج كرديم .اما پس از ازدواجم پدر ومادرم كه از پسرم تا آن موقع سر پرستي كرنده بودند تمايل داشتند از او بعد از آ ن هم نگهداري كنند با وجود اين كه من مخالف بودم همسرم از اين مورد استقبال كرد و تا كنون فرزندم پيش پدرومادرم زندگي مي كند .حالا والدينم به خاطر كهولت سن وبيماري اين گونه مطرح مي كنند كه قادر به نگهداري پسرم نيستند وهمسرم نيز از پذيرش او امتنان مي كند واين موجب تيره شدن روابط همسر وخانواده ام شده است .اين در حالي است كه دختر همسرم با ما زندگي مي كند ومن تمام كج خلقي هاي او را كه در ايام نو جواني است تحمل مي كنم .دليل همسرم با وجود قول اوليه اش با توجه به معلوليت جسمي ام كه مانع از كمك به او در نگهداري از فرزندم مي شود برايم قابل قبول است ولي نمي دانم با مشكل عاطفي دوري از فرزند و نگراني از آينده و مشكلات هويتي اووتعارضي كه بين همسر ووالدينم پيش آمده است چه كنم ؟از طرف ديگرمي ترسم به طور نا خود آگاه اين مشكل روي روابطم با دختر همسرم كه تا به حال سعي كرده ام مثل دختر و فرزند باشد خدشه وارد كند .حداقل گاهي به نظرم مي رسد كه من هم در توافق تجديد نظر كنم اما از سوي ديگر انصاف نمي دانم كه آرامش همسر م را كه صلاح نيست دخترش از او جدا باشد
را به هم بزنم . البته همسرم توافق كرده است در آينده كه فرزندم بزرگتر شد او را بپذيرد اما با وجود توافق هاي قبلي او در اين
مورد كه به آينده موكول شده است زياد خوشبين نيستم.
از دوستان هم دل مي خواهم كه مرا راهنمايي كنند

سلام شفق
به كلبه همدردي خوش آمديد.
از آنجا كه شما توافق اوليه در مورد پذيرش فرزندان يكديگر داشتيد، شما براي آوردن فرزندتان نياز به اجازه از ايشون نداريد. اما دليل ايشون در مورد معلوليت شما و عدم توانايي كمك كردن به او وقتي قابل تامل هست كه اين اتفاق بعد از ازدواج شما افتاده باشد. اما اگر ايشون با همين شرايط شما ازدواج كردند اين دليل بر خلاف تعهد اوليه ايشون است.
ضمنا شما علاوه بر همسر و فرزندشون،نسبت به فرزند خودتون هم مسئوليت داريد. يعني شما نسبت به نگهداري از فرزند ايشون وظيفه داريد و نسبت به فرزند خودتون نيز هم.
اما اين به معناي اين نيست كه با همسرتون درگير شويد،‌يا تهديدش كنيد يا دخترش را طرد كنيد،‌چون تمام اين مسائل برخلاف تعهد اوليه شماست.
ليكن مي توانيد به صورت انعطاف پذيري اين مسئله را با همسرتان مطرح كنيد. معمولا اگر بتوانيد از طريق مسائل احساسي نظر او را بگردانيد موفق تر خواهيد بود.
به هر حال اگر سر نخواستن اين كودك 6 ساله دعواست، يك گزينه قابل بررسي (در صورت وجود شرايط)، مادر ايشون است. حداقل اينطوري اين بچه ضربه نمي خورد و حداقل در دنيا يك كسي را داره كه غم و غصه هايش را برايش بگويد و از او كمك بگيرد و احساس كند او را دوست دارد.
يك روش ديگر اينست كه با يك مشاور خانواده هماهنگ كنيد و به اتفاق همسرتون مراجعه كنيد، شايد راه هاي حدواسط و اقناع كننده بتواند همسر شما را مجاب كند.
اما تاكيد مي كنم از روشهاي تهديدي و خشن استفاده نكنيد، جدل نكنيد و البته عقب نشيني هم نكنيد