تا چه سنی مسئول کار بچه ها هستیم؟!

[ani]

حتی در درک فرزند سالاری هم دچار اشکال هستیم . در این هیاهوی فرزند سالارانه سوالی در ذهنم نقش می بندد .

من به عنوان یکی از والدین تا چه سنی باید خود را مسئول زندگی فرزندم بدانم ؟!

آیا این روشهای فرزند سالارانه غلط درست خواهد بود تا من به عنوان یکی از والدین به قاعده ی همه ی عمر جای فرزندم فکر کنم ،به جای او تصمیم بگیرم و.....تا نهایتا در اثر رفتارها و برخوردها و روشهای غلط تربیتی کار به جایی برسد که من ، حکم عصای زیر بغل فرزندم را بازی کنم ؟!!!!

آیا عشق مادری و پدری به من این اجازه را می دهد که به دلیل خودخواهی و باورها و عملکردهای غلط ، دست و پای فرزندم را به غلط در قل و زنجیر اسارت وابستگی و انفعال فردی ببندم .

نظر شما چیست ؟

[پريوش]

سلام ani جان

من به عنوان يك مادر نظرم اينه كه وظيفه والدين تا اونجايي است كه فرزندشان را تربيت كرده و خلق و خوي خوش و رفتارهاي پسنديده را در فرزندان خود پرورش دهند .

علاوه بر اينها والدين بايد به فرزندان ياد بدهند كه در هر شرايطي و در هر سني كه باشند خودشان مسئول اعمال و كردار خود هستند و عاقبت كار بد و ناپسند يا نابجا و نسنجيده بد و ناخوشايند است و عاقبت درست و بجا و عاقلانه فكر كردن و رفتار كردن نتيجه خوب و مطلوب است .

لازم به ذكر است حس مسئوليت پذيري در فرزندان نسبت به خود و كارهاي محوله از سوي والدين از هر چيز ديگري ضروري تر است كه متاسفانه اين مطلب به غلط در بين والدين امروزي توجيه شده و معني پدرومادر خوب و مسئول بودن به غلط سلب مسئوليت از فرزندان تعبير شده است .

به نظر بنده نبايد تصور كرد كه مسئوليت كامل فرزندان تا بلوغ كامل فكري بر دوش پدر و مادر است و قبل از رسيدن به اين شرايط آنها هيچگونه مسئوليتي در قبال زندگي خود ندارند .

اين را هم انكار نمي كنم كه والدين بايد در همه حال در كنار فرزندان و با آنها همراه باشند و از هيچگونه كمك و راهنمايي دريغ نكنند .

البته دوست خوبم اين نظر شخصي بنده است ممنون ميشم اگر ايراد و اشكالاتي در موارد بالا به نظرتان مي رسد به بنده گوشزد نمائيد تا مورد استفاده قرار دهم .

[parnian1]

من هنوز بچه ندارم اما به نظرم فرزند سالاري درست نيست!!
من وقتي كارايي مامانمو ميبينم كه براي خواهرم انجام ميده لجم ميگيره......بچه ها خيلي لوس شدن.......
من اصلا تحمل بچه لوس رو ندارم!!!!

[حسین پور]

سلام و درود فراوان..

موضوع جالبی را مطرح کردید آنی جان.

اصولا هر یک از خانواده های جامعه ایرانی روش های مختلفی برای تربیت فرزندان خود دارند اما همانگونه که شما هم اشاره کردید هم اکنون فرزندسالاری مرسوم تر است و این روش مرسوم نه بخاطر خواست خود والدین بلکه بر حسب موقعیت ها و شرایط درونی و محیطی است.

"انی" عزیز اغلب مشکلاتی که والدین با آن روبه رو هستند... حال چه در خانواده های فرزند سالار و چه غیره .... مشکل "فرافکنی" است در واقع سوق دادن علایق خویشتن و اجرای و نمود آن خواسته ها در فرد دیگر یعنی همان فرزند.

بزرگترین خطری که امروزه فرزندان را تهدید می کند همین "فرافکنی" والدین است. که در اغلب موارد هم خود خانواده ها غیرمستقیم به این مقوله می پردازند زیرا در کودکی خود عقده های ارضا نشده ای دارند که می خواهند ارضا و به حقیقت پیوستن آن را در فرزندان جست و جو کنند.

متاسفانه عده ای از والدین هم تنها بخاطر همین مسئله علاقمند به داشتن فرزند و پرورش او می نمایند.

و در آخر اینکه:

ما در اولین گام مسئول اعمال و افکار خود هستیم .... یعنی اگر از اعمال و روش های تربیتی نادرست خود آگاه نباشیم هیچ گاه نمی توانیم مسئولیت فرزندان خود را برعهده گیریم.

[ani]

دوستان دقت بفرمائید

چه سنی ؟!


غزاله - نقاب و...سایر دوستانی که فرزند ندارند و یا هنوز ازدواج نکرده اند به نظر شما تا چه سنی باید پدر و مادر شیشه شیر دهان شما بگذارند !!!!!!( شوخی )

سایر دوستان متاهل و صاحب فرزند حاضر در تالار هم لطف بفرمایند . ضمن اینکه نظر می دهند به سنین مختلف مورد نظر خود اشاره بفرمایند .

وقتی حرف از بچه می شود شاید در یک نگاه و تصویر سازی ذهنی همگی به یاد بچه های نو پا و کوچولو بیفتیم و بنا بر همان بازسازی ذهنی نظر دهیم .

دقت بفرمائید ز گهواره تا گور ، برای پدر و مادر اولاد - اولاد است . اما میزان حمایت و مسئولیت پذیری در سنین مختلف را مورد نقد و بررسی قرار دهید .

مثلا نقاب - غزاله شما هر یک سنی حدود 21-20 سال دارید . توقع شما در این سن از پدر و مادرتان چیست ؟دوست دارید به عنوان افراد ی با روحیه سالم چه میزان حمایت شوید ؟چه میزان در این سن و سال پدر و مادرها باید خود را مسئول اشتباهات و تفکرات امروز شما بدانند؟

خوشحال خواهم شد ، بحث به شکل کامل و همه جانبه و در سنین مختلف مورد نقد و بررسی قرار بگیرد .

[حسین پور]

"آنی" جان به نظر بنده نمی توان سن خاصی اختصاص داد.. زیرا رابطه بین والد و فرزند یک رابطه پیوسته و در مواقعی گسسته است.

هر دو این عامل ها(فرزند و والد) یک خانواده را تشکیل می دهند. و تاثیر هر یک از آنها بر یکدیگر مشهود و قابل ارزیابیست.

من می خواهم این تاثیر و نقش والدین را به دو قسمت تقسیم کنم..

1>مرحله رشد شخصیت کودک

2>مرحله استقلال کودک

در مرحله یک که شخصیت کودک در حال شکل گیری است والدین نقش مهمی را در اجتماعی کردن کودک و رفع نیازش بر عهده دارند و می توان گفت رابطه قدری یکسوه و اعمال قدرت و نفوذ بیشتر از جانب والدین است...

در این مرحله من فرزند(نقاب) انتظار دارم نیازهای اولیه ام برطرف و برای نیازهای ثانویه نظیر "اعتماد به نفس و ..." خانواده و والد تدابیری را در نظر گیرند.

پس من فرزند در مرحله اول خود را رهرو والدین می دانم که بزرگترین و اصلی ترین نقش و وظیفه والدین در همین مرحله متجلی می شود.

دومین مرحله... مرحله استقلال است.. در این مرحله شخصیت دیگر شکل گرفته و والدین از نظر اجتماعی کردن من(نقاب) نقش خود را چه خوب و چه بد ایفا کردند.. حالا وظیفه والدین فراهم کردن شرایطیست که من(نقاب) بتوانم شخصیت خود را بروز داده و استعدادهای خود را برطرف کنم...

در این مرحله معتقدم والدینم حتما باید ریسک خطر کردن را به من بدهند( زیرا دیگر اجتماعی شده ام) ... مرا به عنوان یک فرد مستقل اما پایبند به ریشه های خانواده بشناسند.

از علایقم آگاه بوده و این علایق را با انعطاف پذیری خود قبول کرده و برایشان ارزش قائل باشند.

اصولا درخواست حمایت زیادی از والدین ندارم...تنها حمایت آنان را در به استقلال شناختن عقاید و حقوقم می دانم...

این این به رسمیت شناختن از طرف والدینم ایجاد شود... خود نوعی حمایت است.

و به نظرم والدین تنها در هنگامی مسئول کار های فرزندان خود هستند که در مرحله یک( رشد شخصیت) نتوانسته باشند اثر مطلوبی بر وی بگذارند

با سپاس

[ani]

و به نظرم والدین تنها در هنگامی مسئول کار های فرزندان خود هستند که در مرحله یک( رشد شخصیت) نتوانسته باشند اثر مطلوبی بر وی بگذارند

تا چه سنی ؟! ز گهواره تا گور !!!و در چه حد و اندازه ای ؟!فرض کن من آن والد ی هستم که نقش خود را بد بازی کرده ام و تاثیر مناسب بر روی فرزندم نگذاشته ام تا چه سنی من مسئول تو فرزند هستم ؟!!!

[بالهای صداقت]

حمایت افراطی یعنی تا دم گور بسیار مخرب هست
من خودم شدیدا زیر حمایت خانواده ام هستم نه اینکه بد باشه ها ولی این نکته که باید جایی را هم برای ریسک داشت را هم باید مد نظر گرفت
من همیشه تحت حمایت خانواده ام بودم چون آنها می ترسیدند نکنه من آسیبی ببینم یعنی برای اونها من همیشه نوزاد بودم و هیچوقت بزرگ نشده ام
الان که 29 سال سن دارم و خودم یک فرزند دارم احساس می کنم اگر این حمایت ها جایش را به مشاوره می دادند و تصمیم گیرنده نهایی من می بودم ولو اینکه به خطا می رفتم بهتر بود
چون تجربه ای که خودم بدست بیاورم را هیچگاه فراموش نمی کنم

[keyvan]

حمایت افراطی یعنی تا دم گور بسیار مخرب هست

با این نظر شدیدا" موافقم, چون مثل این هستش که والدین،از بدو تولد تا دم مرگ فرزندشون رو تو آغوش اینور و اون ببرن به جای آموختن راه رفتن

من همیشه تحت حمایت خانواده ام بودم چون آنها می ترسیدند نکنه من آسیبی ببینم یعنی برای اونها من همیشه نوزاد بودم و هیچوقت بزرگ نشده ام

حمایت بد نیست ؛بسیار هم خوبه؛ ولی افراط در این حمایت یعنی نوشته آبی ،

تا چه سنی ؟! ز گهواره تا گور !!!و در چه حد و اندازه ای ؟!فرض کن من آن والد ی هستم که نقش خود را بد بازی کرده ام و تاثیر مناسب بر روی فرزندم نگذاشته ام تا چه سنی من مسئول تو فرزند هستم ؟!!!

پدر و مادر تا زمانی که فرزندشان به خود آگاهی برسد؛ مسئول هستند؛ اولین استارت خود آگاهی هم از زمان بلوغ جسمی و همراه با تغییر و تحولات بزرگ درونی آغاز میشود, در این زمان پدر و مادر میتوانند بیشترین و بهترین نقش را ایفا کنند،
طرز تفکر ؛اندیشیدن،فرهنگ؛ و همه آنچه که شایسته و بایسته یک انسان است؛و
مهم تر از همه انتخاب مسیر زندگی

اگر هم والدین محترم آنچنان نقش درستی را ایفا نکنند؛ فکرنمیکنم از سن حداقل 22-23 بتوانند تأثیری بر فرزند خود داشته باشند؛چون اون شخصیتی که باید شکل بگیره شکل گرفته؛
در کل میشه گفت؛والدین یک مسئولیت دارند؛ که باید آن را در فاصله زمانی خاصی به اجرا درآورند؛
و اگر ناقص بود باید تا مادامی که فرزند جایگاه خود را پیدا کند به عنوان مسئول پشتوانه او باشند؛نه به جای او زندگی کنند.

من یه نظر جدا گانه دارم,

خواه یا ناخواه پدر و مادر مسئول هستند؛زمان هم نداره؛ چون فرزند؛خودش به زور به دنیا نیامده ,خدا هم فرزند رو بدون در زدن راهی خانه کسی نمیکند؛ پدر و مادر از به دنیا آوردن فرزند آگاه هستند؛ اما باید قبل از آن این سوال را از خود بپرسند که آیا من پدر یا من مادر توانایی قبول این مسئولیت را دارم, به دنیا آوردن مهم نیست؛ بلکه فراهم آوردن شرایط مهم است؛ تا کار به جای نکشه که بعد 20-22سال این فرزند روزی هزار بار ارزوی مرگ کنه واسه اون موقعیت و شرایط


حالا ربطی داشت؟

[ani]

کیوان عالی بود .

خیلی از محبت همگی شما ( نقاب - غزاله - پریوش و بالهای صداقت ) جوانان عزیز تشکر می کنم . لذت می برم وقتی می بینم در کشورمان جوانان درست اندیش و فوق العاده ای داریم و تا این حد آگاه هستند که من برای رسیدن به پاسخ سوالهای خود در خانه ی آنها را می زنم و از قضا چه پاسخهای خوب و درستی می گیرم و از زوایا مختلف با نقطه نظرها و دیدگاه های شما آشنا می شوم .

همه ی شما فوق العاده هستید.