روز وصـــال

[آرمان 26]

پنجشنبه ها، ماه با هزاران اميد كه تو بيايي در آسمان شب خانه ميكند. خورشيد جمعه از مشرق اميد تو طلوع ميكند. اما... اما امان از غربت غروب جمعه. من در عجبم كه كمتر نقاشي تصويري از غروب جمعه ها كشيده است! و البته آنچنان هم عجيب نيست. اين هجران را هر هفته و هر ساعت و هر ثانيه اميد وصال است. همگان در اين آرزو كه شب هجران را سحري هست... اما دل من در هياهوي غم ديگري است.
قلبم وقتي ميترسد گويي سرد ميشود. انگار مي ايستد. مرگ نيست اما از مردن به گمانم بدتر است. هميشه برايم جالب بوده كه بدانم اشكهاي آدمي از كجا فرمان ميگيرند. عقل؟ چشم؟ يا قلب؟! اينجا حريم عقل نيست. اينجا قلمرو چشم است. قلب در پشت دروازه چشم منتظر زمزمه هاي عاشقانه است. اما دريغ! دريغ از آنكه چشم خود محتاج قلب است. چشمهايي كه ميخواهند و قلبي كه نميخواهد. چشمهايي كه نميخواهند و قلبي كه ميخواهد. و عقلي كه تماشاگر اين بازي است...
شرمنده و رو سياهم. چقدر تنهايم! چقدر تنهايم كه وقتي همه تو را ميخوانند من سكوت ميكنم. چقدر ضعيفم كه وقتي همه تو را طلب ميكنند من شك ميكنم. چقدر بيچاره ام كه وقتي همه آمدنش را فرياد ميزنند من فقط اشك ميريزم. اي واي من! خدايا با اين غم چه كنم؟!
خداي مهربان من. گفتنش چقدر برايم سخت و طاقت فرساست. گاهي از ترس آنكه مرا به عذابت دچار كني آهسته ميگويم! گاهي ميترسم مبادا كفر باشد و خود ندانم. بگويم؟! دشوار است...
خدايا! اين قلب شكسته در نزد تو چقدر مي ارزد؟ آنقدر هست كه اگر لحظه اي نخواست آنچه تو ميخواهي، ببخشي و از او درگذري؟!... قلبم براي تو! وجودم براي تو! همه آنچه به من بخشيده اي براي تو! فقط بگذار كه حرفم را بزنم. به خودت قسم كه اگر چيزي نگويم صداي گريه ام را تمام شهر ميفهمند. ميدانم كه خودخواهي است. ميدانم كه دور از ادب است. اما خدايا! آمدن امام زمان را اندكي، ساعتي يا ثانيه اي عقب تر بيانداز!
ميدانم كه چه گفته ام. اما چه كنم كه زخمه بر تار اين دل تو ميزني! ميترسم! ميترسم كه امام من بيايد و من، غرق در سياهي، نتوانم نگاه در نگاهش بياندازم. ميترسم كه آقاي من بيايد و من، آلوده در گناه، نتوانم سخني بر زبان آورم. ميترسم كه روز وصال همه پاكان و عاشقان بيايد و من، همچنان ترسو باشم و ترسا نباشم. چه روز سياهي است روز وصال براي عاشقي كه مغضوب معشوقش باشد. مبادا حقي از مردم بر گردنم باشد. مبادا كسي از دست من ناراحت باشد، كينه اي از من در دلش باشد، آتشي با نگاهم افروخته باشم، دلي را شكسته باشم، قضاوت نابجايي كرده باشم، سخني به گزافه گفته باشم يا صدايي بلند كرده باشم. اين كلمه را چندين بار ديگر هم ميگويم! ميترسم! شما نميترسيد؟! خوش به حالتان...

[سارا بانو]

سلامی دیگر:

من بلد نیستم به خوبی آقا آرمان از احساسم بنویسم واگه بنویسم مطمئنم آنقدر تصنعی میشه که ترجیح میدم چند تا عکس که خودم دوستشون دارم رو بذارم شاید اونا بتونن کمی از حس منم بگن:

منبع:www.aligold.com

[فرشته مهربان]

این شعر حاصل لحضاتی خلوت به یاد اون غائب همیشه حاضر در روزگار درس و دانشگاه است.
حروف اول هر مصراع را به هم وصل کنید وعنوانش را به دست آورید

یک نگه بر من نما تا جان فدای آن کنم
از فروغ آن نگه ترک جهان و جان کنم

ماه من بادرد عشقت رنج هجران تا به کی
هرزمان با یاد تو نفرین براین هجران کنم

دردمن را وصل تو گفته طبیب دوای آن
یاورا لطفی نما تا درد خود درمان کنم

آن زمان کآید نشان وصل تو حیران شوم
در هوای آن زمان اکنون جهان حیران کنم

روی زرد از شرم تو دل پرزخون ازعشق تو
کی شود کز هجر تو خون جاری از چشمان کنم

نوردیده شاد کن باوصل خود یک دم مرا
یک نگه بر من نما تا جان فدای آن کنم

[آرمان 26]

جـمــعــه هـا طـبــع مـن احــساس تــغـزل دارد

نــاخــودآگـاه بــه سمـت تـــو تـمایـل دارد

بی تو چنــدیـــست که در کار زمــیـن حــیرانم

مانـده ام بی تـو چرا باغـچه ام گـل دارد

شایـد ایـن باغــچه ده قـرن به اســتقبــالت

فــرش گسـتـرده و در دســت گلایــل دارد

تا به کی یکسره یکریز نباشی شب و روز

مــاه مخــفـی شــدنـش نـیــز تـعــادل دارد

کودکی فـال فروش است و به عشــقـت هـر روز

می خـــرم از پــسرک هـر چه تـفــال دارد

یــازده پـله زمــین رفـت بــه سـمــت مــلکوت

یــک قـدم مانــده زمـیـن شــوق تکامـل دارد

هـیــچ سـنگی نـشـــود سـنگ صـبورت، تـنـــها

تکیـــه بــر کــعـبــه بــزن، کـعــبه تــحـمــل دارد...

( شــــاعـــر ســیـدحــمیــدرضــابـرقـع ی)

[فرشته مهربان]

شاید این جمعه بیاید ، شاید

[lمریم]

[فرشته مهربان]

اینم دلنوشته ای از این حقیر برای مولای عصر والزمان که خرداد 1371 تحریر شده .

صدای سکوت

به اشتیاقم می سوزی و تبسمی نمی کنی !
به افسون ربودی دلم و امانم نمی دهی !
طوق بر گردنم نهاده ای زچه رو گم گشته ام کرده ای؟!

سرگردانم در دشت تنهایی ...
با جامی تهی ، در پی جرعه آبی ...
تشنه ام ، تشنه ،
کو آب ؟؟...

***
صدای سکوتم را بشنو !
نقش ناگفته در خود دارد ،که نتوانسته ام هرگز آنچه دل گفت را بگویم ....
شاید در اینجا نقش کلام نیست ، شاید فقط باید دید و شنید .

" در حریم عشقبازی نتوان دم زد از گفت و شنید
زانکه آنجا جمله اعضاء چشم باید بود و گوش "

***
اکنون نگاه تمنا راوی عمق زخمی کهنه است از فراق و انتظار ، تا شاید به لباس حکیم لحظه ای به بالین آیی و دیده ابری و ترم را دمی فروغ آری ،
و اشکها ...تنها اشکها ، راز دار من اند ، پرستاری که می شوید زخم کهنه را و عاقبت با نجوای گرم امید به سفر خواب می راند مرا ...

اما من ....
دوباره از حسرت خوابی که می بینم دلم می شکند و به بام بیداری باز می گردم ...
آخر طاقت ندارم چشم دوخته به راه را فرو بستن ،
و همچنان در انتظار می مانم ......

می بینی ؟!
بی حضور تو ایوان سالهاست ار خلوت قالی شرم دارد ،
فانوس در طاق ایوان دیریست دست نور را رها کرده ، که شاید ماه بتابد ،
اما ...
من چشم در آن سوی حصار ،
بر بام بیداری ،
با غم تنهایی ،
در ماتم این ظلمتم ،
که هنوز هم از تو ای ماه ، خبری نیست




****

[m.mouod]

سلام بر مهدی (عج) فاطمه (س).همان که روزی خواهد آمد با کوله باری از عدالت .او خواهد آمد با ذوالفقار علی (ع) .......او می آید.....می آید .....می آید.....می آید به زودی زود
ان شاء الله

او آید و مرهم نهد بر زخم احساس علی ........او اید و پیدا کند قبر گل یاس علی


اي آخرين موعود وقت رسيدن نيست؟
زيبا ترازهربود وقت رســــــيدن نيست؟
دربستر ترديد مرداب مي مانيـــــــــــم
اي دستهايت رود وقت رسيدن نيست؟
بر شانه مردم جاي تبر خشــــــــــكيد
روئيده صد نمرود وقت رسيدن نيست؟
اي بينـــــهايت تو روح شفــــــاعت تو
ما تاابد محدود وقت رســــيدن نيست؟
پيچــــــيده در كوچه فـــرياد يك بـــــانو
در لا به لاي دود وقت رسيدن نيســـت؟
هر چند ما سنگــيم هر جمعه دلتنگــيم
اي آخرين موعود وقت رســــيدن نيست؟