مادر شوهر

[محیان]

باسلام خدمت دوستان عزیزم ممنون که من رو همراهی میکنید


تا حدودی جدی شده ازدواجم با خواستگارم ولی مسئله ای خیلی منو درگیر کرده اینه که من همیشه
دنبال استقلال بودم حتی همیشه به پدرو مادرم میگفتم اگر هیچوقت ازدواج هم نکنم یروز مستقل میشم و خانه جدا میگیرم یعنی خودم رو میشناسم ادمی نیستم که بخوام هروز چشم تو چشم بشم با فامیل شوهرم و اونارو به خلوت خودم راه بدم و به دوری و دوستی معتقدم.


اما حالا این مشکل رو دارم من هنوز به ایشون نگفتم با این قضیه مشکل دارمو نمیدونم چی باید بگم ؟
همیشه از خانوادش تعریف میکنه و میدونم اگر بگم از همین کارو میکنه
ولی برای من فرقی نداره من دوست دارم مستقل باشم
عروس سابقشون راحت داره اونجا زندگی میکنه من نمی خوام بیان این موضوع منرو عروس بد بکنه
کسی تجربه همچین چیزی رو داشته ؟

[عسل28]

سلام
خب این مشکل شما دو بعد داره

یکی اینکه الان ایشون شرایط مستقل شدن نداره
که بعدها شرایطتشون خوب شد مستقل میشن
که الان بخاطر شرایط بد اقتصادی اکثر پسرای جوان این رویه رو پیش رو دارن

یک بعد دیگه هم اینکه ایشون دیدگاهشون اینکه تا آخرش میخوان کنار خانواده بمونن
که اینم بستگی به شما داره که بتونین کنار بیاین یا نه!!!!!!!!!!

اما سعی کنین اولش همه چیز رو روشن کنین که بعدا دچار مشکل نشین

[محیان]

کسی نمیدونه چطور باید این موضوع رو مطرح کرد ؟اصلا االان وقتش هست ؟تو این مرحله اشنایی ؟

(درضمن خونه به نام خود اقا پسر هست )

[محیان]

دوستان زیاد تو تایپیکهای خاستگاری فعال نیستند بیشتر توی طلاق و جدایی فعالن خب اگر تو اوایل اشنایی و خواستگاری بهم کمک کنیم
دیگه کار به جدایی وطلاق ختم نمیشه

[آویژه]

سلام
بله وقت بیانش همین الانه، مخصوصا که موضوع برات اهمیت داره. منتهی شیوه گفتنش مهمه. من باشم احتمالا با این جملات می‌گم:

- وای چقدر خوب می‌شه مهمون کنیم همه رو، فکر کن پدر مادرت بیان خونه‌مون، شلوغ باشه، سفره بندازیم از این سر تا اون سر ... راستی برای خونه چه فکری کنیم؟ ... آها خونه خودتون؟ خب نظرت چیه اونجا رو بدیم اجازه جای دیگه‌ای بگیریم؟ ... راستش من ترجیح می‌دم یه جایی باشیم که یه عصری یه وقتی خواستیم دوتایی همه رو دو در کنیم بتونیم. یه وقت شاید هوس کردیم نصفه شب بزنیم بیرون بریم هواخوری، یا یه روز آهنگ بلند بذاریم برقصیم، یا اصلا لخت بگردیم تو خونه و هیچ تلفنی رو جواب ندیم. ها؟ چه اشکالی داره؟ یه جورایی هم روی پای خودمون می‌ایستیم و برای آینده‌مون بهتره. نظرت؟

من همینطوری نوشتم،ممکنه جملات بهتری هم بشه پیدا کرد.
شاید بهتر هم باشه میزان حساسیت و همینطور نقاط ضعف و قوت ایشون رو در این مورد بسنجی و جملاتت رو باهاش تنظیم کنی. می‌شه به شکل یک مذاکره بهش نگاه کرد، قبلش برنامه‌ریزی کن هر طور که مذاکره پیش رفت براش پلن بعدی داشته باشی.
موفق باشی.

[آویژه]

پاسخ من در بالا با این فرض بود که همه چیز نهایی شده و شما به حدی از صمیمیت و تعهد همسرانه رسیدید.

در غیر این صورت میشه جملات بهتری رو با دلایلی مشابه پیدا کنی و حتی می‌تونی روشن‌تر و با ملاحظات کمتری حرفت رو بیان کنی، مثلا رسما بگو ترجیح میدی مستقل باشی و از همون اول، مثل یک خانواده ، زندگی مستقل داشته باشید. بگو تجربه و مطالعاتت نشون داده درصد موفقیت و صمیمیت ازدواجها اینطوری بیشتره و دلخوری های احتمالی خیلی خیلی کمتره و قابلیت مدیریت بهتری هم داره. به هر حال بین یک خواهر و برادر هم ممکنه اختلاف نظر در یک موضوعی باشه، اما همین مستقل بودن، کمک می‌کنه که دلخوری ها سریع رفع و رجوع بشه و روابط همیشه عالی و در بهترین سطح باقی بمونه.

اگر اصرار کرد به نظرم بهتره زیر نظر یک مشاور ببینی ایشون چقدر خانواده رو در تصمیماتش دخالت می ده و اینکه خودت تا چه حد می تونی شرایط بحرانی احساسی رو مدیریت کنی و بعد تصممیت رو نهایی کنی.
به نظرم موضوع کوچکی نیست و ( لازم نیست اینو به خواستگارت بگی ولی) خیلی از جدایی ها صرفا ریشه‌ش در مداخلات نابه جای دیگرانه.
شاد باشی.

[محیان]

سلام
بله وقت بیانش همین الانه، مخصوصا که موضوع برات اهمیت داره. منتهی شیوه گفتنش مهمه. من باشم احتمالا با این جملات می‌گم:

- وای چقدر خوب می‌شه مهمون کنیم همه رو، فکر کن پدر مادرت بیان خونه‌مون، شلوغ باشه، سفره بندازیم از این سر تا اون سر ... راستی برای خونه چه فکری کنیم؟ ... آها خونه خودتون؟ خب نظرت چیه اونجا رو بدیم اجازه جای دیگه‌ای بگیریم؟ ... راستش من ترجیح می‌دم یه جایی باشیم که یه عصری یه وقتی خواستیم دوتایی همه رو دو در کنیم بتونیم. یه وقت شاید هوس کردیم نصفه شب بزنیم بیرون بریم هواخوری، یا یه روز آهنگ بلند بذاریم برقصیم، یا اصلا لخت بگردیم تو خونه و هیچ تلفنی رو جواب ندیم. ها؟ چه اشکالی داره؟ یه جورایی هم روی پای خودمون می‌ایستیم و برای آینده‌مون بهتره. نظرت؟

من همینطوری نوشتم،ممکنه جملات بهتری هم بشه پیدا کرد.
شاید بهتر هم باشه میزان حساسیت و همینطور نقاط ضعف و قوت ایشون رو در این مورد بسنجی و جملاتت رو باهاش تنظیم کنی. می‌شه به شکل یک مذاکره بهش نگاه کرد، قبلش برنامه‌ریزی کن هر طور که مذاکره پیش رفت براش پلن بعدی داشته باشی.
موفق باشی.

پاسخ من در بالا با این فرض بود که همه چیز نهایی شده و شما به حدی از صمیمیت و تعهد همسرانه رسیدید.

در غیر این صورت میشه جملات بهتری رو با دلایلی مشابه پیدا کنی و حتی می‌تونی روشن‌تر و با ملاحظات کمتری حرفت رو بیان کنی، مثلا رسما بگو ترجیح میدی مستقل باشی و از همون اول، مثل یک خانواده ، زندگی مستقل داشته باشید. بگو تجربه و مطالعاتت نشون داده درصد موفقیت و صمیمیت ازدواجها اینطوری بیشتره و دلخوری های احتمالی خیلی خیلی کمتره و قابلیت مدیریت بهتری هم داره. به هر حال بین یک خواهر و برادر هم ممکنه اختلاف نظر در یک موضوعی باشه، اما همین مستقل بودن، کمک می‌کنه که دلخوری ها سریع رفع و رجوع بشه و روابط همیشه عالی و در بهترین سطح باقی بمونه.

اگر اصرار کرد به نظرم بهتره زیر نظر یک مشاور ببینی ایشون چقدر خانواده رو در تصمیماتش دخالت می ده و اینکه خودت تا چه حد می تونی شرایط بحرانی احساسی رو مدیریت کنی و بعد تصممیت رو نهایی کنی.
به نظرم موضوع کوچکی نیست و ( لازم نیست اینو به خواستگارت بگی ولی) خیلی از جدایی ها صرفا ریشه‌ش در مداخلات نابه جای دیگرانه.
شاد باشی.

سلام آویژه عزیزم ممنون که وقت گذاشتی و راهنماییم کردی

جمعه خوندم پیامت رو و البته به یه ادبیات دیگه موضوع رو باهاش درمیون گذاشتم

گفتم به دوری و دوستی اعتقاد دارم و مشکلم با خانوادت نیست من حتی دوست ندارم انقدر نزدیک خانواده خودم
هم زندگی کنم و کلی سخنرانی اماده کرده بودم چون فکر میکردم جبهه گیری میکنه اما کاملا موافق بود و گفت مادرم دخالتی نمیکنه اصلا تو زندگی برادرم و شاید ماهی یکبار بهش سر بزنه
شاید وقتی مهمونی داشته باشن بره خونشون،خب من هم گفتم این هم یکی از مشکلاته
من دوست دارم مستقل باشم و اصلا شاید دوست نداشته باشم کسی متوجه رفت و امدهامون بشه
گفتم اینجوری وقتی ما ازدواج کنیم مستقل نشدیم و تو فقط منو به جمع خانوادت اضافه کردی
گفت کاملا حق داری ولی اصلا نمیتونم خونه رو بفروشم و خونه رهن کنم ترجیح میدم یکی دوسال پولهامو جمع کنم
تا بتونم یجا دیگه خونه بخرم و ازم خواست یکی دوسال بهش وقت بدم و من دیگه بحث رو ادامه ندادم چون تو حرفهاش
فهمیدم با دختر دیگه ای قصد ازدواج داشته و اون دختر البته با دادوقار و بی ادبی بهش میگفت هیچ مهلتی بهش
نمیده و پاش رو تو ساختمانی که جاری و مادرشوهرش هست نمیگذاره و بخاطر همین باهاش ازدواج نکرده و البته مشکلات دیگه ازین موضوع خیلی ناراحت بود!!

خب شاید خودخواهانه باشه ولی من حاضر نیستم یکسال هم اونجا زندگی کنم چون اولا اصلا جای خوبی نیست
خیلی پرت و خلوته هیچ امکاناتی ام نیست منو برد اونجا و من اصلا خوشم نیومد از محلش
(و خب پدرش از قصد رفته اونجا که بتونه سه تا واحد بخره دوتا برای پسرهاش و یکی برای خودش)

دیگه بحث رو ادامه ندادم عزیزم، چون نمیدونستم چی باید بگم و دیدم هنوز راجب باقی چیزها تصمیم جدی نگرفتم
پس خوب نیست اجباری کنم گفتم اول تکلیفم رو با بقیه چیزها روشن کنم وقتی مطمنم شدم که می خوام باهاش
ازدواج کنم

بهش بگم که خونه رو بفروشه و بجای اجاره نشینی که بدش میاد یه خونه وام دار تویه جای بهتر بگیره
(درامدش هم خوبه بااین تغییر نرخهای عجیب خونه بنظرم این بهترین پیشنهاده)
یا اینکه وقتی پولهاش رو جمع کردو تونست یجای بهتر خونه بگیره بیاد خواستگاری
(که فکر نمیکنم قبول کنه چون فکر میکنه همین الان که 29 سالش هست سن ازدواجش داره میگذره)

من خودم رو میشناسم من اهل بیرون رفتن قدم زدن باشگاه رفتن کلاس رفتن اهل رفت امد با خواهرهامم اهل استقلالم
من تو مجردیم استقلال داشتم و مطمنا نمیتونم از دستش بدم و میدونم افسردم میکنه

حالا بنظر شما پیشنهادام درسته ؟
شما پیشنهاد مناسبتری دارید ؟

از خصوصیات فوق العاده و بارزی که توش دیدم اینه که مثل پسرهای امروزی با کوچکترین مشکلی سرش رو برنمیکردونه
و بشدت اهل سازش و کوتاه اومدنه

[آویژه]

سلام

متوجه هستم چی می‍گی، من سبک زندگیم شبیه شماست و دغدغه‌هات برام کاملا ملموسه. ولی به نظر من مهم‌تر از اینکه خونه شما کجا باشه، خود افراد هستند که سطح روابط رو تعیین می‌کنن. برای همین می‌گم باید ایشون و خانواده‌شون رو بهتر بشناسی و ببینی رفتارها مطابق میلت هست یا نه و مکان فیزیکی زندگی اهمیتش در درجه بعدیه.

من کسایی رو دیدم که حتی وقتی آقا پسر میاد از دلخوری با همسرش شکایت می‌کنه، مادر می‌گه اینا رو به من نیا بگو. به من ارتباطی نداره.
و بر عکسش رو هم دیدم که از دور زندگی زوج کاملا مستقله، حتی از نظر کاری با فاصله مکانی‌ست، ولی باز دخالت‌ها و بی‌مهارتی و وابستگی آقا پسر به خانواده‌ش، وضعیت رو سخت کرده.

و البته خودت بهتر می‌دونی که در انتخاب همسر ( و همینطور خیلی انتخاب‌های دیگه) هیچ نقطه ماکزیمم ایده‌آلی نمیشه پیدا کرد، ولی می‌شه دنبال نقطه تعادل مناسب گشت و احساس خوبی هم داشت.

در مورد پیشنهادت:
اگر خونه‌شون مستقل از پدر و مادر نیست، احتمالا بحث فروش هم منتفیه، چون بعیده بقیه دلشون بخواد یک غریبه تو ساختمون باشه.
ممکنه راه‌های دیگه هم بشه پیدا کرد. ایشون می‌گه یکی دو سال مهلت می‌خواد برای خونه مستقل، مثلا شاید یک راه این باشه که یک سال رو شما بپذیری، اما این یک سال رو عقد بمونید و مقدمات رو فراهم کنید.
خانواده خودت نظرشون چیه؟ این موضوع رو اونها مطرح کنند چطور؟

[حیاط خلوت]

به نظرم مطرح کنید
ولی در کل زندگی با خانواده همسرم در یه ساختمون خیلی کار غلطیه
این تجربه من

من در دوران عقد 40 روز با مادرشوهرم در یک خانه بودم تقریبا از 24 ساعت 2 ساعتش همدیگه رو میدیدم بقیش درگیر محل کارم و خرید جهیزیه بودیم ولی اونقدر با من دعوا کرد و ایراد گرفت که بعد 10 سال یادمه

حتما دلایلت رو بگو و بیشتر بر خوب بودن روابط تاکید کن

[محیان]

سلام

متوجه هستم چی می‍گی

سلام عزیزم
ممنون که کاملا وضعیت رو درک میکنی
حرفت رو کاملا قبول دارم
(نکته اینکه واحدها کاملا جداست و قبلا هم گفتم خودشم گفت این یه واحد معمولیه که من فقط برای شروع زندگی روش
حساب کردم)

اینکه میگی ممکنه خانواده خوبی باشن و از فاصله نزدیک دخالتی نکنن و ممکنه اونقدر دخالت کنن که کیلومترها فاصله
نمیتونه جلوش رو بگیره ، من خیلی سعی میکنم متوجه بشمم که رابطه اینها با عروس اولشون چطوریه
البته مستقیم نه ولی خب اونطور که من فهمیدم خیلی کم باهم رفت و آمد دارن واحدها کاملا جداست و اگر مهمونی
باشه عروسشون میاد خودش هم بهم گفته تو این یکسال که بردارش ازدواج کرده خودش کلا دوبار رفته خونشون اونم
چون دعوت شده و مهمون داشتن،

و تو این اوضاع عجیب مملکت که جوونا وسعشون نمیرسه یه عروسی ساده بگیرن چه برسه به خاستگار من که خونه
و ماشین شخصی و کار خوب داره بنظرم شرایط خیلی خیلی خوبی داره

ولی خب میترسم یسری احترامها از بین بره وقتی که باهاشون زندگی کردم نمیدونم شاید مشکلاتی هست بین عروسشون
و مادر که خاستگار من نمیتونه ببینه چون که میدونم خیلی خودشو درگیر مسائل ریز نمیکنه و ادم راحتیه
به هرحال این موضوع رو تا نرم تو خانوادشون نمیتونم بفهمم که برای فهمیدن حتما باید نامزد کنم!

(خواهر من بعد از ازدواج چون خونشون اماده نبود 6 ماه قرار بود واحد بالایی مادرشوهرش زندگی کنه که بخاطر دخالتهای
بیجای مادرشوهرش 3 روز موندو باقیش رو اومدن با ما زندگی کردن!!!!!!!!!!!)

خانودام اصلا و ابدا موافق نیستن با زندگی با مادرشوهر ولی از طرفی خوشحال میشن که خونه از خودمون داشته باشیم
و تصمیم رو واگذار کردن به من و گفتن که نمیتونی زورش کنی خونه رو خلاف میلش بفروشه چون فقط خاستگارته شاید
زمان عقد بتونی راضیش کنی ولی الان نه(یعنی میگن الان در جایگاهش نیستم در جایگاهی هستم که بگم اون محله و اون خونه رو دوست ندارم که گفتم و ایشونم قول داد یکی دوساله عوضش کنه)
و میدونم خانوادم هم بگن بازهم خودش همین رو بیان میکنه

اما سوال مهم اینجاست که
اگه بزنه زیر حرفش چی؟
اگه بعد از عقد هم راضی نشه چی؟!
علاوه براینکه تو ساختمون با جاری و مادرشوهر همسایه میشیم
من حتی محله ای که اونها توش هستن رو دوست ندارم،امکانات خاصی نداره

نمیدونم واقعا

میدونم زندگی مشترک نیمیش ریسکه اما میترسم ریسکم بد عذاب دربیاد افسرده بشم و اون رو هم
از زندگی سیر کنم!

به نظرم مطرح کنید

ممنون از نظرت عزیزم