همسرم منو بشدت از خودش میرونه ، چکار کنم که صمیمی بشیم؟

[پوینده]

شوهرم خیلی تو خودشه. نه تنها بامن ارتباطی برقرار نمیکنه بلکه در برابر برقراری ارتباط از طرف من هم شدیدا مقاومت نشون میده. تنها کسانی که تو زندگیش دوس داره پدر مادر و خواهر برادراشه. اهل حرف زدن نیس اما وقتی پیش یکی از اعضای خانوادشه چشاش برق خاصی داره. من حسود نیستم . بهیچوجه. اما انتظار دارم از بودن با من هم لذت ببره. نمیدونم چطور توصیفش کنم که چطور منو از پیشش دفع میکنه. با لحن بدی بام حرف میزنه. البته اون اصلا حرفی برا گفتن نداره . فقط وقتی چیزی میخواد واسش بیارم یا وقتی از چیزی معترضه لب باز میکنه. تو تمام مدت 9 سال زندگیمون اینجور بوده. حالا دیگه شدت و ضعف داره. وقتی از رفتارش اظهار نارضایتی میکنم. میگه همینه که هس. خودم میدونم چقدر از خانوادش حساب میبره و اصلا جرات نداره تو روی حتی خواهر برادرای کوچکتر از خودش وایسه اما دربرابر من مث شیر میشه. وقتی میبینم در برابر دیگران چقدر ضعیف و حقیره با خودم فک میکنم پس من دیگه چقد حقیرم. خیلی تو خونه تحقیرم میکنه. اگه موضوع جالبی رو واسش تعریف کنم عمرا که بخنده وسط حرفم وانمود میکنه حواسش جای دیگه اییه . منو مسخره میکنه. اگه بیام ببینم داره فیلم تماشا میکنه و بشینم پیشش ، اگه وانمود کنم واسم جالب نیس که هیچ به دیدن فیلم ادامه میده اما اگه ذوق نشون بدم کانال رو عوض میکنه. در یک کلام ما فقط کنار هم هستیم اما بهیچوجه با هم نیستیم. هیچوقت منو دکتر نمیبره میگه خودت راهو بلدی دیگه چه برسه به خرید. منم مردمو میبینم . آرزو دارم. دوس دارم تو زندگیم شوهر داشته باشم. احساس تنهایی و حقارت میکنم. یعنی من لایق عشق نبودم که هیچوقت تجربش نکردم؟