سلام به همه ی دوستان عزیزم.
راستش من همیشه تو ارتباط هام خیلیا به سمتم جذب میشن.(دختر و پسر)ولی بعد از یه مدتی احساس میکنم ازم سرد میشن.شاید به خاطر کم حرف بودنم باشه.بعضیا هم فکر میکنن که خودمو میگیرم و مغرورم. در صورتی که اینجوری نیست.
این مشکلو با پسرا بیشتر از دخترا دارم.و قبل از اینکه توی اون رابطه ضربه بخورم خودم کات میکنم.
بعضی وقتا فکر میکنم به خاطر این اخلاقم توی ازدواجم دچار مشکل میشم.به خاطر همین خیلی وقتا ارتباط های جدیدو تجربه نمیکنم و تنهاییو ترجیح میدم.
نمیدونم چرا اینجوری هستم.شاید به خاطر این باشه که از بچگی تنها بزرگ شدم.(پدر و مادرم شاغل هستند)شایدم اعتماد به نفسم کمه و نمیدونم بیشتر باید در مورد چه مسائلی صحبت کنم که طرف مقابلم ناراحت نشه یا در مورد شخص خاصی نباشه یا وقتی با یه پسر حرف میزنم حرفای خاله زنکی نباشه.
خیلی خسته شدم و احساس افسردگی میکنم.
جدیدا با پسر یکی از آشناهای خانوادگیمون ارتباط برقرار کردم.اون حدودا 30 سالشه و من 24.
همدیگرو میشناختیم ولی خیلی وقت بود که همدیگرو ندیده بودیم.(حدودا یک سال)ارتباطمون تو این مدت با تلفن و اس.ام.اس بود.چون اونا توی یه شهر دیگه زندگی میکنن.
هفته پیش با وجود گرفتاری های زیادش به دیدنم اومد و برای ناهار باهم بیرون رفتیم.
ولی من میترسم ازم سرد شده باشه .دوست ندارم از دستش بدم.میخوام ارتباطمو باهاش رسمی تر و صمیمی تر کنم.نمیدونم باید چکار کنم؟
از همه ی دوستان میخوام که راهنماییم کنن.
علاقه مندی ها (Bookmarks)